CHAPTER 6
Baibua’s part
“ไม่เย็นไปหน่อยเหรอ” น้ำเสียงทรงพลังดังขึ้นเมื่อฉันเปิดประตูรั้วเข้ามา ยังไม่ทันได้หันไปปิด ฝ่ามือหยาบหนาฉุดเรียวแขนฉันไว้ “อนุญาตให้ไปได้ แต่ไม่ได้ความว่าจะเถลไถลได้นะ”
“…” ไม่มีสิ่งใดหลุดออกจากเรียวปากกระจับที่เชิดขึ้นเล็กน้อย
ในบางครั้ง…
ฉันไม่อยากกลับบ้าน…
ไปอยู่ไหนก็ได้ที่ไม่มีผู้บงการชีวิต!
“ตอบ!!!” ตวาดใส่หน้าพลันส่งใบหน้าเหี้ยมโหดมาให้ในวินาทีถัดมา
“พ่อไม่ได้ถามนี่คะ”
“บัว!!!” ท่านง้างมือขึ้นราวกับจะสะบัดลงมาที่พวงแก้ม แต่ท่านก็ระงับไว้แต่เพิ่มน้ำหนักมือข้างที่จับแขนฉันอยู่ หากปล่อยออกเมื่อไหร่ ผิวเนื้อบริเวณนั้นต้องขึ้นรอยแดงเป็นแน่
ฉันส่งสายตาตัดพ้อไปยังผู้เป็นแม่ นอกจากจะยืนทำหน้าเคร่งเครียดแล้ว…แม่ทำอย่างอื่นบ้างได้ไหม ทำอะไรก็ได้ที่ส่งผลดีกับตัวเองและลูก
ไม่ได้จะโทษแม่หรืออะไรหรอกนะ ฉันแค่อยากมีใครสักคนที่คอยปกป้องฉันอย่างเต็มที่โดยที่ไม่สนว
