อดีตร้าว

ตายไปจากกัน 1

คนของหงสาเจอมะลิลาก่อน และด้วยความเป็นห่วงลูกสาว หงสาให้คนของตัวเองพามะลิลาไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดเพื่อตรวจร่างกายให้ละเอียด พอตรวจอย่างละเอียดหงสาและหัสดินก็เดินทางมาถึงโรงพยาบาลพอดีพร้อมกับคุณหมอรายงานอาการ และที่ทำให้ทั้งสองพ่อลูกต้องหันมาสบตากันก็เมื่อคุณหมอบอกว่า ‘เด็กในท้องก็ปลอดภัย’ สองมือเหี่ยวย่นของหงสากำแน่นเข้าหากันด้วยดวงตาวาวโรจน์ ส่วนหัสดินแทบอยากไปอัดหน้าของพัดยศให้แหลก

“ผมทนไม่ไหวแล้วนะพ่อ มันทำร้ายยัยหอมมากเกินไปแล้ว ผมจะฆ่ามัน!” หัสดินเอ่ยกับคนเป็นพ่อด้วยโทสะ

“อย่าวู่วามหิน ตอนนี้คนที่เราต้องห่วงที่สุดคือยัยหอมกับหลานของพ่อและแกในท้องของยัยหอม”

“หลานของผมต้องไม่มีพ่อระยำแบบมัน! และไม่รู้มันจะแต่งงานกับยัยหอมทำไม ถ้าจะรับผิดชอบด้วยทะเบียนสมรสก็อย่าทำ เพราะตัวและหัวใจมันอยู่กับผู้หญิงคนอื่น” หัสดินพูดพร้อมกำหมัดแน่น

“เก็บอารมณ์ของตัวเองแล้วเข้าไปดูน้องสาวเราก่อนเถอะ” พูดจบหงสาก็ปรับสีหน้าให้เป็นปกติทั้งๆ ที่ในอกนั้นเต็มไปด้วยไฟโกรธลูกชายบุญธรรมของตัวเอง แต่ก็เดินเข้าไปหาลูกสาวในห้องพักฟื้นพร้อมกับมีไม้เท้าพยุงเดิน ส่วนหัสดินก็ได้แต่ยืนลูบหน้าตัวเองแรงๆ แล้วทุบหมัดเข้าผนังตรงหน้าแล้วเดินตามพ่อไปด้วยใบหน้าที่เป็นปกติ แต่ในใจนั้นร้อนดั่งไฟโลกีย์

“เป็นยังไงบ้างลูก เจ็บตรงไหนรึเปล่าฮึ” น้ำเสียงอ่อนโยนต่างจากก่อนหน้านี้และสีหน้าที่แสดงความเป็นห่วงลูกสาวของตนเองออกมาชัดเจนจนทำให้มะลิลาน้ำตาคลอแล้วลุกขึ้นโถมกายเข้ากอดคนเป็นพ่อที่นั่งลงเก้าอี้ข้างเตียงพักฟื้นของตัวเอง

ฮือๆๆ

“พ่อ...อึก! หอมคิดว่าหอมจะไม่ได้เจอพ่อกับพี่หินแล้ว” เธอซบหน้ากับอกพ่อพร้อมกับพ่อของเธอใช้แขนอีกข้างที่ว่างจากถือไม้เท้าตวัดโอบกอดและหัสดินที่เดินตามมาหยุดยืนข้างพ่อก็ยกมือขึ้นลูบหัวน้องสาวด้วยใจที่ปวดร้าวเมื่อได้เห็นน้ำตาของมะลิลาที่เป็นหัวใจของตัวเองและพ่อ

“ร้องออกมาลูก ร้องออกมา หอมมีพ่อกับมีพี่หินนะลูก ร้องออกมาเถอะ คนดีของพ่อ” มือเหี่ยวย่นลูบแผ่นหลังเล็กที่ไหวสะอื้นพร้อมบอกปลอบ หัสดินก็ลูบหัวทุยเล็กปลอบด้วย

ฮือๆๆๆ

คนที่เฉียดความตายมาได้แต่บอกตัวเองว่าครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่จะร้องไห้และทำตัวอ่อนแอให้พ่อกับพี่ชายเป็นห่วง และเธอก็ตั้งใจแล้วจะปล่อยพัดยศให้เป็นอิสระ จะปล่อยให้เขาไปมีความสุขกับเพณิตา เป็นเธอเองที่ผิด เป็นเธอเองที่เข้ามาขัดขวางเส้นทางรักของทั้งสอง

“หอมรู้ไหมว่าตอนนี้หอมกำลังจะเป็นแม่คนแล้วนะลูก” เมื่อลูกสาวดันตัวเองออกจากอ้อมกอดพร้อมกับมือเหี่ยวย่นซับเช็ดน้ำตาที่เปรอะเปื้อนแก้มออกให้อย่างอ่อนโยน

“หอมรู้ค่ะพ่อ หอมรู้ว่าหอมกำลังจะเป็นแม่คน”

“แล้วไอ้ยศมันรู้รึยังล่ะ แล้วหอมทำไมร้องไห้ก่อนหน้านี้ หอมไปไหนมา แล้วไปทำ...ตุ้บ!” คนหัวร้อนถามน้องสาวและคนเป็นพ่อก็กระแทกไม้เท้าในมือกับพื้นห้ามไม่ให้พูดต่อ หัสดินจึงนิ่งเงียบไป

“เรื่องลูกเหรอคะ ยังค่ะพี่หิน และคุณยศเขาไม่จำเป็นต้องรู้ค่ะ ลูกของหอม หอมจะเลี้ยงเขาเอง และไม่ต้องบอกเขานะคะว่าวันนี้หอมเกิดอุบัติเหตุ หอมเหนื่อยแล้วค่ะ หอมอยากมีชีวิตใหม่ อยากเริ่มต้นใหม่ค่ะพ่อ พี่หิน และเรื่องลูกในท้อง หอมขอร้องพ่อกับพี่หินนะคะ ห้ามบอกคุณยศ หอมไม่อยากให้เขารู้เรื่องลูกค่ะ หอมจะไปเริ่มต้นใหม่” คำพูดของมะลิลาทำให้หงสากับหัสดินมองสบตากันพร้อมขมวดคิ้วไม่เข้าใจในความหมายของมะลิลา

มะลิลาเห็นสีหน้าของพ่อและพี่ชายมึนงงไม่เข้าใจ เธอก็เอ่ยพูดต่อในสิ่งที่ตัวเองคิดมาตลอดตั้งแต่ได้รับการตรวจเช็กสภาพร่างกายของตัวเองและลูกน้อยในท้องที่ยังปลอดภัยอยู่

“หอมอยากเป็นคนใหม่ ให้หอมคนนี้และคนเมื่อวานตายไปจากโลกนี้ได้ไหมคะ อุบัติเหตุครั้งนี้หอมรู้ว่าพ่อกับพี่หินปิดบังความจริงได้ แต่สร้างเรื่องขึ้นมาใหม่ว่าหอมได้ประสบอุบัติเหตุในวันนี้และจากทุกคนไปแล้ว และตัวหอมจะไปเริ่มต้นใหม่ หอมจะเป็นคนใหม่ หอมอยากเป็นคนที่เข้มแข็งกว่านี้ค่ะ ถ้าหอมยังอยู่ตรงนี้ อยู่แบบนี้ หอมคงทำให้พ่อกับพี่หินเป็นห่วงตลอด ให้หอมได้ไปอยู่ที่ใหม่ เริ่มต้นใหม่นะคะพ่อ พี่หิน”

หงสาเข้าใจในความหมายของลูกสาวแล้ว และหัสดินเองก็เข้าใจในความหมายของน้องสาวแล้วเช่นกัน

“หอมแน่ใจนะว่าจะจากไปแบบนี้ แล้วหลานของพี่ล่ะ หอมจะเอายังไง” หัสดินยังคงห่วงและเพิ่มมาอีกห่วงคือหลานน้อยในท้องของน้องสาว

“พี่หินไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ หอมจะดูแลลูกอย่างดี และพ่อของเขาต้องไม่รู้ว่ามีเขาในโลกนี้ จากวันนี้ไปหอมกับคุณยศจะเป็นแค่อดีตของกันและกัน เขามีคนที่เขารัก หอมก็จะปล่อยเขาไป สิ่งที่เกิดขึ้นกับหอมและคุณยศ หอมจะคิดว่าชาติที่แล้วหอมติดค้างเขา ชาตินี้หอมเลยต้องชดใช้ให้เขาแบบนี้” เธอบอกพี่ชายและพ่อ

“ถ้าหอมคิดมาดีแล้ว พ่อจะจัดการให้ตามที่หอมต้องการ เรื่องนี้พ่อเองก็ผิด ผิดที่ไปบังคับให้ไอ้ยศมันรับผิดชอบลูกของพ่อ จนทำให้หอมมีแผลเหวอะหวะแบบนี้ พ่อขอโทษลูกรัก” หงสาลูบแก้มนวลเนียนลูกสาวพร้อมกับหันไปสั่งลูกชายต่อ “ไปจัดการตามที่น้องต้องการได้แล้วหิน”

“ครับพ่อ หอมไม่ต้องห่วงนะ พี่จะจัดการให้เราตามที่เราต้องการ” หัสดินรับคำและบอกน้องสาว

“ขอบคุณนะคะพี่หิน และหอมอยากขอร้องพี่หินอีกอย่าง อย่าไปทำร้ายคุณยศเขา ให้มันจบตรงนี้ได้ไหมคะ พ่อเองก็ด้วย อย่าไปทำร้ายเขา ปล่อยเขาไปใช้ชีวิตในแบบที่เขาต้องการเถอะค่ะ” เธอรู้นิสัยของพี่ชายและพ่อดีจึงเอ่ยขอร้องและนั่นทำให้หงสาและหัสดินพากันพยักหน้ารับคำขอร้องของลูกสาวอย่างจำยอม เพราะไม่อาจปฏิเสธได้

“พี่ไปนะหอม” ก่อนจะเดินจากไปหัสดินโอบกอดน้องสาวพร้อมก้มลงมาหอมกระหม่อมน้องสาว ก่อนจะเดินจากไปทิ้งเหลือแต่พ่อและน้องสาวในห้องกันตามลำพัง