ตอนที่ 4
1142 Words
เขาหัวเราะเยาะด้วยความดูถูกเหยียดหยัน ในขณะที่หล่อนหน้าร้อนผ่าวด้วยความอับอายจนแทบอยากจะหายตัวไปจากโลกนี้ ทำไมแมทธิวถึงได้มองหล่อนต่ำต้อยแบบนี้ ทำไมในสายตาของเขาหล่อนถึงได้ต่ำยิ่งกว่าโสเภณีเสียอีก ทั้งๆ ที่หล่อนไม่เคย... ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะให้ชายใดแตะต้องเนื้อตัว ก็มีแค่เขานั่นแหละที่เกือบจะ... เกือบจะ... ศีรษะทุยสวยสะบัดน้อยๆ จนเส้นผมสีดำขลับส่ายสะบัดไปมาเมื่อภาพความสนิทสนมจนถึงขั้นเกือบจะหลอมละลายกลายเป็นเนื้อเดียวกันของหล่อนกับแมทธิวผุดพรายขึ้นมาในสมอง
แม้เขาจะร้ายกาจมากแค่ไหน ร้ายกาจยิ่งกว่ามัจจุราชยังไง แต่หล่อนก็รักเขา รักแมทธิว บราวน์คนนี้ตั้งแต่แรกเห็น รัก... ทั้งๆ ที่รู้ว่าไม่คู่ควรเลยสักนิด หล่อนพยายามเก็บซ่อนความรู้สึกที่มีต่อพ่อผู้ชายที่หล่อลากไส้เอาไว้อย่างสุดความสามารถ และฝันว่าสักวันหล่อนจะลืมเขาได้ แต่ก็เหมือนสวรรค์แกล้ง หรือไม่ก็นรกสาปเมื่อจู่ๆ เดซี่มารดาของแมทธิวก็เกิดต้องการให้หล่อนเปลี่ยนจากตำแหน่งเด็กในบ้านมาเป็นลูกสะใภ้ซะงั้น วูบแรกหล่อนยอมรับอย่างไม่อายเลยว่าดีใจนัก แต่วูบต่อมาก็รู้ดีว่าไม่สามารถทำอย่างที่เดซี่ต้องการได้ หล่อนปฏิเสธ แต่บุญคุณที่ค้ำคอทำให้หล่อนไม่สามารถพูดมันได้เต็มปาก และในที่สุดก็ต้องตามใจเดซี่
และตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาความเกลียดชังที่แมทธิว บราวน์มีต่อหล่อนก็เพิ่มทวีขึ้นอย่างมหาศาล เขาแทบจะฆ่าหล่อนให้ตายเมื่อรู้ว่าหล่อนคือว่าที่เจ้าสาวของเขา หล่อนไม่มีทางเลือกทำได้แค่เพียงเอ่ยขอโทษและก้มหน้ารับความป่าเถื่อนของเขาเพียงเท่านั้น ทำได้แค่นี้เท่านั้น ความขมขื่นทำให้มะลิแทบจะซ่อนน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่
“กี่ครั้งแล้วล่ะ...”
เขาขยับเข้ามาใกล้เกินความจำเป็น พร้อมๆ กับคำถามแสนหยาบคาย มะลิขยับตัวถอยหนีแต่ก็ทำได้แค่เพียงสองก้าวเท่านั้นเมื่อสิ่งที่อยู่ด้านหลังคือผนังห้องเย็นเฉียบ หล่อนสั่นสะท้าน และเบิกตากว้างมองเขาอย่างวิงวอน
“อย่า... ถามมะลิ... แบบนี้เลยค่ะ”
แต่แทนที่มัจจุราชอย่างแมทธิวจะเห็นใจ เขากลับหัวเราะ หัวเราะร่วนด้วยความสะใจ เขาแสยะยิ้มร้ายกาจ และระยะห่างก็สิ้นสุดลงเมื่อร่างสูงใหญ่แสนสมบูรณ์แบบก้าวมาหยุดตรงหน้า มะลิหัวใจกระตุกเมื่อกลิ่นกายเซ็กซี่ของแมทธิวฟุ้งเข้ามาในจมูก หล่อนหน้าแดง และพยายามจะเบี่ยงตัวหนี แต่สองมือใหญ่ที่เท้ากับผนังห้องก็กักขังหล่อนเอาไว้จนไร้ทางหนี
“ทำไม... จำไม่ได้ใช่ไหมว่าไปยกเครื่องมากี่ครั้งแล้ว”
“ไม่ใช่นะคะ... คือมะลิ... มะลิไม่...”
“จะบอกว่าไม่เคยทำสินะ ใช่ไหม...”
ความรู้สึกเมื่อหลายสัปดาห์ก่อนวิ่งเข้ามาทิ่มแทงหัวใจจนทะลุ แมทธิวชะงักค้างไปชั่วขณะเมื่อความคับแน่นของกายสาวแน่งน้อยตอกย้ำเข้ามาในความทรงจำอย่างอำมหิต แน่นหนั่นจนเขาไม่สามารถเข้าไปหาความสุขภายในกายสาวหยาดเยิ้มนั้นได้ทั้งๆ ที่กระแทกกระทั้นย้ำลงไปหาแรงๆ ขนาดนั้นแล้วก็ตาม
หล่อนตัวเล็ก และเขาก็ตัวใหญ่เกินมนุษย์ไปเท่านั้นเอง
แมทธิวสรุปให้กับตัวเองแบบนี้ และด้วยเหตุผลนี้ก็ทำให้เขายังคงร้ายกาจกับแม่ดอกมะลิต่อไปได้อย่างไม่รู้สึกรู้สาใดๆ เช่นเคย
ผู้หญิงคนนี้จะต้องได้รับกรรม กรรมที่หล่อนเป็นคนก่อ และเชื่อเถอะว่าแม่ดอกมะลิแสนงามคนนี้จะไม่มีทางได้เสวยสุขอยู่บนเตียงของเขาได้นานแน่นอน เขาจะเขี่ยหล่อนลงถังขยะทันที เมื่อเขาเบื่อ และมันจะกินเวลาเพียงไม่กี่วันหลังจากจบคำสาบานในโบสถ์แน่นอน
“คือมะลิ...”
สายตาของเขาไม่มีร่องรอยปรานีอยู่เลย รอยยิ้มโอหังพร่างพราวเต็มใบหน้าหล่อลากดินอย่างมหาศาล ในที่สุดมะลิก็ไม่สามารถซ่อนน้ำตาเอาไว้ได้อีกความร้ายกาจของเขาผลักดันให้หล่อนอดตัดพ้อออกไปไม่ได้
“มะลิทำอะไรผิดหรือคะ ถึงได้ทำกับมะลิแบบนี้...”
คนตัวโตก้มศีรษะโอหังต่ำลงมาหา ลมหายใจอุ่นร้อนของเขาเป็นยิ่งกว่าเปลวไฟ มันแผดเผาเสียจนกายสาวของหล่อนไหม้เกรียม ไม่เหลือศักดิ์ศรีใดเลยให้ภาคภูมิใจเมื่อเผชิญหน้ากับผู้ชายคนนี้ แมทธิว บราวน์ เทพบุตรสำหรับสาวสวยทั่วโลก แต่เป็นยิ่งกว่ามัจจุราชสำหรับหล่อน ผู้หญิงที่เขาแสนจะเกลียดชัง
“อย่าบอกนะว่าเธอกำลังเรียกร้องหาความเมตตาจากฉันอยู่...”
“มะลิ... อยากให้คุณแมทธิวมองมะลิ... ในแง่ดีบ้าง...”
ไม่รู้ว่าคำพูดของหล่อนน่าขบขันตรงไหน พ่อเจ้าประคุณถึงได้ถอยหลังออกห่าง แล้วก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาดังลั่นขนาดนั้น เขาหัวเราะอยู่ไม่นานก็ตวัดสายตาคมกริบมายังร่างกายสั่นเทาของหล่อน รังสีแห่งความชิงชังสะท้อนออกมาจากสายตาของแมทธิวมหาศาล มะลิเจ็บปวดแต่ก็จำต้องฝืนทนมันเอาไว้
“ผู้หญิงอย่างเธอ... มีดีให้ฉันมองด้วยหรือแม่ดอกมะลิ”
“คุณแมทธิว...”
หล่อนครางด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด แต่เขาก็ยังซัดหล่อนด้วยวาจาร้ายกาจไม่เลิกรา เขาคงตั้งใจจะให้หล่อนขาดใจตายไปต่อหน้าเลยล่ะมั้ง
“จำเอาไว้นะแม่ดอกมะลิ เธอน่ะมันก็แค่ผู้หญิงที่ฉันไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้เท่านั้น แต่เชื่อเถอะว่าฉันจะทำทุกวิถีทางเพื่อผลักไสให้เธอหลุดออกไปจากวงโคจรของตัวเอง ไม่ว่าจะต้องใช้วิธีเลวร้ายแค่ไหนก็ตาม”
ทุกคำพูดที่เล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากบางเฉียบสีสดของแมทธิว บราวน์ ล้วนแต่ไม่ผิดจากคมมีดโกนที่กรีดลงบนเนื้อหัวใจของหล่อนอย่างไร้ความปรานีทั้งนั้น หล่อนเจ็บปวด ทรมาน และสุดแสนขมขื่น แต่เขาไม่ใส่ใจ เขาไม่สนใจ รอยยิ้มดูแคลน ท่าทางเย่อหยิ่งถือตัวของเขาทำให้หล่อนน้ำตาไหลพรากอาบแก้ม และเมื่อทำให้หล่อนเจ็บร้าวสมใจแล้วเขาก็ก้าวออกไป หายไปจากสายตาของหล่อนโดยสิ้นเชิง
มะลิสะอื้นไห้ออกมาด้วยความทุกข์ทรมาน ร่างบอบบางสั่นสะท้านทรุดฮวบลงกองกับพื้นพรมอย่างสิ้นหวัง ไม่ต่างจากเศษขยะที่ถูกเจ้าของเหวี่ยงลงทันแม้แต่น้อยทำไมนะ ทำไมสวรรค์ถึงไม่ให้หล่อนตายไปพร้อมๆ กับตาเสียเลย ทำไมยังต้องให้หล่อนอยู่เพื่อรับทุกข์ทรมานจากคนใจร้ายอย่างแมทธิว บราวน์แบบนี้ต่อไปอีก ทำไมกัน?
- Writer
