เกือบเดือนแล้ว... เรนิกามองปฏิทินในห้องนอนแล้วหยิบหมอนขึ้นกอดพร้อมสะอื้น ไม่มีการติดต่อใดจากเขา โทรหาไม่มีสัญญาณ ความหวังเริ่มเลือนรางลงทุกที อาจเพราะเธอง่ายไปเรื่องทุกอย่างเลยลงเอ่ยเช่นนี้ ด่าทอตัวเองเท่าไหร่ไม่สาสมเลยกับความโง่เง่าหลงระเริงไปกับรูปรส หวั่นไหวกับน้ำตาและท่าทีอ่อนแอของชายคนนั้น รังเกียจตัวเองเหลือเกินทั้งที่แม่คอยพร่ำสอนให้มีสติเสมอแต่เธอกลับทำพลาดอย่างไม่น่าให้อภัย
เสียงเคาะประตูหน้าห้องส่งผลให้เธอหลุดจากภวังค์ รีบลุกยืนเม้มริมฝีปากเพื่อข่มความรู้สึก กลั้นน้ำตาอย่างสุดกำลัง ไม่อยากให้มารดาเห็นเธอในสภาพแบบนี้ สาวเท้ามายังประตูจับลูกบิดเปิดออกเห็นผู้ให้กำเนิดยืนอยู่ส่งรอยยิ้มอ่อนโยนมาอย่างเช่นทุกวัน เธอรู้แม่คงเป็นห่วงเรื่องพี่ทิวาเลยคอยตามดูแลตลอด
“แม่มาดูเรน เห็นลูกลงมาช้าจ้ะ”พาวินีบอกมองบุตรสาวอย่างสำรวจ
“พอดีเรนง่วงน่ะค่ะแม่เลยตื่นสายไปหน่อย แต่ตอนนี้หิวแล้วล่ะค่ะเร
