บทที่11 คนที่ลูกไม่รัก
1170 Words
บทที่11
คนที่ลูกไม่รัก
///โบ๊ท///
น่าเบื่อจริงๆ ผมไม่รู้ว่าพ่อผมคิดอะไรก็ตัวเองเป็นคนให้ผมหยุดตามหาวีนัสเองถ้าผมรู้ว่าเธอท้องผมก็คงรับผิดชอบเธอตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว ผมเดินกลับเข้าไปในบ้านแต่วีญ่ากอดอกเชิดหน้าใส่ผม พอกันกับแม่ของเธอเลย
“กลับบ้านกันเถอะลูก”
วีนัสหันไปคุยกับลูกแต่ผมรีบขวางเอาไว้ไม่ได้ผมจะให้ลูกเมียต้องไปเสี่ยงชีวิตอีกไม่ได้ เพราะฉะนั้นห้ามไปไหน
“พ่อเธอยังอยู่ที่นี่และฉันก็คิดว่ามีคนของพ่อเธอกระจายอยู่ทั่วแล้ว เธอกลับไปก็เสี่ยงอยู่ที่นี่ก่อนเถอะ”
“ฉันเป็นห่วงแม่และฉันก็เกลียดคุณด้วย”
“ใช่ค่ะเกียกมาก!” (ใช่ค่ะเกลียดมาก) มีญ่าเป็นกำลังเสริมที่ดี เธอตวัดสายตามามองโบ๊ทเล่นเอาผู้ใหญ่ที่นั่งอยู่อมยิ้มให้กับความน่ารักของเธอ
“เกลียดพ่อได้ไงพ่อทำอะไรผิดครับมีญ่า”
“มี๊ทำไมต้องเกียกคะ” แววตาใสๆ หันไปถามแม่ของตัวเองเพราะมีญ่าก็ไม่รู้สาเหตุที่แท้จริง
นั่นไงเธอสอนให้ลูกๆ เกลียดผมนี่เอง ผมมองหน้าเธอเพราะผมก็อยากรู้ว่าทำไม แม้ลึกผมจะรู้ว่าเพราะอะไรก็เถอะ
“เพราะเขาทำร้ายแม่ขังแม่ไว้ในห้องมืดๆ แม่กลัวมาก”
“ไอ้จั้ว!!”
“เลวมากไอ้ลูกเวร!” ไบร์ทหันมาด่าลูกตัวเองจากนั้นทั้งบ้านก็ก่นด่าโบ๊ทจนตัวเขาเองก็สำนึกผิดไม่ทัน
“หนูวีนัสเรื่องแม่ของหนูไม่ต้องห่วงนะ เดี๋ยวฉันจะยกบอดี้การ์ดของฉันไปคุ้มกันแม่หนูเอง ส่วนตัวหนูกับลูกๆ อยู่ที่นี่ไปก่อน ฉันรับปากว่าหลานชายฉันจะไม่มีสิทธิ์เข้าไปวุ่นวายหนูกับลูกแน่”
ฉันจำใจต้องยอมเพราะก่อนหน้าที่ฉันจะไปช่วยลูกกับคุณพ่อของเขา พี่วิคเตอร์โทรมาหาฉันแล้วบอกว่าให้ฉันหลบอยู่ที่นี่ก่อน จนกว่าพยัคฆ์เมฆาจะจัดการกับคุณพ่อ นั่นก็คือฆ่าคุณพ่อฉันตกใจมากที่ได้ยินเรื่องนี้ แต่พี่ชายฉันบอกว่านี่เป็นทางเดียวที่พวกเด็กๆ จะหลุดพ้นห่วงโซ่บ้าๆ นี่สักที
“ค่ะ มีญ่าขอบคุณ คุณทวดก่อนค่ะ”
“ขอบคุงค่ะคุงทวดสุดหย่อ” (ขอบคุณค่ะคุณทวดสุดหล่อ)
ความปากหวานช่างประจบของมีญ่าทำเอาทุกคนในบ้านหลงปากเธอกันใหญ่ ครอบครัวของลัลลาเบลก็ออกมาต้อนรับเด็กๆ พากันทำขนมเพื่อรอมีก้าตื่น ทุกคนในบ้านมีความสุข มีเสียงหัวเราะแต่มีเพียงคนเดียวที่เหมือนเป็นหมาหัวเน่าไม่มีใครคุยด้วย
“น้าโบ๊ทมานั่งเหมือนหมาอะไรตรงนี้ครับ” บาสลูกชายคนโตของลัลลาเบลเดินมาถามด้วยความสงสัย
“น้าถูกทิ้งครับบาส”
“ก็สมควรแล้วค่ะเคยทิ้งเขาไปนี่ เวรกรรมมาเร็วจริงๆ” คาเวียร์เดินมาสมทบอีกคนแต่กลับกลายเป็นโบ๊ทจิตใจห่อเหี่ยวยิ่งกว่าเดิม
“น้องมีญ่ากำลังเล่าเรื่องกระเป๋าแบรนด์เนมให้คุณยายฟังครับ น้องบอกว่าน้องใช้กระเป๋าแบรนด์เนมแถมมีทุกแบรนด์เลย”
กระเป๋างั้นเหรอ ผมรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดสั่งกระเป๋าใบเล็กผมซื้อทุกช็อป ซื้อทุกแบรนด์เย็นนี้ก็คงเอามาส่งผมเห็นอิเจ้มันสั่งประจำเวลาผัวไม่อยู่
ผมเดินไปเดินมาอยู่หน้าบ้านรอคนส่งมาส่งกระเป๋าผมนับจนครบจากนั้นก็เดินหิ้วถุงแบรนด์เนมเข้าไปให้ลูกสาว อ้อมีของลูกชายผมด้วยรถบังคับ เครื่องบินบังคับแล้วก็หุ่นยนต์
“มีก้ามีญ่าพ่อซื้อของมาให้ครับ”
ทั้งสองหันมามองก่อนจะซุบซิบกันส่วนแม่ผมพ่อไบร์ทและพ่อเบย์แอบขำกับอาการของลูกผม มีญ่าเดินกอดอกมามองถุงกระดาษที่ผมวางเธอมองหน้าผมสลับกับแม่ของเธอ
“ซื้อมาขนาดนี้ไม่หายโกรธหยอก!”
“ทำไมล่ะ พ่อขอโทษเราลองหันมาปรับความเข้าใจกันดีไหม พ่อพร้อมจะปรับปรุงตัวนะครับ”
“ไม่จำเป็นครับ ผมไม่ได้ต้องการพ่อผมมีมี๊มีลุงมีคุณยายแค่นี้ก็พอแล้วครับ” มีก้าพูดจบก็เดินออกไปนั่งคนเดียว เด็กคนนี้เหมือนผมตอนเด็กๆ ผมเองก็พูดจาไม่ค่อยไว้หน้าใคร
“พี่มีก้ารอด้วยค่ะ โอ๊ะ! มี๊กระเป๋าพวกนี้มีญ่าเอานะ”
ผมมองหน้าวีนัสเธอถอนหายใจแล้วมองหน้าผม ผมจึงเดินไปนั่งข้างๆเธอแต่เธอก็ลุกหนีออกไปนั่งกับลูก
“โบ๊ทอย่าคิดมากให้เวลาทั้งสามคนก่อนนะ” ต้นหอมเป็นห่วงความรู้สึกของลูกแต่เธอก็เข้าใจวีนัสเหมือนกัน
“พ่อเอาใจช่วยนะ ยังมีเวลาสู้ๆ”
“ครับพ่อเบย์ผมจะพยายาม”
“แกนะแกตอนเอาไม่คิดหน้าคิดหลัง ผู้หญิงก็ผ่านมาแล้วไม่ใช่ไม่เคยเจอะเคยเจอ ไม่รู้จักป้องกันทีนี้เป็นไงล่ะ สมน้ำหน้า!”
พ่อผมไม่ค่อยอ่อนโยนเท่าไหร่รายนี้คอยซ้ำเติมผมเลย ผมเดินตามทั้งสามคนจนเสียงมีก้าบ่นกับวีนัสผมเลยต้องหยุดฟังลูกชายผมมีความคิดที่เกินตัวมาก
“มี๊ผมอยากกลับลอนดอน ผมไม่อยากอยู่ที่นี่”
“ตอนนี้คนของคุณตาตามล่าพวกเราอยู่มี๊ไม่อยากเสียลูกไปนะมีก้า คุณลุงกำลังหาทางช่วยพวกเราอยู่จบเรื่องนี้เราจะกลับลอนดอนด้วยกันดีไหมครับ”
“ครับ”
“มีก้าเรื่องพ่อมี๊ขอโทษนะแต่มี๊เจ็บปวดจนไม่สามารถกลับไปได้แล้ว ชีวิตนี้มี๊จะมีแค่มีก้ามีญ่า”
ฟังแล้วน้ำตาผมจะไหลอยากย้อนเวลาได้จัง จะไม่ทำให้เธอต้องเสียใจเลย ผมหันมาเจอคุณปู่ยืนอยู่ท่านเป็นคนเดียวที่ผมเกรงใจถึงจะขี้เล่นไปบ้างแต่เรื่องงานท่านเด็ดขาด
“ผิดก็ขอโทษ มีโอกาสก็รีบคว้าเอาไว้ที่ผ่านมาคือบทเรียน”
“ครับปู่”
ผมตัดสินใจเดินเข้าไปหาทั้งสามคนแต่มีก้าไม่มองหน้าผมแม้แต่เงาก็ไม่เหยียบ เจ็บอะจะร้องไห้แล้วนะ
“วีนัสฉันขอโทษ ฉันสัญญาว่าจะดูแลเธอกับลูกให้ดีที่สุด ขอโทษจริงๆ”
“มี๊ให้อภัยไหมคะ” มีญ่าเขย่าแขนวีนัสพร้อมกับมองหน้าทุกคน
“มี๊ให้อภัยเขาไม่ได้ค่ะ มีญ่าอยากให้อภัยไหมคะ”
“อืม....”
“ให้อภัยพ่อเถอะนะครับมีญ่า พ่อสัญญาว่าจะซื้อกระเป๋าให้ทุกอาทิตย์เลย พ่อจะยอมมีญ่าทุกอย่าง ให้อภัยพ่อเถอะนะ”
“รักมีญ่าแค่ไหนโองเงิงมาค่ะ” (รักมีญ่าแค่ไหนโอนเงินมาค่ะ)
-------------------------------------
สำหรับมีญ่าเงินเท่านั้นค่ะ
- Writer
