สุวิมลอ้าปากหาวด้วยความง่วงงุนขณะที่มือกำลังถือเบ็ดตกปลา เธอหันไปมองชายหนุ่มที่นั่งห่างออกไปประมาณห้าวาทางขวามือ เขาดูมีความสุขแม้ปลาจะไม่กินเบ็ดที่หย่อนอยู่ในน้ำประมาณครึ่งชั่วโมงแล้ว ผิดกับเธอที่รู้สึกเบื่อและง่วงมาก
“ถ้าเจ้าง่วงก็นอนไปเลยสิ”
เธอตกใจเล็กน้อยที่เขาพูดออกมาเหมือนอ่านใจเธอได้ “ข้านอนได้จริงเหรอเจ้าคะ”
“เจ้าคงไม่ชอบการตกปลา น่าจะชอบการนอนมากกว่า”
“ข้าไม่เคยตกปลาก็เลยรู้สึกว่ามันน่าเบื่อ ถ้าให้ทำอย่างอื่นคงรู้สึกดีกว่านี้”
“งั้นก็ไปนอนเล่นไป”
“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ” เขาเป็นเจ้านายส่วนเธอเป็นแค่ลูกจ้าง มันไม่เหมาะอย่างยิ่ง
“ถ้าอย่างนั้นก็ไปหาไส้เดือนให้ข้าสักสองสามตัวสิ”
“ไม่เจ้าค่ะ!” เธอปฏิเสธหน้าตาตื่น ขนลุกซู่ด้วยความขยะแขยง
เขาหัวเราะกับอาการของนาง “ไหนว่าให้ทำอะไรก็ได้”
“อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่จับไส้เดือนหรือจับหนอนมาเกี่ยวเบ็ด ข้ากลัว แค่คิดก็ขนลุกขนชันแล้วเจ้าค่ะ อุ
