ตอนที่ 4 รู้สึกแปลกๆ
2168 Words
หลายวันผ่านไปเมย์ยังคงไปเรียนปกติ โดยมีดินแดนเดินมาส่งที่ห้องเรียนทุกวันจนสาวๆ ได้แต่อิจฉาที่เมย์ได้ใกล้ชิดกับหนุ่มหล่อรุ่นพี่อย่างดินแดน
“พี่แดนไม่เบื่อหรอคะ เดินมาส่งหนูทุกวันจนคนอื่นคิดว่าพี่ชอบหนูกันหมดแล้วนะ”
เมย์เอ่ยพูดขึ้นขณะเดินขึ้นมาตึกเรียนของตัวเองพร้อมกับดินแดน
“ก็เรื่องของคนอื่นสิ”
“หัดสนคนอื่นบ้างสิคะ เดี๋ยวคนที่พี่ชอบก็เข้าใจผิดพอดี หรือว่า…”
ดินแดนหยุดชะงักตกใจทันที เมื่อเมย์หยุดเดินแล้วดึงคอเสื้อให้หน้าเขาโน้มลงมาเพราะความสูงของเธออยู่แค่อกเขา จนหน้าเขาและเธออยู่ใกล้กัน ดินแดนใจเต้นแรงแทบคลั่งเมื่อได้สบตาเธอใกล้ๆ ในใจอยากจับเธอจูบใจจะขาดแต่ต้องข่มอารมณ์ไว้ ส่วนเมย์ก็มองดินแดนด้วยสายตาจับผิด แล้วก็เอ่ยถามดินแดนขึ้น
“หรือว่าคนที่พี่แดนชอบ คือหนูหรอ”
คำถามของเมย์ทำเอาดินแดนนิ่งไม่พูดไม่จา จนเมย์ทำตัวไม่ถูกตามเมื่อคนพี่ไม่ปฏิเสธเลย
“พะ…พี่แดน ไม่ปฏิเสธหรอคะ”
เมย์ถอยหลังออกห่างดินแดนทันที เมื่อเห็นดินแดนเงียบ จนดินแดนใจกระตุกวูบเมื่อเห็นท่าทางและหน้าตาที่ตกใจของเธอ
“ตัวเล็กครับ คือพี่…”
“ยัยเมย์”
ขณะที่ดินแดนกำลังจะสารภาพไปตรงๆ ก็มีเสียงพิ้งเรียกเมย์ดังขึ้นจากข้างหลังพวกเขา ทั้งดินแดนและเมย์จึงหันไปสนใจพิ้งทันที
“มาจู๋จี๋อะไรกันตรงนี้จ้ะ”
พิ้งเอ่ยแซวทั้งสองจนเมย์ทำหน้าเลิ่กลักตวาดใส่เพื่อนเพื่อกลบเกลื่อนทันที
“พูดอะไรของแก ใครจู๋จี๋กัน ไปเรียนกันเถอะ หนูไปเรียนแล้วนะ พี่ส่งแค่ตรงนี้ก็ได้เดี๋ยวสาย”
เมย์เอ่ยตวาดใส่พิ้งแล้วหันไปบอกดินแดนด้วยท่าทางเลิ่กลักทำตัวไม่ถูก เมื่อพูดจบเมย์ก็จับมือพิ้งจะเดินไปห้องเรียนแต่ต้องหยุดชะงักเมื่อโดนดินแดนจับแขนอีกข้างไว้
“เดี๋ยวครับ”
“มะ…มีอะไรคะ”
เมย์เอ่ยถามกุกๆ กักๆ จนพิ้งได้แต่มองด้วยความสงสัยเมื่อเห็นท่าทางแปลกๆ ของเพื่อน
“วันนี้เลิกเรียนเรามีเรื่องต้องคุยกันนะครับ ห้ามหนีหน้าพี่ไม่งั้นพี่จะตามถึงห้องเรียน เข้าใจมั้ยครับ”
ดินแดนเอ่ยพูดพร้อมกับมองหน้าเมย์ด้วยสายตาจริงจัง
“ขู่ขนาดนี้ ก็ต้องเข้าใจแล้วล่ะค่ะ หนูไปได้ยังคะ”
“ครับ”
เมื่อดินแดนปล่อยมือ เมย์ก็จูงมือพิ้งวิ่งไปทันที จนดินแดนได้แต่ยิ้มเอ็นดูกับท่าทางของเธอ
“หวังว่าหนูจะไม่เกลียดพี่นะตัวเล็ก”
ดินแดนเอ่ยพูดคนเดียวด้วยสีหน้ากังวลเล็กน้อย จากนั้นก็เดินไปตึกเรียนของตัวเองทันที ทางด้านเมย์เมื่อวิ่งมาถึงห้องเรียนก็ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวได้แต่คิดเรื่องที่พูดค้างไว้กับดินแดน จนพิ้งที่สังเกตอาการของเพื่อนตั้งแต่แยกจากดินแดนก็ได้แต่สงสัยจึงเอ่ยถามเมย์ทันที
"ยัยเมย์ แกเป็นอะไร แกทำตัวแปลกๆ ตั้งแต่แยกกับพี่ดินแดนแล้วนะ"
"ปะ...เปล่า เรียนเถอะครูเข้ามาแล้ว"
เมย์รีบบ่ายเบี่ยงปฏิเสธเพื่อนไปทันที
"ให้มันจริงเถอะ มีอะไรก็ปรึกษาฉันได้นะ"
เมย์ได้แต่พยักหน้าให้เพื่อนเมื่อพิ้งพูดจบ ส่วนพิ้งก็ไม่อยากเซ้าซี้เมย์เพราะอยากให้เธอเต็มใจเล่าให้ฟังมากกว่า นักเรียนในห้องต่างสนใจครูหน้าห้องเรียนที่กำลังสอน ยกเว้นแต่เมย์ที่ตามองครูแต่ในหัวกลับคิดแต่เรื่องของดินแดน จนถึงเวลาพักเที่ยงเรียกได้ว่าคาบเรียนช่วงเช้าเธอเรียนไม่รู้เรื่องเลยด้วยซ้ำ
"ป่ะแก ไปกินข้าวกัน ป่านนี้พี่ๆ แกรอแล้วมั้ง"
พิ้งเอ่ยชวนเมย์ขณะกำลังเก็บของเข้ากระเป๋าแล้วกำลังจะเดินไปแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเมย์เรียกไว้ก่อน
"เดี๋ยวแก"
"มีอะไรหรอ ทำไมทำหน้าแบบนั้น"
พิ้งเอ่ยถามเมย์ทันทีเมื่อเห็นสีหน้าเหมือนลำบากใจของเพื่อน
"วันนี้แกไปกินคนเดียวได้มั้ย คือฉันไม่ค่อยหิวอ่ะ"
เมย์เอ่ยพูดเสียงเบา คำว่าไม่หิวของเธอเป็นแค่ข้ออ้างเท่านั้น เพราะยังไม่อยากไปเจอดินแดนตอนนี้เธอจึงบอกเพื่อนไปแบบนั้น
"ยัยเมย์ แกจะหลบหน้าพี่ดินแดนใช่มั้ย"
คำถามของพิ้งทำเอาเมย์มองหน้าเพื่อนด้วยความตกใจ
"กะ...แกรู้ได้ไง"
"ฉันเป็นเพื่อนแกนะ วันนี้ตอนที่ฉันเจอแกกับพี่ดินแดนเมื่อเช้า แกก็ทำตัวแปลกๆ แถมพี่ดินแดนยังบอกว่าเลิกเรียนมีเรื่องต้องคุยกับแกอีก ถามจริงๆ แกมีปัญหาอะไรกัน"
พิ้งเอ่ยบอกไปตามตรง ด้วยความที่เป็นเพื่อนกันมานานเธอเลยดูออกว่าเมย์เป็นยังไง
"ก็ไม่เชิงมีปัญหาหรอก แต่ฉันแค่รู้สึกแปลกๆ ทำตัวไม่ถูกถ้าเจอพี่เค้าตอนนี้"
"ไม่มีปัญหาแต่ไม่กล้าไปเจอ มันยังไงของแกเนี่ย สรุปมันยังไง ฉันจะได้แนะนำแกถูก"
พิ้งเอ่ยถามด้วยความหงุดหงิดเมื่อฟังเพื่อนไม่เข้าใจ
"เหมือนพี่แดนจะไม่ได้คิดกับฉันแค่น้องสาวเลยแก ฉันถามพี่แดนว่าเค้าไม่เบื่อหรอ เดินมาส่งฉันทุกวันจนคนอื่นคิดว่าพี่เค้าชอบฉันกันหมดแล้ว พี่แดนก็บอกว่าก็เรื่องของคนอื่น ฉันเลยถามอีกว่าไม่กลัวคนที่ชอบจะเข้าใจผิดหรอ หรือว่าคนที่พี่ชอบคือฉัน พอฉันพูดคำนี้พี่แดนก็เงียบแล้วทำหน้าตกใจอ่ะแก อีกอย่างพี่เค้าก็ไม่ปฏิเสธอีก เหมือนพี่เค้าจะพูดอะไรต่อ แกก็มาพอดี งือออ จังหวะนั้นฉันทำตัวไม่ถูกเลยแก ทำไงดี"
เมย์เอ่ยร่ายยาวให้พิ้งฟัง แต่พิ้งไม่ได้มีท่าทีตกใจเลยแม้แต่น้อยเพราะดูออกอยู่แล้วว่าพี่ดินแดนคิดยังไงกับเพื่อนตัวเอง มีแต่ยัยเพื่อนตัวเองที่ดูไม่ออกเอง
"แล้วพี่เค้าบอกชอบแกยัง"
"ยัง"
เมย์เอ่ยตอบไปสั้นๆ
"ยัยเมย์ ฉันถามจริงๆ นะ ถ้าพี่ดินแดนบอกชอบแกแบบแฟนจริงๆ แกจะทำยังไง"
"ไม่รู้อ่ะแก ฉันตั้งตัวไม่ทัน ฉันคิดว่าพี่แดนเป็นพี่ชายที่แสนดีมาตลอด เค้าดูแลฉันดีกว่าพี่ชายแท้ๆ ฉันอีก"
"แกไม่ได้มีความรู้สึกอะไรจริงๆ หรอ"
เมย์คิ้วขมวดขึ้นทันทีเมื่อได้ยินคำถามของพิ้ง
"รู้สึกอะไรของแก ฉันไม่เข้าใจ"
เมย์เอ่ยถามเพื่อนไปตรงๆ เพราะไม่เข้าใจคำพูดของเพื่อน
"ก็เหมือนมีความรู้สึกใจเต้นแรงเวลาพี่ได้อยู่ใกล้พี่เค้าไง"
"ก็มีบ้างบางครั้ง"
เมย์เอ่ยบอกเพื่อนไปตามตรง
"แล้วถ้าพี่ดินแดนขอแกเป็นแฟนมันไม่ดีหรอ เท่าที่ฉันเห็นไม่มีใครดูแลแกได้ดีเท่าพี่ดินแดนหรอกนะ"
"ใช่ พี่แดนดูแลฉันดีมาตลอด ทั้งอ่อนโยน เอาใจใส่ แต่ความสัมพันธ์แบบคนรักมันจะไปได้นานกว่าพี่น้องมั้ย ฉันกลัวอ่ะแก ถ้าตกลงเป็นแฟนกันแล้วดันไปกันไม่ได้ ฉันจะมองหน้าพี่เค้าติดหรอ"
เมย์พูดขึ้นด้วยความกังวล
"นั่นเป็นเรื่องของอนาคต แต่มันก็อยู่ที่แกด้วย ถ้าแกไม่ได้ชอบพี่เค้าก็ไปคุยให้จบๆ อีกอย่างพี่เค้าก็ยังไม่ได้บอกซะหน่อยว่าชอบแก"
"แล้วถ้าวันนี้ตอนเลิกเรียนพี่แดนเกิดบอกว่าชอบฉันล่ะ ฉันต้องทำยังไง"
เมย์ยังคงเอ่ยถามเพื่อนด้วยความกังวล
"เฮ้ออ ยัยเมย์ ฉันถามตรงๆ เลยนะ จริงๆ ในใจแกก็มีความรู้สึกดีกับพี่ดินแดนใช่มั้ย แต่เพราะคำว่าพี่น้องมากั้นไว้แกเลยไม่ยอมเปิดความรู้สึกจริงๆ ของตัวเองออกมา"
เมย์ได้แต่พยักหน้าตอบไปตรงๆ คำพูดของพิ้งถูกทุกอย่าง เธอมีความรู้สึกกับดินแดนมากกว่าพี่น้องเมื่อปีที่แล้วตอนที่ดินแดนให้ของขวัญวันเกิดแล้วเธอก็กอดเขา ตอนที่ซบอกเขานั่นเป็นครั้งแรกที่ใจเธอเต้นแรงแปลกๆ รู้สึกดีไม่น้อย หลังจากวันนั้นมาความรู้สึกเธอก็เปลี่ยนไป เวลามีคนมาจีบเขาก็รู้สึกหึงหวงแต่ก็ได้แต่แซวเขาเพื่อกลบเกลื่อนอารมณ์ของตัวเองตลอด เมื่อพิ้งเห็นเมย์พยักหน้าตอบก็ยิ้มใส่เพื่อนทันที
"งั้นก็แกก็ลองตัดคำว่าพี่น้องออกไปสิ อย่าลืมว่าแกกับพี่ดินแดนไม่ใช่ญาติกัน พ่อแม่แค่เป็นเพื่อนสนิทกันเท่านั้น ลองทำตามหัวใจตัวเองดูสิ"
พิ้งเอ่ยแนะนำเพื่อนด้วยความจริงใจ
"ลองทำตามหัวใจงั้นหรอ"
พิ้งพยักหน้าตอบทันทีเมื่อเมย์เอ่ยถามขึ้น
"อือ ฉันจะลองทำตามหัวใจดู"
เมย์เอ่ยพูดด้วยรอยยิ้ม ดูสบายใจขึ้นเยอะเมื่อได้คำปรึกษาจากเพื่อน
"ดีมาก งั้นก็ไปกินข้าวได้แล้วค่ะ หิวจนไส้จะขาดแล้ว"
"เดี๋ยวยัยพิ้ง"
"อะไรของแกอีกเนี่ย"
พิ้งเอ่ยถามอย่างหัวเสียเมื่อเพื่อนกลับมาทำสีหน้ากังวลอีกครั้ง
"ฉันยังไม่พร้อมคุยกับพี่แดนตอนนี้อ่ะ ขอตั้งตัวก่อนได้มั้ย แกลงไปกินเลยก็ได้"
"เฮ้ออ เรื่องอื่นนิกล้าลุยพอมาเรื่องผู้ชายกลับไม่กล้า งั้นฉันจะลงไปซื้อนมกับขนมมากินกับแกในห้องแล้วกัน แกรออยู่นี่ล่ะ"
พิ้งเอ่ยบอกเพื่อนด้วยรอยยิ้ม จนเมย์ยิ้มกว้างขึ้นเมื่อเพื่อนไม่ขัดเธอ
"อือ ขอบใจน๊าเพื่อนรัก"
เมย์พูดขึ้นพร้อมกับกอดพิ้งอย่างออดอ้อนตามนิสัยของเธอ พิ้งปล่อยให้เมย์กอดอ้อนสักพักเธอก็เดินลงไปซื้อของที่โรงอาหาร ทางด้านดินแดนเมื่อพักเที่ยงแล้วก็มาโรงอาหารตามปกติ แต่ที่แปลกคือดินแดนมัวแต่มองหาเมย์จนราเชนทร์เอ่ยถามขึ้น
"ไอ้สัสแดน มึงจะชะเง้อมองอะไรนักหนา"
"เสือก"
ดินแดนเอ่ยด่าราเชนทร์สั้นๆ แต่สายตาก็ยังมองหาตัวเล็กของเขาตลอด
"เอ้า! ไอ้สัส กูถามดีๆ เสือกด่ากูอีก"
ดินแดนไม่ได้สนใจคำพูดของราเชนทร์เลยแม้แต่น้อย เมื่อเห็นพิ้งเดินมาเขาก็ยิ้มทันทีเพราะยังไงเมย์ก็ต้องเดินมาด้วย แต่ก็ต้องผิดหวังเมื่อเห็นพิ้งเดินมาแค่คนเดียว แถมพิ้งยังเดินไปซื้อแค่นมและขนมแล้วเดินออกไปเลย ไม่ได้เดินมากินข้าวเหมือนทุกวัน
"ไอ้แดน มึงสารภาพกับเมย์แล้วหรอ"
มาวินเอ่ยถามทันทีเมื่อเห็นสีหน้าของดินแดน ยิ่งไม่เห็นน้องสาวตัวเองมานั่งกินข้าวกับพวกเขายิ่งทำให้เขาสงสัยจึงเอ่ยถามดินแดนไปตรงๆ
"ยังไม่ได้สารภาพ แต่เหมือนตัวเล็กจะดูออกแล้ว"
ดินแดนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงซึมเล็กน้อย
"อย่าบอกนะว่าน้องเมย์ไม่ยอมมากินข้าวเพราะหลบหน้ามึง"
ราเชนทร์เอ่ยถามดินแดนด้วยความอยากรู้
"กูไม่รู้"
"มึงจะไปไหนไอ้แดน"
มาวินเอ่ยถามทันทีเมื่อเห็นดินแดนลุกขึ้นตั้งท่าจะเดินออกไป
"กูจะไปหาตัวเล็ก จะไปคุยให้รู้เรื่อง กูไม่อยากให้ค้างคาแบบนี้"
ดินแดนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงกระวนกระวาย
"มึงใจเย็นก่อน ไปคุยตอนนี้ก็ไม่จบหรอกเพราะไม่กี่นาทีก็เรียนช่วงบ่ายแล้ว เลิกเรียนแล้วไปคุยกันที่บ้าน"
มาวินเอ่ยบอกดินแดนไปตรงๆ จนดินแดนยอมกลับมานั่งเพราะคิดตามสิ่งที่มาวินพูด
"มึงก็อย่าเพิ่งคิดไปไกล บางทีน้องเมย์อาจจะไม่ได้หลบหน้ามึงก็ได้ รายนั้นเคยหนีปัญหาที่ไหน กูว่ามึงน่าจะรู้จักน้องมากที่สุดนะไอ้แดน"
ราเชนทร์เอ่ยเสริมเตือนสติดินแดนอีกคน จนดินแดนได้แต่พยักหน้าให้กับเพื่อนทั้งสอง เมื่อถึงคาบเรียนช่วงบ่ายดินแดนแทบเรียนไม่รู้เรื่องเพราะกังวลแต่เรื่องของเมย์ ได้แต่ภาวนาให้เลิกเรียนเร็วๆ เพราะอยากเคลียร์กับตัวเล็กของเขาเต็มทนแล้ว
- Writer
