Nanlamig ang pakiramdam ko at parang pinagkaitan ako ng karapatang mabuhay sa susunod na mga minuto.
Tagaktak ang pawis at mahigpit ang kapit ko sa pinakamalapit na poste.
Poste ba ito? Hindi ko na inalam pa basta isa itong matatag, matigas, at matayog na nakatayo rito sa gitna ng napakagarang building na napuntahan ko buong buhay ko.
Sa kabila ng makintab na sahig na pwedeng panalaminan at mga tao sa paligid na halatang mga sosyal at propesyunal na nakasuot ng mga uniporme ay hindi ko magawang bitiwan ang kinakapitan kong poste.
Sa totoo niyan ay pati mga binti ko ay nakalingkis na sa poste at nagmamatigas na di bibitiw lalo na at natatanaw ko mula sa puro salamin na dingding ng lugar na ito ang naglalakihang mga eroplano sa labas na siyang sasakyan namin nina Kenzo at Kiro pauwi s
