ตอนที่ 4
989 Words
“ว๊าย ตายแล้วพี่แฟรงก์!”
เซเลน่าแทบช็อกกับสภาพของแฟรงก์แฟนหนุ่มที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องเช่า
“พี่ไปฟัดกับหมาที่ไหนมาเนี่ย”
“ก็ไอ้พวกนักเลงในบ่อนเมื่อคืนนี้น่ะสิ มันรุมพี่ซะยับเลย เธอก็หนีเอาแต่ตัวรอดคนเดียว” แฟรงก์มองหน้าแฟนสาวอย่างขุ่นเคืองใจ
“แหมพี่แฟรงก์ก็ ฉันกลัวนี่...” เซเลน่าคว้าแขนของแฟนหนุ่มเอาไว้ “และอีกอย่าง ถ้าฉันอยู่ตรงนั้นกับพี่... สวยๆ แบบฉันคงถูกรุมโทรมแน่ๆ พี่ยอมให้ฉันโดนแบบนั้นได้หรือไงล่ะ”
เซเลน่าพาแฟรงก์เข้าไปในห้อง “ว่าแต่พวกมันปล่อยพี่แฟรงก์รอดมาได้ยังไงกันคะเนี่ย”
“พูดเหมือนอยากให้พี่ตายเลยนะ”
“เปล่าสักหน่อย ฉันก็แค่สงสัยน่ะ มันมาเป็นฝูงขนาดนั้น”
แฟรงก์ยังขลาดกลัวไม่หายกับเหตุการณ์เมื่อคืน “มันบอกให้พี่ทำงานให้มัน แล้วมันจะยกโทษให้”
“ทำงาน?”
“อืม”
“แล้วงานอะไรล่ะ” คิ้วของเซเลน่าขมวดมุ่น
“มันบอกให้พี่ไปขโมยสร้อยเพชรมาให้”
“ขะ... ขโมย...”
เซเลน่าทะลึ่งลุกขึ้น และรีบกระโดดออกห่าง
“ฉันไม่เอาด้วยหรอกนะ ฉันไม่ถนัดทำเรื่องเสี่ยงคุกเสี่ยงตารางแบบนี้ ถ้าเป็นนังดาวก็ว่าไปอย่าง”
“ดาวเหรอ” แฟรงก์ทวนคำก่อนจะระบายยิ้ม “พี่คิดออกแล้วว่าจะให้ใครทำงานนี้ดี”
“อย่าบอกนะว่าพี่แฟรงก์จะให้นังดาวมัน...”
“ก็พี่เจ็บขนาดนี้จะให้ปีนเข้าไปขโมยได้ยังไงกันล่ะ หรือว่าน้องเซจะทำให้พี่”
เซเลน่ารีบส่ายหน้าดิก
“ไม่... ไม่เอาหรอก ฉันไม่ชอบยุ่งกับตำรวจ และอีกอย่างไอ้บ้านที่มีสร้อยเพชรไว้ในครอบครอง คงจะมีอำนาจไม่น้อยเลยทีเดียว ถ้าโดนจำได้ ติดคุกหัวโตแน่”
“งั้นก็ต้องให้ดาวไปจัดการแทนสิ”
เซเลน่าหยุดคิดเล็กน้อย ก่อนจะแย้งอย่างวิตกกังวล “แล้วนังดาวมันจะยอมเหรอพี่แฟรงก์ เมื่อคืนฉันพึ่งทำให้มันโกรธอยู่ เช้ามามันเลยไม่พูดกับฉันสักคำ”
“พี่รู้ว่าน้องเซทำได้ ก็เหมือนกับที่เคยบังคับให้ดาวทำเรื่องไม่ดีๆ มาตลอดยังไงล่ะ”
“แหม พี่แฟรงก์แน่ใจนะว่าชมฉันน่ะ”
คนพูดมองค้อนขวับ
“ใครจะไปกล้าว่าน้องเซคนสวยล่ะครับ นะช่วยพี่หน่อย ถ้าพี่ไปเอาสร้อยเพชรออกมาให้พวกมันไม่ได้ พี่ตายคาตีนพวกมันแน่ หรือว่าน้องเซอยากให้พี่ตายล่ะครับ”
“แต่ฉัน...”
“ช่วยพี่หน่อยนะ น้องเซ” แม้จะไม่อยากทำเท่าไหร่ แต่เมื่อถูกแฟนหนุ่มออดอ้อนหนักเข้าก็อดที่จะใจอ่อนไม่ได้
“ก็ได้ ก็ได้... ครั้งนี้ครั้งเดียวนะพี่แฟรงก์”
“ครับ ทูนหัว...”
แฟรงก์ดึงร่างของเซเลน่าเข้ามากอดแนบอก ซึ่งหญิงสาวก็ยิ้มกว้างด้วยความพึงพอใจ
“ดาว... พี่เซของเธอมาหาน่ะ” เพื่อนร่วมงานเดินมากระซิบบอกเบาๆ ที่ข้างหู ก่อนจะเดินจากไป
วาดดาวถอนใจเบาๆ ลางสังหรณ์ร้องเตือนดังลั่น มั่นใจว่าเซเลน่าจะต้องมีเรื่องไม่ดีมาให้หล่อนอีกแน่นอน
เด็กสาววางมือจากการจัดเรียงผักบนชั้น และเดินออกไปหาพี่สาวที่ยืนรออยู่ที่หน้าแผนก
“ดาว... ดาวน้องรัก” เซเลน่าหันมาเห็นวาดดาวก็รีบวิ่งเข้ามากอดอย่างประจบประแจง “ดาวยุ่งอยู่หรือเปล่าจ๊ะ”
วาดดาวดันตัวเองออกจากอ้อมแขนของเซเลน่า พลางถามอย่างรู้ทัน “พี่เซมีอะไรจะให้ดาวทำ ก็บอกมาเถอะค่ะ”
“แหม... ดาวถามแบบนี้ได้ยังไงกันล่ะจ๊ะ”
“ดาวรู้จักพี่เซดียังไงล่ะคะ บอกมาเถอะค่ะ”
เซเลน่าทำหน้าตกใจเมื่อถูกจับไต๋ได้ แต่ไม่ช้าก็รีบยิ้มกลบเกลื่อนอย่างไร้ความละอาย
“ตามพี่มาทางนี้แปบสิ พี่มีเรื่องจะขอความช่วยเหลือ”
นั่นไง... วาดดาวคิดในใจ แต่ก็ยอมให้เซเลน่าฉุดกระชากแขนไปในที่ลับตาคนอย่างง่ายดาย
“พี่เซมีอะไรก็พูดมาเถอะ ดาวต้องรีบไปทำงาน”
“พี่... พี่มีเรื่องจะขอร้องให้ดาวช่วยน่ะ”
“เรื่องอะไรคะ”
มือของวาดดาวถูกเซเลน่าดึงไปกุมเอาไว้ ดวงตาของสองสาวสบประสานกัน “คือ... พี่อยากให้ดาว...”
“ให้ดาวทำอะไรคะพี่เซ”
“เอ่อ... ให้ดาว... เข้าไปในบ้านหลังหนึ่งน่ะจ้ะ”
“บ้าน...? ให้ดาวเข้าไปในบ้านใครคะพี่เซ” วาดดาวรู้สึกถึงความผิดปกติในทันที
“พี่เซคงไม่ได้คิดจะใช้ให้ดาวเข้าไปขโมยของหรอกนะคะ”
เด็กสาวพูดจบก็ขยับตัวถอยหลังห่างทันที “ดาวไม่เอาด้วยหรอกค่ะ ขอตัวนะคะ”
“ดาว... เดี๋ยวก่อนสิ” เซเลน่ารีบวิ่งมาขวางหน้าวาดดาวเอาไว้ “คือพี่มีความจำเป็นจริงๆ นะ”
“จำเป็น?” วาดดาวทำเสียงหยันขึ้นจมูก “จำเป็นอะไรคะ ถึงมาขอร้องให้ดาวไปเป็นขโมยน่ะ”
“มันจำเป็นจริงๆ สิ ถึงชีวิตเลยนะดาว” เซเลน่าคว้ามือกร้านของวาดดาวไปกุมเอาไว้ วิงวอนตลอดเวลา “ได้โปรดเถอะ ถ้าดาวไม่ช่วยพี่... พี่คง... คงต้องตายแน่ๆ”
“ไม่... คราวนี้ฉันจะไม่ช่วยอะไรพี่เซอีกแล้ว แค่หลอกลวงต้มตุ๋นไปวันๆ ฉันก็รู้สึกผิดจะแย่อยู่แล้ว แต่นี่... นี่พี่เซยังจะให้ฉันไปเป็นขโมยอีก จิตใจของพี่ทำด้วยอะไรกันคะ” วาดดาวสะบัดมือ และเดินหนีอีก แต่เซเลน่าก็ตามไปขวางเอาไว้อีกเช่นกัน
“ดาว... น้องดาวของพี่... ช่วยพี่อีกสักครั้งเถอะ ได้โปรดเถอะ”
- Writer
