PERFECT MATCH

Chapter 5 :: แตกหัก

ถ้าเลือกที่จะรัก อย่ากลัวที่จะเจ็บ..

ผมไม่ได้กลับห้องแต่อย่างใดเพียงแต่บอกให้พี่แบล็คมาส่งผมที่สวนสาธารณะ ผมแค่อยากสงบ สติอารมณ์ตัวเองได้ บางทีผมอาจจะหึงหวงมากเกินไป..ผมมันงี่เง่าเอง

"ไม่เป็นไรใช่มั๊ย.."พี่แบล็คล้มตัวนั่งข้างๆผมเอ่ยขึ้น มันจะทำให้ผมรู้สึกดีมากกว่านี้นะถ้าคนที่ถามเป็นพี่วิน..

"รู้สึกเหมือนอกหักครั้งแรก..ช้ำเลือด ช้ำหนอง"ผมพูดพลางเบะๆน้อย นั่นทำให้พี่แบล็คหลุดขำออกมา เดี๋ยว!พี่แกยิ้ม ผมไม่ได้ตาฝาดแน่ๆอ่ะ รู้สึกดีจังแฮะ..

"พูดซะโอเวอร์เชียะ..อ่ะ นี่น้ำพี่ซื้อมาให้"พี่แบล็คโยนกระป๋องโค้กมาให้ผม

"ขอบคุณฮะ..แต่เดย์ก็ชินแล้วล่ะ พี่วินไม่เคยเข้าข้างเดย์อยู่แล้ว.."เฮ้อ..ยิ่งนึกถึงก็ยิ่งเจ็บปวด อย่างที่ใครๆพูดเวลาแห่งความสุขมันมักจะผ่านไปรวดเร็วเสมอ ใครอาจจะมองว่าคู่ที่คบกันมานานมันน่ารัก น่าอิจฉา..แต่ใครจะรู้ว่าระหว่างทางที่เดินด้วยกันมันต้องเจอกับอะไรบ้าง ทั้งขวากหนาม น้ำตานอง แต่ผมก็ยังมองว่าความรักมันยังสวยงามอยู่เสมอ

"ไอ้วินมันก็อย่างงั้นแหละ แต่มันรักเดย์มากนะ.."

"ถ้ารักเดย์พี่วินจะไม่เลือกเขาแบบนั้น"ผมรู้ว่าการที่รักกันแบบนี้มันไม่มีอะไรยั่งยืน ผมท้องไม่ได้..แต่ผมมีแค่ความจริงใจที่จะมอบให้กับคนที่ผมรักสุดหัวใจแค่นั้น

"ทำไมเป็นเด็กชอบมโนจัง.."พี่แบล็คผลักหัวผมเบาๆ ทำให้ผมหลุดยิ้มน้อยๆออกมา

"พี่อ่าา..ยังไงก็ฝากพวกพี่ๆดูแลพี่วินด้วยนะ พี่วินคงยังไม่อยากจะเจอหน้าเดย์สักเท่าไหร่หรอก.."

"ได้ดิ ยังไงเราเองก็อย่าคิดมากเดี๋ยวไอ้วินมันก็กลับมา"ผมส่งยิ้มน้อยๆให้พี่เขาไป แต่ในใจไม่ได้ยิ้มด้วยเลยสักนิด ผมโคตรว่างเปล่าเลยตอนนี้

"กลับมาให้ทันก็แล้วกันพี่วิน..เอ้อ วันนี้พี่ไม่เรียนหรือไง"ผมถาม

"เรียนสิกะว่าตอนแรกไปเอาแฟรชไดรฟ์ก็จะเลยไปเลย.."ผมหงุดหน้าลงทันทีเมื่อพี่แบล็คพูดจบ รู้สึกผิดยังไงไม่รู้

"...เดย์ขอโทษนะพี่"

"เฮ้ยย!ไม่ต้องเศร้า เรื่องแค่นี้เอง J"พี่แบล็คยิ้ม คุณพระ O[]O รอยยิ้มโคตรพิฆาตใจเลย เวลายิ้มแล้วดูดีกว่าตอนทำหน้าตาบึ้งตึงเหมือนกินรังผึ้งซะอีก

"พี่ควรยิ้มบ่อยๆ.."ผมพูดจบทำเอาคนตรงหน้าหุบยิ้มแทบไม่ทัน สายไปแล้วมั้งพี่เอ๋ยจะมาเก๊กขรึมใส่อ่ะดิ๊

"ถ้าไม่ติดเเฟนเพื่อนจะเตะให้"ผมอมยิ้มให้กับความน่ารักของเขา ผมล้มตัวนอนลงบนพื้นหญ้าสีเขียวขจี สายตาเหม่อมองไปที่ท้องฟ้าสีครามนั่น อยู่แบบนี้ก็สบายดีนะเนี่ย..คิดไม่ออกเลยว่าถ้าวันนึงผมไม่มีพี่วิน ผมจะเป็นยังไง...

[ End Sunday Part ]

*

ทางด้านของ แก๊งค์ MONSTER ปีศาจล่าแต้ม

22.00 นาฬิกา

B.a.D.b.O.y. CLUB.

กลุ่มวัยรุ่นหน้าตาดี กำลังออกล่าแต้มกันแล้ว..ดูเหมือนว่าวันนี้จะมารวมตัวกันครบทั้ง 7 คนกันเลยทีเดียว รวมตัวกันทีไร ความบรรไลก็จะเกิด..

"เหยดดดด! วันนี้พี่วินเรามาว่ะ เฮ้ยๆๆๆๆ"ดีฟเอ่ยปากแซว

"กูเครียดนิดหน่อย"สายตาแบล็คที่จับตามองวินเนอร์อยู่ทุกความเคลื่อนไหวเพราะกลัวว่าเขาจะเผลอตัวไปมีอะไรกับคนอื่น ทั้งที่ตัวเองก็มีแฟนแยู่แล้ว..ถ้าซันเดย์รู้ จะเสียใจมากแค่ไหน..

"ทะเลาะกับน้องเดย์อีกแล้วเหรอวะ"รหัสที่นั่งอยู่ข้างๆสกายเอ่ยขึ้นด้วยท่าทีตกใจ

"ก็ประมาณนั้นแหละว่ะ.."วินเนอร์ตอบพลางยกดื่มพรวดเดียวเพรียวๆไม่ผสม

"เฮ้ย!ไอ้เหี้ยวินเดี๋ยวก็เมาแอ้งแม้งเหมือนไอ้ดีฟหรอก!"ฮาร์ทห้ามปราม แต่ก็ไม่ทันเสียแล้วแก้วที่สองและสามถูกคนตัวสูงกระดกเพรียวๆเข้าไปเรียบร้อย

"ปล่อยแม้งไป รอเก็บตอนแม้งสลบเลยทีเดียว"เจอาร์เอ่ย

"น้องเดย์รอมึงกลับห้องอยู่นะวิน.."แบล็คเอ่ยน้ำเสียงเรียบยกซัดสองแก้วรวด

"กูยังไม่อยากเจอว่ะ.."แก้วที่ห้าและหกถูกกระดกพร้อมกัน ทำเอาเพื่อนๆห้ามปรามใหญ่ หน้าขาวใสนั่นเริ่มมีสีแดงฝาดเพราะฤทธิ์เหล้า วินเนอร์เริ่มพูดจาเหลวไหลไร้สติ..อย่าถือคนบ้า อย่าว่าคนเมาเลย

"สัส!มึงพอได้และ!"เจอาร์ที่นั่งอยู่ข้างๆจับแก้วที่แปดที่กำลังจะเข้าปากคนตัวสูงอย่างไว

"ปล่อยกู.."ท่าทางสะลืมสะลือ หัวโอนเอนไปมา หน้าตาแดงก่ำหนักมาก

"เป็นเหี้ยอะไรมึงเนี่ย!"ดีฟเฟอร์ห้ามปรามอีกแรง

"อย่ามายุ่งกับกู!..น้องๆ"วินเนอร์สะบัดตัวก่อนจะลุกขึ้นเดินไปหาเด็กนั่งดริ้งค์สาวสวย ทว่าร่างสูงไม่เดินเข้าไปเปล่าคว้าใบหน้าสาวสวยมาจูบอย่างรวดเร็วและเร่าร้อน หญิงสาวเองก็จูบตอบแบบเร่าร้อนไม่แพ้กัน..หวังว่าคราวนี้คงไม่ได้เห็นน้องคนนั้นเป็นซันเดย์นะวินเนอร์...

"อ้าวเฮ้ย!"สกายอุทาน

"ไม่เหมือนที่คุยกันไว้นี่นา"รหัสต่อเป็นเพลง

ป้าบ.บ!

"ใช่เวลาเล่นมั๊ยไอ้สัส!"สกายตบเข้าที่หัวของรหัสดังป้าบทำเอามึนหนักกว่าเหล้าอีก @_@

"ไอ้เหี้ยวิน.."แบล็คที่นั่งเงียบอยู่นานเดินดุ่มๆเข้าไปแยกสองคนนั้นออกจากกัน แต่วินเนอร์ก็แรงเยอะกว่าผลักแบล็คออกมา..ก่อนจะหันไปสนใจสาวสวยตรงหน้าของเขาต่อ ขืนเป็นอย่างนี้ต่อไปมีหวังไม่ดีแน่..

"ไอ้วินมึงมีแฟนแล้วนะ!เลิกปัญญาอ่อนซะที!"แบล็คเดินเข้าไปแยกสองคนออกอีกครั้ง คราวนี้ได้ผลวินเนอร์เซถลาถอยออกมาเล็กน้อย

"แล้วไงวะ!เขาไม่เข้าใจกูสักนิด!.."วินเนอร์ตวาดลั่น

"จะเข้าใจหรือไม่เข้าใจมึงก็ห้ามทำแบบนี้ ไอ้ควาย!"แบล็คที่เริ่มหมดความอดทน เขาพยายามข่มอารมณ์ไว้ใต้ใบหน้าที่นิ่งเรียบของเขา

"วันนี้กูจะล่าแต้ม..และนั่นคือหมากของกู"วินเนอร์ชี้ไปที่สาวสวยก่อนจะพุ่งตัวเข้าไปหาอย่างรวดเร็ว หล่อๆแบบวินเนอร์มีหรือที่สาวๆจะปฏิเสธ...

"ไอ้เหี้ยวิน!"คนแออัดเบียดกันไปมา ทำให้แบล็คมองไม่เห็นทั้งคู่ที่เดินหายเข้าไปในฝูงคนเยอะ ซวยแล้ว..วินเนอร์เป็นพวกเมาแล้วขี้เ****น!แถมยังชอบเรื้อนเหมือนหมาอีกต่างหาก อาเมน...

ท่ามกลางความตกใจของเพื่อนๆ แต่ละคนรีบลุกจากโต๊ะแล้วแยกย้ายกันออกตามหาวินเนอร์กันชุลมุน คนก็เยอะ..แถมห้อง VIP ที่นี่ก็มีเป็นร้อยๆกว่าจะเจอ วินเนอร์ไม่สำเร็จความใคร่เสร็จไปแล้วหรอ?

ทางด้านของวินเนอร์

เรียกได้ว่าแแถมจะสิงกันไปตลอดทางเลยก็ว่าได้ ทั้งสองคนมาหยุดอยู่ที่หน้าห้อง VIP เสื้อผ้าของหญิงสาวแถบไม่เหลือชิ้น เพราะโดนคนตรงหน้าปลดจนเกลี้ยงหมดเกือบทั้งตัว

มือร้อนสัมผัสแผ่นหลังเนียนก่อนจะลูบไล้ไปมาด้วยความเมา เสียงจูบดังระงมไปทั่วทั้งห้อง..เสียงโทรศัพท์เข้าแต่คนตัวสูงหาได้สนใจไม่ เขาจับแก่นกายความเป็นชายจ่อเข้าที่ปากถ้ำเสียแล้ว

"อื้อ.อืมมม"ร่างบางภายใต้ร่างของวินเนอร์ครางออกอย่างพอใจ ร่างบางพลิกตัวขึ้นคร่อมคนตัวสูงด้วยความชำนาญก่อนจะขยับสะโพกขึ้นลงเป็นจังหวะ

ผับ ผับ ผับ! ! !

ร่างสูงกระตุกเกร็งเมื่อร่างบางเร่งความเร็ว เสียงครางกะเสร่าดังไปทั่วห้อง..เสียงครางหวานบดขยี้ยอดอกตัวเองด้วยความเสียวซ่าน จะดึงสติกลับมาก็คงไม่ทันเสียแล้ว..วินเนอร์ถลำลึกเกินไป..

NC CUT

โผล่มานิดเดียวพอ -[]-

*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*

[ Sunday Part]

03.30 นาฬิกา

พึ่บ.บ! พึ่บ.บ

อ่าา..นอนไม่หลับผมได้แต่พลิกตัวไปมาเป็นชั่วโมงแล้วพยายามที่จะข่มตาให้หลับแต่ใจเจ้ากรรมนี่ก็คอยคิดถึงแต่พี่วินอย่างเดียวเลย..ตอนนี้อยู่ไหนนะ

ไลน์.น

"พี่วิน!"ผมมองโทรศัพท์ที่ขึ้นชื่อพี่วินส่งข้อมความมา สูงรูปงั้นหรอ?

พี่วิน ::

Sent you to photo

พี่วิน ::

ขอยืมตัวคุณแฟนหน่อยนะคะ ลีลาเด็ดมาก ^^

อะไรนะ!!! เกิดอะไรขึ้น!!!ทำไมผู้หญิงสมัยนี้ถึงน่ากลัว T[]T

"พี่วิน.."คุณเคยโดนเข็มแทงที่นิ้วไหม นั่นแหละสิ่งที่ผมกำลังรู้สึกเหมือนเข็มพันๆเล่มมันนแทงมาที่ใจของผม..ทำไมถึงทำกันแบบนี้ T[]T ทำไมวะ!! พอกันสักที!

ผมรีบเดินออกจากคอนโดคว้ารถสปอร์ตเหยียบให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้..ถ้าจะจับต้องจับให้ได้คาหนัง คาเขา คาเตียง! ไม่นานรถผมก็มาจอดหน้าแบดบอย คลับ ที่นี่เปิด 24 ชม.ยิ่งกว่าเซเว่นซะอีก..ผมรู้ดีเพราะพี่วินเคยพาผมมาที่นี่บ่อยมาก

สองขายาวผมมาหยุดที่ทางเดินห้อง VIP ต้องมีสักห้องที่เจอพวกเขาทั้งสองแหละน่า..คิ้วทั้งสองข้างผมขมวดเข้าหากันทันทีที่เห็นรองเท้าข้างนึงตกอยู่หน้าห้อง มันคล้ายๆกับ..รองเท้าพี่วิน!!

ก๊อก ก๊อก! !

"พี่วิน!"ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะยกมือน้อยๆเคาะประตู แต่ก็ไร้วี่แววของคนออกมาเปิดประตูเลย มันต้องใช่สินี่รองเท้าพี่วินนี่!

กรึก.ก.!

"พะ..พี่วิน.."ภาพร่างสูงปรากฏตรงหน้าพร้อมผ้าขนหนูผืนเดียวคาดเอวอยู่ ผมมองผ่านตัวพี่วินไปก็เห็นสาวสวยคนนึงเดินตามออกมาติดๆ นะ..นี่เรื่องจริงหรอ เรื่องจริงใช่มั๊ย!

"เดย์.."พี่วินเอ่ยชื่อผมเบาๆ เขาพยายามจะเอื้อมมือมาแตะตัวผม แต่ผมเบี่ยงตัวหลบอย่างรังเกียจ!

"อย่ามาแตะต้องตัวเดย์!..ฮึก.ก"และอีกครั้งที่ผมร้องไห้ต่อหน้าคนตัวสูงอีกครั้ง เขาไม่รู้สึกผิดเลยใช่มั๊ย? ไม่ละอายแก่ใจบ้างเลยหรอ?

"เดย์พี่ขอโทษ..เดย์ฟังพี่ก่อน"ผมจ้องหน้าพี่วินอย่างไม่ลดละ ดวงตาพร่ามัวไปหมด

"เอากับคนอื่นสนุกมากมั๊ย!เห็นเดย์ร้องไห้สะใจพี่หรือยัง!!!"ผมตวาดลั่นริมฝีปากสั่นระริกเพราะความโกรธแค้น ไม่คิดเลยว่าจะมีวันนี้..จะเหี้ย จะเลว แค่ไหนผมไม่สนแต่อย่าเอาคืนผมด้วยการไปเอากับคนอื่น แม้งโคตรเจ็บ มันเจ็บมันจุกมันพูดไม่ออก

"เดย์..พี่ขอโทษ เดย์มาฟังพี่ก่อน!"พี่วินพยายามดึงตัวผมให้เข้าไปหาเขาแต่ผมกลับสะบัดออกอย่างไม่ใยดี

"อย่ามาแตะตัวเดย์..T^T..."

"ฟังพี่ก่อน!พี่ขออธิบาย..นะเดย์"ผมกำหมัดแน่น กี่ครั้งแล้วซันเดย์..ให้ใจเขาแต่เขากลับเหยียบย่ำมันอยู่อย่างนั้น จนต้องเสียใจซ้ำๆแบบนี้มันกี่ครั้งแล้ว T[]T

ปึก.ก!

ผมหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาก่อนจะเขวี้ยงมันใส่อกกว้างๆของคนตรงหน้าอย่างจัง..แต่คนตรงหน้ากลับไม่พูดหรือแสดงสีหน้าเจ็บออกมาเลยสักนิดเดียว

"เดย์เลิกโง่แล้ว!เราจบกันแค่นี้!อย่าได้เจอกันอีกเลย.."น้ำตามากมายไหลอาบแก้มผม คนตัวสูงก้มลงไปหยิบโทรศัพท์ก่อนจะเบิกตาโพลงแล้วหันไปมองสาวสวยคนนั้น

"นี่เธอ!!"พี่วินได้แต่กำหมัดแน่น สายตาปวดร้าวผมรู้ดี..ซึ่งไม่ต่างอะไรจากผมสักนิด หัวใจจะแตกเป็นเสี่ยงๆอยู่แล้ว T^T

"เดย์..เดย์ยกโทษให้พี่นะ..พี่สัญญาจะไม่มีครั้งหน้า..ได้โปรด.."ผมมองพี่วินที่เดินเข้ามากอดผมอย่างแนบแน่น ผมก็อยากจะผลักเขาออกแต่เรี่ยวแรงมันหมดไม่มีเรี่ยวแรงเลย...

"ขอโทษนะพี่วิน..แต่เดย์คงไม่ให้อภัยพี่วินอีกแล้ว"ผมรวบแรงอีกครั้งผลักคนตัวสูงออก

"เดย์..อย่าทิ้งพี่ไป"ผมมองดวงตาของคนตัวสูงที่ปวดร้าวและเจ็บปวด..แต่นั่นมันยังไม่ได้ครึ่งของผมเลยสักนิด

"ลาก่อน..จากนี้ไปอย่ามายุ่งกับชีวิตเดย์อีก!"

"เดย์! เดย์!!!"ผมหันหลังแล้ววิ่งออกมาจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด ทำไมไม่จำวะซันเดย์ว่าเคยเจ็บมาตั้งกี่ครั้งแล้ว..ทำไมไม่มองดีๆว่าที่

เ

ขาหยิบยื่นให้มันหญ้า หรือ ความรัก

.

..พอกันทีกับผู้ชายเลี้ยงไม่เชื่อง! ความรักที่ผมให้พี่มันคงยังไม่พอสินะ พี่ถึงมาแอบกินเล็ก กินน้อยแบบนี้..ต่อจากนี้ถ้าผมจะรักใคร ผมจะใช้สมองให้มากกว่านี้..จะได้ไม่เสียเวลาผิดคน...