บทที่10
1603 Words
ปึง ปึง ปึง
เสียงตบประตูด้วยความเกรี้ยวกราดดังสนั่นดังสนั่นจนคนในห้องพักต่างพากันตกใจและรู้สึกหวาดกลัวกับอารมณ์ร้อนดั่งราวกับพายุของคนด้านนอก
"เราสองคนจะไม่ตายใช่ไหมดาริน"คริสตัลถามพลางมองประตูห้องพักของเพื่อนสาว ความรุนแรงจากการฟาดกำปั้นหนัก ๆ ทำเอาประตูถึงกับสั่นสะเทือนจนทั้งสองคนถึงกับต้องกอดกันตัวกลม
"ไม่ต้องกลัวนะคริสตัล คุณโดมินิคเขาไม่สามารถเข้ามาในนี้ได้หรอก เชื่อฉันสิ"แม้ว่าใจยังนึกหวั่นแต่ก็อดไม่ได้กับการต้องมาเอ่ยพูดปลอบใจตัวเองและเพื่อนชายใจหญิง เสียงประตูดังขึ้นอีกหลายสิบครั้งก่อนจะเงียบลงเมื่อผู้อาศัยข้างห้องโทรศัพท์ต่อสายให้ผู้รักษาความปลอดภัยของคอนโดมาลากตัวของผู้ก่อเหตุรบกวนคนอื่นอย่างโดมินิคออกไป
"เชิญออกไปด้วยครับคุณโดมินิคอย่าให้พวกผมต้องใช้กำลังกับคุณเลย"หัวหน้าผู้รักษาความปลอดภัยของคอนโดเอ่ยเกลี้ยกล่อมอ้อนวอนขอให้ชายหนุ่มกลับออกไปแต่โดยดี ผู้ชายตรงหน้าในชุดสูทสีดำเป็นผู้มีชื่อเสียงโด่งดังเป็นที่รู้จักของคนทั้งประเทศ และเป็นบุคคลอันตรายที่คนอย่างพวกเขาไม่ควรเอาตัวเขาไปยุ่งเกี่ยว แต่ตอนนี้มันเป็นหน้าที่ ที่คนอย่างพวกเขาต้องทำตาม
"ถ้าไม่อยากเดือดร้อนก็อย่ามายุ่งวุ่นวาย ถ้าไม่อยากหางานใหม่ก็ไสหัวออกไปให้พ้นหน้ากู"ผู้รักษาความปลอดภัยถึงกับขยับขาถอยหนีเมื่อเห็นสีหน้าดุดันเอาเรื่องของโดมินิค ทุกคนต่างมีสีหน้าหนักใจ จะข้าวขาไปทางไหนก็ดูเหมือนว่าจะเป็นเส้นตายของพวกเขา
"ได้โปรดเห็นใจพวกเราเถอะนะครับคุณโดมินิค พวกเราแค่ทำตามหน้าที่เท่านั้น ขอให้คุณเห็นใจพวกเราทุกคนด้วย"
"ออกไปให้พ้น ฉันมีเรื่องจะต้องคุยกับเจ้าของห้องนี้"สายตาเกรี้ยวกราดมองไปยังห้องพักของอดีตเลขา ฝ่ามือใหญ่หนากำปั้นหมายจะทุบประตูอีกครั้ง แม้แต่ผู้รักษาความปลอดภัยของคอนโดหลายคนก็ไม่อาจหยุดยั้งความเกรี้ยวกราดของโดมินิคได้ แต่ก่อนที่ชายหนุ่มจะสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่นมากไปกว่านี้ประตูห้องพักของดาริกาก็เปิดออกพร้อมกับร่างของหญิงสาวเจ้าของห้องปรากฏตัวขึ้น
"ดิฉันต้องขอโทษด้วยนะคะที่คุณผู้ชายคนนี้สร้างความรบกวนให้ แต่ไม่เป็นอะไรค่ะเดี๋ยวฉันจัดการเอง พวกคุณไปทำงานตามหน้าที่เถอะค่ะ"น้ำเสียงนุ่มนวลของดาริกาทำให้ชายทุกคนถึงกับหลงเคลิ้มถ้าเธอไม่ได้อยู่ในชุดเสื้อผ้าของมนุษย์ป้าหน้าตาถูกปกปิดด้วยกรอบแว่นตาหนาเตอะ
"ถ้าอย่างนั้นพวกผมขอตัวไปทำงานก่อนนะครับ"พนักงานรักษาความปลอดภัยต่างพากันแยกย้ายกลับไปทำหน้าที่ของตนเอง
"ไม่มีงานการทำเหรอคะถึงได้มาก่อกวนสร้างความรำคาญให้กับคนอื่น"ดาริกากอดอกจ้องหน้าชายหนุ่มผ่านแว่นตา สีหน้าและร่างกายของเขาถือว่าซูบผอมลงไปกว่าเมื่อก่อน ขอบตาดำคล้ำราวกับคนอดหลับอดนอนไม่ได้พักผ่อนนั่นมันอะไรกัน
"ใครอยู่ในห้องของเธอดาริกา"
"รินจะให้ใครอยู่ในห้องของรินก็ได้ค่ะ ถ้าไม่มีอะไรก็เชิญกลับไปได้แล้วนะคะ รินจะพักผ่อน"
"จะพักผ่อนหรือว่าทำอะไรต่อกันแน่ อย่านึกว่าฉันไม่รู้นะว่าเธอซุกผู้ชายเอาไว้ในห้อง"
"รินจะซุกหรือจะซ่อนใครเอาไว้ในห้องมันก็เป็นเรื่องของรินค่ะ คุณไม่มีสิทธิ์มายุ่งเกี่ยว"คำพูดอันแสนไร้เยื่อใยสร้างความโกรธให้โดมินิคไม่น้อย ฝ่ามือใหญ่คว้าร่างของดาริกาที่กำลังจะหมุนตัวเปิดประตูกลับเข้าไปในห้องให้หันหน้ามาเผชิญ ริมฝีปากร้อนระอุประกบบดจูบอันแสนดุเดือดจนริมฝีปากเรียวเล็กไร้การแตะต้องจากชายอื่นใดถึงกับมีเลือดไหนซิบจากแรงกระแทกและการบดจูบอย่างดุเดือด
"อือ"กำปั้นเล็ก ๆ ทุบลงบนแผงอกแกร่งเรี่ยวแรงของเธอแทบจะถูกดูดหายไป ฝ่ามือใหญ่ประคองใบหน้าให้เอียงองศาตอบรับจูบอันแสนดุเดือดของเขาได้ ลมหายใจอุ่นร้อนของโดมินิคนั้นแทบจะเผาไหม้ร่างกายของดาริกาให้แหลกสลายเป็นผุยผง
ริมฝีปากใหญ่ตะบันจูบอย่างไม่ลดละ ปลายลิ้นสากกวาดเลียตวัดหาความหวานในโพรงปากอุ่นของหญิงสาว ความหอมหวานมันทำให้หัวใจของชายหนุ่มเต้นแรง ปลายลิ้นของและริมฝีปากหาตวัดเลียดูดดึงปลายลิ้นเล็กอย่างต้องการเก็บความหวานในโพรงปากของเธอเอาไว้เพียงคนเดียว
เพียะ
ใบหน้าของโดมินิคสะบัดไปตามแรงตบเมื่อดาริกาได้สติรวบรวมแรงทั้งหมดผลักชายหนุ่มให้พ้นออกไปจากร่างกายก่อนจะใช้ฝ่ามือเรียวเล็กฟาดลงบนใบหน้าของชายหนุ่มด้วยความอับอายภายในใจของตัวเอง รสจูบของเขาทำเอาเธอหลงใหลร่างกายตอบสนองเอนเอียง ถ้าภาพวันนั้นไม่ไหลเข้ามาเธอก็คงไม่สามารถรวบรวมแรงกล้าผลักเขาออกไปได้
"เลิกทำแบบนี้เสียทีเถอะค่ะ มันน่าทุเรศ"ดาริกาใช้หลังฝ่ามือเช็ดริมฝีปากของตัวเองราวกับว่าเธอรังเกียจสัมผัสเมื่อครู่ของชายหนุ่ม แต่ยิ่งเช็ดรสจูบของชายหนุ่มมันยิ่งสัมผัสฝังลึกลงไปจนเธอหน้าแดงด้วยความเขินยายเข้ามาแทนที่ แต่โดมินิคกลับคิดว่าเธอโกรธเขาจนใบหน้าเปลี่ยนสี
"ดาริกา ผมขอโทษ"
"กลับออกไปเถอะค่ะ แล้วอย่ามาที่นี่อีก"ฝ่ามือของดาริกาถูกโดมินิคจับคว้าเอาไว้อย่างแน่นเหนียว จนตัวเธอไม่สามารถขยับหรือเดินหนีไปไหนได้
"ไม่ ผมไม่ไปจนกว่าเราสองคนจะคุยกันรู้เรื่อง"
"เรื่องของเราสองคนมันไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้วล่ะค่ะ ปล่อยมือรินเถอะนะคะอีกไม่นานรินก็จะไปจากที่นี่แล้ว"หัวใจแกร่งแทบจะหยุดเต้นเมื่อได้ยินว่าคนตรงหน้ากำลังจะจากเขาไป ทุกอย่างหยุดนิ่งราวกับว่าคำพูดของดาริกาสามารถหยุดทุกอย่างไว้กับที่ได้
"เธอจะไปไหน"กว่าจะหาน้ำเสียงของตัวเองได้ก็ใช้เวลานานอยู่หลายนาที ครั้งนี้โดมินิคคว้าร่างของดาริกาเข้ามากอดเอาไว้ แขนแกร่งทั้งสองข้างกระชับกอดร่างของหญิงสาวเอาไว้อย่างแนบแน่น เพราะกลัวว่าถ้าหากเขาคลายอ้อมกอดจะทำให้เธอหายไปจากตรงหน้า
"เธอจะไปไหนดาริกา ฉันไม่ให้เธอไป"
"ในเมื่อที่นี่ไม่มีอะไรให้รินทำ รินก็จะขอกลับเมืองไทยค่ะ"ฝ่ามือเล็กอันแสนบอบบางพยายามดันแผงอกของชายหนุ่มเพื่อต้องการจะให้ออกห่าง แต่มันก็ช่างแสนยากเย็นแรงกอดรัดของเขามันทำให้หญิงสาวแทบจะหายใจไม่ออก
"ไม่ ฉันไม่ให้เธอกลับ เธอจะต้องอยู่ที่นี่กับฉัน"
"อย่าเลยค่ะ รินจะกลับไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่เมืองไทย กลับไปหาคนที่เขายังคงรอคอยการกลับไปของรินอยู่"แรงกอดรัดกระชับร่างของเธอแน่นยิ่งขึ้นไป จนหญิงสาวถึงกับพึมพำด่าชายหนุ่มอยู่ในใจ
'จะกอดรัดให้เธอตายไปเลยหรืออย่างไร แค่นี้เธอก็แทบจะหายใจไม่ออกอยู่แล้ว'
"เธอต้องการเงินเท่าไหร่ว่ามา หรือว่าต้องการทรัพย์สินมีค่าอะไรก็ได้ ฉันจะให้เธอทุกอย่างขอเพียงอย่างเดียวเธออย่าไปจากฉันจะได้ไหม"
"เพราะอะไรคะ เพราะอะไรคุณถึงคิดจะรั้งให้รินได้อยู่กับคุณ"ถ้าเขายอมบอกความในใจของตัวเองออกมา เธอก็พร้อมที่จะเดินหลับไปหาเขาเช่นดังเดิม แต่สุดท้ายความหวังของเธอก็หายหมดสิ้นเมื่อไร้สิ้นคำตอบจากปากของชายหนุ่ม
"รินเข้าใจแล้วล่ะค่ะ"
แอด
ประตูห้องพักของหญิงสาวเปิดออกมาอีกครั้ง ด้านหลังประตูมีชายหนุ่มรูปหล่อท่อนล่างถูกพันเอาไว้ด้วยผ้าเช็ดตัวฝืนเดียว โดมินิคและดาริกาหันกลับไปมองยังร่างของคริสตัล รอยยิ้มกว้างปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหญิงสาว เพียงแค่ได้เห็นว่าเธอส่งยิ้มหวานให้ชายคนอื่นเรี่ยวแรงในการกอดรัดร่างของเธอนั้นก็หายหมดลง แขนแกร่งทั้งสองขาหล่นลงแนบชิดกับลำตัว สายตาเศร้ามองร่างของหญิงสาวเดินเข้าสู่อ้อมกอดของชายอื่นโดยที่ทั้งคู่กำลังยืนส่งยิ้มให้กัน
"คุยธุระเสร็จแล้วใช่ไหมครับริน"
"ค่ะ เราสองคนเข้าไปข้างในกันดีกว่านะคะคริส"ทั้งคู่หันกลับมามองร่างยืนนิ่งของโดมินิคก่อนจะยิ้มออกมา
"ผมกับรินต้องขอตัวก่อนนะครับ"
"โชคดีนะคะคุณโดมินิค ถ้าฟ้าเป็นใจเราสองคนคงได้กลับมาเจอกันอีก"ประตูห้องพักปิดลงทันทีพร้อมกับร่างของโดมินิคเองที่ทรุดลงนั่งคุกเข่าลงกับพื้น
- Writer
