มาเฟียตัวร้ายกับเลขาสุดเฉิ่ม

บทที่9

สภาพของโดมินิคในตอนนี้หนักหนาสาหัสอยู่พอสมควร ยามเมื่อเขามาถึงบริษัทเมื่อไหร่สายตาก็มักจะกวาดมองหาร่างของดาริกาว่าเธออยู่ส่วนไหน แต่สุดท้ายก็ไร้แม้แต่เงา นี่ก็ครบหนึ่งอาทิตย์แล้วหลังจากเกิดเหตุการณ์ในวันนั้นจนทำให้เธอลาออกไป และหลังจากวันนั้นเขาก็ไม่ได้เห็นหน้าหรือแม้จะได้รับการติดต่อจากเธอเลย

"ไม่เข้าไปในห้องทำงานเหรอครับนาย"คอสโม่เอ่ยถามเมื่อเห็นว่าเจ้านายยืนมองโต๊ะทำงานที่ว่างเปล่าตรงหน้าห้องทำงานมานานหลายนาที และมันก็จะเป็นเช่นนี้ทุกครั้งตลอดระยะเวลาหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา

"ดาริกาเธอเป็นอย่างไรบ้าง"

"คุณดาริกาเอาแต่เก็บตัวอยู่ในคอนโดครับนาย แต่จะมีผู้ชายคนหนึ่งเข้าไปหาเธอในห้องพักเป็นประจำ"

"มันเป็นใคร"น้ำเสียงเหี้ยมเอ่ยถามลูกน้องฝ่ามือใหญ่ทั้งสองข้างกำหมัดแน่น แววตาแข็งขึงตวัดไปมองลูกน้องจนคอสโม่กับครูสต้องขยับขาก้าวถอยหลังเมื่อได้เห็นสีหน้าและแววตาไม่สบอารมณ์ของผู้เป็นนาย

"เท่าที่ไปสืบมา ผู้ชายคนนั้นชื่อคุณคริสตัลครับ เป็นเพื่อนสนิทของคุณดาริกาตั้งแต่สมัยเรียน"คอสโม่ก้มหน้าซ่อนแววตาบางอย่างไม่ให้โดมินิคจับสังเกตได้ ลมหายใจของพวกเขาทั้งคู่แทบจะหยุดนั่งเมื่อฝ่ามือใหญ่ฟาดลงบนโต๊ะทำงานจนเกิดเสียงดัง จนลูกน้องทั้งสองคนต้องยืนก้มหน้าด้วยความหวาดกลัว

ปั้ง

"ไปสืบมาว่าดาริกากับผู้ชายคนนั้นมีความสัมพันธ์อะไรกันมากกว่าเพื่อนสนิทหรือเปล่า แล้วรีบมารายงานกูด่วน"ร่างใหญ่ของโดมินิคหมุนตัวกระแทกฝ่าเท้าเดินเข้าไปในห้องทำงาน ประตูห้องทำงานบานใหญ่ถูกเปิดและปิดจนเกิดเสียงดัง หลังจากร่างของโดมินิคเข้าไปในห้องทำงานลูกน้องจอมเจ้าเล่ห์ทั้งสองถึงกับพ่นลมหายใจออกมาด้วยความโล่งใจ

"มึงพูดแบบนั้นไป ถ้าเกิดนายรู้พวกเราสองคนถูกนายเอาตายแน่"

"ระหว่างคำสั่งมาดามกับคำสั่งของนายมึงกล้าขัดคำสั่งใครมากกว่ากัน"

"ก็ต้องเป็นนายอยู่แล้ว ใครจะไปกล้าขัดคำสั่งของมาดามกัน ขนาดนายใหญ่ยังไม่กล้าแล้วนับประสาอะไรกับลูกน้องตาดำ ๆ อย่างพวกเราสองคน"

"ถ้าอย่างนั้นมึงกับกูทำยังไงก็ได้อย่าให้นายรู้ว่าเราสองคนร่วมมือกับมาดามเพื่อล้วงความรู้สึกของนาย ถ้าไม่อย่างนั้นทั้งมึงและกูคงได้ถูกนายขุดหลุมฝังทั้งเป็น"เพียงแค่คิดก็สร้างความกลัวให้กับทั้งสองได้ เมื่อในไม่กี่วันที่ผ่านมาพวกเขาทั้งสองถูกมาดามใหญ่ล่อลวงไปบังคับขู่เข็ญให้พวกเขาทั้งสองคนร่วมมือพิสูจน์ว่าโดมินิครู้สึกอย่างไรกับดาริกา และคอยรายงานทุกอย่างให้มาดามใหญ่ได้รับรู้ และผลสุดท้ายเขาทั้งคู่ก็ต้องตกกระไดพลอยโจนมานั่งสร้างเรื่องโกหกให้กับเจ้านายของตัวเองในตอนนี้

ตลอดทั้งวันโดมินิคแทบจะนั่งไม่ติดเก้าอี้เนื่องจากคำรายงานของลูกน้องยังดังก้องอยู่ในกกหูจนไม่สามารถสลัดออกไปได้ การทำงานในช่วงนี้ไม่เลื่อนไหลเท่าไหร่เนื่องจากหัวใจของเจ้านายอย่างโดมินิคกระสับกระส่ายอย่างไร้สิ้นสาเหตุจนน่าแปลกประหลาด

"โถ่เว้ย"แฟ้มเอกสารถูกปาลงบนโต๊ะตามด้วยเสียงสบถด้วยความหงุดหงิดออกมา แม้แต่กะจิตกะใจในการทำงานเขายังไม่มีแล้วจะสามารถไปทำอะไรได้ ทำไมทุกอย่างมันถึงได้แต่ขวางหูขวางตาไปหมดตั้งแต่ดาริกาลาออกไป

"ให้มันได้แบบนี้สิวะ"ฝ่ามือใหญ่ลูบใบหน้าของตัวเองด้วยความตึงเครียดทุกวันนี้เขาต้องพึ่งน้ำเมาเพื่อช่วยให้ตัวเองได้หลับไปโดยที่ไม่ต้องคิดถึงใบหน้าหรือว่าเรื่องใด ๆ ของหญิงสาว แต่ทุกอย่างมันก็ไม่ได้ช่วยอะไรในเมื่อตื่นขึ้นมาในตอนเช้าสมองของเขาก็ต้องคอยคิดแต่เรื่องของเธอ

ปัง

"เจ้านายจะไปไหนครับ"

"ไม่ต้องตามเดี๋ยวกูมา"เสียงเปิดประตูห้องทำงานทำให้คิสโม่กับครูสสะดุ้งตกใจลุกขึ้นนั่ง แต่มันก็ไม่ทันเมื่อโดมินิคเดินนำเข้าไปในลิฟต์

"เจ้านายจะไปไหนวะ"

"ถ้าอยากรู้ก็ต้องตาม"คอสโม่พูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าสุดแสนเจ้าเล่ห์ ก่อนที่ทั้งสองจะจัดการสะกดรอยตามผู้เป็นนายโดยใช้รถสำรองของบริษัท

ฝ่าเท้าใหญ่กดเหยียบคันเร่งจดสุดความเร็วฝ่ามือใหญ่บังคับพวงมาลัยด้วยความชำนาญในการขับขี่ เพียงไม่กี่นานรถยนต์คันหรูสีดำก็เลี้ยวเข้ามาจอดในตรงหน้าคอนโดซึ่งเป็นที่พักของดาริกา แววตาคมกริบจ้องมองไปยังตึกสูงใหญ่ ก่อนจะเปิดประตูรถเดินลงเข้าไปในตัวตึกซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับรถของผู้สะกดรอยตามขับมาถึง

"ที่แท้เจ้านายของเราก็มาหาหวานใจนี่เอง"คอสโม่เอ่ยแซวก่อนจะส่งสัญญาณให้ครูสส่งข้อความไปบอกมาดามแสงเดือนฉายเพื่อรายงานทุกอย่างให้อีกฝ่ายได้ทราบตามคำสั่ง

"แล้วเราสองคนจะรอเจ้านายอยู่ตรงนี้หรือกลับไปเตรียมงานที่บริษัทดี"ครูสเอ่ยถามเพื่อขอความคิดเห็นเนื่องจากตอนนี้บริษัทขาดแคลนเลขาหน้าที่ทั้งหมดจงตกมาอยู่ที่พวกเขาทั้งสองคน

"กลับไปเตรียมงานกันดีกว่า ที่นี่คงไม่มีอะไรให้เราสองคนเข้าไปยุ่งวุ่นวายหรอก"คอสโม่ตอบก่อนจะบังคับพวงมาลัยรถขับออกไปจากสถานที่แห่งนี้

"ทำไมไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยวะ"น้ำเสียงแผ่วเบาของโดมินิคพึมพำออกมาพร้อมกับแนบหูไปกับประตูห้องพักของดาริกาอย่างโจรหนุ่มถ้ำมอง ขาทั้งสองข้างขยับแนบชิดเสียดสีกันไปมาด้วยความกลัวว่าดาริกาจะเปิดประตูออกมาเห็นเขา ยิ่งแนบหูกับประตูเพื่อฟังเสียงใจของเขามันก็ยิ่งเต้นระส่ำอย่างไม่เป็นจังหวะ ความรู้สึกกลัวว่าจะได้ยินเสียงผู้ชายดังออกมาจากในห้องของเธอมันทำเอาใบหน้าถึงกับมีเหงื่อไหล ในใจภาวนาขอพรให้ตอนนี้ในห้องของเธอไม่มีผู้ชายคนไหน ขอให้เธอได้อยู่อาศัยเพียงคนเดียวตามที่เขาได้คิดแค่นี้มันก็สามารถช่วยดับความร้อนรุ่มภายในใจของเขาได้

แต่ทุกอย่างมันกลับไปใช่อย่างที่เขาคิดเมื่อประสาทสัมผัสหูได้ยินบทสนทนาของชายหญิงจากด้านในเล็ดลอดออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

"อย่าขยับสิดารินผมใส่ไม่ถนัด"

"ก็ฉันอึดอัดนี่ นายช่วยถอดออกไปก่อนได้ไหมคริสฉันรู้สึกเจ็บไปหมดแล้ว"

"ก็ใครใช้ให้เธอมีหน้าอกที่ใหญ่กันล่ะ อดทนอีกนิดนะดารินเดี๋ยวมันก็ไม่เจ็บแล้ว"คนฟังอยู่ออกประตูถึงกับโกรธจนใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดง บทสนทนาของทั้งสองคนมันทำให้โดมินิคคิดเป็นอื่นใดไปไม่ได้นอกเสียจากว่าดาริกากำลังมีความสุขอยู่บนเตียงนอนกับผู้ชายที่ชื่อคริส