ซ่อนรักมาเฟีย

ตอนที่ 5

นี่คงเป็นมื้อเย็นที่ดีที่สุดในรอบปีของเขา ได้กินอาหารไปคุยกับเธอไป ได้มองเธอยิ้มและหัวเราะในเรื่องที่เราคุยกัน ได้เห็นเธอมีความสุขในช่วงเวลาที่มีเขาอยู่ด้วย ผ่านไปสักพักดูเธอเริ่มมึนหน่อยๆเพราะเราทั้งคู่ดื่มไปเยอะมาก แต่บังเอิญว่าเขาคอแข็งกว่ามากแค่นั้นเอง

ปรกติเขาดื่มวิสกี้เพียวๆ

ครั้งนี้ดื่มไวน์เพราะคิดว่าเธอชอบ

​"รันพอแล้ว ไปนอนเถอะเราเริ่มเมาแล้วนะ" แววตาฉ่ำเยิ้มขนาดนี้มีเหรอจะไม่เมา ลุกทำตามอย่างว่าง่ายแต่ในจังหวะนั้นเองที่ลุกขึ้นก็เซและเขารีบประคองตัวเอาไว้ทัน

แววตาหวานเยิ้มเพราะเมามองหน้าเขาด้วยความตกใจจนอ้าปากเหวอ เขาพยายามจะห้ามใจแต่ก็ไม่สามารถจะทนไหวแล้วจูบเธอปากอย่างตั้งใจ ริมฝีปากบางฉ่ำวาวไปด้วยไวน์ชชั้นดีช่างมีรสชาติหวานล้ำแบบที่ไม่สามารถหาที่ไหนได้อีก เธอไร้เดียงสาชนิดที่โต้ตอบกลับมาไม่เป็น มันช่างต่างกับเขามากมาย

เขาจะดูแลทะนุถนอมเธอให้ดีที่สุด

"อื้อ..." เธอรู้สึกเหมือนจะขาดอากาศหายใจอยู่ตรงนี้เลยแล้วก็เวียนหัวมากอีกด้วย ก่อนทุกอย่างจะพร่าเบลอและหลับไป

"พี่จองเราแล้วนะทูนหัวของพี่" เขาพูดขณะอุ้มเธอวางบนที่นอนก่อนจะห่มผ้าให้แล้วจูบเธออีกครั้งหนึ่งก่อนออกไป

เขาจะตั้งใจสร้างเรื่องราวระหว่างเรา

เธอต้องรักเขาได้แน่นอน

หนึ่งเดือนต่อมาที่ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่แบบไม่มีกำหนดกลับบ้าน รันขับรถมาที่ห้องพักก่อนจะขึ้นห้องพัก แต่พอก้าวออกจากลิฟต์ก็เกิดอาการหน้ามืดเหมือนจะเป็นลม แต่ดีที่การ์ดบริเวณนั้นช่วยพยุงเธอไว้ทันก่อนจะพามาส่งที่ห้องด้วยความเป็นห่วง

เธอเองก็รู้สึกเหมือนกันว่าจะไม่สบาย

แต่ไม่คิดว่าจะเป็นขนาดนี้

การ์ดบริเวณนั้นเดินลงมาทันทีที่เห็นว่าคุณรันเข้าห้องไปแล้ว ก่อนจะกดเบอร์โทรหาเพื่อรายงานเรื่องนี้ให้รับรู้

"ฮัลโหลมาเชย์มีอะไร"

"คุณผู้หญิงที่ให้ดูแลเป็นพิเศษเหมือนจะไม่สบายหนัก"

"โอเค เดี๋ยวฉันจะบอกนายต่อเอง ขอบใจมาก"

ไมค์วางสายแล้วจากนั้นเข้าไปแจ้งผู้เป็นนายให้รู้เรื่อง ส่วนลักนั้นไม่อยู่ที่นี่หนึ่งอาทิตย์เพราะว่าไปตรวจความเรียบร้อยก่อนถึงวันเปิดงานจริง ดังนั้นนี่เป็นโอกาสให้เจ้านายทำคะแนนกับว่าที่เมียในอนาคตได้อย่างเต็มที่

"คุณอีริคครับ คุณรันไม่สบายครับให้ตามหมอไหม?"

"เดี๋ยวฉันไปดูรันก่อน รันไม่ค่อยชอบไปหาหมอเท่าไร อีกสิบนาทีฉันจะกลับแล้วลงไปเตรียมรถรอได้เลย"

“ครับ”

อีริครีบทำงานให้เสร็จแล้วจากนั้นก็เดินทางทันที เขามาถึงคอนโดอย่างรวดเร็วพร้อมกับยาสารพัด อาหาร ขนมและผลไม้ เขาซื้อมาไว้ให้เธอคนเดียวเลย พอมาถึงห้องก็เคาะประตูเรียกแต่ว่าเธอไม่ออกมาเปิดให้สักที พอเขาลองเปิดประตูปรากฏว่าไม่ได้ล็อคสงสัยคงจะลืมแล้วตอนนี้น่าจะคงหลับอยู่ก็ได้

"พี่อีริคมาตั้งเมื่อไรคะ?"

"ทำไมรันหน้าซีดจังเลย ไม่สบายทำไมไม่บอกพี่"

"รันยังโอเคค่ะ รันไม่เป็นไรมากหรอกค่ะ"

"บอกพี่ทั้งที่ตัวเองอยู่ในสภาพนี้นี่นะ พี่ไม่เชื่อหรอก"

"หิวจังเลยค่ะ มีอะไรมาให้รันบ้างไหมนะ" เธอพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้งมากพอสมควร แล้วยังมีอาการหน้ามืดเวียนหัวมากจนแทบทรงตัวไม่ไหวด้วย เพียงแค่ก้าวขาเดินไปหาเขาที่ถือของเต็มไม้เต็มมือทุกอยางก็ดับวูบไป

"รัน! ทำไมตัวร้อนขนาดนี้” เขาประคองตัวเธอทันแล้วรับอุ้มเข้าไปที่ห้องนอนด้วยความเป็นห่วงมากจนแทบบ้า

"รันพี่ขอโทษนะ" เขาพูดก่อนจะเริ่มเช็ดตัวให้เธออย่างใจร้อนมากแต่ก็ไม่ได้ทำอะไรรุนแรงจนเกินไป

"ใจเย็นๆไว้อีริครันป่วยอยู่" มันไม่ง่ายเลยสำหรับเขาที่ตามใจตัวเองแทบทุกอย่างจนบางครั้งก็ไม่รู้ถูกผิด ผิวขาวเนียนละเอียด หน้าอกขนาดพอมือเข้ากับหน้าท้องแบนราบได้โคตรรดี เขาต้องสูดหายใจลึกๆเพื่อสงบสติอารมณ์ให้มากที่สุด

ตกดึกไข้เธอขึ้นอีกครั้งแต่ไม่สูงเท่าตอนเมื่อเย็น

"รันตื่นมากินยาก่อนนะนางฟ้าของพี่"

"ไม่กิน รันไม่ชอบค่ะ"

"แน่ใจนะว่าจะไม่กิน พี่ถามอีกครั้ง"

"รันไม่กินนะ รันปวดหัว รันจะนอน"

เธอเป็นคนป่วยที่เอาแต่ใจตัวเองมากแถมยังแสดงออกในมุมเด็กแบบเห็นได้ชัดเจนเลย เขาไม่ได้รู้สึกรำคาญหรือว่าอะไรเลยนะ แต่ตรงกันข้าคือเอ็นดูมากจนห้ามรอยยิ้มไว้ไม่อยู่ แต่ในเมื่อให้กินยาดีๆแล้วไม่ชอบมันก็มีอีกวิธีที่จะทำให้กินยาได้ เขาเอายาใส่ปากตัวเองก่อนจะหันไปป้อนเธอด้วยจูบทันที

"อื้อ..."

"ให้พี่ป้อนน้ำด้วยไหม?"

"ไม่ต้องค่ะ รันดื่มน้ำเองได้พี่อีริคไปพักผ่อนเถอะค่ะ"

"พี่จะอยู่จนกว่าเราจะหาย"

"งั้นก็ตามใจรันจะนอนแล้ว"

เธอนอนหันหลังให้ด้วยท่าทีงอนเหมือนเด็กและนี่นับว่าเป็นจูบครั้งที่สองของเรานับตั้งแต่วันนั้น เขายอมรับว่าตัวเองไม่ใช่สุภาพบุรุษสักเท่าไรที่จูบเธอในตอนที่สติไม่ค่อยเต็มร้อย แต่ก็ไม่เคยจะห้ามใจของตัวเองได้เลยสักครั้งที่มีโอกาส

จูบครั้งแรกเธอจำได้และคิดว่าเขาเมา

ครั้งนี้ล่ะ เธอจะนิ่งเฉยเหมือนไม่มีอะไรอีกไหม

เวลาผ่านไปสักพักถึงได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอเพราะไมสบายหนักมากเกินไปและเขาก็ตามใจเธอในแบบผิดๆเกินไปด้วยเช่นกัน เขาลุกล้มตัวลงนอนมองใบหน้าสวยหวานของเธอพร้อมกับแอบบีบแก้มนุ่มด้วยความเอ็นดูมาก ก่อนจะเดินออกไปก็ขอหอมแก้มสักฟอดหน่อยเถอะ

หลับฝันดีนะนางฟ้าของพี่

คืนนี้จะเฝ้าไม่ให้คลาดสายตาเลย

เช้าวันต่อมารันตื่นมาด้วยความมึนงงและพร่าเบลอไปหมด ก่อนจะลุกไปอาบน้ำและแต่งตัวให้เรียบร้อย แล้วจะออกมาหาอะไรกินก่อนกินยาแก้ไข้ เพียงแค่เดินออกมาก็รู้ว่าคงไม่ต้องไปหาอะไรกินแล้วล่ะ ข้าวต้มกุ้งวางบนโต๊ะหอมฟุ้งเลย เธอเข้าไปจัดการกินทันทีโดยไม่คิดมากเพราะรู้ว่าใครทำให้ นี่เขาทำเองรึเปล่านะหรือว่าสั่งมา ก่อนจะมองไปเห็นยาที่จัดให้แล้วทำให้คิดถึงเรื่องเมื่อคืนที่เขาป้อนยาเธอด้วยปาก

"ตาพี่อีริคบ้า!" แค่นึกก็ทั้งโกรธและเขินในเวลาเดียวกัน

"ออกไปซื้อเสื้อผ้าไว้ใส่ในงานของพี่ลักดีกว่า"

หลังจากกินอาหารเสร็จเธอเตรียมจะออกไปข้างนอกเพราะเบื่อจะอยู่ห้อง อีกอย่างงานเปิดตัวเรือสำราญก็ใกล้เข้ามาแล้วแต่เธอยังไม่ทันได้เตรียมตัวทำอะไรเลยสักอย่าง ดังนั้นต้องใช้ช่วงเวลานี้ไปซื้อของและเดินเล่นอีกเล็กนอยเผื่อว่าอาการป่วยจะหายได้ง่ายขึ้นด้วย แต่เดินออกมาก็ติดที่การ์ดของพี่อีริคต้องไปด้วยทำให้อิสระเธอหายไปเกือบครึ่งเลย

"สวัสดีครับคุณไมค์ผมจะพาคุณรันไปซื้อของนะครับ"การ์ดคนหนึ่งโทรรายงานก่อนออกไป

"เชิญครับคุณรัน" มาเชย์เปิดประตูรถให้ก่อนจะไปขับรถ

“เมื่อไรพี่อีริคจะเลิกเวอร์คะเนี่ย” เธอใช้ชีวิตอยู่แบบนี้ได้อย่างสบายมาก แล้วก็มั่นใจว่าไม่มีใครมาทำอะไรง่ายๆหรอก

มาเชย์หัวเราะเบาๆด้วยความเข้าใจในความอึดอัดมากขนาดนี้ แต่จะทำยังไงได้ล่ะในเมื่อเจ้านายแอบรักอย่างเห็นได้ชัดแถมยังลงทุนย้ายออกจากคฤหาสน์ที่ใหญ่โตมาอยู่ห้องพักเล็กๆแค่นี้เพื่อตามจีบน้องสาวคุณลัก เมื่อรถขับรถมาได้สักพักก็เห็นว่ามีรถขับตามมาเขาจึงได้ส่งข้อความบอกไมค์ทันที

ช่วงนี้เรื่องวุ่นวายเต็มไปหมด

ฝั่งนายก็ไม่น้อย ฝั่งคุณลักก็ใช่ย่อยเลย

"มีรถตามมาสองคันไม่ทราบว่าเป็นพวกไหน" ไมค์อ่านข้อความในโทรศัพท์

"นายครับเกิดเรื่องแล้ว!" ไมค์รีบเข้ามาบอกอีริค

"แกมีอะไรถึงพรวดพราดห่ะไมค์" อีริคถามอย่างหัวเสีย

"คุณรันมีคนขับรถตามอยู่ตอนนี้ครับ เราไม่รู้ว่าเป็นพวกไหนครับนาย" ไมค์ตอบอย่างร้อนใจในเรื่องที่กำลังเกิดขึ้น

"แล้วทำไมค์แกเพิ่งมาบอกฉันไอ้ไมค์!" อีริคพูดเสร็จก็รีบเดินไปที่รถทันที

“เอ้า!” ไมค์เดินตามด้วยความร้อนรนและมึนงงกับอารมณ์เจ้านายตัวเองมาก คือเขาก็พึ่งจะรู้ก่อนไม่ถึงนาทีก็รีบเข้ามาบอกแล้ว ทีตัวเองไม่ยอมอ่านข้อความของมาเชย์ที่ส่งมาก่อนเขาล่ะทำไมไม่วีนบ้างห่ะ

เจ้านายเป็นไบโพล่าต้องทำใจจริงๆ