ตอนที่ 3
1344 Words
ร้านที่อาหารที่มาวันนี้คนค่อนข้างน้อยแต่มั่นใจเรื่องรสชาตและการดูแลของพนักงานได้เลย เขานั่งแอบมองไปด้วยและคุยกับน้องสาวเหมือนไม่รู้ว่ามีหนึ่งแววตาแอบมองอยู่
"กินเยอะๆนะน้องรัน"
"ขอบคุณค่ะ พี่อีริคกินบ้างเถอะค่ะ เล่นตักกับให้จนรันจะกินไม่หมดแล้ว" เธออึดอัดนิดหน่อยเพราะว่าเขาตักอาหารให้ก็จริง แต่แววตาคู่นี้ก็มองกันตลอดเวลาเลย
"อีริคตักกับให้ฉันกับไมค์บ้างก็ได้นะ ฉันยังกินไม่อิ่ม ฉันยังกินได้อีกเยอะ" ขอขัดหน่อยเถอะเห็นแล้วหมั่นไส้
"มือก็มีไม่ใช่เหรอ ตักกินเองสิ!"
"อิ่มแล้ว ไปเถอะรัน ให้เจ้ามือจ่ายเราเดินไปรอที่รถดีกว่า"
"ไมค์จัดการแทนหน่อย ฉันจะไปรอที่รถแล้วกัน" อีริคด้วยความหงุดหงิดนิดหน่อยก่อนวางบัตรเครดิตทันที
กรรมของไอ้ไมค์จริงๆเลย นี่แค่คุณรันเธอไม่ค่อยสนใจอารมณ์ก็เริ่มเปลี่ยนอีกแล้ว รีบจ่ายแล้วรีบตามนายตัวเองดีกว่า แต่เมื่อตามมาถึงก็รู้สึกว่าไม่อยากจะอยู่ในรถคันนี้แล้ว
"ลักไปนั่งหน้ากับไมค์สิข้างหลังมันนั่งเบียดกันฉันไม่ชอบ"
"สงสัยกินเยอะแล้วตัวขยายขึ้น!"
เสียงข้อความดังขึ้นทำให้รันหยิบขึ้นมาเปิดอ่าน ภาพตุ๊กตาผีแอนนาเบลที่แต่งให้น่ากลัวส่งมาจากใครก็ไม่รู้แต่ว่านี่เป็นการขู่ที่ไม่จบไม่สิ้น เธอมองไปรอบๆด้วยความสงสัยและไม่ไว้ใจเพราะไม่รู้ว่ามันตามมาถึงที่นี่รึเปล่า
"พี่ลักไม่ต้องไปซื้อของแล้ว รันปวดหัวอยากกลับเลย ส่วนรถเดี๋ยวพรุ่งนี้จะไปเอาค่ะ วันนี้ฝากจอดไว้ที่บริษัทก่อนแล้วกัน" เธอบอกพี่ชายด้วยสีหน้าไม่สู้ดีเท่าไรนัก
"ได้สิครับ น้องรันไปพักเถอะ" อีริคชิงตอบแทนด้วยความเป็นห่วงและเข้าใจว่าน่าจะยังปรับตัวไม่ได้เลยเป็นแบบนี้
"ขอบคุณค่ะพี่อีริค" รันตอบ
รถหรูขับเข้ามาจอดที่ห้องพักหรูด้วยความรวดเร็วมากเพราะอยู่ไม่ไกลจากร้านอาหารและบริษัทเท่าไรนัก อีริคยิ้มกว้างออกมาเพราะว่าเขาจะหาโอกาสมาหาเธอบ่อยๆ
"เดี๋ยวพี่เดินไปส่งนะ"
“ค่ะ”
"รันเป็นอะไรรึเปล่า ลักเห็นเงียบมาตลอดทางเลย”
"เปล่าค่ะ แค่ปวดหัวแล้วก็คิดถึงบ้านค่ะ" เธอบอกเพื่อให้พี่ชายสบายใจขึ้นมาบ้าง
“คิดถึงบ้าน” ลักมองน้องสาวด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง รันกำลังกังวลอะไรบางอย่างแต่ว่าไม่พูดออกมา
"ถึงแล้ว รันเข้าห้องก่อนนะคะ ขอบคุณที่เดินมาส่งค่ะ" เธอบอกเมื่อถึงหน้าห้องพัก แต่ในจังหวะที่พี่ชายจะพูดก็มีคนโทรเข้ามาก่อนแต่ว่าเป็นเบอร์แปลก
"สวัสดีค่ะ ใครคะ?"
"ไงเด็กดี คิดถึงฉันไหม?"
"แก! รู้เบอร์ฉันได้ไง!?"
ไมค์ อีริคและลักต่างมองหน้ากันด้วยความมึนงงว่ารันกำลังคุยกับใคร จากที่อารมณ์ดีจู่ๆเธอก็อารมณ์ขึ้นมาแล้วถามกลับด้วยน้ำเสียงแข็งพร้อมกับแววตาที่วูบไหวเต็มไปด้วยความกังวลมากจนรู้สึกได้ว่าปลายสายไม่ธรรมดาแน่
“ต้องการอะไรกันแน่?”
"ฉันมาที่นี่เพื่อเธอคนเดียวเลยนะเด็กดี พูดดีๆกับฉันหน่อยสิเผื่อว่าฉันอาจจะไว้ชีวิตเธอ"
"แกต้องการอะไรกันแน่?"
"ทุกอย่างรวมทั้งชีวิตแกด้วย”
"ไอ้บ้า ไอ้หมาลอบกัด!" เธอสบถออกไปด้วยความโมโหเพราะมันตัดสายทิ้ง ก่อนจะหันไปมองพี่ชายที่เหมือนกำลังจะอ้าปากถาม พี่อีริคก็มองด้วยแววตาดุนิดหน่อย
"ขอโทษค่ะ เข้ามานั่งเล่นในห้องก่อนสิคะ"
"เมื่อกี้คุยกับใครหน้าเครียดเชียว" ลักถามอย่างสงสัย
“เข้าห้องก่อนเถอะค่ะเดี๋ยวจะเล่าให้ฟัง"
พวกเขาเข้ามาในห้องพักตามคำเชิญของเธอ แต่เมื่อเดินเข้ามาก็ต้องตกใจกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้านี้ อีริคหัวเราะเบาๆก่อนจะหันไปมองสาวน้อยที่ดูท่าว่าจะดุไม่เบาเลย
"น้องรันจะไปทำสงครามที่ไหนครับเนี่ย?" บนโต๊ะที่ห้องรับแขกมีทั้งมีดพกหลายเล่ม ไหนจะปืนอีกสามกระบอกที่เหมาะกับผู้หญิงแสนน่ารักอย่างเธอ
"นี่แหละค่ะที่จะเล่าให้ ฟังเชิญนั่งคะ"
"รันเล่ามาให้หมดเลยนะ"
"ลักจำเรื่องที่รันรถคว่ำได้ไหม?"
"อย่าบอกนะว่ามันไม่ใช่อุบัติเหตุ"
“อื้ม”
“งั้นรันหลอกพี่ทำไม!?”
"คืนเรื่องมันเยอะมากน่ะ คืนนั้นถูกไล่ยิงจากใครก็ไม่รู้ แต่ว่ารันขับรถหนีมาได้แล้วก็มีรถขับอีกคันมาตัดหน้า รถของรันถูกตัดสายเบรกรถทำให้หักหลบแล้วคุมรถไม่ได้ก็เลยคว้ำ" เธอเล่าเรื่องที่ผ่านมาได้ไม่นานให้ฟังและเรื่องนี้ก็แทบไม่มีใครรู้ด้วย
"หลังจากนั้นรันถูกลอบทำร้ายสักพัก แล้วพวกมันก็หยุดไป พ่ออาจจะจัดการพวกมันไปแล้วก็ได้" เธอเล่าจบก็มองหน้าลักที่ดูเครียดขึ้นมาเพราะเรื่องนี้เขาไม่รู้และเธอไม่เคยบอก ในตอนนั้นเธอบอกแค่พักผ่อนน้อยเลยหลับในทำให้รถคว่ำ
"แต่พอรันมาที่นี่พวกมันก็เริ่มอีกครั้ง"
“พอดีเลย พี่ก็พักอยู่ที่นี่ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นรีบบอกนะ” อีริคบอกด้วยความเป็นห่วงพร้อมยิ้มกว้างให้เบาใจขึ้นมา
“พักที่นี่?” ไมค์กับลักแทบจะสำลักน้ำลายตายตรงนี้เลย พักที่นี่งั้นเหรอ พักตอนไหนวะ เมื่อคืนยังกลับไปนอนที่บ้านอยู่เลย คนอะไรปรับเปลี่ยนตัวเองได้แบบไม่สนใจสีหน้าคนอื่น
พักที่นี่ที่แปลว่าซื้อที่นี่เหรอ
หรือแค่ย้ายมาอยู่เพราะจีบสาวกันแน่
ในตอนเย็นเขากลับมาคอนโดพร้อมอาหารหลายอย่างและเครื่องดื่ม ส่วนเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวต่างๆแม่บ้านเอามาจัดเก็บให้หมดเรียบร้อยแล้วเลยไม่ได้กังวลอะไรมาก
ก็อกๆๆ
"สักครู่นะคะ" เธอเปิดประตูให้กับแขกที่พอจะเดาออกว่าเป็นใคร เธอเพิ่งอาบน้ำเสร็จเมื่อกี้นี้เอง
"พี่อีริคหอบอะไรมาเยอะแยะค่ะเนี่ย?"
"พี่ซื้อของมาฝากเผื่อว่าน้องรันยังไม่กินอาหารเย็น กินกับพี่นะ" เขาบอกเธอพร้อมกับปรายตาของที่ซื้อมาฝาก
"เชิญค่ะพี่อีริค แล้วต่อไปเรียกรันเฉยๆก็ได้ค่ะ"
เขาเดินเข้ามาในห้องพักของเธอทันที อาวุธต่างๆถูกเก็บเรียบร้อยแล้ว เขามองเธอจากด้านหลังดูเหมือนจะเพิ่งอาบน้ำเสร็จไม่นาน ผมยาวสลวยเกือบถึงเอวเลยมั้งเนี่ย ใส่เสื้อกล้ามสีขาวกับกางเกงขาสั้นมากไปและคลุมทับด้วยเสื้อคลุมคาดิแกนยาวถึงเท้า เธอใส่รองเท้าสีพื้นธรรมดาแต่โดยรวมแล้วน่ารัก
"ปรกติรันแต่งตัวแบบนี้ตลอดเลยเหรอครับ?"
"ทำไมเหรอคะ? ปรกติจะแต่งตัวแบบนี้แค่ตอนเตรียมตัวนอนค่ะ หรือไม่ก็ช่วงที่คิดว่าไม่ออกไปไหนแล้ว"
"ไม่มีอะไรหรอกครับ เอาอาหารจัดใส่จานเถอะเดี๋ยวปล่อยไว้นานเกินไปแล้วจะไม่อร่อย"
"ปรกติรันดื่มไหม?"
"ดื่มได้ค่ะแต่ไม่เยอะมาก พี่อีริคฟังเพลงไหมเดี๋ยวเปิดให้ฟัง" รันเดินไปเปิดเพลงฟังเมื่อเตรียมอาหารจัดว่างเครื่องดื่มเรียบร้อยแล้ว เธออยากให้บรรยากาศผ่อนคลายมากขึ้นหลังจาก
"มาทานพร้อมแล้ว"เธอพูดยิ้มๆเพราะเธอหิวแล้ว
"ครับพี่หิวแล้ว"
- Writer
