ตอนที่ 5.
1538 Words
ในขณะเดียวกันรันก็แวะมาเลือกของเพิ่มด้วยความสนุกมากเพราะไม่ค่อยได้มาแถวนี้เท่าไร ปรกติเธอมักจะปที่ห้างสรรพสินค้าเพื่อซื้อของที่จำเป็น หรือไม่ก็ไปซุปเปอร์มาเก็ตใกล้ๆเพื่อซื้อของใช้มาเก็บไว้ในห้อง แล้วก็แทบทุกวันที่พี่ลักจะมาหาเพราะว่าเป็นห่วงและคิดถึงน้องสาวคนนี้ไง
แต่ว่าตอนนี้เธอสมควรจะกลับแล้ว
"คุณรันซื้อของเสร็จยังครับ?"
"เสร็จแล้วค่ะ เรากลับกันเถอะ รันรู้สึกแปลกๆยังไงไม่รู้"
"คุณรันระวัง!!" มาเชย์ตะโกนบอกเธอพร้อมกับดึงตัวให้หลบรถที่พุ่งเข้ามาด้วยความเร็วและหลบออกได้แบบเฉียดฉิว
เอี้ยด!!
เสียงรถเบรกดังจนแสบแก้วหู ก่อนจะถอยมาหาเธอแล้วลงจากรถมาพร้อมกับปืนทันที เธอและมาเชย์ต้องรีบวิ่งหนีเพื่อหาที่หลบก่อนจะโดนยิงตรงนี้แทน
"คุณรันหนีไปก่อนผมจะยิงต้านให้ ในรถมีปืนอยู่คุณต้องใช้มัน"มาเชย์บอกก่อนที่เขาจะยิงสกัดเอาไว้
ปังๆๆ…
เสียงปืนปะทะกันของสองฝ่ายดังลั่น รันรีบวิ่งออกไปทางรถที่จอดไว้ไม่ไกลมาก เธอเกือบมาถึงรถแล้วแต่กับเจอพวกมันก่อนและดูเหมือนว่ามันจะดักรอตรงนี้อยู่แล้วด้วย
"ว่าไงสาวน้อยมาเล่นกันหน่อยไหม?"
“ไปตายซะ!”
มันยกขามาเตะแต่ว่าเธอหลบทันได้แบบหวุดหวิด เธอกับมันต่อสู้กันไปแต่ต่างคนต่างหลบทัน ปัง ปัง ปัง เสียงปืนยังคงดังอยู่แสดงว่ามาเชย์คงกำลังลำบากเหมือนกันทำให้มาช่วยไม่ได้
เธอต้องดูแลตัวเองให้ได้
ต้องห้ามพลาดอีกครั้งเด็ดขาด
ไมค์รีบขับรถไปทางเสียงปืนที่ดังลั่นหลายนัดจนผู้คนแตกตื่น ก่อนจะรีบลงจากรถไปช่วยจัดการพวกมันและจะลากคอกลับไปเพื่อเค้นเอาความจริงทุกเรื่อง แต่ว่าคนของเขามากกว่าทำให้มันฉลาดพอจะรีบขึ้นรถและขับหนีไป
"คุณรันอยู่ที่รถทางโน้น!" ไม่ต้องรอให้ถามมาเชย์รีบบอกทันทีเพราะรู้ว่าคนสำคัญคือใคร
ทางด้านรันที่สู้ไม่ไหวเพราะด้วยขนาดรูปร่างและด้วยฝีมือที่ด้อยกว่ามาก เธอหลบได้ทันแต่ก็พลาดอยู่หลายครั้งเช่นกัน
"เก่งนักนะ! แต่หลังจากนี้คือของจริงต่างหาก"
"ถึงเวลาแล้วสาวน้อยอย่าโกรธฉันเลยนะ" มันพูดพร้อมกับเตะเข้าที่ท้องเธอก่อนจะตบซ้ำอีกทีจนเธอลงไปกองกับพื้น มันยกปืนมาที่รันและแสยะยิ้มด้วยความสะใจมาก แต่ก่อนที่มันจะยิงเธอเอามีดที่ร่วงจากกระเป๋าสะพายเควี้ยงใส่ทันที
"อ๊า...แกตายซะเถอะ"
ปัง!! ปัง!! ปัง!!
ไม่ใช่เธอที่ตายแต่กลับเป็นมันต่างหาก
ใครเป็นคนยิง
"รัน!! รันเป็นอะไรมากไหมพี่ขอโทษที่มาช้า!" อีริคกอดเธอกอดจะพยุงตัวให้ลุกขึ้นพร้อมกับมองด้วยความเคียดแค้นใจ
"โอ้ย..." เธอยังเจอที่ท้องอยู่เลย
"มาเดี๋ยวพี่อุ้มเอง ไมค์จัดการส่วนที่เหลือให้เรียบร้อย"
“ครับนาย”
เขาอุ้มเธอเดินไปที่รถแล้วขับไปที่ห้องพักอย่างรวดเร็วด้วยใจร้อนรนมาก นี่เป็นครั้งแรกที่เธอโดนทำร้ายหนักขนาดนี้และเกือบจะไม่รอดหากว่าเขาไปไม่ทัน เขาอุ้มเธอขึ้นมาแล้ววางลงอย่างอ่อนโยนด้วยความเป็นห่วงมาก
"เจ็บมากไหมเดี๋ยวพี่ทายาให้นะ" เขาเห็นรอยแดงที่แก้มชัดเจนเลย มีเลือดที่มุมปากและรอยเขียวช้ำไปทั้งตัว ยิ่งเห็นแบบนี้เขายิ่งแค้นนัก ถ้าหากว่าวันนี้เขาไปไม่ทันเธอคงตายแล้ว
รันไม่ควรต้องเจ็บตัวแบบนี้เลย
เธอปล่อยให้เขาทายาให้เธอที่แก้มให้อย่างแผ่วเบามาก ตามด้วยที่แขนและขาอย่างอ่อนโยนขัดกับแววตาแข็งกร้าวด้วยความโมโห นี่ยิ่งตอกย้ำให้คิดว่าเธอควรจะเปิดใจกับเขาดีไหม
"รันรู้ใช่ไหมว่าพี่รักรัน ให้โอกาสพี่ดูแลรันได้ไหม พี่รู้นะว่าอดีตของพี่มันไม่ดีเท่าไรแต่ว่าปัจจุบันพี่พร้อมจะหยุดทุกอย่างที่รันนะ ได้ไหมคนดี…ให้โอกาสพี่ดูแลเถอะนะ"
"พี่รักรันจริงเหรอค่ะ แล้วถ้าเกิดวันหนึ่งพี่อยากมีชีวิตแบบเดิมล่ะค่ะ" เธอรู้ว่าอดีตไม่สามารถจะแก้ไขไม่ได้ แต่ถ้าเกิดวันหนึ่งเขาอยากมีชีวิตอิสระเพลย์บอยแบบเดิมล่ะเธอจะทำยังไง เธอยังไม่อยากจะไว้ใจคนที่ตามใจตัวเองทุกอย่างโดยเฉพาะเรื่องผู้หญิงที่มากหน้าหลายตา แล้วเราก็พึ่งจะรู้จักกันแค่ไม่นานมากพอจะกล้าตกลงปลงใจให้กับเขา
คนที่เปลี่ยนผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าจะไว้ใจได้เหรอ
"รันพี่ชัดเจนทุกอย่างตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกันและพี่พร้อมจะหยุดตัวเองเพื่อรันคนเดียว รันให้โอกาสพี่เถอะนะ"
“มั่นใจแล้วเหรอคะ?”
“ตั้งแต่วันที่เราเจอกัน พี่ทำอะไรให้ไม่ไว้ใจเหรอ พี่ไม่ยุ่งเกี่ยวกับใครเลยด้วยซ้ำ พี่มีแค่รันถึงรันจะไม่สนใจพี่เลย”
“แต่ว่า…”
“ให้โอกาสพี่เถอะนะ พี่หนีไปไหนไม่ได้หรอก”
"ก็ได้ค่ะ แต่รันยังให้ใจพี่ตอนนี้ไม่ได้นะคะ" เธอตอบเขาด้วยความเข้าใจและรับรู้ทุกอย่าง
“ได้แค่นี้พี่ก็ดีใจแล้ว" เขาขยับเข้ากอดเธออย่างมีความสุข
เขารอวันที่เธอเปิดใจมาเดือนกว่าแล้ว จนกระทั่งในวันนี้ที่เธอถูกทำร้ายอย่างหนักจากใครก็ไม่รู้ เขาจะไม่ทนรอให้มันเกิดขึ้นอีกครั้ง เขาอยากมีสิทธิ์ดูแลเธอมากกว่าพี่ชายและตอนนี้ก็ได้ดูแลเธอในแบบของคนรักแล้ว เขาจะไม่ทำให้เธอต้องเสียใจ เสียน้ำตาหรือเจ็บตัวอีกเลย
เขาจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายเธออีกแล้ว
พวกมันสมควรตายที่สุด
หนึ่งอาทิตย์ต่อมาถึงวันเปิดงานเลี้ยงบนเรือสำราญที่จะพาเที่ยวไปในทะเลเป็นเวลาสองเดือนเต็ม งานนี้ลักเต็มที่มากเพราะถึงจะเป็นบริษัทของอีริคแต่ว่าเขาแทบจะเป็นคนจัดการทุกอย่าง แม้ว่าจะมีหลายครั้งที่ปรึกษาคนมีประสบการณ์มากกว่าอย่างอีริคเพราะนั่นคือคนสอนงานเขาเองกับมือ
"ทุกอย่างพร้อมแล้วครับคุณอีริค อีกห้านาทีถึงเวลาเปิดงานแล้วเชิญครับ" อีริคต้องไปกล่าวเปิดงานแล้วแต่รันยังไม่มาสักทีไม่รู้ว่ามัวทำอะไรอยู่นะนางฟ้าของเขา เมื่อเขากล่าวเปิดงานจบแล้วลงมาจากเวทีก็เห็นว่าเธอเดินเข้ามาพอดี แต่นี่เธอเป็นคนหรือนางฟ้ากันแน่นะ ทำไมถึงสวยมากแถมเปล่งประกายเป็นดาวเด่นได้มากขนาดนี้
สองพี่น้องฝาแฝดคู่นี้หน้าตาดีแข่งกันรึไง
ลักก็หล่อมาก รักก็สวยจัด
ในขณะรันเดินเข้ามางานท่ามกลางสายตาตกตะลึงของคนในงานหลายคน แม้กระทั่งอีริคก็ยังมองตาค้าง เธอสวยงามมีเสน่ห์ดึงดูดทุกคนให้หลงใหลราวกับต้องมนตร์สะกดที่เธอสร้างขึ้น ไม่ว่าจะเป็นหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ที่จับจ้องในความงดงามราวกับนางฟ้าที่สวยละมุนอย่าลงตัว หรือแม้แต่ผู้หญิงหลายคนต่างมองด้วยความชื่นชมและบางคนก็อิจฉา
"รันสวยจังเลยในคืนนี้" อีริคเดินเข้ามาจับมือเธอเข้างาน
"อีริคใครเหรอคะ?" วิว่าเดินเข้ามาถามด้วยความสงสัย
"คนรักของผมเองครับ รันนี่วิว่าเพื่อนพี่เอง" เขาพูดไปตามความจริงแม้ว่าเราจะเป็นเพื่อนที่เคยได้กันมาก่อนก็ตาม
"ฉันพึ่งรู้นะคะว่าคุณก็รักคนเป็นด้วย" วิว่าพูดแซะออกมาด้วยความไม่ชอบใจพร้อมจ้องหน้ารัน
"คุณก็พูดเกินไปวิว่า ก่อนหน้านี้อาจจะใช่ที่ผมไม่รักใครเลยแต่ว่าตอนนี้ผมรักรันคนเดียวครับ เป็นความรักที่ตั้งใจมากด้วย" อีริคจงใจพูดให้วิว่ารับรู้ในสิ่งที่เกิดขึ้นและความจริงที่ควรจะรับให้ได้ เขารู้ว่าวิว่าไม่ได้คิดกับเขาแค่เพื่อน
"งั้นก็ยินดีด้วยนะคะอีริค ยังไงก็ขอให้รักกันนานๆค่ะ" วิว่าพูดจบก็เดินหนีมาก่อนน้ำตาจะไหลด้วยความเจ็บใจมาก แต่เธอจะไม่ยอมแพ้ง่ายๆหรอกเขาต้องเป็นของเธอเท่านั้น
เธอมาก่อนใคร ดังนั้นเขาไม่มีสิทธิ์เป็นของใคร
"คุณวิว่าเคยเป็นอะไรมาก่อนกับพี่อีริครึเปล่าคะ?"
"ไม่หรอกรัน เธอกับพี่เป็นได้แค่เพื่อนกัน"
"รันเต้นรำเปิดงานกับพี่นะครับ"
"ค่ะ"
- Writer
