“พูดเล่นใช่ไหมคะ”
“ผมอายุขนาดนี้ ไม่ล้อเล่นหรอกครับ ผมชื่อศักดิ์ชัย ส่วนคนนั้นเจ้านายผมเอง พ่อเลี้ยงพนา เจ้าของไร่ส้มพนาไพร และเป็นเจ้าของรีสอร์ตนี้ด้วย”
ความสดใสในดวงตาของเขมขิมหายวับไป เปลี่ยนเป็นความตกตะลึงเข้ามาทแทนที่
ตายแล้ว
ตอนนี้คนที่ตายคือฉันเอง
“คุณ...”
เขมขิมพูดคุณอย่างช้าๆ ไม่อยากรับรู้ความเป็นจริง บางทีตากีล่าแก้วนั่นมันอาจกำลังออกฤทธิ์มั้ง เธออาจกำลังฝันก็ได้ ฝันว่านายหน้ารกเป็นพ่อเลี้ยงพนา
เขมขิมลองบิดแขนตัวเองแล้วรับรู้ได้ว่าเจ็บ อาการของหญิงสาวถูกดวงตาเข้มจับจ้องอยู่ตลอด
อาการหนัก ทำร้ายตัวเอง ใครรับคนบ้าเข้าทำงานวะ
ในที่สุดเสียงพูดก็หลุดออกมาจากริมฝีปากสวย “คุณคือ...พ่อเลี้ยงพนา”
“ใช่ ฉันคือไอ้ขี้เมาที่รีดไถเงินเธอ แล้วไม่ยอมไปส่งเธอที่ไร่ ฉันหน้ารกเหมือนอะไรนะ...”
“อุรังอุตัง”
หลุดพูดไปแล้วเขมขิมก็รีบยกมือขึ้นปิดปาก แต่สายเกินไปดวงตาคมกล้าจ้องหน้าเธอเขม็ง
