“ฉันจะบอกเธอว่า นอกจากไร่ส้มแล้ว ฉันก็ยังเป็นเจ้าของไร่สตรอว์เบอร์รี่ที่นี่ เพราะฉะนั้นไม่ต้องเอาสตรอว์เบอร์รี่มาขายสวนก็ได้”
เขมขิมเผยอปากน้อยๆ ฟังแล้วตัวชา ใบหน้าสั่นเกร็ง เขา...ใช่แล้วเขาด่าเธอว่า...สตรอ...
กรี๊ดด
เสียงกรีดร้องดังลั่นในความคิด แต่ความเป็นจริงไม่มีเสียงใดหลุดออกมาจากริมฝีปากนุ่มๆ นอกจากน้ำตาคลอเบ้า แล้วหันหลังกลับ
คนบ้า!! ใจร้ายที่สุด!! อุรังอุตังอำมหิต!!
“พ่อเลี้ยงขา อยู่ที่นี่จริงๆ ด้วย”
พนาขมวดคิ้วขึ้น เขาเหลียวหลังไปมองเมื่อได้ยินเสียงหวานแหลม และมั่นใจว่าไม่ใช่น้ำเสียงของคนยืนหน้าม่อยราวกับว่าร้องไห้ไม่ออกหัวเราะก็ไม่ได้
“นุช! อุตส่าห์หลบหน้ายังตามมาถูกอีก” จะหลบคงยากแล้ว ไร่ส้มยังหามุมหลบได้ แต่ไร่สตรอว์เบอร์รี่จะให้หลบไปทางไหนก็มีแต่พื้นที่โล่ง
‘นิดานุช’ เป็นเจ้าของร้านทำผมระดับลูกค้าไฮเอนด์มีสาขาหลายแห่งในห้างสรรพสินค้าภายในตัวเมืองเชียงใหม่ หญิงสาวเป็นแม
