“ฉันไม่หิวค่ะ แต่ฉันอยากไปไร่ส้มพนาไพรตอนนี้เลย” เขมขิมเร่งเร้า ดึงนวลแก้วให้กลับมาสู่บทสนทนาปัจจุบัน
“บ่าได้เจ้า ป้อเลี้ยงสั่งข้าเจ้าไว้ว่า ถ้าคุณตื่นมากะหื้อกิ๋นข้าวก่อน แล้วหื้ออ้ายศักดิ์ไปส่งคุณ” นวลแก้วตอบกลับอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน ตอนนี้ลูกๆ ของเธอวิ่งเข้ามาออกันรอบตัว
“นิด น้อย หน่อย โหน่งอยู่ดึ้งๆ กั๋นก่ะลูก”
เขมขิมมองนวลแก้วที่ดุลูกทั้งสี่คนก็ยิ้มเจื่อน “อ้าว มีลูกสี่คนเลยหรือคะ นึกว่ามีสามคนเสียอีก”
ถ้าเธอจำไม่ผิด นายคนขับรถนั่นบอกว่าเขามีเมียสี่ลูกสาม หรือว่าเธอฟังผิด เขามีเมียสามลูกสี่ จะไปสนใจทำไมเรื่องลูกเมียเขา
ตกลงเมียสามลูกสี่ หรือเมียสี่ลูกสามกันแน่
“เมื่อกี้ คุณบอกว่าพ่อเลี้ยงสั่งคุณไว้ พ่อเลี้ยงมาที่นี่หรือคะ” เขมขิมถาม เพราะเพิ่งนึกขึ้นได้
นวลแก้วพยักหน้า “ใจ้เจ้า มาตั้งแต่ตะคืนแล้ว”
“มาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ก็เห็นฉันเมาน่ะสิ” เขมขิมมีสีหน้าสงสัยอย่างเปิดเผย
นวล
