Ang Lalaki Sa Burol

Pangitain Sa Putol Na Talisay

By: Michael Juha

getmybox@hotmail.com

---

“Atsaka may isa pa akong nakalimutan...”

“Ano iyon?”

“Ang kubo ko... ang kubo natin, habang wala ako, bantayan mo iyon. Puwedeng doon ka magpahinga. May kahoy din akong itinanim sa harap ng kubo, kahoy na talisay. Alagaan mo rin iyon.”

“P-paano ako makakapasok doon. B-baka pagalitan ako ng may-ari, baka itataboy ako ng guwardiya.”

“Sinabi ko na sa kasama kong guwardiya at bagong kapalit ko na ikaw ang titingin sa kubo. May lihim na daanan naman ang bodega, ‘di ba? Sa likod lang ng kubo. Makakapasok ka naman kahit nakasara ang gate.”

“S-sige. Alagaan ko ang kubo Yak... at ang kahoy mo.”

“Kahoy natin. At huwag ka nang malungkot ha?”

Tumango na lang ako.

Pagkatapos niya akong yakapin, nagtatakbong bumalik na siya sa bus. Sinundan pa ng aking tingin ang pagtakbo niya, hanggang sa nakasakay na siya.

Nanatili lang akong nakatayo roon. Nang nagsimulang umandar na muli ang bus, kumaway ako nang kumaway hanggang sa unti-unting naglaho ito sa aking paningin.

Kahit papaano, may saya ring dulot sa puso ko ang sinabi niyang babalik siya. Dumaloy man ang aking mga luha sa paglayo niyang iyon, may naramdaman naman akong pag-asa.

Sinunod ko ang gusto niya na manood ako ng sine. Iniimagine ko na naroon din siya kasama ko. Bagamat hindi pumask sa utak ko ang kuwento ng albas, nanatili pa rin ako sa loob ng sinehan.

Kinabukasan, nagtungo ako sa burol. Naligo muna ako sa ilog at doon, sinariwa ang una naming pagtagpo ni James. Pagkatapos kong maligo ay umakyat na ako sa bodega. Dumaan ako sikretong lagusan sa likod lamang ng kubo at hinanap ko ang sinabi niyang itinanim niyang kahoy. Nakita ko ito. May taas na tatlong talampakan na ito at malulusog at berdeng-berde ang kanyang mga dahon.

Pumasok ako sa kubo at doon ay nagmuni-muni. At muli ay hindi ko na naman maiwasang hindi mapaluha. Tahimik akong umiyak.

Pagkatapos ko roon, tinungo ko ang aking kaibigan na nagmamay-ari sa cell phone kung saang numero ay ibinigay ko kay James. Kapitbahay ko lang kasi siya. “Wala bang text para sa akin Dan? Binigay ko kasi ang number mo sa kaibigan ko kapag gusto niyang magmessage sa akin,” ang tanong ko.

Ngunit wala raw siyang natanggap.

Nakaramdam ako ng panlulumo sa narinig. Ngunit inisip ko na lang na baka busy iyong tao dahil nga sa nangyari sa kanyang inay, dahilan upang hindi niya ako matext. Maaari ring hindi pa bumuti ang kalagayan ng kaniyang ina kung kaya ay abalang-abala siya.

Kinabukasan, tinanong uli ako sa aking kaibigan kung may text ba para sa akin.

Ngunit wala pa rin daw.

Naintindihan ko pa rin si James. Ang ginawa ko ay nanghiram ng gitara at pinilit pag-aralang tipahin ang kantang “Beautiful In My Eyes” na siyang kinanta niya sa akin bago umalis. Pati na rin ang “First Love.” At pati ang litrato namin ay binalot ko pa ng plastic upag hindi mabasa at isinisingit ko sa unan at niyayakap-yakap ko. Para akong baliw. Noon ko lang naranasan ang ganoon katinding pagkasabik sa isang tao. Minsan ay natulala na lang ako ng walang dahilan. Minsan din ay bigl na lang mapapaiyak o matatawa kapag naalala ko siya depende kung anong bagay ang maaalala ko sa kanya. Ang masaklap lang ay hindi ko masabi-sabi kahit kanino ang aking naramdaman, at an gaming relasyon. Hindi ko maimagine na magkuwento sa kaibigan o kaklase, lalo na sa mga magulang ko. “Ewww!!!” sa isip ko lang. Siguradong pagtatawanan nila ako at tatawaging bakla.

Lumipas ang isang lingo ay wala pa ring text si James para sa akin. Doon na ako nagsimulang mag-alala at matakot.

Isang araw ay dumalaw ako sa kubo. Kagaya nang palagi kong ginagawa, diniligan ko ang punong itinanim ni James. Kinakausap ko rin ito. Para akong isang tanga. “Alam mo Talis...” talisay kasi ang kahoy at Talis ang ipinangalan ko sa kanya. “Na-miss ko na si Yak. Siguro ikaw ay na-miss mo rin siya ano? Siya yata ang amo mo. Ako rin, amo ko rin siya. Kung ikaw ay itinanim niya sa lugar na ito, ako naman ay sa lugar na ito niya tinuruan kung paano magmahal. At siya ang itinuro ng aking puso na mahalin ko. Kaya amo ko rin siya. Kung hindi dahil sa kanya, hindi ko malasap ang sarap ng pagmamahal, ang mga karanasang siya lamang ang nagturo sa akin. Sa kanya ko unang naranasan ang mahalin ng isang tao. Na-miss ko siya. Nasasabik na ako na muli siyang makapiling.”

Nasa ganoon akong pakikipag-usap sa puno noong biglang may nag- “Uhummmm!” sa aking likuran.

Nilingon ko ang pinagmulan. Nakita ko ang guwardiyang kapalit ni James.

Malaking tao siya. Nasa 6 talampakan ang taas, ang edad ay nasa 30, at sa mukha pa lamang ay tila masungit o mainitin ang ulo. Hindi siya kaguwapuhan ngunit macho, husky ang boses, at astigin kung kumilos. Kung sa isang pelikula ay para siyang isang kontrabida o hired killer kung hindi man ay rapist. Kung makatingin siya sa akin ay tila lalapain na niya ako. Nakakaloko ang kanyang mga tingin. Mistulang isang asong nakangiting galit. Siguro kung hindi lang siya naka-umiporme, iisipin ko talagang isa siyang ex-convict na marami nang napatay at nakatakas sa bilangguan.

“K-kanina pa po ba kayo d’yan?” ang tanong ko.

“Hmmmm... hindi naman masyado.”

Med’yo nag-alala kasi ako na baka narinig niya ang aking mga sinasabi sa puno. Gusto ko man siyang tanungin kung may narinig siya, hindi ko na itinuloy. Naalipin ako ng hiya. “S-sinabi kasi sa akin ni James na alagaan ko raw itong kahoy niya,” sabay turo ko sa puno “…atsaka pati na iyang kubo,” ang pagturo ko rin sa kubo.

“Walang problema, sinabi rin niya iyan sa akin. Pero ginamit ko na rin ang kubo. May inilagay akong locker upang lagyan ko ng aking damit. Sayang kasi kung hinid ko gagamitin. Mas makatipid ako kapag paminsan-minsan ay d’yan matutulog sa kubo imbes na uuwi pa ang gagastos sa pamasahe.”

“Ah, eh... s-sige po,” ang may pag-aalangan kong sagot. Syempre, sa akin inihabilin ang kubong iyon ngunit hindi man lang muna siya nagpaalam. Ngunit hinayaan ko na kasi maituturing din naman na ang kumpanya talaga ang nagmamay-ari sa lugar.

“Anong pangalan mo?” ang tanong niya.

“Jassim po.”

“Ako naman ay si Bernardo. Tawagin mo lang akong Badong. Ano mo ba si James?”

“P-po?” ang naisagot ko na lang. Mistulang sinapak ang aking ulo sa kanyang tanong. Parang bigla akong nagising. Oo nga naman. Ano ko ba iyong tao?

“Ang sabi ko, ano mo si James. Kamag-anak mo ba, kaibigan?”

“K-kaibigan lang po,” ang sagot ko.

“Ah...” tumango-tango siya. “Paano kayo nagkakilala?”

“Eh... sa ilog po d’yan sa burol.”

“Guwapo si James, ‘di ba?”

Ramdam ko naman ang pamumula ng aking mukha sa narinig. Hindi ko malaman kung may tagong kahulugan ang tanong niyang iyon. “Ah... o-opo. G-guwapo naman po siya.”

“Ikaw guwapo ka rin. Mestiso, at mukhang babae dahil sa mahabang buhok at maputi at makinis na mukha. Kung naging babae ka lang, siguradong napakaganda mo. May lahi ka bang Amerikano?”

Napayuko naman ako sa kanyang sinabi. “A-ang itay ko po. Espanyol po ang mga kanunu-nunuan namin.”

“Ah kaya pala. At ang mga mata mo ay kulay brown din. Ang buhok ay may kaunting pagka-brown,” ang sambit niya sabay talikod at pumasok sa kubo. “Halika sa loob. Tingnan mo ang locker na inilagay ko.”

Sinundan ko siya. Pumasok din ako sa loob ng kubo. Habang nasa loob na ako, nilapitan ko ang kanyang locker at tiningnan itong maigi. Seryosong Nakatuon ang aking mga mata sa locker na itinuro niya nang bigla niyang hinawakan ang aking kamay. Dahil nasa likuran ko siya, dali-dali ko siyang hinarap. Nakababa na pala ang kanyang zipper sa harapan at kitang-kita ko ang malaking bukol mula sa puting brief na umusli sa nakabukas na zipper. At ang kamay ko na hinawakan na niya ay idiniin niya sa kanyang harapan.

“Eh... b-bakit po?!” ang nasambit ko na lang, hindi ipinahalata ang matinding kabang naramdaman ko.

“Haplusin mo lang Jassim. Laruin mo.”

“Eh... ayoko po eh.”

“Sige na. Magagalit ako sa iyo kapag hindi mo sinunod ang gusto ko.”

“Eh...” ang lumabas ng salita sa aking bibig. Natakot kasi ako sa kanya. Sa tingin ko pa lang sa kanyang mga mata ay mistulang hindi siya mag-aatubiling pumatay ng tao.

“Alam ko, pinapaligaya mo rin si James. Gawin mo rin sa akin ang ginagawa mo sa kanya.”

“B-bakit? Sinabi ba niya sa iyo?” ang biglang pagtaas ng boses ko sabay hablot naman ng aking kamay mula sa pagkakahawak niya.

“Ikaw ang nagsabi niyan sa puno di ba? Narinig ko e. Sige na...”

At doon ay bigla akong kumaripas ng takbo palabas ng kubo at palabas na rin sa compound ng bodega. Hindi ko maitatwa na sa kabila ng matinding takot ko, may kiliti rin akong nadarama sa ginawa niyang iyon sa akin. May init na gumapang sa aking katawan na hindi ko mawari. Ngunit nanaig pa rin ang matinding takot. Gusto kong umiyak. Muli kong naalala si James. Nasasabik ako sa kanya.

Dahil sa pangyayaring iyon ay hindi na ako pumunta pa sa kubo. Natakot ako na baka pilitin niyang may mangyari sa amin, o di kaya ay may masamang mangyari sa akin kapag tanggihan ko siya sa gusto niya.

Lumipas ang isang buwan at wala pa rin akong natanggap na text mula kay James. Unti-unti na akong nakaramdam ng pangamba. Maraming katanungan sa aking isip kung bakit hindi na niya ako naaalala. “Parang sobra na man yata... Siguro naman kahit gaano siya ka busy, dapat ay magtext pa rin sya sa akin upang ipaalam kung ano na ang nangyari sa kanya, kung ano ang balita tugkol sa nanay niya, sa kalagayan ng pamilya niya, sa mga pangyayari sa paligid niya. Mahal ba talaga niya ako?” ang tanong ko sa sarili.

Sa puntong iyon ay nagsimula ang aking pangamba at pagdududa kung totoo nga bang mahal niya ako at babalik siya.

Lumipas ang isa pang buwan at kagaya ng dati ay wala pa rin akong natanggap na mensahe mula sa kanya. Lalo pa akong na depressed. Muling lumipas ang ilang mga araw, lingo, at buwan. Wala pa rin siyang paramdam. Ang kasabikang nadarama ko ay unti-unting napalitan ng sama ng loob, galit, at pagkadismaya. Kahit alam naman niya ang address ko, sa bahay ay sinulatan na lang sana niya ako. Kahit sa eskuwelahan ko na lang i-address niya ang sulat. Puwede ring sa tinatrabahuhan niya, ipangalan lang niya iyon sa kanyang kasamahan sa trabaho.

Ngunit hindi niya ginawa. As in totally ay wala akong kaalam-alam kung ano na ang kalagayan niya.

Hanggang sa lumipas ang isang taon. Nawalan na ako ng pag-asang mag-text pa si James sa akin o babalikan niya ako. Bagamat sariwa pa rin sa aking alaala ang lahat, may malakaas na udyok sa aking isip na kalimutan ko na siya.

Subalit paano ko siya malilimutan gayong ang lahat ng mga ginagaawa namin ay hinahanap-hanap ng aking kalamnan? Gusto ko mang kamuhian siya ngunit nasasarapan naman ako sa kanyang mga ginagawa sa akin. Napapaiyak na lang ako kapag naiisip ko ang lahat. Pakiramdam ko ay ginamit lang niya ako, pinaasa, pinaglaruan. Hindi man lang niya naisip kong ano ang epekto ng ginawa niya sa aking pagkatao.

Kaya lalo lang akong nahirapan.

Araw at gabi, lagging sumasagi sa aking isip ang ginagawa niyang iyon sa akin. Sinisisi ko siya kung bakit niya pinalasap sa akin ang mga iyon ngunit iiwan lang din pala niya ako at limutin. “Sinira niya ang buhay ko...” ang nakatatak sa aking isip.

Isang araw, hindi ko napigilan ang sarili na dumayo sa burol. Tila nalimutan ko ang masamang tangka ni Badong sa akin. Ang nanaig sa akin ay ang kasabikan ko kay James.

Tinumbok ko ang lihim na lagusan patungo sa loob ng compound ng bodega. Ngunit laking pagkadismaya ko nang makitang isinara na pala ito. Ang ginawa ko ay sinilip ko na lang ang kubo mula sa labas ng pader.

Nasa ganoon akong pagsilip sa kubo nang may narinig ako. “Psssttt!”

Nilingon ko ang pinanggalingan ng sutsot. Si Badong.

Nginitian niya ako. Nakakaloko ang kanyang binitiwang ngiti. “Halika sa loob Jassim! Kumain ka na ba? May pagkain ako rito,” ang pag-anyaya niya.

Hindi ako kumibo, nakatingin lang ako sa kanya. Iyong tingin na may pag-alinlangan.

“Nakita ng may-ari ang sikretong lagusan na dinadaanan mo at ipinasara niya ito. Baka raw gamitin ng mga masasamang-loob. Kaya wala nang makakapasok dito sa compound kung hindi dadaan sa main gate o sa likurang gate,” ang sambit niya habang tinumbok ang maliit na likurang gate na nasa di kalayuan ng aking kinatatayuan. Tinanggal niya ang kandadado nito at binuksan ang kalahati ng gate.

Ramdam ko naman ang tila nakakabinging kalampag ng aking dibdib. Nanginginig ang aking kalamnan noong makita ko siyang nakatayo sa gate, nakahubad ang kanyang pang-itaas at mapagkumbaba ang boses na nanghikayat sa akin na pumasok. Nanginginig ang aking katawan bunsod ng udyok ng aking kalamnan. Alam kong iba ang pakay niya sa kabaitan ng ipinakita sa akin. At alam kong may kiliti iyon sa aking kalamnan. Nasasabik akong matikmang muli ang sarap na ipinaranas sa akin ni James.

Dali-dali akong pumasok sa loob at tinumbok ang kubo. Nang nasa loob na ako, naghanap kunyari ako sa pagkaing inialok niya. Binuksan ko ang maliit na ref niya.

Ngunit alam kong alam din niya ang nasa isip ko. “Huwag na muna iyan... ito muna,” ang sambit niya habang dali-daling tinanggal ang kanyang sinturon at pagkatapos ay ibinaba na ang kanyang zipper. Hinawi niya ang kanyang brief at bumulaga sa aking mga mata ang mataba at mahaba niyang p*********i.

Sa pagkakataong iyon ay wala akong sinayang pa na sandali. Lumuhod ako sa harap niya at mistulang isa akong hayop na hindi nakatikim ng pagkain sa loob ng maraming araw. Gutom na gutom; uhaw na uhaw sa laman.

At ginawa namin ni Badong ang lahat na ginawa naming dalawa ni James. Ang kaibahan lang ay may halong pagmamahal ang aming pagpapasasa ni James. At sagad iyon hanggang sa kaibuturan ng aking kaluluwa. Samantalang ang kay Badong, sagad lamang ito hanggang sa kailaliman ng aking libog.

Pagkatapos, dali-dali akong lumisan. Pakiwari ko ay nandidiri ako sa aking sarili. 15 taong gulang lang ako ngunit dalawang lalaki na ang nakatikim sa aking katawan. Umiyak nang umiyak ako sa aking kuwarto. Lahat ay isinisisi ko kay James. “Hndi sana ako magkaganito kung hindi dahil sa iyo!” ang paninisi ko habang hawak-hawak ko at kinakausap ang kanyang litrato.

Tuliro ako, hindi ko alam ang aking gagawin. Mistula akong isang kaluluwa na nasa limbo. Gusto kong maging normal ang aking pagkatao ngunit iba ang udyok ng aking katawan. Gustuhin ko mang kumilos at umayos na isang tunay na lalaki, ngunit mas malakas ang udyok ng aking laman.

Iyon ang simula kung saan ay napalitan ng galit ang pagmamahal ko kay James. At ang galit na iyon ay patindi pa nang patindi sa bawat dalaw ko sa bahay kubo kung saan ay libre kong ipinapagamit ang aking murang katawan kay Badong.

Lumipas uli ang isa pang taon. 16 na ako. Ang sabi nila ay lalo raw akong pumugi at tumangkad. Mistulang Koreano raw ako. Graduating na ako sa high school noon nang maisipan kong manligaw ng isang babae.

Ngunit sa kasamaang palad ay hindi rin ito nagtagumpay. Nahirapan akong mag-adjust sa relasyon. Nariyan iyong nagpapahatid ang kasintahan ko sa bahay nila, nariyan iyong selosan sa maliliit na bagay, nariyan iyong aawayin na lang niya ako bigla sa mga bagay-bagay na hindi ko naiintindihan, natiyan iyong kung anon a lang ang itatanong dahil sa pagdududa, nariyan iyong nagde-demand siya ng time para sa amin. Nariyan din iyong gagawin akong manghuhula upang hanapin ko ang bagay na ikinagagalit niya.

Marahil ay kung mahal ko lang siyang talaga, kaya kong mag-adjust at intindihin siya. Ngunit may kulang. Pakiramdam ko ay hindi worth it ang pagbibigay ko sa kanya ng sakripisyo. Pakiwari ko ay lalo lang nagulo ang pag-iisip ko. Sariwa pa nga sa isip ko si James. At nariyan pa rin ang lihim na pakikipagtagpo ko kay Badong.

Hanggang sa umabot ako sa edad na 18. Hindi pa rin nawala sa isipan ko si James. At nanatili pa rin akong umasa na isang araw ay magkrus pa rin ang aming landas.

Isang araw, nakita ko ang kahoy ni James na putol na. “Bakit ba pinutol iyan, Badong? Malaki na iyan, ah!” ang tanong ko.

“Ipinaputol ng may-ari. Nasa gilid lang kasi ng gate, masyadong malapit. Baka raw gawing akyatan upang matawid ang pader at makapasok sa loob ang mga nagbabalak ng masama.

Syempre, nalungkot ako. Iyon ang kaisa-isang iniwang alaala ni James sa akin na may buhay. Parang naisip kong isang masamang pangitain ito na talagang wala nang saysay pa ang paghihintay at pagmamahal ko kay James.

Sa palagi naming pagniniig ni Badong na-confirm na bakla talaga ako. Bagamat nagkakagusto pa rin naman ako sa babae ngunit may malaking kaibahan ang pagkagusto ko sa lalaki; may dala itong pagnanasa.

Sa edad kong 18 ay nagkaroon na rin ako ng ibang karanasan maliban kay James at Badong. Mayroon sa isa kong classmate kung saan ay sa kanila ako nakatulog dahil sa paggawa namin ng project at hindi ako pinayagang makauwi ng nanay niya dahil gabing-gabi na. Nang nakaidlip na ako, bigla niya akong niyakap, hinalikan sa bibig at pinahipo sa akin ang kanyang p*********i. Ngunit hanggang doon lang. Naghipuan, lang kami, naghalikan ng kaunti at pagpaparaos lang sa kamay. At hindi ako masyadong nasarapan. Para sa akin, iba talaga si James. Kay James kasi ay may halong pagmamahal. Kumbaga, abot-langit ang sarap na nalalasap ko sa kanya.

At kahit galit ako kay James, kahit naiinis ako sa kanya, ramdam ko sa puso ko na naroon pa rin ang pagmamahal ko. Ganyan naman talaga siguro kapag first love. Kagaya niyan, kapag narinig ko ang kantang “Beautiful In My Eyes” at “First Love” hindi ko maiwasang hindi mapaluha. At walang oras o araw na hindi siya sumasagi sa isip ko.

Hanggang sa umabot ako sa edad na 20.

Graduating ako sa college noon, sa isang unibersidad malayo-layo sa aming probinsyia. Pumasa kasi ako sa isang scholarship program kung kaya doon ako nakapag-aral.

Isang araw, napadaan ako sa isang fast-food chain. Pasado ala-una na kasi iyon at wala pa akong pananghalian. Kaya naisip kong hamburger na lang ang ang aking kakainin.

Bago ako umurder ay pumasok muna ako sa kanilang CR. Ako lang ang nag-iisang tao sa CR at nang matapos na akong umihi, naghugas ako ng kamay. Ngunit laking gulat ko nang inangat ko ang aking ulo at nakita ko mula sa malaking salamin sa harap ko ang taong pumasok. “Si James!” ang sigaw ng isip ko.

Naka-long sleeved blue polo siya na may dilaw na tie, at naka tucked-in sa kaniyang slack na itim. Malinis na malinis ang postura niya, kabaligtaran sa dati niyang postura na naka-dark blue na uniporme ng guwardiya. Nanlaki ang aking mga mata sa aking nakita. “Sobrang guwapo niya sa kanyang postura!” ang sigaw ko sa aking sarili.

Ngunit nang batiin ko n asana siya ay bigla rin siyang tumalikod. Parang may sinilip lang at may hinahanap. At nang hindi makita ang hinahanap niya ay saka umalis.

Dali-dali akong lumabas upang sundan siya. Ngunit wala akong makitang James sa loob ng restaurant na iyon. Sinilip ko rin sa labas ngunit walang ni anino niya ang aking nakita.

“Sino iyon? Namalikmata ba ako? Siya ba talaga iyon o kamukha lang niya?” Sobra akong nagtaka kung paano siya sumulpot doon at paano siya bigla ring nawala. Matindi ang kalampag ng aking dibdi. Hindi ko talaga alam kung bakit napunta roon si James. Siya talaga iyon. Hindi ako nagkamali!

Maya-maya ay pumila na ako para sa aking order.

Dala-dala ko na sa aking kamay ang aking inorder nang bigla na naman akong natuliro. Sumulpot na naman ang taong kamukha ni James! At tila may hinahanap muli.

“Hindi ako nagkakamali... si James nga ang taong iyon!” sa isip ko.

At dahil may tampo pa rin akong naramdaman dahil sa ginawa niyang hindi pagpaparamdam sa akin ng mahigit anim na taon, dagdagan pang hindi niya ako pinansin sa pagkakataong iyon, naisipan kong dikitan siya at sadyang isagi ang aking dalang tray sa kanya.

“Blaggg!” nalaglag ang aking tray pati na ang inorder kong hamburger, french fries at soft drinks. Iyon talaga ang intension ko.

“s**t! Sorry! Sorry!” ang gulat niyang sigaw. Pati ang boses niya ay alam kong kay James.

Yumuko siya upang pulutin ang nagkalat na mga pagkain at basag na baso. Dali-dali ring lumapit ang ibang crew upang tulungan siya.

Nanatili lang akong nakatayo na parang tuod at hindi man lang nag attempt na tulungan siya bagkus ay pinagmasdan ko lang siya sa kanyang pagpupulot sa mga nagkalat sa aking paanan. Gusto ko kasing iparamdam sa kanya matindi ang galit ko sa kanya. “Bayaran mo iyan!” ang bulyaw ko.

Nahinto siya sa kanyang ginagawa at inangat niya ang kanyang mukha sa akin. Tinitigan niya ako, inaninag nang mabuti ang aking mukha.

(Itutuloy)