Ang Lalaki Sa Burol

Kapag Malamig Ang Gabi

By: Michael Juha

Email: getmybox@hotmail.com

---------------------------------------

Pinilit kong pigilan ang aking sariling huwag umiyak. “Sino ba ako sa buhay niya upang umiyak?” ang tanong sa isip ko. At wala naman talaga kaming relasyon. Iyong nangyari sa amin ay dala lamang ng libog. Kasi, sabi nga niya, ok lang daw ang magpaligaya sa sarili kapag walang babae.

Kung kaya tumalikod na lang ako sa kanya at lihim na pinahid ang aking mga luha.

“S-sana maayos ang kalagayan ng inay mo Yak...” ang sambit ko na lang, pinilit na hindi mahalata sa aking boses na umiyak ako. Alam ko kasi na kapag nasa Mindanao na siya, maaaring mahirapan na siyang bumalik. May sinabi kasi siya na kapag nakauwi siya ng Mindanao, ayaw na niyang magtrabaho pa sa lugar na malayo sa kanila. Sa Mindanao na lang daw siya maghanap ng trabaho, at doon na rin siya mag-aasawa. Pagod na raw siya sa pagtatrabaho ng malayo sa kanyang mga magulang. Pagod na rin siya sa isang long distance na relasyon kagaya ng nangyari sa kanya at girlfriend niyang nasa Mindanao na nagkahiwalay din dahil sa layo nila sa isa’t-isa. At dagdagan pa sa pagkakastroke ng inay niya, siguradong hindi na niya nanaisin pang makabalik.

“Sana...” ang sagot ni James.

Tahimik. Halos hindi na kasi ako makapagsalita gawa nang parang may bagay na bumara sa aking lalamunan. Nakakabingi ang katahimikan.

Maya-maya, “Ihatid mo ako sa terminal bukas? Alas syete ng umaga ang alis ko,” ang pagbasag niya sa katahimikan.

“S-sige...” ang mahina kong sagot. Nagdadalawang-isip kasi ako. Gustong pigilan ako ng isip ko ngunit ang udyok naman ng puso ko ay sumipot kahit mag-aabsent pa ako sa klase.

“G-gusto kong uminom ngayon, yak. Gusto mong samahan ako?”

“H-hindi ako umiinom eh. Pagagalitan ako ng inay kapag naaman nilang umiinom ako.”

“Kahit ako na lang. Hayaan mo lang na mag-inom ako. Basta kasama lang kita.”

“S-sige.”

Lumabas siya, bumili ng isang boteng gin sa isang malapit na tindahan.

At uminom nga siya. Sa harap namin ay ang mesa at nakaupo kaming magkaharap sa isa’t-isa. Pansin ko ang matinding lungkot sa kanyang mukha.

Wala kaming imikan habang paminsan-minsang tinutungga niya ang kanyang baso. Alam kong tuliro ang kanyang isip, lumilipad patungo sa kanilang lugar; sa pamilya niya, inaalala ang kalagayan ng kanyang inay.

Habang nasa ganoong ayos siya, nanatili akong nakatitig sa kanya, sinamsam ng aking mga mata ang bawat detalye sa kanyang mukha kung saan ay maaaring hindi ko na masilayan pang muli.

Binitiwan ko ang malalim na buntong hininga. Matindi ang lungkot na nadarama ko sa takot na maaaring iyon na ang huli naming pagsasama at pagbabonding.

Sa pagtitig ko sa kanya ay parang noon ko lang siya nasilayan nang maigi. Parang noon ko lang siya nakilala. Noon ko lang nadiskubre ang ganda ng kanyang mukha. Hindi ko maiwasang hindi mapahanga sa kanyang angking kapogian. Kahit lungkot na lungkot siya, pakiwari ko ay lalo lamang siyang pumogi. Ang kanyang bibig na nawalan ng ngiti ay naroon pa rin ang kaakit-akit na porma, ang kanyang malungkot na mga mata ay tila nangungusap pa rin at nagmamakaawa ang mga ito. Parang gusto ko siyang yakapin, halikan ang kanyang mapanuksong mga labi.

Halos maubos na niya ang isang boteng gin nang nagsalita siya. “Pasensya ka na sa akin yak... malungkot lang talaga ako eh,” ang sambit niya. Siguro ay napansin niyang wala rin akong imik at nakatitig lang sa kanya.

“O-ok lang. Naintindihan ko.”

“Halika nga rito...”

Tumayo ako sa tabi niya. “B-bakit?”

“Kumandong ka nga sa akin...”

Tumalima ako. At sa pagkaupo na pagkaupo ko pa lang sa kanyang kandungan ay kasabay ring naglapat ang aming mga labi. At doon ay nangyaring muli sa amin ang patagong pagpapasasa. At sa pagkakataong iyon, mas mainit ito, mas wild. Para kaming mga hayop na gutom na gutom sa pagkain. Marahil iyon ay dahil alam naming pareho na iyon na ang huli naming pagniniig.

Ilang ulit din naming sinamsam ang sarap ng pagtatlik sa gabing iyon.

Alas 10 na ng gabi nang umuwi ako sa aming bahay. Alam kong hinahanap na ako ng aking mga magulang. Nang naroon na ako, katakot-takot na sermon ang aking natanggap mula sa aking inay. At hindi lang iyan, pinadapa ako ng itay sa sahig at hinataw nang hinataw ang umbok ng aking puwet gamit ang kanyang sinturon.

“Saan ka nanggaling! Bakit gabing-gabi ka na umuwi! Hanap nang hanap kami sa iyo, kung saan kami nakarating!” ang sigaw ng itay habang hinahampa niya ang aking likuran ng kanyang sinturon.

Hindi ako umimik. Hinayaan ko lang ang itay na hatawin ang aking likuran. Para sa akin, hindi iyon ang pinakamasakit na bagay kundi ang paglayo ni James. Ang sakit ng paghataw ng aking itay sa aking likuran ay wala kumpara sa sakit na nararamdaman ng aking puso. Kaya deserve kong masaktan. Deserve kong maparusahan dahil sa aking kalandian, dahil hindi ko napigilan ang aking sarili na mahalin ang isang tao na kahit kailan ay hindi maaaring maging akin.

Kaya tiniis ko ang sakit, iginiit sa isip na kung iyon ang kapalit sa ilang huling saglit na kaligayahan sa piling ni James, tatanggapin ko ito nang maluwag sa aking kalooban.

Nakatulog akong naginginig sa tindi ng sakit ang aking kalamnan habang parehong nagdurugo ang aking pang-upo at ang aking puso.

Kinabukasan, ramdam ko ang sakit ng aking katawan. Hindi lang dahil sa situron ng aking itay kundi dahil na rin sa ginawa namin ni James sa gabing nakaraan.

Nagbihis ako at dala-dala ang aking knapsack na naglalaman ng mga gamit sa paaralan, nagpaalam ako sa aking mga magulang na pumasok na sa eskuwelahan. Ngunit ang hinid nila alam ay sa terminal ako nagtungo. Naisip ko na wala ring saysay ang pagpasok ko kung ang aking isip ay lumilipad patungo sa terminal kung saan ay naroon si James.

Nang nasa terminal na ako ay agad na hinahanap ng aking mga matasi James. Agad ko siyang nakita. Nakaupo siya sa isang shade. Malungkot ang kanyang mukha at pansin kong malalim ang kanyang iniisip. Naka-civilian na damit siya, straigh-cut na faded black maong ang suot na pantalon at ang pang-itaas ay puting polo na may itim na stripes at nakatupi ang manggas hanggang sa siko. Sobrang nakakabighani ang kanyang porma. Parang isa siyang artista o modelo ng isang pantalon o damit.

Agad akong tumakbo patungo sa kinaroroonan niya. Kintang-kita ko naman ang ngiti sa kanyang mukha noong nakita niya ako. “Hi...” ang sambit ko.

“Hi, Yak!” ang sagot niya. “Akala ko ay hindi ka na darating eh.”

“H-hindi ako pumasok.”

Napangiti siya ng hilaw. “Napansin ko rin,” ang sambit niya. “Upo ka rito sa tabi ko.”

“G-gusto kong makita kita bago ka lumisan...”

Tiningnan niya ako. “Bakit?”

“M-mamiss kita.”

Hinawakn niya ang kamay ko at pinisil iyon. “Ma-miss din kita, Yak.”

Binitiwan ko ang isang ngiting-pilit. Naglalaro sa aking isip kung ano ang gagwin ko at saan pupunta kapag nakaalis na ang bus niya. Naramdaman ko ang namuong luha sa aking mga mata. Pinigilan ko ito upang hindi niya makitang pumatak.

“Tara...” ang sambit niya sabay dampot sa kanyang bag, isinukbit niya ito sa kanyang balikat. Hinila niya ang aking kamay.

“S-saan? Alas 7 na ah! Di ba alas 7 ang biyahe mo?”

“May sunod pang mga biyahe. Kahit alas 9 pa ako aalis dito, makahabol pa ako sa biyahe ng barko.”

Tumungo kami sa isang photo-shop at doon ay nagpalitrato. Kaming dalawa lang. Tatlong shots. May nag-akbayan, may nakaupo siya at nasa harap niya ako na halos nakakandong na sa kanya, at ang isa, iyong nakakandong talaga ako sa kanya habang niyakap niya ako. Ang pangatlong litratong iyon ang pinakapaborito ko. Sa litratong iyon ay pareho kaming nakangiti. Parang ang saya-saya naming dalawa. At ang pogi-pogi pa niyang tingnan.

Inilagay ko ang mga kopya ko sa aking bag.

“Punta tayo sa isang kainan Yak. Iyong may videoke. Kakantahan kita,” ang sambit niya.

“M-marunong kang kumanta?”

“Konti...”

Nang nasa videokehan na, pumuwesto kami sa isang sulok na hindi masyadong nahahalata. Nag-order siya ng pagkain, dalawang beer atsaka kinuha ang song book, pumili ng kanta.

Habang pumipili pa kami ng kanta, may naunang kumanta ng –

(Audio)

Everybody has a first love, they have left in yesterday.

Feelings they have left behind, it's just a place in time but not so far away.

Everybody has a first love, when the dream they shared was new.

I remember that special someone, so I wrote this song just for you.

First love in my life. Where are you tonight? I wonder about you.

First love in my life. Did things turned out alright? I worry about you.

'Cause I've got everything, everything in life that I wanted.

It would kill me now and make me sad to know you are lonely.

First love never dies.

I wish you love, I wish you happiness. And may the years be kind to you.

You'll always be a part of me, share this thought with me. I'll carry you always.

First love, first love never dies. Remember

First love, first love never dies. I tell you

First love, first love never dies. Remember

First love, first love never dies. Whoa...

Napatunganga na lang ako. Para kasing inihandog talaga ang kanta na iyon para sa akin. Ang saklap lang. Alam ko, sa mura kong edad na iyon ay naramdaman ko na ang pag-ibig. At siya iyon. Kaso, hindi ko ito masabi-sabi sa kanya. At kahit sasabihin ko man, baka pagtawanan lang niya ako o ‘di kaya ay mabadtrip lang siya. Isa pa, aalis na siya. Wala akong masyadong choice kundi itago sa sarili ang aking naramdaman. Kaya parang inialay talaga sa akin ang kanta. Kapag wala na siya, iyan na ang palagi kong kakantahin, lalo ang parte na sinabi sa kanta, “I wish you love, I wish you happiness; may the years be kind to you; you will always be a part of me, share these thoughts with me, I’ll carry you always...”

Hindi ko namalayang pumatak na pala ang aking mga luha. Pa-simple akong tumalikod at lihim kong pinahid ang mga ito. Hindi ako nagpahalatang umiyak. Pinigil ko ang sariling huwag umiyak nang lantran.

“Hey!” ang sambit niya noong napansing seryoso akong nakinig sa kanta

Napatingin ako sa kanya. “B-bakit?”

“Seryoso yatang nakinig sa kanta ang manyak ng buhay ko!” ang pagpatawa pa niya.

“Weehh! Ikaw ang manyak ng buhay ko!”

Nahinto siya sandal at tinitigan ako. “Seryoso, Yak... Na inlove ka na ba?”

Mistula naman akong binatukan sa kanyang tanong. Kasi, sa puso ko, “OO” dapat ang isasagot ko, at sa kanya ako na-in love. Pero matinding takot ang nadarama ko. Ayaw kong malaman niya ito. Kasi, siguradong ang sunod na tanong niya ay “kanino?” At ayokong hahantong pa roon ang tanungan. Narinig ko na kasi dati sa kanya na may bakla raw na nanligaw sa kanya at nasuntok niya ito. At may mga bakla rin daw na nagpaparamdam at nagnasa sa kanya ngunit hindi niya pinatulan. At kapag may nagungulit, tinatakot raw niyang babarilin niya sila. Kaya hindi na ako nagbubukas pa ng issue tungkol sa bakla, o sa relasyong lalaki-sa-lalaki. At ang isa pa, ang nasabi ko na rin sa kanya na hindi ako bakla. Kaya ang isinagot ko sa kanya ay, “H-hindi pa ah! 14 lang kaya ako!”

“Sigurado ka ha?”

“Oo naman! 100% sure ako. Hindi pa ako na inlove.”

“Bakit mo pinakinggang maigi ang ‘First Love’ na kanta? At tila napakalalim pa ng iniisip mo?”

“Napakalalim daw... Wala ah!” ang pagdeny ko pa.

“E ano ang iniisip mo? Bakit ganyan ang mukha mo?”

“Bakit? Ano ba ang mukha ko?”

“Hindi ma-drawing. Parang namatayan.”

“Sobra naman iyong namatayan,” ang sagot ko. “Wala… Naisip ko lang kung…”

“Na ano?”

“Wala! Sige, kumanta ka na...” ang sambit ko na lang. Gusto ko sanang ituloy ang tanong kung babalik pa ba siya. Kaso, naunahan ako ng hiya”

Ngunit nanatili pa rin siyang nakatingin sa akin, at iginiit ang, “Alam mo Yak, ang sarap kaya kapag naranasan mong ma inlove.”

“Bakit, ano ba ang nararamdaman kapag inlove?”

“Iyong palaging siya lang ang laman ng isip mo. Kapag kasama mo siya ay parang wala kang pakialam sa ibang mga tao o sa mga pangyayari sa paligid. Ang naka-focus lang sa isip mo ay siya, kung ano ang tinitingnan niya, kung ano ang hinahawakan niya, kung ano ang expression sa mukha niya, kung ano ang porma ng buhok niya, ng damit... kung ano ang ginagawa ng kamay niya. Kahit ngiti niya o simangot, nakatatak iyon sa isip mo. Kahit ang pagpunta niya sa cr, ang paglalakad niya, ang suot na sapatos, ang pabango... lahat ay nakaukit sa isip mo. Para sa iyo, ang lahat ng ginagawa niya ay may kahulugan. At para sa iyo, ang lahat ng mga nakikita mo sa paligid ay may kuneksyon sa kanya. Para kang naiihi o natatae kapag nand’yan siya kasama mo. Para kang lumulutang sa ere. Parang may mga paru-paro ang iyong tyan kapag nagdikit ang inyong mga balat. Lalo na kapag tinitigan ka niya o nginitian, o binibigyan ng kahit walang kalatoy-latoy na bagay kagaya ng maliit na bato na pinulot niya lang sa tabi-tabi, lalo na kapag bulaklak pa. Itatago mo ang mga ito dahil feeling mo, may kahulugan ang mga ito at nakakapagpaalala sa iyo sa kanya. Tila ang lahat ng espirito mo ay umaakyat sa langit. Para kang mababaliw. Kapag nand’yn siya sa tabi mo, kahit wala kang tulog, hindi ka inaantok. Kahit walang laman ang iyong sikmura, hindi ka nagugutom...”

Bahagya akong napangiti. Ang lahat kasi ng sinasabi niya ay kasalukuyang nararamdaman ko. “Kung ganoon, ang hirap pala kapag na inlove ka.”

“Masarap nga eh. Hmmm… Masarap na minsan ay masakit din.”

“Ayaw ko na. Iisipin ko pa lang, nasasaktan na ako,” ang sagot ko.

“Bakit ka naman masasaktan? Hindi mo pa naranasan, ‘di ba?”

Gusto ko sanang sagutin siya na naranasan ko na ngunit deny-to-death pa rin ako. “Hindi pa, pero basta ayaw ko.”

Tahimik. Maya-maya ay napansin kong iginuri-guri niya ang isa niyang kamay sa flower base na may plastic na bulaklak. Ang flower vase kasi ay may mga maliliit na bato. Dumampot siya ng isa. Pinili niya ang isang makinis na parang maputing crystal. Inabot niya iyon sa akin.

“Anong gagawin ko rito?” ang kunyari ay nasorpresa kong tanong.

“Wala lang. Alaala mo sa akin.”

Tinanggap ko ito. Ngunit kunyari ay hindi ako nagka-interest. Pasimpleng inilagay ko iyon sa ibabaw ng mesa, sa gilid ng aking baso ng beer.

Muli kaming natahimik. “Ikaw ba ay na inlove na?” ang pagbalik ko sa tanong sa kanya.

Tumango siya. “Maraming beses.”

“Anong nangyari sa kanila?”

“Wala... hindi nagkasundo. Iyong dati sa Mindano, nagkahiwalay kami. Marahil ay dahil malayo kami sa isa’t-isa. Mahirap kasi kapag long-distance ang relasyon.”

“Ah... lalo nang ayaw ko talagang ma inlove sa ganyan. Mahirap kapag malayo siya.”

“Bakit naman?”

“Ayokong mabigo. Ayokong masaktan. Kapag malayo kasi, hindi mon a alam kung magkikita pa kayo. Hindi mo alam kung may iba nap ala siya sa lugar niya…”

“Bahagi ng pagmamahal ang masaktan, Yak. Kapag hindi ka nasaktan, hindi ka inlove. Kagaya nang kapag nagkalayo kayo, masakit iyon. Pero kung hindi mo siya mahal, hindi ka masasaktan. Kapag nagseselos ka, masakit din iyon. Ngunit kung wala kang nararamdamang selos, hindi mo siya mahal.”

“Ah... basta. Ayokong ma inlove.”

Tumawa siya. “Ok... pero alam mo ba? Hindi mo matakasan ang pag-ibig Yak. Maaaring umiwas ka, ngunit darating at darating din ang panahon na mabibihag ka ng pag-ibig. Sabi nga nila, ‘You can run but you can never hide.’ Ganyan ang pag-ibig. Mapaglaro, minsan ay mapang-api.”

“Basta... ayoko.”

“Ok... Pero kapag na inlove ka na, sa akin mo unang sabihin ha?”

Para namang bumaligtad ang aking mundo sa kanyang sinabi. Parang gusto kong tumawa na mainis. Sasabihin ko sa kanya na in love na ako? At sa kanya ako naiinlove? E ‘di para ko na rin siyang niligawan. Kaya tumango na lang ako. Pero sa totoo lang, tila may naghilahan sa loob ng aking isip, gusto kong sabihin sa kanya na na inlove nga ako sa kanya. Ngunit may nararamdaman akong takot. Ayaw kong umasa, lalo na’t paalis na siya.

Napatitig na naman siya sa akin na para bang hinuhukay ng isip niya ang kalaliman ng aking utak. Pakiwari ko ay unti-unti akong nalulusaw sa titig niyang iyon

“Sabihin mo nga sa akin yak... naranasan mo na ba sa iba ang naranasan mo sa akin?”

“Iyong ginawa natin sa bodega?”

“Oo.”

“H-hindi. Sa iyo lang.”

“Pati ang halik?”

Tumango ako.

“Pati iyong mas matindi pa sa halik?”

Tumango uli ako.

“A-ako pala ang nakauna sa iyo.”

Tumango uli ako. Yumuko. “L-lahat ng ginawa natin... first time sa akin.”

At sa sinabi kong iyon, inilingkis niya ang kanyang kamay sa aking beywang at idinampi ang kanyang nguso sa aking buhok na tila hinalikan ito. Parang nilalambing ako. “Ako pala ang naka-virgin sa iyo. P-paano iyan, e hindi mo na ako malilimutan niyan?”

Hindi na ako kumibo. Hinayaan ko na lang siya sa kanyang ginawang paghahalik sa aking buhok. Ano ba naman kasi ang isasagot ko? Syempre... sa nangyaring iyon sa akin, malilimutan ko pa ba siya? Sinong tao baa ng nakakalimot sa taong unang nagturo at nagparanas sa kanya sa kamunduhan? Sino ba ang makalimot sa unang taong kanyang minahal?

Maya-maya ay tumayo na siya at tinungo ang videoke machine.

Pinagmasdan ko na lang siya habang naglakad. Tama siya. Lahat ng sinasabi niya tungkol sa naramdaman ng isang taong inlove ay naranasan ko sa puntong iyon. Ang postura niya, ang pananamit niya, ang buhok niya, ang sapatos na suot... tumatak sa aking isip ang lahat. Pati ang paglalakad niyang iyon patungo sa videoke machine ay tila nakakaloko; nakababaliw. At nang tiningnan ko ang batong ibinigay niya, dinampot ko ito at lihim na ipinasok sa aking bag.

Nang narating na niya ang videoke machine, naghulog siya ng coin at pagkatapos ay pinindot ang key sa kanyang kakantahin. Dinampot niya ang mike sa ibabaw nito at naupo sa upuan na nakatalaga para sa singer na nasa gitna ng platform, nakaharap siya sa akin. Nagsalita siya. “Para kay Yak...” sabay kindat.

You're my peace of mind in this crazy world.

You're everything I've tried to find, your love is a pearl.

You're my Mona Lisa, you're my rainbow skies,

And my only prayer is that you realize

You'll always be beautiful in my eyes.

The world will turn, and the seasons will change,

And all the lesson we will learn will be beautiful and strange.

We'll have our fill of tears, our share of sighs.

My only prayer is that you realize

you'll always be beautiful in my eyes.

When there are lines upon my face from a lifetime of smiles,

When the time comes to embrace for one long last while,

We can laugh about how time really flies.

We won't say goodbye 'cause true love never dies…

Noong narinig ko ang unang linya pa lamang ng kanta, “You’re my peace of mind in this crazy world” naramdaman ko kaagad ang bugso ng mga luhang tila nag-uunahang bumagsak sa aking mga mata. Hindi siya sanay na kumanta, ngunit ang effort niya ang sobrang naappreciate ko at iyong feeling na sobrang touched sa kanyang kinanta na ipinarinig sa akin. At lalo pa noong tuloy-tuloy na siyang kumanta na nakatingin pa sa akin at mistulang galing sa kanyang puso ang mga katagang nilalaman ng kanta, hindi ko na napigilan ang pagdaloy nang pagdaloy ng aking mga luha.

Yumuko na lang ako, kinapa ko ang aking bag at hinugot sa loob noon ang aking hand towel at pinahid ko ang aking pisngi na basang-basa sa aking mga luha. Hindi ko alam kung ano talaga ang mensahe niya sa akin sa kantang iyon; kung kinanta lang ba niya iyon dahil iyon ang paborito niyang kanta o kinanta niya iyon dahil iyon ang naramdaman ng puso niya para sa akin. Ano man iyon, may tuwa pa rin sa puso ko na kahit maghiwalay na kami, may kanta siyang iniwan sa akin na magpaalala sa akin tungkol sa kanya.

Patuloy lang ako sa pagpahid ng aking mga luha habang nagpatuloy din siya sa pagkanta. Napaka-ironic. Kinikilig ako ngunit pakiramdam ko ay tinadtad ang aking puso.

At habang patuloy ang pagkanta niya, hinugot ko ang ballpen sa aking bag, kinuha ang isang tissue na nasa mesa namin at sinulatan ito-

“Yak James... naranasan ko na ang first love. At sa iyo iyon... –Yak Jassim–”

Sinulatan ko rin ito ng petsa, oras, pangalan ng restobar na iyon at ang table number namin. Isinulat ko rin ang pamagat ng kanta niya. Pagkatapos, isiniksik ko ang sinulatang tissue sa aking bulsa. Wala lang... Gusto ko lang na may souvenir akong maitatago na maging alaala ko sa kanya sa okasyong iyon… balak kong ibalot ko ito sa bato na ibinigay nya sa akin.

Noong bumalik na siya sa kanyang upuan sa harap ko, tinanong niya agad ako, “Bakit ka umiyak?”

“Wala... ma-miss lang kita.”

“Bakit?”

“K-kasi...” napahinto ako noong naramdaman ang bugso ng mga luhang muling dumaloy na sa aking pisngi. Hinugot niya ang tissue na nasa mesa namin at pinahid niya iyon sa aking mukha.

“Bakit yak? Nalulungkot naman ako niyan,” ang giit niya.

“K-kasi... ikaw lang talaga ang best friend ko Yak eh. Lahat ay nagagawa ko kapag kasama ka. Hindi ako nahihiya, masaya ako kapag kasama ka.”

Tumayo siya at tumabi sa akin sa pagkaupo. Hinaplos niya ang aking buhok at inilingkis ang kanyang kamay sa aking baywang.

Hindi ako tuminag. Naghintay akong may sasabihin siya. Hinintay kong sabihin nya sa akin na babalik siya para sa akin.

Ngunit wala. Wala akong narinig na sagot mula sa kanya na magbigay sa akin ng pakunsuwelo.

Ang sakit. Ramdam kong walang kasiguraduhan ang aking pagmamahal sa kanya. Parang isang panaginip na lang ang lahat.

Ngunit hindi rin ako nakatiis na magtanong. “B-babalik ka pa ba rito Yak?”

Natahimik siya ng sandali. “H-hindi na siguro... Gusto kong sa Mindanao na manirahan, Yak. Pangarap kong doon sa lupa kong sinilangan ko igugugol ang buhay ko. Maghanap ng magmahal sa akin, katuwang sa pagbuo ng pamilya. Lalo na ngayon, mahirap ang kalagayan ng aking inay. Mas kailangan niya ako.”

Mistulang tinadtad na naman ang aking puso sa narinig. Feeling ko ay wala talaga siyang pakialam sa aking naramdaman.

“W-wala ka bang ma-miss dito?”

Natahimik siya sandali. Tiningnan niya ako. “Ikaw... ma-miss kita. At lalo na ito...” Hinaplos niya ang aking pisngi. “Ito ang ma-miss kong mukha. ‘Beautiful in my eyes...’” sabay kurot nito.

Tahimik.

“May number ka ba Yak? Para patuloy tayong nagti-text kahit nasa Mindanao na ako.”

“Eh... wala akong cp eh. Alam mo naman, halos hindi nga kami makabili ng pagkain. Mga magulang ko nga wala ring cp eh. Pero iyong number na lang kaya ng kaibigan ko ang ibigay ko sa iyo, Yak...”

“S-sige, akin na.”

Isinulat ko iyon sa tissue paper at ibinigay sa kanya. Na memorize ko kasi iyon.

“O sya... ikaw naman ang kumanta,” ang panghikayat niya sa akin.

“Di ako marunong, eh.”

“Tulungan kita. Sige pili ka ng kakantahin natin.”

Binuklat ko ang song book at nang nakapili na ako, iyon ang itinuro ko.

Tumayo siya. Hinila niya ako upang kaming dalawa ang tutungo sa platform. Dahil may dalawang mikropono ng videoke na iyon, tig-iisa kami.

Oceans apart, day after day, and I slowly go insane

I hear your voice on the line, but it doesn't stop the pain

If I see you next to never, but how can we say forever

Wherever you go, whatever you do, I will be right here waiting for you

Whatever it takes or how my heart breaks, I will be right here waiting for you

I took for granted, all the times, that I thought would last somehow

I hear the laughter, I taste the tears, but I can't get near you now

Oh, can't you see it, baby, you've got me goin' crazy…

Alas 9 noong nakabalik kami sa terminal. Tamang-tama, naka-pwesto na ang bus na sasakyan niya. Naroon na ang driver, nakaupo sa kanyang upuan sampo ng mga pasahero. Umaandar na rin ito, pahiwatig na handa nang umalis.

Dumiretso siya sa hagdanan ng bus. Bago siya tuluyang pumasok, hinarap niya ako. Niyakap at pagkatapos, hinugot niya ang kanyang wallet at binigyan ako ng 500 piso.

“P-para saan to?” ang tanong ko.

“Manood ka ng sine Yak para hindi ka malungkot sa pag-alis ko, ha?”

Touched ako, syempre. Ngunit, “M-mas kailangan mo iyan yak... panggastos mo, sa inay mo. ‘Di ba?”

“Hayaan mo na. Mayroon pa naman akong naipon dito eh. Sige na, tanggapin mo na. Aalis na ang bus.”

Wala na akong nagawa kundi ang tanggapin ang pera niya. Pagkatapos kong tanggapin iyon, niyakap uli niya ako, hinaplos ang aking likod. “Magpakabait ka rito ha? Iyong ginagawa natin, sa atin lang iyon. Huwag mong gawin sa iba. Atin-atin lang iyon...”

Tumango na lang ako. Tila sasabog ang aking kalooban sa matinding lungkot.

“Magtitext ako sa number na ibinigay mo.”

Hindi na ako nagsalita. Namuo na naman kasi ang mga luha sa aking mga mata. At ewan ko rin ba, tila may nag-udyok sa akin na hugutin sa aking bulsa ang ginawa kong sulat sa resto-bar. Marahil ay bunga iyon ng katotohanang hindi na siya babalik pa at kahit sa huling pagkakataong iyon ay maiparating ko ang aking nararamdaman. Isiniksik ko ang sulat kong iyon sa kanyang bulsa.

“Ano ito?” ang tanong niya.

“M-mamaya mo na basahin kapag nasa loob ka na ng bus, Yak.”

“Ok...” ang sambit niya. Tumalikod na siya.

Hinabol pa ng aking paningin ang pagpasok niya sa bus at ang pag-upo niya sa upuang nasa tabi lang ng bintana. Kumaway siya sa akin.

Kumaway din ako, pinigilan ang sariling huwag humagulgol habang nakatingin siya.

Habang unti-unting umarangkada ang bus, nakita kong hinugot niya mula sa kanyang bulsa ang aking sulat. Mistula akong naalipin ng hiya sa nakitang pagbuklat niya nito.

Dali-dali akong tumalikod, hindi na hinitay pa ang kanyang reaksyon. Isa pa, umarangkada na rin ang bus at ayokong makita ang unti-unti niyang paglayo.

Mistulang napakabigat ng aking mga paang humakbang palayo sa trminal na iyon. Sa tanang buhay ko, iyon na yata ang pinakamasaklap na pangyayari na naranasan ko. Pakiwari ko ay hindi ko kaya ang matinding sakit. Pakiwari ko ay nag-iisa lang sa mundo. Hindi ko rin alam kung saan ako patungo pagkagaling doon. Nakaukit sa aking isip ang sinabi niyang manood ako ng sine bagamat alam kong hindi rin nito mapapawi ang matinding sakit na iniinda ng aking puso sa sandaling iyon.

Sa puntong iyon ay binigyang laya ko na ang aking mga luhang dumaloy nang dumaloy mula sa aking mga mata. Wala na akong pakialam pa sa mga tao. Wala na akong pakialam pa kung sinu-sino ang nakatingin sa akin.

Nakailang metro na akong naglakad palayo sa terminal nang biglang may narinig akong tawag na galing sa aking likuran.

Bigla kong naramdaman ang malakas na pagkalampag ng aking puso. Pamilyar sa akin ang boses na iyon. Dali-dali kong nilingon ang pinagmulan noon.

At hindi nga ako nagkamali. Si James!

Nagtatakbo siya patungo sa akin. Nang tiningnan ko ang bus na sinakyan niya na nasa malayo, nakahinto ito at tila hinintay siya.

“B-bakit?” ang tanong ko.

“May nalimutan ako,” ang sambit niya nang malapit na siya sa kinaroroonan ko, rinig ko pa ang habol-habol niyang paghinga.

“Ano?”

“Hindi ko pala nasabi na... babalik ako, para sa iyo, Yak.”

“T-talaga Yak?” ang biglang paglakas ng aking boses dulot ng matinding excitement. “B-bakit sinabi mong hindi ka na babalik?”

“Akala ko kasi, hindi mo ako mahal e.”

“P-paano na ang mga pangarap mo sa Mindanao?”

“Nandito naman ang pangarap ko eh; Ikaw. Mahal din kita, Yak... Hindi ko maimagine ang aking mundo na wala ka, hindi ko alam kung ano ang gagawin ko lalo na kapag malamig ang gabi at wala ka sa piling ko... Lalo na kapag tinitigasan ako. Sino na lang ang magpapaligaya sa akin?”

Bigla akong napangiti. “Manyak.”

“Manyak ka rin naman eh. Kaya nga love kita...” sabay yakap sa akin. Iyong yakap na tuwang-tuwa at nakaangat ako sa lupa at pinaikot-ikot.

Tawanan.

(Itutuloy)