ฟื้นมาเป็นแม่เลี้ยงใจร้ายในนิยาย ปลายยุค 70

ตอนที่ 9

ซูซิน เห็นแหวนที่ลอยมาตรงหน้าเธอรับมาใส่ที่นิ้วชี้ข้างซ้ายและเพียงเสี้ยววินาที แหวนก็ฝังเข้าไปในนิ้วเป็นเพียงรอยเส้นเหมือนเส้นด้ายสีแดงเล็กๆ พันรอบนิ้วชี้ซ้ายและเมื่อมองดูข้างในเป็นช่องว่าง มีกล่องใส่ธนบัตรหยวนในยุคนี้ไว้เป็นกล่องคงเป็นธนบัตรใหม่ๆ ทั้งหมดวางเรียงอยู่หลายกล่อง และมีกล่องเครื่องประดับเพชรที่พ่อเคยให้แม่นานแล้ว และกำไลหยกโบราณที่ปู่ให้รับขวัญตอนเจอกันครั้งแรก และมีชุดเครื่องประดับเพชรของเธอจากคุณปู่ให้ตอนอายุครบ 25 ปีอีกเช่นกัน ด้านข้างมีทองคำแท่งทั้งของเธอเองที่สะสมเพราะปู่รู้ว่าเธอชอบเก็บทองคำท่านจึงลงทุนไว้ให้จากเงินเก็บของเธอและของที่พ่อแม่เก็บไว้ให้ จึงมีอยู่หลายร้อยกรัมรวมๆ น้ำหนักมากกว่า 3 ชั่ง เพราะมีถึง 10 แท่งทอง (หนักแท่งละ 10บาท)

" ท่านคะ แล้วพวกบ้านเก่าพ่อแม่ของฉันล่ะคะ"

" ก็บอกแล้วว่าเอามาไม่ได้ทุกอย่าง บ้านที่เจ้าอยู่ตอนนี้เป็นของลุงเจ้าที่ซื้อให้ในนาม ของเฉินซี พอเจ้าไม่อยู่ของก็จะกลับไปเป็นของบริษัทฯ เหมือนเดิมจึงไม่มีมูลค่ารวมทั้งหุ้นที่ยังไม่ได้แบ่งปันผล ก็ยังไม่มีมูลค่าและกลับไปเป็นของตระกูลเฉินเช่นเดิม ไว้ให้ลูกหลานตระกูลเฉินต่อไป เอามาได้เพียงที่เป็นของตัวเจ้าแล้ว เช่นเงินในบัญชีของเจ้าทั้งหมด ส่วนบ้านเก่าพ่อแม่กับร้านอาหาร ปู่ของเจ้าได้ยกให้การกุศลทั้งหมด ทำให้เจ้าได้รับอานิสงส์ครั้งนี้ด้วยแต่ไม่ได้ทั้งหมดเพราะกุศลส่วนนี้ต้องเป็นของพ่อแม่เจ้าและยายที่ล่วงลับไปก่อนด้วย ผลจากกุศลที่ปู่เจ้าบริจาคบ้านและที่ดินให้กับเด็กที่ยากไร้ได้กุศลผลบุญมาก เมื่อเจ้ามาอยู่ที่นี่เจ้าจะได้มีที่อยู่อาศัยเป็นของตัวเอง พรุ่งนี้เจ้าไปติดต่อสำนักงานที่ดินในเมืองแล้วจะมีคนแนะนำบ้านให้เจ้า คนดูแลเขารอส่งมอบบ้านคืนเจ้าอยู่แล้ว เจ้าไม่ต้องแปลกใจเพราะมันคือบ้านของเจ้านั่นแหละ ส่วนเงินในกล่องทั้งหมด มาจากเงินฝากในชื่อของเจ้าทั้งหมด 156 ล้านหยวน เมื่อแลกผ่านระบบย้อนเวลามาที่นี่ มีตัวผันแปรค่าเงินจากอนาคตกลับมาอดีตและค่าธรรมเนียมในการแลกอีกจึงเหลือมาแค่นี้แหละ 85 ล้านหยวน ความจริงมีค่าดำเนินการในส่วนของข้า 5 ล้าน แต่ข้ายกให้เจ้าแล้วกัน เป็นการชดเชยที่ทำให้ศพเจ้าดูไม่ค่อยดีนัก "

" โอเคค่ะ เห็นแบบนี้ฉันก็สบายใจ ขอบคุณท่านมากนะคะ ที่ให้มิติฉันด้วยแม้จะแคบไปหน่อย แต่ก็ดีกว่าไม่มีจริงไหมคะ เพราะถ้าไม่มีฉันคงไม่กล้าเอาเงินมากขนาดนี้ไปฝากธนาคารที่นี่เป็นแน่ และก็ขอบคุณที่ไม่คิดค่าแรงนะคะแต่ท่านถึงท่านจะหักไปฉันก็ไม่รู้หรอกนะคะ " ซูซิน มองมิติขนาด 1 ตารางเมตรในแหวนอย่างปลงๆ ดีกว่าไม่มี

"ถ้าอย่างนั้นข้าจะหักไปตอนนี้ยังทันไหม"

" ไม่ทันแล้วค่ะ ท่านจะกลับคำตอนนี้ไม่ทันแล้วค่ะ เพราะฉันรู้แล้ว แต่พวกท่านต้องใช้เงินด้วยเหรอ"

" ทุกอย่างที่มีค่ามันมีตัวแปรกลางให้แลกเปลี่ยนทั้งนั้นแหละ เหมือนเจ้าไปกินข้าวที่ต้องใช้คูปองก็ต้องใช้เงินแลกคูปองก่อนเหมือนกัน ส่วนแหวนมิติข้าก็ทำได้ใหญ่สุดแค่นี้แหละ กำลังของข้ายังไม่แกร่งกล้ามากพอขนาดจะปรากฏตัวยังยากเลย เจ้าจึงไม่มีวาสนาได้เห็นรูปร่างอันงดงามของข้านี่ไง "

" ดีแล้วค่ะถ้ามาเป็นรูปร่างแล้วน่าเกลียดน่ากลัว ฉันอาจตกใจตายอีกรอบก็ได้ส่วนเรื่องค่าดำเนินงานของท่าน ท่านก็หักไปเถอะฉันไม่ชอบเอาเปรียบใครหรอกนะคะ แค่ 80 ล้านฉันก็ใช้ไม่หมดแล้ว ท่านจะได้เอาไปอัปเดทพลังงานของท่านไง อ้อแล้วนางร้ายเจ้าของร่างนี้ไปไหนแล้วคะ ทำไมฉันถึงเข้าร่างหล่อนมาได้เลย มีเพียงภาพจำเก่าที่พอจำได้เท่านั้น "

" ถูกคุมตัวไปแล้วเพราะข้ามัวแต่มาดูหล่อนนี่แหละจึงกลับไปหาเจ้าตอนตกบันไดไม่ทัน หล่อนต้องไปใช้กรรมที่เคยก่อไว้เมื่อชาติก่อนหน้าอีก นี่ก็ให้มาเกิดสร้างบุญรอเจ้ากลับมาเท่านั้นแต่นิสัยหล่อนก็ยังเหมือนเดิม มีแต่สร้างกรรมเพิ่มอย่างที่เจ้าเห็น แต่เดี๋ยวนะเจ้าว่าใครน่าเกลียด อย่างเจ้าไม่มีบุญได้เห็นหน้าตาอันงดงามของข้าหรอก ส่วนเงินเจ้าเก็บไว้เถอะข้าไม่เอาหรอก ถ้ามีพลังมากก็ต้องรับงานยากกว่าเก่าไม่เอาด้วยหรอก อยู่แบบนี้ก็ดีแล้ว..เรื่องอะไรข้าจะต้องอัปให้พลังเพิ่มด้วย"

" อ่อ....ฉัน เข้าใจแล้วท่านมีเรื่องเท่านี้ใช่ไหม ฉันจะนอนต่อพรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าพาลูกสาวไปช็อปปิ้งอีก "

" เฮอะ พอข้าหมดประโยชน์ก็ไล่เลยนะ ข้าไปก็ได้เจอกันตอนสิ้นอายุขัย ขอให้โชคดีมีสามีเป็นของตัวเองสักทีนะ รู้หรอกว่าอยากได้มานาน ฮ่าๆๆ"

"รู้ดี ฮึ..ไปแล้วสินะ "

ซูซิน ลืมตาตื่นขึ้นมาตอนดึกราวๆ สองยาม เธอเห็นเด็กน้อยนอนขดตัวเพราะถีบผ้าห่มออกจนหมด เธอจึงห่มผ้าให้ใหม่และดึงเจ้าก้อนน้อยเข้ามากอด และหอมแก้มน้อยเบาๆ ก่อนจะนอนกอดลูกสาวตัวน้อยนอนต่อจนเช้า

ตอนเช้าซูซิน เธอยกมือข้างซ้ายมาดูและเห็นว่ามิติยังอยู่ ตอนนี้มีมิติคงไม่ต้องไปฝากเงินในเมืองแล้ว ง่ายดีเหมือนกัน ของมีค่าเล็กๆ น้อยๆ ก็เก็บได้ด้วย แต่อย่าหวังจะเก็บของชิ้นใหญ่เพราะลำพังกล่องเงินก็กินพื้นที่มาเกือบเต็มมิติแล้ว เธอลองเอากล่องเงินในห้องที่มีเงิน 500 หยวนใส่เข้าไปเพียงเธอคิดว่าจะเอาเข้าไปเก็บ กล่องก็หายเข้าไปอยู่ด้านในแล้ว จึงเอาถุงเงินใส่เข้าไปด้วยเพราะจะลองเวลาเอาออกมาจะต้องนำอย่างไง พอเธอคิดถึงถุงผ้าที่ใส่เงินและคิดว่าออกมา ถึงผ้าก็ออกมาอยู่ในมือของเธอ เมื่อเข้าใจวิธีใช้แล้วเธอก็เก็บเข้าไปเหมือนเดิมก่อนจะออกไปจากห้อง ปล่อยให้ลูกสาวนอนต่อ เพราะยังเช้าอยู่วันนี้คงไม่มีใครมารบกวนแล้วกระมัง

ถึงจะมีเงินมากมายก็อย่าได้คิดว่าเธอจะใจดีกับคนพวกนี้ ทรมานลูกสาวเธอมาตั้งนานสองนาน ฝันไปเถอะว่าเธอจะช่วยเหลือ มีทางเดียวคือต้องหาทางหนีไปให้ไกลจากตรงนี้ดีที่สุด จะได้ไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกันทางที่ดีก็ไปไกลๆ หน่อยจะได้ตามไปหาลำบากหน่อย

' คงต้องหารถมาใช้สักคัน มอเตอร์ไซค์น่าจะมีมาขายบ้างแล้ว ถึงที่นี่ยังไม่มีร้านแต่เมืองที่สามีทำงานอยู่น่าจะมีร้านขายแน่นอน รอเขากลับมาก่อนหรือจะเขียนจดหมายไปบอกเขาดีนะ ไม่เอาเดี๋ยวเขาหาว่าเราอยากใช้เงินเขาอีก รอเขากลับมาก่อนดีกว่า อีก 2 เดือนไม่นานหรอก คิดแล้วก็ตื่นเต้นเหมือนกันแฮะ ถึงจะมีภาพจำในหัวแต่ก็ยังไม่เคยเจอตัวเป็นๆ เลยนี่นาภาพก็เลือนรางเหลือเกินเพราะเจ้าของร่างเดิมได้เจอเขาก็ตอนวันแต่งงานเท่านั้นแทบจะไม่ได้มองหน้าเหมือนกัน ส่วนก่อนหน้าตัวเขาก็ไม่ค่อยได้อยู่หมู่บ้านจึงไม่ค่อยเจอกันหรือน่าจะไม่ได้เจอเลยมากกว่า'

ระหว่างที่ซูซินนั่งคนข้าวในหม้อเพื่อทำข้าต้มหมู เพราะหมูเหลือจากเมื่อวานนิดหน่อย เธอจึงสับและหมักเอาไว้ทำข้าวต้มตอนเช้า ก็นั่งคิดอะไรไปเพลินๆ กลิ่นข้าวต้มหมูหอมๆ ลอยไปปลุกเจ้าตัวน้อยให้งัวเงียตื่นจากที่นอน 2 วันมานี้ได้นอนที่นอนฟูก หลับสบายจนไม่อยากตื่น เมื่อคืนเธอไม่รู้ว่าแม่นอนตอนไหน เพราะหลับไปก่อนเธอไม่กล้าเรียกแม่ให้เล่านิทาน เพราะเห็นแม่เขียนหนังสือเยอะแยะ จึงมองแม่เขียนเงียบๆ และหลับไปไม่รู้ตัว และหลับฝันดีตลอดทั้งคืน ในความฝันแม่จูงมือเธอเดินเล่นในทุ่งดอกไม้สวยงาม อากาศก็อบอุ่นมีแต่กลิ่นหอมๆ รอบตัว เธอมีความสุขมากจริงๆ

" เสี่ยวอิง ตื่นแล้วหรือลูก มาบ้วนปากเช็ดหน้าก่อน หนูเข้าห้องน้ำยังคะและทำเหมือนที่แม่สอนหรือเปล่า "

" เข้าเสร็จแล้วค่ะ หนูทำตามที่แม่สอนทุกอย่างเลย"

" เด็กดี มานี่แม่เตรียมน้ำบ้วนปากกับน้ำอุ่นไว้ให้เช็ดหน้าแล้ว "

จวีอิง ยิ้มหวานเดินเข้าไปหาแม่ รอยปูดตรงหน้าผาก ยุบลงแล้วเหลือเพียงรอยช้ำ ซูซิน ใช้ผ้าประคบอุ่นๆ ให้ลูกสาว ก่อนจะเช็ดหน้าเช็ดตาให้ เรียบร้อย

" แม่จ๋า หอมจังแม่ทำอะไรคะ" จวีอิง กล้าพูดกับแม่มากขึ้น

" ข้าวต้มหมู นี่ตื่นมาก็หิวเลยหรือฮึ ไปแม่จะตักข้าวต้มให้สุกแล้ว จะได้เตรียมตัวเข้าเมืองกัน วันนี้ลูกอยากได้อะไรแม่จะซื้อให้ทุกอย่างเลย เสื้อผ้าเก่าๆ ทิ้งให้หมดเลย แม่จะซื้อให้ใหม่ดีไหม"

" หนูยังใส่ได้อยู่เลยค่ะ ไม่ต้องทิ้งหรอกเสียดาย"

" มันสกปรกแล้ว ไม่ต้องใส่แล้วลูกแม่จะพาไปซื้อใหม่ เสื้อกันหนาวลูกก็บางแล้วคงใส่ไม่ได้แล้วล่ะ"

" ค่ะ แล้วแต่แม่จ๋า "

" เด็กดี "

เมื่อสองแม่ลูกกินข้าวเสร็จ ซูซินก็เช็ดตัวให้ลูกสาว และส่วนเธอก็อาบน้ำเพราะเคยชิน ก่อนหาเสื้อผ้าที่ดีที่สุดให้ลูกสาวใส่ วันนี้เธอจะโละเสื้อผ้าลูกสาวให้หมดเลย ไม่ไหวจริงๆ บางตัวก็ขึ้นราเพราะซักไม่สะอาด ทั้งที่เป็นเสื้อผ้าที่สามีซื้อมาให้ตอนก่อนแต่งงานเท่านั้น ปิดประตูบ้านเสร็จ ก็จูงมือลูกสาวออกไปหน้าหมู่บ้าน ที่ต้องผ่านบ้านใหญ่เจียงเหมือนเดิม แต่ประตูบ้านเจียงยังไม่เปิด คงยังไม่มีใครออกมาจากบ้าน ทั้งที่เช้ามากแล้วเธอพาลูกเดินผ่านมาแบบไม่สนใจ

" พี่ซูซิน จะไปไหนแต่เข้าจ้ะ" ซีเหม่ย เดินมาซื้อของร้านค้าเห็นพี่สาวกำลังเดินผ่านไปพอดี

" พี่จะพาเสี่ยวอิงเข้าเมืองไปซื้อของหน่อย แล้วเธอมาซื้ออะไร " ซูซิน เห็นน้องสาวยืนอยู่ห่างๆ จึงหยุดเดินและหันมาคุยด้วย

" แม่ให้มาซื้อน้ำมัน ค่ะ พี่ไปเถอะเดี๋ยวไม่ทันรถ"

" อืม ไปนะเดี๋ยวจะซื้อข้าวกับแป้งมาให้พ่อแม่กินหน้าหนาวด้วย บอกแม่ด้วยนะ ซีซี "

" จ้ะ หนูจะบอกให้ พี่ก็ระวังด้วยนะตอนนี้ในเมืองคนไปซื้อของเยอะ รถก็แน่นยิ่งมีเด็กไปด้วย"

" อืม หรือเธอจะไปกับพี่ไหม ไปช่วยพี่ซื้อของด้วย"

ซีเหม่ย แปลกใจที่พี่สาวเปลี่ยนไป เวลาพูดกับเธอก็ไม่ใส่อารมณ์เหมือนก่อนและยังชวนเธอเข้าเมืองด้วยอีก พี่สาวเธอเป็นอะไรเมื่อวานได้ยินเรื่องที่พี่สาวมีเรื่องกับพ่อแม่พี่เขย ยังหนักใจอยู่เลยแต่วันนี้ก็เห็นสบายดีและยังดูแปลกไปอีก ใจก็อดห่วงพี่สาวไม่ได้เหมือนกัน ผู้หญิงเข้าเมืองคนเดียวแม้พี่สาวเธอจะเป็นคนไม่กลัวใคร แต่ก็เป็นผู้หญิงเธอไปบอกแม่ให้น้องชายไปด้วยจะดีกว่า เพราะเธอต้องไปเก็บข้าวโพดให้เสร็จก่อนหน้าหนาว แต่น้องชายต้องไปโรงเรียนอยู่แล้ว ไปส่งพี่สาวก่อนค่อยแวะเข้าโรงเรียนน่าจะทัน

" พี่รอก่อนได้ไหมหนูจะไปบอกอาเหวิน ให้ออกไปโรงเรียนพร้อมกับพี่จะได้ช่วยดูแลเสี่ยวอิงด้วย "

" ได้สิพี่ต้องไปรอรถอยู่แล้ว บอกอาเหวินออกมาเร็วๆ เลยนะ "

" จ้ะ"

ซูซิน มองตามน้องสาวที่เดินกลับไปบ้านเดิมของเธอ และยืนรอน้องชายเพราะต้องไปโรงเรียนในเมืองเหมือนกัน เธอจะได้มีเพื่อนเข้าเมืองด้วย เธอรู้ว่าน้องสาวต้องสงสัยแต่ก็ปล่อยไปนานๆ เข้าก็คงจะชินไปเอง.