ฟื้นมาเป็นแม่เลี้ยงใจร้ายในนิยาย ปลายยุค 70

ตอนที่ 8

วันนี้ทั้งวัน ซูซินกับลูกสาวช่วยกันทำงานบ้าน ซูซินเพียงให้เด็กน้อยช่วยงานเล็กน้อย เพื่อให้เธอได้เรียนรู้เท่านั้น แต่ไม่ได้ใช้ให้ทำอะไรส่วนใหญ่เธอจะทำให้ดูเท่านั้น แค่เพียงได้ช่วยแม่หยิบจับนิดหน่อยเด็กน้อยก็ดีใจที่ได้ช่วยแม่ทำงานบ้าง

" แม่จ๋า ดื่มน้ำก่อนค่ะ " จวีอิง ถือแก้วน้ำมาให้แม่ที่กำลังตักน้ำมาเติมในถังน้ำที่อยู่ในห้องน้ำ เธอเห็นเหงื่อแม่ไหลจนเสื้อเปียก จึงไปรินน้ำใส่แก้วถือมาให้ อย่างรู้ความ

" อืม ขอบใจจ้ะ แม่ใกล้เสร็จแล้วเดี๋ยวเราจะได้อาบน้ำกันนะ"

" ค่ะ แม่เหนื่อยไหมจ๊ะ"

" ไม่เหนื่อยหรอก หนูหิวข้าวยัง เดี๋ยววันนี้แม่จะทำข้าวผัดให้กินนะ "

" ค่ะ แม่ใจดีที่สุดเลย แม่หนูเก่งที่สุดด้วย"

จวีอิง มองบ้านที่แม่เก็บกวาดจนสะอาดและเป็นระเบียบกว่าเก่ามาก และยังตักน้ำ ซักผ้าจนหมด รวมทั้งเสื้อผ้าของเธอด้วย จวีอิง รู้แค่ว่าตอนนี้แม่เธอเปลี่ยนเป็นแม่ที่ใจดีและรักเธอแล้ว ที่ผ่านมาเธอจึงลืมไปหมดสิ้น ในเมื่อคำอธิษฐานที่เธอเฝ้าร้องขออยู่ทุกคืนวันได้สัมฤทธิผลแล้ว ที่ผ่านมาก็ถือเสียว่าฝันร้ายไป และตอนนี้เธอตื่นขึ้นมาแล้วและต่อไปเธอก็จะฝันดีตลอดไปแล้วด้วย

" แน่นอนอยู่แล้ว ต่อไปเสี่ยวอิงของแม่ก็จะเก่งเหมือนกันนะคะ"

" ค่ะ หนูจะเชื่อฟังแม่ทุกอย่าง"

" จ้า ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ เตรียมตัวอาบน้ำก่อนที่อากาศจะหนาวเย็นกว่านี้ดีกว่านะ อาบตอนนี้จะได้ไม่ต้องต้มน้ำ"

" ค่ะ หนูไปหยิบผ้ามาก่อนนะคะ" จวีอิง รีบวิ่งไปหยิบ ผ้าเช็ดตัวที่แม่พึ่งพับและบอกให้เธอใช้อันไหนได้บ้าง

ซูซิน พาเสี่ยวอิงน้อย อาบน้ำที่บ่อหลังบ้าน ดีที่รั้วบ้านค่อนข้างสูงและตรงบ่อก็มีฝาผนังที่ใช้ไม้ไผ่ทำบังตาเอาไว้ น้ำในบ่อตักขึ้นมาใหม่ๆ จะค่อนข้างอุ่นไม่เย็นเหมือนน้ำที่ตักใส่ไว้ในอ่างในบ้าน เธอยังอาบน้ำให้ลูกสาวก่อนที่ตัวเองจะอาบทีหลัง และซักเสื้อผ้าเก่าตากไว้เรียบร้อยก่อนจะพากันเข้าบ้านทำข้าวผัดทานกันคนละชาม ก่อนนอนเธอให้ลูกสาวบ้วนปากด้วยน้ำเกลือเล็กน้อยเพื่อล้างปาก พรุ่งนี้คงต้องพาเด็กน้อยเข้าเมืองแต่เช้า เพราะต้องซื้อของกินของใช้หลายอย่าง พาเสี่ยวอิงเข้าห้องนอนเธอหากระดาษสมุด ปากกา ที่สามีเคยซื้อมาไว้ให้มาเขียนรายการของที่ต้องซื้อและประมาณราคาค่าของคร่าวๆ และทำสมุดบัญชีรายจ่ายไว้ด้วย เพราะซูซินคนเก่าไม่เคยสนใจเรื่องการจับจ่ายใช้สอยอยากได้อะไรก็ซื้อ คิดแค่ว่ามีคนหาให้ใช้ก็ใช้อย่างไม่สนใจสิ่งใด แต่กับเธอที่เคยปลูกฝังระเบียบการใช้ชีวิตมาตั้งแต่เด็กนั้นคงทำแบบซูซินคนเดิมไม่ได้ เธอถูกพ่อแม่สอนการเก็บออมและการใช้จ่ายในสิ่งจำเป็นและไม่จำเป็นมาตลอด หากเป็นสิ่งที่จำเป็นต้องใช้ในชีวิตและการเรียนพ่อแม่ซื้อให้เธอไม่เคยขาด แต่ถ้าเป็นของฟุ่มเฟือยและเธออยากได้ต้องเก็บออมหาซื้อเอง ดังนั้นเธอจึงต้องมีการวางแผนการใช้จ่ายจึงจะเหลือเก็บเพื่อซื้อสิ่งของที่ต้องการ บางครั้งกว่าจะเก็บเงินครบเธอก็ไม่อยากได้สิ่งของเหล่านั้นแล้วเพราะเสียดายเงินที่ตัวเองสะสมเอาไว้

ซูซินนำกล่องเงินออกมานับว่าตอนนี้เหลือเงินอยู่เท่าไหร่ นับได้ 852 หยวน ทั้งที่สามีส่งมาให้ทุกเดือน เดือนละ 400 หยวนรวม 5 เดือนก่อนไปเขาให้เงินซูซินไว้ 500 หยวนด้วย ในยุคนี้ใช้เงินอย่างมากก็ไม่น่าเกินเดือนละ 250-300 หยวน แต่ซูซินคนนี้ใช้เงินเก่งมากจริงๆ ทั้งที่ตอนอยู่บ้านจาง เธอมีเงินใช้แต่ละเดือนไม่ถึง 20 หยวน แต่พอมีสามีให้เงินเดือนกับใช้เป็นเบี้ยแบบไม่เสียดาย ของที่ซื้อส่วนใหญ่ก็มีพวกเครื่องสำอางเสื้อผ้า ที่เกินความจำเป็นพวกนั้น และของกินเล่นของตัวเอง ซูซินเห็นภาพจำในหัวก็ได้แต่ส่ายหัวกับบทนางร้ายคนนี้ช่างเป็นนางร้ายที่ร้ายและโง่จริงๆ ไม่แปลกหากต่อไปจะถูกนางเอกแย่งทุกอย่างไป คนที่ใช้อารมณ์มากกว่าสมองจะอยู่ในบทนิยายได้สักกี่ตอน เดี๋ยวก็ถูกนักเขียนจำหน่ายทิ้งเพราะไม่มีอะไรให้ขายได้อีก

เธอจดรายการที่ต้องซื้อทั้งหมด มีทั้งของกินของใช้ และอาหารที่จะนำมากักตุนไว้หน้าหนาวด้วย เธอคำนวณยอดคร่าวๆ ไม่น่าเกิน 200 หยวน จึงแยกเงินกับรายการใส่ถึงผ้าสำหรับจับจ่ายไว้ต่างหาก 252 หยวน และอีก 600 หยวนแยกออกเป็นเงินเก็บไว้ อีกสิบกว่าวันก็จะได้เงินเดือนจากสามี เธอจะนำเงินไปฝากที่ธนาคารในเมือง เพราะไม่อยากเก็บเงินไว้ในบ้านมากเกินไป อีกอย่างคนบ้านข้างๆ นี่น่ากลัวไม่น้อย วันดีคืนดีมารื้อค้นเธอคงจะห้ามลำบาก

เสี่ยวอิงน้อย นอนรอแม่เขียนหนังสืออยู่บนเตียง ได้ไม่นานก็หลับไป ซูซินเห็นว่าลูกสาวหลับไปแล้วจึงดับตะเกียงขึ้นเตียงนอน เธอห่มผ้าให้ลูกสาวเรียบร้อยก่อนที่ตัวเองจะทิ้งกายลงนอนด้วยความเหนื่อยล้าจากการทำงานบ้านครั้งใหญ่ บ้านเจียง ไม่ได้มาวุ่นวายอีกเธอนึกว่า ช่วงบ่ายๆ เย็นๆ จะถูกรังควานอีกครั้งแต่ก็เงียบ คงรอสามีกลับมาก่อนถึงจะฟ้องสามีเธอสินะ ใครจะสนไม่ได้มีปากอยู่ข้างเดียวนี่นา และคิดว่าพระเอกของเรื่องโง่ขนาดนั้นเลยหรือไง เพราะเขารู้ว่าแม่กับพี่สะใภ้รังแกลูกเขา เขาถึงยอมแต่งภรรยาใหม่เข้ามาเพื่อดูแลลูกเขานี่ไงล่ะ แล้วจะมาบอกให้เขาหย่ากับภรรยาที่ดูแลลูกเขาเพื่อตัวเองฝันไปเถอะ เฮอะ ซูซินนอนคิดจนหลับไป

" เอ้อ นึกว่าจะคิดจนไม่หลับไม่นอนเสียแล้ว คืนแรกเห็นว่าเจ็บตัวไม่มากวน วันนี้ยังวุ่นวายทั้งวันอีก อยู่เฉยๆ ไม่เป็นหรือยังไง "

" หืม ใครน่ะ ขี้บ่นจังคนจะหลับจะนอน "

" เอ้า ๆ พูดแบบนี้ไม่ต้องเอาดีไหม สมบัติของเจ้าน่ะ"

" หือ...อย่าบอกนะว่าท่านเป็นเทพ เซียน พญามาร เอะหรืออะไรอีกนะ มหาเทพ แล้วมีอะไรอีกนะที่เคยอ่านเจอ"

" พอเถอะ...ข้าจะเป็นอะไรก็ชั่งเถอะ ยังไงก็ไม่ได้เจอกันบ่อยนักหรอก เจ้าสงสัยอะไรก็รีบถามมาตอบได้ก็ตอบ ตอบไม่ได้ข้าก็ไม่ตอบเร็วๆ เข้าคิวเยอะ "

" ได้ๆ ถามๆ ดีนะอ่านนิยายมาเยอะไม่อย่างนั้นคงยังรับไม่ได้ ว่าแต่ฉันมาอยู่นี่ได้ยังไง ที่นี่ที่ไหนเป็นโลกจริงๆ หรือนิยายแล้วฉันจะได้กลับไปที่โลกปัจจุบันไหม อ้อแล้วฉันตายจากโลกปัจจุบันหรือยัง อีก..."

" พอก่อน..ถามทีละอย่างได้ไหม ข้าไม่รู้จะตอบอันไหนก่อนเลย"

" ฉันตายจากโลกเก่ายังคะ "

" อืม ตายแล้วตั้งแต่ตอนนั้นที่มาที่นี่"

" แล้วที่นี่เป็นโลกจริงหรือโลกนิยายที่ฉันพึ่งอ่านคะ"

" โลกจริงๆ สิ แต่ย้อนกลับมาสี่สิบกว่าปีเท่านั้นเอง ส่วนนิยายที่เจ้าอ่านก่อนที่จะมานี่มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญหรอกนะแต่เพราะนั่นคือเรื่องจริงที่เกิดขึ้นที่นี่ ข้าเพียงทำให้มันเป็นนิยายให้เจ้าได้อ่านเท่านั้น แต่ความรู้สึกที่เจ้ามีกับตัวละครที่อ่านเพราะนั่นคือความผูกพันของเจ้ากับคนที่นี่มันคือกรรมเก่าและด้วยแรงอธิษฐานของลูกสาวเจ้าด้วย เป็นยังไงฝีมือการแต่งนิยายของข้าแต่ที่เหลือไม่มีแล้ว มีแต่โครงเรื่องแค่นั้นแหละ "

" อ้อ ที่แท้ก็ให้ฉันรู้เรื่องราวก่อนมาเท่านั้นมิน่าล่ะ ฉันถึงไม่อยากอ่านให้จบ "

" ใช่ เพราะหลังจากนี้เจ้าต้องใช้ชีวิตต่อเอง ส่วนโครงเรื่องที่เจ้าอ่านไปเป็นเพียงเรื่องราวชักจูงให้เจ้าอยากอ่านนิยายเรื่องนี้เท่านั้น พระเอกนางเอกที่เจ้าเห็นในนิยาย ข้าก็ตั้งให้มันสมจริงแค่นั้นแหละ ฮ่าๆ "

" สนุกไหมคะ แล้วทำไมถึงให้ฉันมาอยู่ในร่างนางร้าย แทนที่จะให้ไปสิงสู่นางเอกสิถึงจะถูก"

" นางเอกที่ไหนกันเล่านั่นมันน้องสาวของเจ้าต่างหาก ข้าเพียงต้องแต่งเรื่องให้เจ้าสนใจเท่านั้น ส่วนสามีเจ้าคนนี้อุปนิสัยเขาก็เป็นแบบนี้ทุกชาติ ต่อให้เจ้าไม่กลับมาเขาก็ต้องเลิกรากับร่างนี้อยู่ดี เพราะไม่ใช่คู่ชะตากัน ตัวเขาก็ต้องอยู่คนเดียวไปตลอดชีวิต เหมือนกับเจ้าในชาตินั่นแหละ ก็ต้องรอให้พวกเจ้าตายและหมุนไปเกิดในที่เดียวกันนั่นแหละถึงจะได้สมหวังในเรื่องเนื้อคู่ "

" ที่จริงตอนนี้กับตอนนั้นเวลาก็ห่างกันไม่มาก แล้วทำไมท่านไม่เอาเขาไปไว้ร่างคนอื่นในชีวิตฉันละคะ ทำไมต้องให้ฉันเป็นคนมาหาเขาที่นี่ด้วย "

"นั่นสิทำไม เอ้ย ถามอะไรของเจ้าก็เพราะว่ากรรมเก่าของเจ้ามันไม่ได้มีแต่กับคู่ชะตาของเจ้านี่นา คนเราจะได้เกิดมาเป็นพ่อแม่ พี่น้อง หรือแม้แต่ญาติสหายล้วนเป็นสิ่งที่ถูกกำหนดเกี่ยวพันกันมาแล้วทั้งสิ้น เหมือนเด็กคนนี้นางเป็นลูกสาวของเจ้ากับสามีมาตลอด ครั้งนี้ผิดพลาดทำให้ต้องไปอาศัยเกิดกับแม่อุปถัมภ์นางจึงเฝ้าภาวนาให้แม่ของนางกลับมาตลอด แต่แม่ที่นางรอคือเจ้าไม่ใช่แม่ที่ให้กำเนิดนางหรอกนะ ไม่อย่างนั้นเพียงเจ้าได้อ่านเรื่องของนางเจ้าจะอ่อนไหวได้ขนาดนั้นเหรอ เจ้าในชาติก่อนใช่คนใจอ่อนขนาดนั้นรึ..ฮึ.ฮึ.. นั่นเพราะเจ้าคือแม่ของนางกี่ชาติภพก็ยังผูกพันกันด้วยดวงจิตและวิญญาณที่ดึงดูดผูกพันกัน "

" ก็จริงอย่างท่านว่าปกติฉันไม่ใช่คนอ่อนไหวกับอะไรง่ายๆ ขนาดตอนแฟนบอกเลิกฉันยังไม่สะเทือนใจเท่าอ่านนิยายเรื่องนี้เลย เดี๋ยวนะ ใช่สิ มีอีกเรื่องสำคัญมาก จะให้ฉันมาอยู่ที่นี่แต่ตัวแบบนี้มันไม่ได้นะ ฉันทุ่มเททำงานเก็บเงินตั้งเยอะสมบัติก็ยังไม่ได้ใช้เลย อุตส่าห์กำลังตั้งใจจะใช้เงินทองให้สบายท่านก็ดูดฉันมานี่ตายก็ศพไม่สวย นี่ท่านรังแกฉันมากเกินไปแล้วนะ"

" หยุดโวยวายเถอะน่า เจ้านี่ชักจะเหมือนเจ้าของร่างนี้เข้าไปทุกทีแล้วนะ นี่มาอยู่แค่วันเดียวเองนะ"

" ก็บทมันน่าเล่นนี่คะ ฉันเข้าใจแล้วว่าบทนางร้ายมันก็สนุกดีนะคะ ไม่ต้องคอยระวังคำพูดคำจา กิริยามารยาทไม่เหมือนนางเอก "

" เฮอะ เอาเถอะๆ ส่วนเรื่องสมบัติเจ้าข้าได้รวบรวมมาให้แล้ว ไม่อย่างนั้นจะมาหาเจ้าทำไม ขี้บ่นเป็นมนุษย์ป้าเลย "

"..."

" ของในโลกก่อนบางอย่างเอามาไม่ได้หรอกนะ เจ้าก็อย่าคาดหวังว่ามันจะวิเศษเกินมนุษย์ธรรมดาเกินไป เพราะตอนนี้ตัวเจ้าได้วิชาความรู้ ความจำชาติก่อนมาก็นับว่าเป็นสมบัติติดตัวเจ้าจนวันตาย ส่วนสมบัตินอกกายนั้นเจ้าคงจะใช้ปัญญาที่มีสร้างขึ้นไม่ยาก"

" พูดแบบนี้คืออะไรคะ ไหนว่าเอาสมบัติมาให้ฉันไง"

" เอะ ข้ายังพูดไม่จบ ที่ข้าเอามาให้เจ้ามีเพียงเงินทองของเจ้าที่สะสมไว้ในชาติก่อน แต่บอกก่อนนะมูลค่ามันไม่เท่ากันจะให้มันมีมากเท่าเดิมไม่ได้ เพราะทุกอย่างจะถูกแลกเปลี่ยนเป็นค่าเงินในยุคนี้ด้วย "

" แล้วไม่มีของกินของใช้ มิติบ้าน บ่อน้ำวิเศษ หรือมิติห้างอะไรแบบนั้น ไม่มีหรือคะ"

" นั่นเจ้าอ่านนิยายมากไปแล้ว และในโลกก่อนเจ้ามีของอะไรพวกนั้นหรือไง ก็เห็นทำงาน ซื้ออาหารกล่องสำเร็จกินประจำ ซื้อของก็สั่งออนไลน์แทบไม่เคยไปเดินช็อปปิ้งซื้อของในห้างด้วยซ้ำ ยังดีที่พอทำอาหารเป็นบ้างเพราะยายเคยสอนตอนเจ้ายังเด็ก ทั้งที่บ้านตัวเองเป็นร้านอาหารแต่ขี้เกียจทำอาหารเอง ของในตู้แช่ห้องเจ้าก็มีแต่น้ำ กับอาหารสำเร็จเจ้าจะเอามาทำไม ยุคนี้ก็ไม่ได้ยากแค้นเท่าไหร่ อีกไม่กี่ปีก็เจริญ ข้าแลกเป็นเงินมาเจ้าอยากได้อะไรก็หาซื้อเอาไม่ดีหรือไง บ่อน้ำวิเศษจะเอาไปทำไมเจ้าจะไปท่องยุทธภพหรือ ห้างที่นี่ก็มี เจ้ามีเงินจะซื้ออะไรก็ได้ หรือกะจะมาอยู่ไม่ทำงานเลยรึถามจริงๆ "

" สรุปมาสั้นๆ เลยค่ะ ว่าฉันจะได้อะไรบ้าง พูดนิดเดียวบ่นยืดยาว"

" เงินของเจ้าทั้งเงินเก็บและเงินมรดกมาจากพ่อแม่ในชาติก่อน รวมทั้งทรัพย์สินทั้งหมดของ ข้าก็ได้แลกเปลี่ยนมาเป็นเงินยุคนี้ผ่านกาลเวลามาให้แล้วทั้งหมด ส่วนทองคำและเครื่องประดับที่ฝากไว้ที่ธนาคารข้าได้เอามาให้ด้วย เพราะของพวกนี้เป็นของที่อยู่มาก่อนยุคนี้จึงเอามาได้ทั้งหมด และตอนนี้ทั้งเงินและของอยู่ในแหวนวงนี้ เอาไปแล้วใส่เข้าไปในนิ้วชี้ข้างซ้ายนะ ในนั้นมีพื้นที่ไม่มากเป็นแหวนที่ข้าใช้พลังอันน้อยนิดของข้าทำขึ้นได้แค่นี้แหละ "