ฟื้นมาเป็นแม่เลี้ยงใจร้ายในนิยาย ปลายยุค 70

ตอนที่ 7

ซูซิน จูงมือเสี่ยวอิงน้อยเดินไปจากตรงนั้น ส่วนพ่อแม่เจียง ที่เถียงไม่ทันได้แต่มองตามและยังมีเสียงชาวบ้านที่ซุบซิบ นินทา ให้ได้ยินถึงเรื่องที่เกิดขึ้น เพราะบางคนเห็นเหตุการณ์ตั้งแต่ต้น และบอกว่า จาง ซูซิน นั้นพูดถูกทุกอย่างเรื่องนี้กลายเป็นข้อพิพาทหลังอาหารเช้าของบ้านใกล้เคียง ที่พูดถึงอย่างสนุกปาก

พ่อเจียงเรียกภรรยากับลูกสะใภ้เข้าบ้าน และกำชับว่าไม่ให้ไปยุ่งกับสะใภ้รองอีก หากลูกชายกลับมาเขาจะเป็นคนบอกให้ลูกชายหย่ากับลูกสะใภ้คนนี้เอง แม้จะไม่มั่นใจว่าลูกชายจะเชื่อตนหรือไม่ เพราะการแต่งงานของเขา 2 ครั้งก็เป็นที่บ้านจัดการให้แต่ไม่คิดว่าสะใภ้แต่ละคนที่เลือกมาจะร้ายกาจถึงเพียงนี้ แต่ถ้าจะนับสะใภ้รองร้ายก็คงพูดไม่เต็มปาก เพราะตลอดมาเขาหลับตาข้างหนึ่งทำเป็นไม่เห็นเวลาภรรยา และลูกสะใภ้รังแกหลานสาว เพราะเขาเองก็โกรธเกลียดแม่ที่ให้กำเนิดเด็กเหมือนกันที่ สวมหมวกเขียวให้ลูกชายและยังหนีตามชายชู้ไปอีก ทำให้บ้านเจียงต้องอับอายอยู่พักใหญ่ ความรังเกียจจึงมาตกอยู่ที่หลานสาว ที่ครั้งแรกไม่แน่ใจด้วยว่าใช่ลูกของลูกชายไหม ทุกคนจึงไม่มีใครรักเด็กน้อยคนนี้เลย ให้อาหารก็แค่พอทำให้ไม่ตายเท่านั้น แต่พอเด็กยิ่งโตเค้าหน้าตา ที่ถอดแบบพ่อออกมาทุกส่วนก็เบาใจลงว่าเป็นลูกสาวของลูกชายเขาจริงๆ คงเพราะเหตุนี้แม่เด็กจึงไม่พาลูกสาวไปด้วยในครั้งนั้น

และเรื่องวันนี้ก็ดูเหมือนจะเป็นแค่เรื่องเล็กๆ แต่กลับกลายเป็นปัญหาใหญ่ขึ้นมาได้นั่นเพราะสะใภ้ใหญ่และภรรยาด้วยส่วนหนึ่ง และสะใภ้รองก็ฉลาดที่สามารถทำให้เรื่องนี้เธอได้เปรียบทุกอย่าง และต่อจากนี้หากยังไปหาเรื่องเธอกับหลานสาวอีกเขาคิดว่า สะใภ้รองต้องทำอย่างที่พูดอย่างแน่นอน ถึงตอนนั้นเรื่องเก่าๆ ที่เคยกระทำกับหลานสาวคงได้งัดออกมาพูดจนหมด และถึงตอนนั้นบ้านเจียงคงไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ตรงไหน กับข้อหารังแกแม้แต่เด็กตัวเล็กๆ และยังเป็นหลานสาวและพ่อของเด็กก็ส่งเสียบ้านใหญ่มาโดยตลอดด้วย พ่อเจียงจึงต้องเสียงแข็งห้ามเด็ดขาด รวมทั้งหลานชายด้วย

เหตุการณ์ เมื่อตอนเช้าไม่มีใครรู้ว่า มีหญิงชายคู่หนึ่งแอบดูอยู่ไกล ซ่ง หลิน เธอเองก็เป็นห่วงลูกจึงให้คนรักพามาแอบดูชีวิตความเป็นอยู่ของลูก เธอเคยมาแอบดูอยู่ตอนที่สามีเก่ายังไม่แต่งงาน แต่ลูกสาวอยู่บ้านแม่สามีจึงไม่ค่อยได้เห็น จนได้ข่าวว่าเขาแต่งงานใหม่แล้ว เมื่อหลายเดือนก่อนและให้ลูกสาวอยู่กับภรรยาใหม่เพียง 2 คนเหมือนเดิม ตอนนี้เธอกับสามีมีลูกด้วยกันแล้ว 1 คนเป็นผู้ชายพึ่งได้ 8 เดือนสามีจึงฝากแม่เขาช่วยเลี้ยง 2 วัน เพราะเธอขอให้สามีพามาดูลูกสาว เธอกับสามีใหม่นั้นไปอยู่ที่เมืองใกล้ๆ นี้เองมาพักในเมืองนี้ตั้งแต่เมื่อคืนและเมื่อเช้าเธอพึ่งนั่งรถมาหมู่บ้านแต่เช้า เธอไม่ได้คิดจะปรากฏตัวเพียงแต่ไปแอบอยู่ใกล้ๆ บ้านเจียงและเป็นจังหวะที่เห็นลูกสาวออกมากับแม่เลี้ยงพอดี และเห็นว่าลูกสาวถูกรังแกตั้งแต่ต้นจนจบ และดีใจที่ภรรยาใหม่ของเจิ้งหาน ปกป้องลูกสาวเหมือนลูกตัวเองและภาพที่บุตรสาวกอดขาแม่เลี้ยงไว้แน่นก็รู้ว่า ผู้หญิงคนนี้เป็นคนที่ทำให้ลูกสาวเธอไว้ใจและเป็นที่ปลอดภัยสำหรับเธอแล้ว

" หลินเอ๋อ เห็นแบบนี้คุณสบายใจได้แล้วนะ อิงเอ๋อ มีแม่ใหม่ที่ดีแล้วเธอดูรักลูกสาวคุณเหมือนลูกตัวเองแบบนั้น"

" ค่ะ ฉันสบายใจขึ้นแล้ว พี่เจิ้งหาน เขาเลือกแม่ที่ดีให้ลูกสาว ดีกว่าฉันที่แม้แต่ลูกตัวเองก็ทิ้งไปได้"

" ผม ผิดเองอย่าโทษตัวเองเลยนะ คุณอยากเจอคุยกับลูกหน่อยไหม พี่ว่าภรรยาใหม่เจิ้งหาน คงมีเหตุผลพอ"

" พี่ไม่ว่าฉันหรือคะ"

" พี่จะว่าทำไม นั่นลูกสาวเธอทั้งคนนะ"

" แต่ยัยหนูจะสับสนไหมคะ เธอเข้าใจว่าแม่ใหม่เป็นแม่เธอไปแล้วหรือเปล่า เพราะเธอพูดเมื่อสักครู่ว่าเสี่ยวอิงเป็นลูกเธอตามกฎหมาย แสดงว่าพี่เจิ้งหาน แจ้งทางการว่าเธอเป็นแม่ไปแล้ว"

" ก็อย่าบอกอิงเอ๋อ สิว่าเธอเป็นแม่ พี่ว่าภรรยาเจิ่งหาน เขาคงไม่พูดหรอกเพราะดูเขาก็รักอิงเอ๋อเหมือนกัน"

" ถ้าอย่างนั้น เราไปรอที่หลังบ้านรองเจียงดีกว่าค่ะ ฉันไม่อยากให้ใครเห็นเรา"

แม้ตอนนี้ ซิ่งหลิน จะใช้ผ้าคลุมหัวและหน้าตาเพราะกลัวคนจำได้ แต่เธอก็ไม่อยากให้ใครเห็นอยู่ดี เธอรู้ทางลัดเดินไปหลังบ้านหลังเก่าจึงเดินลัดเลาะไปกับสามี และคิดว่าถ้าคลายใจแล้วจะไม่มาอีกแต่จะส่งของมาให้ลูกสาวบ้างในวันเกิดหรือวันปีใหม่ ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ควรบอกกล่าวกับคนที่เลี้ยงดูลูกสาวเธอด้วย

ซูซิน พาลูกสาวมาที่ร้านค้ากลางหมู่บ้าน เธอซื้อเนื้อหมู 1 ชั่งแม้จะแพงกว่าในเมืองแต่พอเห็นลูกสาวมองตาละห้อยก็สงสาร คงแทบไม่เคยได้กินเนื้อเลยสินะ

" คุณป้า หราน คะฉันซื้อหมู 1 ชั่ง ไข่ไก่ 1 ชั่ง และก็น้ำปรุงถั่วเหลืองครึ้งชั่ง น้ำมันหมู 1 ชั่ง ค่ะ" ซูซิน บอกป้าหราน เจ้าของร้านค้าใหญ่ในหมู่บ้าน มีทุกอย่างขายเลยก็ว่าได้

" ซื้อหลายอย่างจัง พ่ออาอิงมาเหรอ อาซิน"

" ยังค่ะ อีกหลายเดือนพี่เจิ้งหานไปทำงานต่างเมืองค่ะ ซื้อไปไว้ทานหลายวันค่ะ"

" อืม ดี ดี เดี๋ยวห่อให้เอาอะไรเพิ่มไหม"

" เสี่ยวอิง ลูกอยากกินขนมไหม"

" ไม่ค่ะ "

" แค่นี้พอค่ะป้าหราน อ้อป้าหรานมียานวดไหมคะ "

" ก็ว่าจะถามไปโดนอะไรมาหน้าผากถึงปูดเป็นลูกมะนาวแบบนั้น เดี๋ยวป้าหยิบยาให้ด้วย"

" มีเรื่องนิดหน่อยค่ะ เดี๋ยวสักพักก็มีคนมาเล่าให้ป้าฟังแล้วล่ะ เท่าไหร่คะ"

" ทั้งหมด 15 หยวน พอดี"

" ค่ะ ฉันกลับก่อนะคะ ขอบคุณค่ะ เสี่ยวอิง บอกลาคุณยายหรานก่อนลูก" ซูซิน บอกลูกสาวเธอต้องเริ่มสอนเรื่องมารยาทให้กับลูกสาวบ้างแล้ว เพราะเป็นสิ่งสำคัญในการเข้าสังคม ที่ลูกสาวเธอไม่มีติดตัวเลยตอนนี้

" หนูกลับบ้านก่อนค่ะ คุณยายหราน"

" เด็กดี กลับกันดีๆ ล่ะอาซิน อย่าไปมีเรื่องกับใครเขาอีก" หรานฮวา บอกกับสองแม่ลูก

ซูซิน พาลูกสาวกลับบ้านระหว่างทางก็ถามลูกสาวมาตลอดว่าเจ็บมากไหม จวีอิง ก็เอาแต่ส่ายหน้า วันนี้เธอมีแม่ปกป้องเพียงเท่านี้ก็มีความสุขจนลืมเจ็บไปหมดแล้ว พอเข้ามาในบ้านเธอก็จับลูกสาวทายาและนวดเบาๆ ให้

" เสี่ยวอิง นั่งรอก่อนนะแม่จะรีบทำกับข้าวจะได้กินกันสายแล้ว วันนี้แม่คงไม่ได้ซักผ้าแล้วเราเข้าเมืองกลับมาค่อยซักแล้วกัน "

" ค่ะ แม่จ๋าหนูรักแม่ที่สุด "

" อืม แม่ก็รักหนู ทีหลังถ้าเจอเหตุการณ์แบบนี้ต้องหลบนะ อย่าให้ใครรังแกถ้ารู้ว่าสู้ไม่ได้ก็ต้องหนีก่อน "

" จ้ะ "

" เด็กดี "

" ก๊อกๆ ก๊อกๆ "

หือ ใครเคาะหลังบ้านเรา เข้ามายังไง" ซูซิน เดินไปหลังบ้าน ที่ช่องให้มองทะลุออกไปเพราะเป็นฝาไม้ระแนงบางส่วน เห็นเป็นชายหญิง 2 คนยืนอยู่ ค้นหาภาพเก่าในหัวก็รู้สึกคุ้นๆ แต่จำไม่ได้ว่าเคยเจอผู้หญิงคนนี้ที่ไหน

" สวัสดีค่ะ สะใภ้เจียง "

" ค่ะ พวกคุณมีอะไรกับฉันคะ ทำไมมาอยู่ข้างหลังบ้านได้"

" เอ่อ ฉันมีธุระอยากคุยกับคุณค่ะ ได้ไหมคะ" ซ่งหลิน เห็นว่าลูกสาวนั่งอยู่ที่โต๊ะกินข้าวในบ้าน ห่างพอสมควรจึงพูดกับซูซิน สะดวกหน่อย

" ได้ค่ะ พูดได้เลยหรือจะเข้าไปคุยในบ้านคะ " ซูวิน คิดว่าคงไม่มีอะไรและรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้คุ้นๆ

" ไม่ ไม่ต้องค่ะ คุยกันข้างหลังก่อนก็ได้ค่ะ "

" ค่ะ คุณคือ .... " ซูซินเปิดประเด็นทันที

" ก่อนอื่นฉันอยากขอโทษและขอบคุณ คุณซูซินมาก ที่ดูแลอิงเอ๋ออย่างดีนะคะ ฉัน ซ่งหลินค่ะ คุณคงจำฉันไม่ได้เพราะมาอยู่หมู่บ้านนี้ไม่นานเท่าไหร่ และอยู่แต่ในบ้านด้วย นี่สามีฉันค่ะ กู้ หลิวเสวีย "

ซูซิน มองทั้งสองคนอย่าง งงๆ มิน่าถึงรู้ว่ามีทางเข้าข้างหลังบ้านเพราะเธอเคยอยู่ที่นี่ และคิดว่าเธอคงแค่มาดูลูกสาวกระมัง เพราะดูจากการขอคุยกับเธอเพียงลำพัง

" ถ้าฉันเดาไม่ผิดคุณแวะมาดูเสี่ยวอิง ใช่ไหมคะ ถ้าอย่างนั้นคุณไปหาแกได้ค่ะ" ซูซิน เข้าใจดีว่าต่อให้ยังไงคำว่าแม่ลูกย่อมตัดกันไม่ขาด แต่เหตุผลที่เธอหนีไป นั้นก็เพราะเธอกับเจิ้งหาน ไม่ได้รักกัน เพียงแต่การไม่รักสามีไม่ได้แสดงว่าเธอไม่รักลูกสาวของเธอนี่นา และใครจะไปรู้ว่าแม่สามีจะทำร้ายหลานเล็กๆ ได้

" ใช่ค่ะ ฉันอยากเจออิงเอ๋อ แต่ฉันเข้าใจได้ค่ะว่าแกเห็นคุณเป็นแม่แกแล้ว จึงไม่อยากให้แกสับสนคุณช่วยแนะนำว่าฉันเป็นน้าหรือป้าแกก็ได้ค่ะ ฉันอย่าพูดกับแกสักหน่อยเท่านั้น แล้วต่อไปจะไม่มารบกวนพวกคุณอีก แต่อาจจะส่งของขวัญมาให้แกบ้างเท่านั้นเพราะฉันคิดว่าคุณทำหน้าที่แม่ได้ดีแล้วค่ะ ดีกว่าฉันมากเลย"

" คุณมาได้ค่ะ เพราะคุณเป็นผู้ให้กำเนิดแก แต่ถ้าคุณกลัวว่าแกจะสับสนให้แกโตกว่านี้หน่อยฉันจะอธิบายให้แกเข้าใจอะไรๆ มากขึ้นเอง ถึงตอนนั้นก็แล้วแต่คุณว่าจะอยากเจอแกไหมนะคะ"

" ขอบคุณค่ะ คุณซูซิน "

" ภรรยาเจิ้งหาน คุณเป็นคนดีมากเลยนะครับ ผมขอบคุณแทนหลินเอ๋อด้วย เรื่องลูกสาวเป็นสิ่งที่เธอทุกข์ใจมาตลอดเป็นผมผิดเอง ที่พรากพวกเขา"

" ฉันไม่ใช่คนดีหรอกค่ะ แต่ฉันเข้าใจมากกว่า ไปค่ะฉันจะพาไปหาเสี่ยวอิง และก็อยู่ทานข้าวกับแกสักมื้อนะคะ"

" ขอบคุณมาก ค่ะ" ซ่งหลิน จับมือซูซิน และขอบคุณจากใจจริง

" เสี่ยวอิง จ๊ะ ทักทายคุณลุงคุณป้า กู้ ท่านเป็นเพื่อนแม่จ้ะท่านมาเยี่ยมเรา"

"คุณลุง คุณป้า สวัสดีค่ะ "

" เด็กดี หนูน่ารักมากป้ามีของขวัญให้หนูด้วยนะ นี่จ๊ะ " ซ่งหลิน หยิบห่อตุ๊กตาผ้าที่เย็บเองมาให้ลูกสาว เธอทำตั้งแต่ตอนจากลูกไปใหม่ๆ เพราะคิดถึงลูกสาวมาก จึงเย็บตุ๊กตาตัวนี้เป็นตัวแทนลูก วันนี้ติดมาด้วยพอดี

" ขอบคุณค่ะ คุณป้า หนูชอบมากค่ะ"

" หนูชอบป้าก็ดีใจแล้ว "

" ฉันขอไปทำกับข้าวก่อนนะคะ คุณคุยกับเสี่ยวอิงไปก่อนก็ได้ค่ะ"

" ถ้าอย่างนั้นฉันช่วยดีกว่าค่ะ สายแล้วอิงเอ๋อ น่าจะหิวแล้ว " ซ่งหลิน อาสาช่วย

" ก็ดีค่ะ คุณกู้นั่งเล่นไปก่อนนะคะ" ซูซิน คิดว่าดีเหมือนกันจะได้เสร็จเร็วๆ เพราะเธอก็หิวแล้วคงต้องหุงข้าวเพิ่มอีกหน่อยด้วย

ซ่งหลิน รู้ว่าอะไรอยู่ตรงไหน เธอจึงช่วยซูซิน ทำกับข้าวอย่างคล่องแคล่ว เป็นซูซิน ที่ยังเก้ๆ กังๆ อยู่เพราะยังใช้เครื่องเรือนพวกนี้ไม่เก่ง ซูซินคนเก่าก็ขี้เกียจ ซีเย่ ก็มาจากโลกสมัยใหม่ก็ไม่ชินกับเตาถ่านเตาฟืนสักเท่าไหร่ จึงทำได้เพียงปรุงอาหารเท่านั้น ผัดหมูง่ายๆ กับไข่ทอด และหมูทอด เพียงเท่านี้ก็เพียงพอ

ซ่งหลิน เห็นว่าลูกสาวนั้นมีความสุขดีเวลาอลู่กับซูซินก็เบาใจ ก่อนกลับจึงหยิบเงินให้ลูกสาว 10 หยวนเป็นค่าขนม จวีอิง ไม่กล้ารับเธอมองหน้ามารดาก่อน เพราะกลัวถูกดุ เมื่อเห็นแม่พยักหน้าเธอจึงรับมาและขอบคุณคุณป้ากู้อีกครั้ง ก่อนที่จะกล่าวลากัน

" คูณซูซิน ขอบคุณมากค่ะ ฉันฝากดูแลอิงเอ๋อ ด้วยนะคะ"

" ค่ะ "

" พวกเรากลับก่อนนะครับ "

" เดินทางดีๆ ค่ะ ฉันก็จะพาเสี่ยวอิง เข้าเมืองเหมือนกันแต่วันนี้คงจะไม่ได้ไปแล้ว คงเป็นพรุ่งนี้แล้วล่ะค่ะ "

ซูซิน คิดว่าวันนี้คงไม่ไปไหนแล้วเพราะเจอเรื่องมากมายเหลือเกิน ฤกษ์ไม่ดีแล้วจึงไม่อยากฝืนออกจากบ้านอีก เดี๋ยวต้องบอกลูกสาวก่อนเพราะแกตั้งใจไว้แล้วว่าจะได้ไปเที่ยว กลัวว่าจะเสียใจ

" เสี่ยวอิง วันนี้แม่ขอโทษนะ แม่ต้องผิดคำพูดแล้วเรื่องจะพาหนูเข้าเมือง ไว้พรุ่งนี้แม่จะพาไปแต่เช้านะลูก วันนี้สายแล้วแม่จะซักผ้าเก็บบ้านก่อน "

" ไม่เป็นไรค่ะ หนูจะช่วยแม่นะคะ"

" จ้ะ ถ้าอย่างนั้นเราไปซักผ้าก่อนนะ "

" ค่ะ " จวีอิง มีความสุขที่ได้ทำอะไรกับแม่ เธอเอาเงินฝากแม่ไว้เพราะกลัวหาย ซูซิน จึงเก็บไว้ให้ลูกสาวต่างหากถ้าเข้าเมืองเธอจะไปซื้อกระปุกหยอดเงินมาไว้ให้ลูกสาวรู้จักวิธีเก็บออมเงินต่อไป.