Chapter 3
959 Words
Bearry Talk
หลังจากทานข้าวเสร็จผมก็ขับรถมาส่งนางฟ้าของผม นั่งเงียบตลอดทาง ถามคำตอบคำ
"พี่เพียวครับลูกสาวอายุเท่าไหร่แล้ว"
พี่เขาหันมามองหน้าผมก่อนจะตอบกลับมา
"4ขวบนิดๆ"
ผมพยักหน้าเหมือนจะเข้าใจ
"แล้วชื่ออะไรครับ"
"พิชชา"
"เข้าโรงเรียนแล้วนี่เนาะ แล้วพี่ไม่ไปรับน้องเหรอครับ"
พี่เพียวส่ายหน้าเบาๆ
"แม่ไปรับแล้วล่ะ"
ผมพยายามชวนคุยเรื่อยๆพี่เพียวก็บอกทางกลับบ้านไปด้วย ส่วนผมก็จำไว้ในเมมโมรี่สมองเรียบร้อย ได้มาบ่อยๆแน่นอน
" ขอบคุณนะแบร์รี่ที่พาไปทานข้าวแล้วก็พามาส่ง"
พี่เพียวส่งยิ้มมาให้ ผมจอดรถดับเครื่องลงรถทันที พี่เขามองผมอย่างงงๆ
"ไม่กลับบ้านเหรอ"
" ผมบอกแล้วไงว่า จะมาสวัสดีพ่อตาแม่ยาย แล้วก็ลูกสาว"
พูดจบผมก็หน้าด้านหน้าทนเดินเข้าไปในบ้านที่เขาไม่ได้เชิญ ฮ่าๆ
" คุณแม่ขากลับมาแล้วเหรอคะ"
ผมได้ยินเสียงเด็กน้อยดังมาจากในตัวบ้าน ก่อนจะวิ่งผ่านหน้าผมกระโดดเข้าไปในอ้อมกอดของพี่เพียว น่ารักจังเด็กคนนี้
"กลับมาแล้วค่ะ วันนี้ไปโรงเรียนสนุกไหมคะ"
พี่เพียวลูบหัวตัวเล็กเบาๆมองหน้าลูกสาวด้วยความรัก ผมมองภาพนั้นแล้วยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว
" เพียวกลับมาแล้วเหรอลูก"
ผมหันกลับไปมองทางเสียงของผู้ที่มาใหม่ ผมส่งยิ้มไปให้ยกมือไหว้พร้อมกล่าวทักทาย
"สวัสดีครับ"
"สวัสดีจ๊ะพ่อหนุ่ม ใครกันละเนี้ย"
" ผมชื่อแบร์รี่ครับ เป็นว่าที่แฟนพี่เพียวครับ"
พูดจบพี่เพียวก็เดินมาตีหลังผมทีหนึ่ง
"โอ๊ยผมเจ็บนะครับ"
" พูดอะไรไม่เข้าเรื่องเด็กบ้า"
ผมหัวเราะขำๆ แม่ของพี่เพียวมองพวกเราสองคนยิ้มๆไม่พูดอะไร ผมหันหน้าไปมองเด็กน้อยที่มองผมตาแป๋ว
" สวัสดีครับสาวน้อย "
ผมส่งยิ้มให้กับลูกสาวตัวน้อยของพี่เพียว ทำไมรู้สึกถูกชะตาจัง น่ารักสุดๆ
"สวัสดีค่ะ หนูชื่อพิชชาค่ะ อายุ4ขวบแล้ว เป็นลูกสาวของแม่เพียวค่ะ"
ผมคุกเข่าลงไปอยู่ตรงหน้าเด็กน้อย
"พูดเก่งจริงๆ งี้ต้องให้รางวัลซักหน่อย วันหยุดเราไปเที่ยวทะเลกันดีไหมคะ"
ในเมื่อแม่มันใจแข็งนักก็เข้าทางลูกดีกว่า เหมือนจะได้ผลด้วยนะสาวน้อยดูจะชอบผมซะด้วยสิ
" พิชชาอยากไปเที่ยวทะเลค่ะ คุณแม่ไปทะเลกันนะคะ"
เด็กน้อยเสมองไปด้านหลังแล้วเอ่ยชวนผู้เป็นแม่ ผมหันไปมองด้านหลังก่อนจะเจอสายตาจ้องเขม่งอย่างไม่พอใจมาทางผม
" ไว้ถ้าหนูโตอีกหน่อยค่อยไปดีไหมคะ"
"พิชชาอยากไปนี่ค่ะ ทำไมต้องโตด้วย เป็นเด็กแล้วไปไม่ได้เหรอคะ"
ผมหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ พี่เพียวตอนนี้คงไม่พอใจผมเอามากๆเลยหละ ไปชวนลูกเค้าเที่ยวโดยไม่ถามแม่เค้าก่อนนะ
"แบร์รี่ออกมาคุยกันหน่อย"
งานเข้าเลย อิอิ แต่ใครกลัวกันเล่า
" ทำบ้าอะไรเนี้ย ไปหลอกเด็กแบบนั้นได้ยังไง"
ผมส่ายหน้าเบาๆ
" ผมพูดความจริงไม่ได้โกหกซักหน่อย"
พี่เพียวถอนหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด
"รู้มั้ยว่าไปทีหนึ่งค่าใช้จ่ายเท่าไหร่ ตอนนี้พิชชาก็กำลังเข้าอนุบาลอย่าเพิ่งสร้างรายจ่ายให้พี่ได้ไหมแบร์รี่แค่นี้พี่ก็เหนื่อยมากแล้วนะ"
พี่เพียวเหมือนจะร้องไห้ออกมา ทำไมผมถึงรู้สึกผิดกับพี่เขาแบบนี้นะ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมผมถึงอยากดูแลเธอ ตอนนี้ยังหาคำตอบไม่ได้เหมือนกัน ผมเดินเข้าไปใกล้ๆเช็ดน้ำตาให้พี่เพียวเบาๆ
" แค่พี่บอกผมคำเดียว ผมช่วยพี่ได้ทุกอย่าง "
พี่เพียวส่ายหน้าเบาๆ
"เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับเราเลยนะ อีกอย่างเราก็ไม่ได้เป็นอะไรกันด้วย"
ผมยิ้มให้พี่เพียวด้วยแววตาจริงจัง
"พี่ก็ยอมเป็นซักทีสิครับ"
เพี๊ยะ!
"ตลกมากหรือไงห๊ะ"
ผมหัวเราะขำๆ อย่างน้อยผมก็ทำให้พี่เขายิ้มได้ก็ดีที่สุดแล้วใช่ไหมละ
"อาทิตย์นี้ผมจะมารับตอนเช้านะครับ พาน้องพิชชาไปเที่ยวทะเลกัน ถือว่าผมรับผิดชอบคำพูดไม่คิดของผมแล้วกัน ดีมั้ยครับ เรื่องค่าใช่จ่ายผมจัดการเองทั้งหมด"
พี่เพียวปาดน้ำตามองหน้าผมนิ่ง
"พี่เกรงใจ พี่ว่า"
" ไม่ต้องเกรงใจอะไรทั้งนั้น ผมแค่อยากให้พี่มีความสุข ผมไม่อยากให้พี่ร้องไห้แบบนี้ผมไม่ชอบเลย ตกลงตามนี้ เคนะครับวันอาทิตย์ผมจะมารับ"
ผมมัดมือชกเรียบร้อย ถึงเวลาถ้าดื้อพยศไม่ยอมไปผมก็จะอุ้มไป ผมหันกลับไปมองสาวน้อยที่ยืนมองเราสองคนตาแป๋ว
" น้องพิชชาครับอาแบร์รี่ไปก่อนนะครับ แล้ววันอาทิตย์อาจะมารับไปเที่ยวทะเล ตกลงนะครับ"
สาวน้อยพยักหน้าเบาๆ ยิ้มแก้มแทบปริ ผมลูบหัวเด็กน้อยเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินไปบอกลาคุณแม่พี่เพียว พี่เขาเดินมาส่งผมที่รถนะ
"ขอบคุณนะแบร์รี่สำหรับทุกอย่าง"
ผมยกยิ้มมุมปาก
" ไม่เป็นไรครับไว้ผมค่อยเอาคืนจากพี่ทบต้นทบดอกเลยแล้วกัน"
พี่เพียวใบหน้าแดงก่ำยืนแทบไม่นิ่ง
" เด็กบ้า กลับไปเลยนะ"
- Writer
