Chapter 4
1129 Words
Pure Talk
LINE..
Bearry : สอนเสร็จยังครับ
Krupure : อีก10นาที มีอะไรรึเปล่า?
Bearry : ผมจะพาไปทานข้าวครับ
Krupure : ถ้าให้พี่เลี้ยงนะ จะไปด้วยก็ได้
Bearry : ก็ได้ครับ
ฉันกดปิดหน้าโทรศัพท์หลังจากแชทคุยกับเด็กหน้ามึน ฉันกำลังสอนอยู่แหละแต่ว่าเวลานี้สอบTest เก็บคะแนนเฉยๆ ก็เลยว่างๆนั่งรอนักศึกษาเสร็จแล้วเอามาส่ง นี่ก็เหลืออีกสองคนก็จะครบแล้ว
"อาจารย์คะนี่ค่ะ"
ฉันรับกระดาษคำตอบมาไว้แล้วส่งยิ้มไปให้
"อย่าลืมงานที่สั่งนะคะ ไม่เกินอาทิตย์หน้า"
"รับทราบค่ะอาจารย์ พวกหนูไปก่อนนะคะสวัสดีค่ะ"
ฉันพยักหน้าตอบรับแล้วก็ทยอยเก็บของเดินออกไปนอกห้องก็เจอเด็กหน้ามึนส่งยิ้มแฉ่งมาให้
"ผมช่วยนะครับ"
ฉันส่งทุกอย่างที่อยู่ในมือนั้นแหละไปให้เขา เขารับไว้ในอ้อมแขนก่อนจะเดินนำฉันไปที่รถของเขา
" แบร์รี่ไม่มีเรียนแล้วเหรอ"
ฉันถามออกไปเพราะตามฉันต้อยๆไม่เห็นจะไปนั่งเรียนกับเขาเลย
"ไม่มีแล้วครับ อีกอย่างจะฝึกงานแล้วด้วยก็เลยว่างๆ"
เขาเดินไปถึงรถก็เปิดประตูด้านหลังแล้วเอาของทุกอย่างใส่เข้าไปแล้วก็เปิดประตูตรงด้านข้างๆคนขับแล้วผายมือให้ฉันไปนั่ง ฉันเข้าไปนั่งเสร็จเขาก็ปิดประตูเดินอ้อมไปฝั่งคนขับ แปลกดีเนาะ เด็กอายุ22แต่ว่าขับรถหลักล้าน ทั้งๆที่ยังเรียนอยู่นี่พ่อแม่ต้องรวยขนาดไหนเนี้ย
"พรุ่งนี้ผมมีงานด่วนต้องไปจัดการ วันอาทิตย์ผมคงไม่ได้ไปรับ"
ฉันมองหน้าเขาแล้วส่งยิ้มไปให้
"ทำงานเถอะเดี๋ยวพี่คุยกับพิชชาเอง"
เขาอมยิ้มเหลือบตามองมาทางฉัน
"ผมหมายถึงว่าผมไม่ได้ไปรับแต่จะมีคนไปรับแทนครับ"
"ใครเหรอ"
"ผู้ช่วยผมเอง"
ฉันมองหน้าเขาอย่างสงสัย มีผู้ช่วยด้วยแหะ ท่าทางจะไม่ธรรมดาซะแล้วสิ แบร์รี่พาฉันขับรถมาถึงร้านอาหารแห่งหนึ่ง ทำไมดูหรูจังแล้วฉันจะเลี้ยงเขาไหวไหมเนี่ย เขาเดินลงมาเปิดประตูให้ฉันแล้วก็เดินมาจับมือฉันแล้วพาเข้าไปในร้าน
" โต๊ะที่จองไว้ครับ "
" ขอทราบชื่อคุณลูกค้าครับ"
"บวรเกียรติ ศิริวงค์สกุล"
"เชิญทางด้านนี้ครับ"
เขาพาฉันเดินเข้าไป แต่มันเป็นห้องแยกไม่ได้รวมกับบริเวรด้านนอก
"แบร์รี่พี่จะเลี้ยงเราไหวไหมเนี่ย"
ฉันบ่นใส่เขาทันทีที่เดินมาถึงภายในห้อง เขาหัวเราะขำๆ
" ใครจะให้พี่เลี้ยงละครับ ไม่ต้องห่วงนะเดี๋ยวป๋าแบร์คนนี้จะจ่ายเอง"
ฉันส่ายหน้าเบาๆ นี่ฉันเอาเปรียบเขามากไปไหมเนี้ย เจอกันทีไรเขาต้องเลี้ยงฉันตลอด ทั้งๆที่ฉันก็ทำงานแล้ว เห้อ เราสองคนคุยนั้นคุยนี่ทานข้าวไปด้วยจนเวลาเกือบ6โมงเย็นเขาก็ขับรถพาฉันมาส่งที่บ้าน
"ขอบคุณนะแบร์รี่สำหรับวันนี้"
ฉันส่งยิ้มให้เขา อยู่ๆเขาก็ยื่นมือมาปัดปอยผมที่อยู่บนหน้าของฉันเบาๆ
"มีปัญหาอะไรให้โทรหาผม จำไว้เลยนะครับ ผมช่วยพี่ได้ทุกเรื่อง เข้าใจไหมครับนางฟ้าของผม"
ฉันพยักหน้าเบาๆ
"อื้ม ขอบคุณนะ"
2วันผ่านไป...
ฉันกับพิชชาตอนนี้นั่งอยู่ในรถตู้เขาบอกจะมีคนมารับก็มีจริงๆเป็นผู้ชายวันที่อายุน่าจะแก่กว่าแบร์รี่ คงจะประมาณฉันหรือเปล่าไม่แน่ใจ เขามารับฉันแล้วมาส่งสนามบิน แล้วก็พาฉันขึ้นเครื่องมาลงที่ภูเก็ต แล้วก็พานั่งเรือข้ามฟากมาที่เกาะแห่งหนึ่ง ตอนนี้ก็นั่งอยู่ในรถตู้กำลังจะขับเข้าไปในเกาะ
"ที่นี่ที่ไหนเหรอคะคุณคีป"
ฉันถามชื่อเขาตอนเจอที่บ้านนั้นแหละ แหะๆ
"เกาะศิริวงค์สกุลครับ"
ชื่อเกาะเหมือนนามสกุลแบร์รี่เลยแหะ ฉันไม่ได้เอ๊ะใจอะไรนั่งมองลูกสาวที่ตอนนี้ดูจะตื่นเต้นกับทะเลมากๆ
"คุณแม่ขาพิชชาเล่นน้ำตรงนั้นได้ไหมคะ"
ฉันส่งยิ้มไปให้
"ได้สิค่ะ แต่ว่าต้องไปหาอาแบร์รี่ก่อนนะ"
ลูกสาวของฉันพยักหน้าเบาๆ ยิ้มแก้มปริ
" ค่ะงั้นเราไปหาอาแบร์รี่กันนะคะ"
สักพักรถก็มาจอดหน้าโรงแรมแห่งหนึ่ง ทำไมมันหรูจังเนี้ย ฉันมองซ้ายมองขวา คุณคีปก็ส่งยิ้มมาให้แล้วพาฉันเดินเข้าไปด้านในตรงล็อบบี้
"คุณคีปสวัสดีค่ะ พาแขกมาพักเหรอคะ"
พนักงานต้อนรับกล่าวทักทายคุณคีปแล้วส่งยิ้มมาทางฉัน
"ไม่ใช่แขกมาพักหรอก แขกของคุณแบร์รี่นะ"
พนักงานดูจะตกใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่กล้าถามอะไร ก่อนจะได้ยินเสียงดังมาจากทางด้านหลัง
"พิชชาสาวน้อยของอา ไหนมาอุ้มหน่อยสิคะ"
ลูกสาวของฉันรีบวิ่งไปหาแบร์รี่ วันนี้เขาอยู่ในชุดไปรเวตสบายๆดูดีสุดๆ ฉันมองภาพตรงแล้วก็อดสงสารลูกไม่ได้ ถ้าลูกฉันเขามีพ่อแบบคนอื่นๆมันจะดีกว่าไหมนะ
"คุณคีปเอาของพี่เพียวกับพิชชาไปไว้ที่ห้องผม ผมจะไปเดินเล่นนะไม่ต้องตามมา"
เขาส่งยิ้มเดินตรงมาทางฉัน ก่อนจะปล่อยพิชชาลงแล้วจับมือฉันกับลูกคนละข้างแล้วพาเดินออกไป
"สวัสดีค่ะท่านประธาน"
ตลอดทางที่ฉันเดินกับเขา คือมีแต่คนเรียกเขาว่าท่านประธาน นี่ฉันงงไปหมดแล้วนะ ตกลงเขาทำงานหาเงินด้วยตัวเองอย่างที่เขาพูดจริงๆใช่ไหมเนี้ย
" พี่เพียวทำไมทำหน้าแบบนั้นละครับ"
"นี่นายทำงานหาเงินเองจริงๆเหรอ"
เขาพยักหน้ายิ้มๆ
"ครับ พ่อผมเสียเมื่อเกือบ5ปีก่อนแล้ว ทิ้งทุกอย่างไว้ให้ผม โชคดีที่มีคุณคีปเขาคอยแนะนำนะ ผมก็เลยอยู่ได้จนถึงทุกวันนี้"
"เหงาไหมตัวคนเดียวเนี้ย"
ฉันถามออกไป รู้สึกเห็นใจเขาสุดๆ ถึงแม้จะมีเงินแต่ไม่มีคนคอยให้คำปรึกษา ไม่มีคนคอยห่วง มันคงว้าเหว่มากๆสินะ
"เมื่อก่อนก็เหงาครับแต่ก็ยังมีเพื่อน แต่ว่าตอนนี้ไม่เหงาแล้วครับเพราะผมมีพี่เพียวอยู่ข้างๆแล้ว"
- Writer
