Chapter 4

1129 Words
Pure Talk LINE.. Bearry : สอนเสร็จยังครับ Krupure : อีก10นาที มีอะไรรึเปล่า? Bearry : ผมจะพาไปทานข้าวครับ  Krupure : ถ้าให้พี่เลี้ยงนะ จะไปด้วยก็ได้ Bearry : ก็ได้ครับ  ฉันกดปิดหน้าโทรศัพท์หลังจากแชทคุยกับเด็กหน้ามึน ฉันกำลังสอนอยู่แหละแต่ว่าเวลานี้สอบTest เก็บคะแนนเฉยๆ ก็เลยว่างๆนั่งรอนักศึกษาเสร็จแล้วเอามาส่ง นี่ก็เหลืออีกสองคนก็จะครบแล้ว "อาจารย์คะนี่ค่ะ" ฉันรับกระดาษคำตอบมาไว้แล้วส่งยิ้มไปให้ "อย่าลืมงานที่สั่งนะคะ ไม่เกินอาทิตย์หน้า" "รับทราบค่ะอาจารย์ พวกหนูไปก่อนนะคะสวัสดีค่ะ" ฉันพยักหน้าตอบรับแล้วก็ทยอยเก็บของเดินออกไปนอกห้องก็เจอเด็กหน้ามึนส่งยิ้มแฉ่งมาให้ "ผมช่วยนะครับ" ฉันส่งทุกอย่างที่อยู่ในมือนั้นแหละไปให้เขา เขารับไว้ในอ้อมแขนก่อนจะเดินนำฉันไปที่รถของเขา " แบร์รี่ไม่มีเรียนแล้วเหรอ" ฉันถามออกไปเพราะตามฉันต้อยๆไม่เห็นจะไปนั่งเรียนกับเขาเลย "ไม่มีแล้วครับ อีกอย่างจะฝึกงานแล้วด้วยก็เลยว่างๆ" เขาเดินไปถึงรถก็เปิดประตูด้านหลังแล้วเอาของทุกอย่างใส่เข้าไปแล้วก็เปิดประตูตรงด้านข้างๆคนขับแล้วผายมือให้ฉันไปนั่ง ฉันเข้าไปนั่งเสร็จเขาก็ปิดประตูเดินอ้อมไปฝั่งคนขับ แปลกดีเนาะ เด็กอายุ22แต่ว่าขับรถหลักล้าน ทั้งๆที่ยังเรียนอยู่นี่พ่อแม่ต้องรวยขนาดไหนเนี้ย  "พรุ่งนี้ผมมีงานด่วนต้องไปจัดการ วันอาทิตย์ผมคงไม่ได้ไปรับ" ฉันมองหน้าเขาแล้วส่งยิ้มไปให้ "ทำงานเถอะเดี๋ยวพี่คุยกับพิชชาเอง" เขาอมยิ้มเหลือบตามองมาทางฉัน "ผมหมายถึงว่าผมไม่ได้ไปรับแต่จะมีคนไปรับแทนครับ" "ใครเหรอ" "ผู้ช่วยผมเอง" ฉันมองหน้าเขาอย่างสงสัย มีผู้ช่วยด้วยแหะ ท่าทางจะไม่ธรรมดาซะแล้วสิ แบร์รี่พาฉันขับรถมาถึงร้านอาหารแห่งหนึ่ง ทำไมดูหรูจังแล้วฉันจะเลี้ยงเขาไหวไหมเนี่ย เขาเดินลงมาเปิดประตูให้ฉันแล้วก็เดินมาจับมือฉันแล้วพาเข้าไปในร้าน " โต๊ะที่จองไว้ครับ " " ขอทราบชื่อคุณลูกค้าครับ" "บวรเกียรติ ศิริวงค์สกุล" "เชิญทางด้านนี้ครับ" เขาพาฉันเดินเข้าไป แต่มันเป็นห้องแยกไม่ได้รวมกับบริเวรด้านนอก "แบร์รี่พี่จะเลี้ยงเราไหวไหมเนี่ย" ฉันบ่นใส่เขาทันทีที่เดินมาถึงภายในห้อง เขาหัวเราะขำๆ " ใครจะให้พี่เลี้ยงละครับ ไม่ต้องห่วงนะเดี๋ยวป๋าแบร์คนนี้จะจ่ายเอง" ฉันส่ายหน้าเบาๆ นี่ฉันเอาเปรียบเขามากไปไหมเนี้ย เจอกันทีไรเขาต้องเลี้ยงฉันตลอด ทั้งๆที่ฉันก็ทำงานแล้ว เห้อ เราสองคนคุยนั้นคุยนี่ทานข้าวไปด้วยจนเวลาเกือบ6โมงเย็นเขาก็ขับรถพาฉันมาส่งที่บ้าน "ขอบคุณนะแบร์รี่สำหรับวันนี้" ฉันส่งยิ้มให้เขา อยู่ๆเขาก็ยื่นมือมาปัดปอยผมที่อยู่บนหน้าของฉันเบาๆ "มีปัญหาอะไรให้โทรหาผม จำไว้เลยนะครับ ผมช่วยพี่ได้ทุกเรื่อง เข้าใจไหมครับนางฟ้าของผม" ฉันพยักหน้าเบาๆ "อื้ม ขอบคุณนะ" 2วันผ่านไป... ฉันกับพิชชาตอนนี้นั่งอยู่ในรถตู้เขาบอกจะมีคนมารับก็มีจริงๆเป็นผู้ชายวันที่อายุน่าจะแก่กว่าแบร์รี่ คงจะประมาณฉันหรือเปล่าไม่แน่ใจ เขามารับฉันแล้วมาส่งสนามบิน แล้วก็พาฉันขึ้นเครื่องมาลงที่ภูเก็ต แล้วก็พานั่งเรือข้ามฟากมาที่เกาะแห่งหนึ่ง ตอนนี้ก็นั่งอยู่ในรถตู้กำลังจะขับเข้าไปในเกาะ "ที่นี่ที่ไหนเหรอคะคุณคีป" ฉันถามชื่อเขาตอนเจอที่บ้านนั้นแหละ แหะๆ "เกาะศิริวงค์สกุลครับ" ชื่อเกาะเหมือนนามสกุลแบร์รี่เลยแหะ ฉันไม่ได้เอ๊ะใจอะไรนั่งมองลูกสาวที่ตอนนี้ดูจะตื่นเต้นกับทะเลมากๆ "คุณแม่ขาพิชชาเล่นน้ำตรงนั้นได้ไหมคะ" ฉันส่งยิ้มไปให้ "ได้สิค่ะ แต่ว่าต้องไปหาอาแบร์รี่ก่อนนะ" ลูกสาวของฉันพยักหน้าเบาๆ ยิ้มแก้มปริ " ค่ะงั้นเราไปหาอาแบร์รี่กันนะคะ" สักพักรถก็มาจอดหน้าโรงแรมแห่งหนึ่ง ทำไมมันหรูจังเนี้ย ฉันมองซ้ายมองขวา คุณคีปก็ส่งยิ้มมาให้แล้วพาฉันเดินเข้าไปด้านในตรงล็อบบี้ "คุณคีปสวัสดีค่ะ พาแขกมาพักเหรอคะ" พนักงานต้อนรับกล่าวทักทายคุณคีปแล้วส่งยิ้มมาทางฉัน "ไม่ใช่แขกมาพักหรอก แขกของคุณแบร์รี่นะ" พนักงานดูจะตกใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่กล้าถามอะไร ก่อนจะได้ยินเสียงดังมาจากทางด้านหลัง "พิชชาสาวน้อยของอา ไหนมาอุ้มหน่อยสิคะ" ลูกสาวของฉันรีบวิ่งไปหาแบร์รี่ วันนี้เขาอยู่ในชุดไปรเวตสบายๆดูดีสุดๆ ฉันมองภาพตรงแล้วก็อดสงสารลูกไม่ได้ ถ้าลูกฉันเขามีพ่อแบบคนอื่นๆมันจะดีกว่าไหมนะ "คุณคีปเอาของพี่เพียวกับพิชชาไปไว้ที่ห้องผม ผมจะไปเดินเล่นนะไม่ต้องตามมา" เขาส่งยิ้มเดินตรงมาทางฉัน ก่อนจะปล่อยพิชชาลงแล้วจับมือฉันกับลูกคนละข้างแล้วพาเดินออกไป "สวัสดีค่ะท่านประธาน" ตลอดทางที่ฉันเดินกับเขา คือมีแต่คนเรียกเขาว่าท่านประธาน นี่ฉันงงไปหมดแล้วนะ ตกลงเขาทำงานหาเงินด้วยตัวเองอย่างที่เขาพูดจริงๆใช่ไหมเนี้ย " พี่เพียวทำไมทำหน้าแบบนั้นละครับ" "นี่นายทำงานหาเงินเองจริงๆเหรอ" เขาพยักหน้ายิ้มๆ "ครับ พ่อผมเสียเมื่อเกือบ5ปีก่อนแล้ว ทิ้งทุกอย่างไว้ให้ผม โชคดีที่มีคุณคีปเขาคอยแนะนำนะ ผมก็เลยอยู่ได้จนถึงทุกวันนี้" "เหงาไหมตัวคนเดียวเนี้ย" ฉันถามออกไป รู้สึกเห็นใจเขาสุดๆ ถึงแม้จะมีเงินแต่ไม่มีคนคอยให้คำปรึกษา ไม่มีคนคอยห่วง มันคงว้าเหว่มากๆสินะ "เมื่อก่อนก็เหงาครับแต่ก็ยังมีเพื่อน แต่ว่าตอนนี้ไม่เหงาแล้วครับเพราะผมมีพี่เพียวอยู่ข้างๆแล้ว"
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD