Chapter 2
1011 Words
Bearry Talk
ตอนนี้ผมได้ไลน์ของอาจารย์เพียวมาแล้ว ต้องบอกมั้ยว่าได้จากใคร ไอ้คอปเตอร์ ลูกชายคนเดียวของคุณอักษร เจ้าของมหาลัยนี้ไงละ ไม่รู้มันไปหามาจากไหน ผมตามจีบอาจารย์เพียวมาสักพักแล้วละ เธอเหมือนผู้หญิงคนหนึ่งที่ผมไม่เคยลืม ผู้หญิงคนนั้น แต่ช่างมันเถอะเอาเป็นว่าอาจารย์เพียวคือแม่ของลูกพอ
"ไอ้แบร์รี่กูถามมึงว่าเอาไลน์อาจารย์เพียวไปทำไมวะ"
ไอ้นี่ก็ยุ่งเรื่องชาวบ้านจริงๆแหะ
"เรื่องของกูน่า กูไปก่อนนะเพื่อนคอปขอบใจม๊ากมาก"
พูดจบผมก็ลุกหนีทันที ไปดักเจออาจารย์ที่ตึกดีกว่า ตอนนี้คงสอนเสร็จแล้วละ ผมนั่งรอหน้าตึกสักพักเธอก็เดินออกมา ผมวิ่งเข้าไปปาดหน้าก่อนจะแย่งหนังสือมาถือเอง ตอนแรกก็ดูตกใจหน่อยๆแต่ก็ยอมให้ถือดีๆ
"อาจารย์เพียว สอนเสร็จแล้วเหรอครับ"
อาจารย์พยักหน้าเบาๆ
" อื้ม มาทำไมที่นี่ เราเรียนตึกวิศวะไม่ใช่หรือไง"
ผมอมยิ้มอย่ามีเลศนัย
"ฮันแน่สนใจผมขึ้นมาแล้วละสิ"
อาจารย์เพียวทำหน้าตกใจก่อนจะปฏิเสธเสียงแข็ง
"สนใจอะไร ใครสนใจกันเล่าพูดบ้าๆ"
" แล้วรู้ได้ไงว่าผมเรียนตึกวิศวะละครับ"
ผมจ้องหน้าอาจารย์เพียวจนเธอหลบสายตาผม
" ก็จำได้หมดแหละทุกคนนั้นแหละนักศึกษาที่อาจารย์สอนอ่ะ"
"จำได้ทุกคนจริงเปล่าครับ"
เธอรีบพยักหน้ารัวๆ
" ใช่สิ จำได้ทุกคน"
ผมยกยิ้มมุมปาก
"ไหนบอกซิครับว่านายปกรณ์ ฉัตรบริบาล เรียนคณะอะไร"
อาจารย์เพียวทำหน้าครุ่นคิดก่อนจะตอบออกมา
"ก็คณะเดียวกับเรานั้นแหละ"
"ผิดครับเรียนบริหาร ยอมรับสิครับว่าอาจารย์ก็สนใจผมอยู่ถึงรู้ว่าผมอยู่ไหน ทำอะไร"
ผมตีมึนแถไปเรื่อยๆแหละ หาเรื่องคุยหยอดวันละนิด เดี๋ยวเหยี่อก็ติดเบ็ด อีกอย่างยังไงคนนี้ก็แม่ของลูกครับ ผมจะเอาจองไว้แล้วด้วย
" เด็กบ้าไม่คุยด้วยแล้ว"
อาจารย์เพียวพยายามแย่งหนังสือไปถือเองแต่ฝันไปเถอะครับว่าผมจะคืนให้ง่ายๆ
" ไปทานข้าวกับผมก่อนนะครับอาจารย์เพียวคนสวย แล้วผมจะคืนให้"
ผมยิ้มหน้าตายส่งไปให้ อาจารย์เพียวถอนหายใจออกมา
"ทำไมถึงดื้ออย่างนี้นะแบร์รี่"
ผมยิ้มหน้าบานทันทีที่อาจารย์จำชื่อเล่นผมได้ด้วย คิกคิก
"เชิญครับไปทานข้าวข้างนอกกันดีกว่า ผมจะพาอาจารย์ไปเดต เป็นเดตครั้งแรกของเรา ดีมั้ยครับ"
ดูท่าทางคนสวยของผมจะหงุดหงิดที่ทำอะไรผมไม่ได้ บอกเลยนะครับว่าผมเนี้ยทั้งมึนทั้งด้านนะบอกเลยตรงนี้
@ร้านอาหาร
Pure Talk
"ทานอะไรครับคนสวยสั่งเลยป๋าเลี้ยงเอง"
ฉันเบ้ปากอย่างหมั้นไส้ เด็กบ้าเดี๋ยวจะเอาให้หมดตัวเลยคอยดู!! ฉันนั่งมองเมนูแต่ว่าไม่กล้าเลือกคือว่ามันแพง
"อ๊ะ เอาหน้ามาใกล้ทำไมเล่า"
จู่ๆแบร์รี่ก็ยื่นหน้ามาใกล้กับฉันไม่พอยังเอาคางมาเกยบนไหล่ฉันอีก
"ดูเมนูไงครับ ไหนมีไรกินบ้างน้า"
ฉันเหลือบมองคนข้างๆที่มีเมนูวางอยู่ตรงหน้าแต่ไม่ดู มาดูกับฉันแทนซะงั้น หลอกแต๊ะอังกันชัดๆ
"ของตัวเองอยู่นั้นทำไมไม่ดูเล่า"
บ่นไปก็เท่านั้นแหละเค้าฟังฉันที่ไหนละ เหอะ ก็ยังเอาคางมาวางบนไหล่ฉันดี แถมหายใจรดแก้มฉันอีก แล้วทำไมหัวใจบ้านี่ต้องเต้นด้วยเล่า ท่องไว้ๆนั้นลูกศิษย์น้าาาา
"อาจารย์เพียวสั่งสิครับ สั่งเผื่อผมด้วย"
"แพงๆทั้งนั้นเลยเลี้ยงไหวเหรอไงหืม"
เขาผละออกจากไหล่ฉันก่อนจะส่งยิ้มยิงฟันมาให้
"ทุกวันวันละสามเวลาก็ไหว ขนหน้าแข้งไม่ร่วงหรอกนา"
ฉันหัวเราะขำๆส่ายหน้าเบาๆ น่าหมั่นไส้ขอแกล้งหน่อยเถอะ
"ฉันกินจุน้ากินทีหลายๆจานเลยเลี้ยงไหวหรือไง"
" งั้นลองมาให้ผมเลี้ยงทุกวันสิครับ จะได้รู้ว่าไหวไหม"
ชิ ทำหน้ายิ้มกริ่มเจ้าเล่ห์สุดๆคิดว่าหน้ารักตายแหละ
" จะรอดูนะว่าไหวจริงรึเปล่า"
" ไหวไม่กลัว กลัวไม่มาทุกวันมากกว่า"
ชิ มาท้าทายกันอี๊ก
" ว่าแต่ทำไมอาจารย์เพียวหน้าแดงครับไม่สบายเหรอ ผมเป่าแก้มให้ดีกว่า จะได้หายแดง"
พูดจบก็ขยับหน้ามาใกล้ฉัน อร๊ายเด็กบ้าฉันรีบเบี่ยงตัวหลบทันที เขาหัวเราะเสียงดังลั่น
" เขินผมเหรอครับ"
ทำหน้ามึนยิ้มกริ่มมองฉันด้วยสายตาหวานเชื่อม ฉันก็คนนะมีความรู้สึก มาทำแบบนี้กับฉันทุกวันฉันก็เริ่มหวั่นไหวแล้วนะ ไม่ได้ๆ ฉันจะรู้สึกแบบนี้กับเด็กไม่ได้นะหมดกันภาพลักษณ์ที่ฉันสะสมมา
"ผมขอเรียกอาจารย์เพียวว่าพี่เพียวได้ไหมครับ"
จู่ๆก็เปลี่ยนอารมณ์มาในโหมดจริงจัง ฉันพยักหน้าเบาๆ
"ได้สิ"
"งั้นพี่เพียวต้องแทนตัวเองว่าพี่ด้วยนะครับ ผมชอบดูสนิ๊ทสนิทกัน"
"อื้ม ตกลงจะทานมั้ยเนี้ยไม่สั่งสักที"
เขาดึงเมนูออกจากมือฉันก่อนจะคืนให้พนักงาน
" เอาเมนูแนะนำหน้าแรกมาให้หมดเลย "
ง่ายดีเนาะสำหรับคนมีเงินเนี้ย แล้วจะให้ฉันนั่งเลือกตั้งนานเพื่อ
" พี่เพียวมีสอนอยู่มั้ยครับ"
ฉันนิ่งคิดสักแปปก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ
" ไม่มีแล้วมั่ง คงกลับเลย"
เขาส่งยิ้มมาให้ฉัน
"งั้นผมไปส่งที่บ้านนะ จะไปแนะนำตัวกับว่าที่พ่อตาแม่ยาย แล้วก็ลูกสาวในอนาคตด้วย "
- Writer
