แผนจัดการ 1.2
1565 Words
“มันเป็นนกขององค์รัชทายาทเจ้าค่ะ องค์รัชทายาทหวงมากด้วย ใครแตะต้องไม่ได้ ถ้ารู้ว่าใครแตะต้องตัวนกสั่งตัดมือทุกคน คุณชายอย่าจับนกตัวนี้เลยนะเจ้าคะ”
หลิวหลีเตือนด้วยความเป็นห่วง หลี่ลี่จิงตกใจเล็กน้อยที่รู้ว่า นกตัวนี้มีเจ้าของแล้ว และเจ้าของก็หวงเอามากๆ มากถึงมากที่สุด หวงมากถึงขนาดไม่ให้ใครแตะต้อง แต่เขานี่แหละจะแตะต้องนกน้อยตัวนี้
“ข้าจับนกตัวนี้ตอนนี้องค์รัชทายาทไม่รู้หรอก ถ้าเจ้าไม่บอกก็ไม่ใครรู้จริงไหม” หลี่ลี่จิงพูด ตวัดสายตามองหลิวหลี “หรือเจ้าจะบอกองค์รัชทายาท”
“ไม่เจ้าค่ะ ข้าไม่มีวันบอกเรื่องนี้ให้ใครรู้เจ้าค่ะ”
“ข้าก็นึกอย่างนั้น” หลี่ลี่จิงพูดราวกับรู้คำตอบ ก่อนพูดกับนก “ว่าแต่วันนี้เจ้าบินมาไกลนะเนี่ย เหนื่อยแย่เลย เจ้าเหนื่อยไหม ถ้าเหนื่อยก็กินน้ำชาสักนิดดีไหม”
หลี่ลี่จิงพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง สายตาเขาอ่อนโยน เลื่อนถ้วยน้ำชาไปตรงหน้านกหงส์หยก การกระทำของเขาตกอยู่ในสายตาหลิวหลี นางมีความอิจฉานกหงส์หยกตัวนี้ นางเดินเท้ามาหาเขาร่วมแปดลี้ ทว่าเขาไม่ถามไถ่ ไม่แสดงความเป็นห่วงใยตนเลยสักนิดเดียว ทว่านางก็รู้ตัวดีว่า ฐานะของตนต่ำต้อย บุตรชายอำมาตย์ซ้ายคงไม่ชายตาแล
นกน้อยเหมยเหมยเสียดายความหล่อ ความใจดี ความอ่อนโยนของหลี่ลี่จิง หากเขาไม่เป็นคนโลภมาก คดโกงหรือคิดร้ายกับคนอื่นก็ดีไม่น้อย แต่นี่เขาเป็นดังศูนย์รวมของความชั่วที่ถูกถ่ายทอดมาจากคนเป็นพ่อ
“วันนี้มีอะไร ว่ามา” หลี่ลี่จิงพูดขึ้นขณะหยอกเย้าเล่นกับนก
“พระชายาฝากจดหมายมาให้คุณชายเจ้าค่ะ”
หลิวหลียื่นจดหมายส่งให้หลี่ลี่จิงที่ยื่นมือออกไปรับแล้วเปิดอ่าน นกหงส์หยกเหมยเหมยเตรียมตัวสอดรู้เต็มที่ บินไปเกาะบนศีรษะของหลี่ลี่จิง เพื่อที่จะได้มองเห็นตัวอักษรบนกระดาษ
“แหมเจ้านก เจ้าเห็นหัวข้าเป็นกิ่งไม้หรือไง” หลี่ลี่จิงไม่ได้ปัดนกออกจากหัวของตน เขากลับยิ้ม
“ให้ข้าปัดนกออกไปไหมเจ้าคะ”
“ไม่ต้องหรอก ครั้งแรกที่เจอกัน มันก็เกาะบนหัวของข้า” เขาพูดจบก็ก้มลงอ่านข้อความในจดหมาย
‘โห...พระชายาใหญ่มีส่วนร่วมกับการฉ้อโกงด้วยหรือนี่’
ข้อความในจดหมายเขียนไว้ว่า ให้รีบเร่งจัดการเรื่องทำงบสร้างพระตำหนักขององค์รัชทายาทในเมืองเจียงยาง และให้อำมาตย์ซ้ายของบสร้างป้อมดูข้าศึกและของบสร้างเขื่อนกั้นน้ำในเมืองลู่หยาน รวมทั้งเรื่องขุนนางที่จะเข้ามาทำงานแทนขุนนางเก่าที่หมดวาระ โดยดึงคนของนางเข้ามาทำงานเกือบครึ่งของขุนนางทั้งหมดที่เข้ารับราชการ
จากที่อ่านนกเหมยเหมยคิดเช่นนั้น ซึ่งไม่ผิดตามที่คิดด้วย ไม่น่าเชื่อว่า หญิงสูงศักดิ์ที่มีคนเคารพนบน้อม มีความเพียบพร้อมเรื่องความงดงามและชาติตระกูล และกำลังจะเป็นฮองเฮาของฮ่องเต้คนต่อไป แต่กลับใช้อำนาจและบารมีของตนในเรื่องที่ผิด
“ข้าจะทำตามที่พระชายาต้องการ”
หลี่ลี่จิงพูดขณะฉีกจดหมายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย แล้วนำไปหย่อนใส่โถที่มีถ่านติดไฟวางอยู่สามก้อน มองดูจดหมายถูกเผา ทำลายหลักฐานเพื่อไม่มีให้มีใครล่วงรู้ความลับนี้
“อีกเรื่องหนึ่งด้วยเจ้าค่ะคุณชาย”
“ข้ารู้แล้ว” ผู้พูดหยิบซองสีขาวออกมาจากเสื้อ ก่อนยื่นให้สาวตรงหน้า “ยานี้จะออกฤทธิ์ดีเมื่อผสมกับน้ำผึ้ง รับรองว่า พระชายารองดื่มแค่ถ้วยเดียวจะแท้งทันที”
หลี่ลี่จิงพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ไม่สะทกสะท้านว่า ซองยาที่ส่งให้หลิวหลีกำลังจะปลิดชีวิตหนึ่ง ส่วนคนรับซองยาก็ไม่ได้บอกให้เหมยเหมยรู้ว่า จะหยุดยั้งเรื่องที่ตัวเองกำลังทำ
เลวด้วยกันทั้งคู่...
การหาข้อมูลให้องค์รัชทายาทวันนี้ เหมยเหมยได้รับข่าวสารสำคัญสองอย่าง อย่างแรกคือเรื่องที่ไม่คิดว่าจะได้รับรู้คือ พระชายาเสี้ยวหลานมีส่วนเกี่ยวข้องกับการโกงกินบ้านเมือง เรื่องที่สองร้ายยิ่งกว่าคือ ตั้งใจฆ่าชีวิตบริสุทธิ์ชีวิตหนึ่ง ที่เหมยเหมยรู้ดีว่าเหตุผลที่พระชายาใหญ่ทำครั้งนี้คืออะไร เพราะไม่ต้องการให้ลูกของพระชายรองที่ไม่แน่ใจว่าจะเป็นพระโอรสหรือพระธิดา มาเป็นหอกข้างแคร่ อาจทำให้ตำแหน่งพระมเหสีในอนาคตของตัวเองสั่นคลอน
พระชายาเสี้ยวหลานจึงต้องจำกัดเสียตอนนี้ เพื่อให้ตำแหน่งองค์รัชทายาทคนต่อไป เป็นของพระโอรสที่เกิดกับตนคนเดียวเท่านั้น เสี้ยวหลานน้ำนิ่งไหลลึกของแท้ จิตใจอำมหิตผิดมนุษย์ สวนทางกับหน้าตาราวฟ้าแลเหว
เหมยเหมยจะไม่ให้เรื่องนี้เกิดขึ้นเด็ดขาด
นกเหมยเหมยไม่ได้ติดตามหลี่ลี่จิงตามใจคิด นกน้อยคิดว่าคนที่ตนน่าติดตามมากที่สุดคือหลิวหลี เหมยเหมยอยากรู้ว่าพระชายาเสี้ยวหลานอยู่เบื้องหลังเรื่องการคิดปลิดชีวิตทายาทขององค์รัชทายาทหรือไม่ ทางเดียวที่รู้ได้คือ ตามสืบด้วยตัวเอง นกน้อยยอดนักสืบจึงบินตามหลิวหลีกลับวัง
หลิวหลีกลับมาถึงวังหลวง นางเดินตรงไปยังตำหนักหวงหลัน มาถึงนางตรงปรี่ไปหามู่ฮัว นางกำนัลคนสนิทของพระชายาเสี้ยวหลาน เมื่อมู่ฮัวเห็นหลิวหลี ทั้งคู่จึงพากันเดินไปคุยกันในที่ลับตาคน สถานที่แห่งนั้นคือ ใต้ต้นไม้ข้างตำหนัก โดยที่นางกำนัลทั้งสองไม่รู้ว่า มีนกจอมสอดรู้บินตามไปห่างๆ ก่อนจะบนลงมาเกาะตรงกิ่งไม้ คอยฟังทั้งสองสนทนา
“ได้แล้วเจ้าคะนายหญิง” หลิวหลีส่งซองยาให้มู่ฮัว “คุณชายบอกว่า ยาจะออกฤทธิ์ดีเมื่อดื่มหรือกินกับน้ำผึ้งเจ้าค่ะ”
“ข้ารู้แล้ว เจ้าไปดูพระชายา ข้าจะไปจัดการก่อน”
“เจ้าค่ะนายหญิง”
ทั้งคู่จึงแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตน นกเหมยเหมยละความสนใจหลิวหลี บินตามมู่ฮัวไป นกน้อยอยากรู้ว่า มู่ฮัวจะนำยาพิษนี้ให้พระชายารองฮุ้ยเตียวด้วยวิธีไหน บินตามไปด้วยสมองก็คิดว่า จะแก้ไขสถานการณ์อย่างไร
เป็นนกนี่ก็ดีเหมือนกัน บินไปไหนมาไหนก็ไม่มีใครสงสัย เธอจึงใช้การเป็นนกให้เป็นประโยชน์...ประโยชน์มากกว่าการส่องหนุ่มๆ กล้ามแน่นๆ อาบน้ำโทงเทงในแม่น้ำ
มู่ฮัวเดินมาหยุดหน้าห้องต้มยา ในส่วนของสำนักหมอหลวง นางเดินเข้าไปในห้องนั้นอย่างคุ้นเคย ในห้องนั้นมีหมอหญิงและผู้ช่วยหมอหญิงกำลังทำงานกันอยู่ มู่ฮัวเดินไปหาผู้ช่วยหมอหญิง นางเป็นผู้ช่วยหมอหญิงเซียงหยางที่ดูแลพระพลานามัยของพระชายาเสี้ยวหลาน
“นายหญิงมาเอายาเองเลยหรือเจ้าคะ” ผู้ช่วยหมอหญิงตกใจที่เห็นหลิวหลีในห้องนี้
“ใช่ พอดียาหมด ข้าเลยมาเอาให้พระชายาเอง” มู่ฮัวตอบ
“รอสักครู่เจ้าค่ะ ข้าจะไปหยิบมาให้ ข้าเพิ่งทำเสร็จพอดี”
ผู้ช่วยหมอหญิงกล่าวอย่างนอบน้อม เดินไปหยิบยาลูกกลอนที่เพิ่งทำเสร็จหมาดๆ มาให้มู่ฮัว ในขณะที่นางเดินไปหยิบยา มู่ฮัวหันไปมองหลิวเอ๋อ ผู้ช่วยหมอหญิงอีกคนที่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก นางพยักหน้าให้ผู้ช่วยหมอหญิงคนนั้น ซึ่งอีกฝ่ายก็พยักหน้าตอบกลับ ทุกการกระทำของทั้งคู่ ตกอยู่ในสายตาของนกเหมยที่รับรู้ได้ว่า ไม่ชอบมาพากล
หลังจากมู่ฮัวได้ยาจากแล้ว นางได้เดินออกจากห้องต้มยา โดยมีหลิวเอ๋อเดินตามไป ก่อนที่จะเดินผ่านประตูด้านนอก มู่ฮัวเห็นว่าปลอดคนจึงแกล้งทำซองยาตกพื้น หลิวเอ๋อที่เดินตามมารีบก้มลงหยิบแล้วสอดซองยาเข้าไปในเสื้อทันที
นกเหมยเหมยที่เห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง เปลี่ยนเป้าหมายในการติดตามไปเป็นหลิวเอ๋อ ที่ตอนนี้กลับเข้าไปทำงานตามเดิมในห้องต้มยา ซึ่งนกเหมยเหมยก็ฉลาดพอที่จะอยู่ในจุดที่ใครมองไม่เห็น นกน้อยเกาะอยู่บนขื่อด้านบน ก้มมองดูหลิวเอ๋อทำงาน
เรื่องที่นกเหมยเหมยเป็นกังวลคือ หลิวเอ๋อจะลงมือวันไหนและเวลาใด ลงมือในช่วงพระอาทิตย์ขึ้น นกน้อยยังมีโอกาสช่วยเหลือทายาทตัวน้อยๆ ในครรภ์พระชายรองฮุ้ยเตียว หากนางลงมือหลังลาลับขอบฟ้า นกเหมยเหมยคงช่วยเหลือพระชายารองไม่ได้
เหมยเหมยจะบินไปขอความช่วยเหลือจากนกในสมาคมก็ไม่ได้ เพราะเกรงว่าหลิวเอ๋อจะลงมือตอนที่ตนไม่อยู่ หากรอจนมืดค่ำก็ไม่ได้อีก แล้วจะทำเช่นไรดี เหมยเหมยคิดด้วยความกังวล
เอาไงดี...นกน้อยเหมยเหมยใช้ความคิดอย่างหนัก
- Writer
