ป่วนหัวใจยัยเลขา (คุณค่าของความรัก)

สารภาพรัก

เท้าที่หยุดนิ่ง หันกลับมามองคนที่ยืนอยู่ด้านหลังของตัวเอง สายตาคมเข้มมองด้วยแววตาอ่อนโยนเหลือเกิน

“ความสัมพันธ์ของดิฉัน กับคุณภัทรกร จะเป็นอะไรกัน คุณเป็นใคร ทำไมถึงเสียมารยาทมาถามดิฉันแบบนี้ คุณจอมทัพอาจจะมั่นใจในตัวเอง ในสิ่งที่คุณมี และคาดหวังว่า ถ้าจีบใครคงไม่พลาด แต่ดิฉันขอยืนยันอย่างหนักแน่นอีกครั้ง ดิฉันไม่มีวันจะคิดอะไรกับคุณ “

“คุณชอบภัทรกร คุณรักบอสของคุณ ทำไมถึงไม่บอกเค้า “

เสียงดุบอกด้วยความโมโห เธอกำลังเล่นกับความรู้สึกผู้ชายอยู่ ภัทรกรชอบเธอ แถมพร้อมจะยอมเป็นลูกไก่ในกำมือด้วยซ้ำ แต่กลับเป็นเธอ ที่พยายามจะระมัดระวังความสัมพันธ์กับบอสหนุ่มอยู่

“ถ้าคุณยังเป็นแบบนี้ สักวันคุณจะเสียคุณภัทรกรไป “ เค้าบอกทิ้งท้าย ก่อนที่เธอจะเดินออกมาอย่างรวดเร็ว

เลขาสาวหยุดเดินสงบสติอารมณ์แล้วมองที่ท้องฟ้าก่อนจะกระพริบตาถี่ๆ เค้าเป็นใคร มีสิทธิ์อะไรมาว่าเธอ เธอไม่ได้เล่นกับหัวใจใคร แต่เธอกลัว กลัวว่าถ้ามีความรัก เธอจะเจ็บหนักจนตายเหมือนแม่ แม่ที่รักพ่อ เทิดทูนพ่อมาตลอด แต่ก็ต้องผิดหวังอย่างที่สุด เมื่อพ่อ รักคนอื่น นอกใจแม่ของเธอ

การทำงานนอกสถานที่จบลงหลังจากมื้ออาหารเที่ยงค่อนไปถึงบ่ายเรียบร้อย ใบหน้าของเจ้าภาพเคร่งขรึมจนบอกอาการไม่ถูกหลังจากที่ได้ยินเสียงไม่เบานักดังออกมาระหว่าง นายใหญ่ของไทยแมนสตีลมีปากเสียงกับเลขาสาวของพีเคอิเล็คทรอนิกส์

“ขอบคุณสำหรับวันนี้ที่มาเยี่ยมชมโรงงานของเรานะครับ ผมดีใจที่ได้ร่วมงานกับพีเคอิเล็คทรอนิกส์ครับ “ เจ้าภาพบอกลาและยกมือไหว้แขกที่มาในวันนี้ ใบหน้าคมเข้มเหลือบมองเลขาสาวที่ไม่ยอมสบตา เค้าหวังว่า การที่คุยกันในวันนี้ อาจจะทำให้เธอ ตัดสินใจอะไรบางอย่างได้ง่ายขึ้น

รถตู้ขับออกมาแล้ว หลังจากนั้นไม่นาน แว่นตากันแดดก็ถูกสวมลงทันที ใบหน้าสวยแทบจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ได้อีกต่อไป เธอมันคนไม่ดี มันเห็นแก่ตัว เธอยอมรับ

“ปัด ปัด พี่ว่าพี่ชอบพี่กร “ เสียงพี่ที่อยู่สายรหัสเดียวกันบอกกับเธอ หลังจากที่เดินมาเข้าห้องน้ำด้วยกัน

“อืม พี่แพทว่ายังไงนะคะ เสียงดัง ปัดได้ยินไม่ถนัด “ คนพูดแก่กว่าเธอ 2ปี จบแล้ว ทำงานที่ธนาคารแห่งหนึ่ง ยิ้มหวานออกมา

“พี่ว่าพี่ชอบพี่กร พี่กร น่ารักมาก ใจดีที่สุด ยังไม่ต้องคิดนะว่า หน้าที่การงานก็ดี ลูกชายคนเดียวอีกต่างหาก “

คนฟังพยักหน้ารับรู้ แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ ก่อนจะปิดฝาชักโครกแล้วนั่งลง เธอกำลังขาสั่น แทบจะยืนไม่ไหว เค้ามีคนมาชอบพอมากมาย และพี่แพทก็เป็นหนึ่งในนั้นถ้าพี่กรชอบตอบละ หัวใจเธอจะเป็นยังไง

“ปัด พี่ออกไปคุยโทรศัพท์ก่อนนะ ปัดออกมาแล้วเดินมาเจอพี่ที่ด้านข้างนะ “ เสียงรุ่นพี่ตะโกนบอก

“ค่ะ พี่แพท “ เธอตอบกลับไปแล้วตั้งสติตัวเอง อย่านะลูกปัด อย่าให้พี่กรเข้ามาในชีวิตเด็ดขาด ห้ามเดี๋ยวนี้

น้องปัดในชุดนักศึกษาเดินออกมาจากห้องน้ำหญิงก็พบว่ามีใครยืนรออยู่แล้ว ใบหน้าของเค้าดูเป็นกังวล และยิ้มออกมาเมื่อเห็นหน้าเธอ

“น้องปัดช้า ไม่สบายหรือเปล่า เข้าห้องน้ำนาน “ เธอรู้สึกถึงลาวารสน้ำผึ้งที่ไหลเข้ามาในหัวใจ มันอบอุ่น นุ่มนวล และเป็นธรรมชาติเหลือเกิน

“ปัดคุยไลน์เพลินค่ะ ไม่มีอะไร “ เธอบอกออกไป แล้วเดินไปเคียงข้างเค้า

”พี่แพทละคะ “ เธอยังถามหารุ่นพี่อีกคนที่มาด้วยกัน

“กลับไปแล้ว แพทเค้ามีธุระ “ ชายหนุ่มบอกตัดบท เพราะคิดว่าเธอคงไม่รู้เหตุการณ์ก่อนหน้านี้

“พี่กร แพทชอบพี่กร “ รุ่นน้องที่อ่อนกว่า2-3ปี ตั้งใจสารภาพในขณะที่เค้ากำลังเดินมาตามลูกปัด ชายหนุ่มยิ้มกว้างออกมา แล้วบอกเสียงอ่อนโยน

“ขอบคุณน้องแพทนะครับ ที่มีความรู้สึกดีๆให้พี่ พี่เห็นแพทเป็นน้อง และพี่ก็จะไม่เปลี่ยนความคิดนี้ครับ “

ฝ่ายหญิงยิ้มออกมา เธอรู้ทั้งรู้ ว่าภัทรกร ไม่มีวันชอบเธอ เค้าไม่ผิดสักนิดที่ซื่อสัตย์กับหัวใจตัวเอง รับฟังเธอด้วยรอยยิ้มที่แสนอบอุ่น

“แพทเป็นน้องที่น่ารักของพี่เสมอ ถ้ามีอะไรที่พี่จะทำให้แพทได้ พี่ยินดีนะครับ “

“แพทดีใจที่ได้บอกพี่กร อย่างน้อยแพทก็กล้าพอที่จะสารภาพออกมา “

เธอบอกเป็นความนัยที่ท้าทายรุ่นพี่ ที่แวะเวียนมาเลี้ยงข้าวสายรหัสบ่อยจนเกินความจำเป็น

“ครับ เก่งมาก ที่กล้าจะสารภาพ พี่มันไม่เก่งพอครับ พี่ยอมรับ พี่กลัว กลัวว่าถ้าปัดรู้ว่าพี่คิดยังไง พี่จะเสียปัดไป “

ปู่กรของรุ่นน้องบอกอย่างตรงไปตรงมากับคนตรงหน้า เค้ายอมรับว่าเค้าไม่กล้า

“แพทกลับก่อนนะคะ มีธุระด่วน อย่าเข้าใจผิดว่าแพทเข้าหน้าพี่กรไม่ติดนะคะ ยังไงเราต้องได้เจอกันอีกแน่ “

รุ่นน้องบอกแล้วเดินแยกจากไป

“ไปครับ กลับไปที่โต๊ะเถอะ เค้าสั่งของหวานกันแล้ว ปัดทานอะไรก็สั่งนะครับ ถ้าไม่หมด พี่ยินดีช่วย “ เค้าบอกพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน แล้วความตั้งใจของเธอที่จะไม่สนใจเค้า ก็หายไปกับรอยยิ้มทันที

รถตู้ขับมาจอดที่หน้าตึกช่วงเย็นเลยเวลาเลิกงานไปแล้ว ขนมของฝากหลายอย่างถูกหิ้วติดไม้ติดมือมาตามธรรมเนียม ภัทรกรยืนรอเลขาของตัวเองอยู่แล้ว เพราะเมื่อเช้าเค้าไปรับเธอ เย็นนี้ก็ต้องรอไปส่งกลับบ้าน

“หน้าดำหน้าแดงมาเลย ร้อนมากหรอไง “ คำทักทายแรกของบอส ทำเอาเลขาต้องจับแก้มตัวเองทันที

“จริงหรอคะ หน้าดำปี๋ไหมคะ “ บอสหนุ่มส่ายหน้าแล้วรับของในมือมาถือเอาไว้เอง

“กลับบ้านกันเรา พี่หิวแล้ว วันนี้กลางวันกินข้าวนิดเดียว “ บอสบอกเสียงอ้อน อยากให้รู้ว่าเพราะอะไร ทำไมถึงกินข้าวได้นิดเดียว

“ว้าาา แต่ปัดยังอิ่มกุ้งเผาอยู่เลยค่ะ กุ้งแม่น้ำตัวโต น้ำจิ้มรสเด็ด ต้มยำก็อร่อย ปลาทอดก็ดี วิวริมแม่น้ำด้วย “ เธอบรรยายบรรยากาศออกมาแล้วมองบอสที่กำลังทำหน้านิ่งเฉยทันที

“อร่อยมั้ยกุ้ง “ เค้าบอกเสียงงอนออกมา จนคนใกล้ตัวรู้สึกได้

“ปัดจะกินได้ยังไงละคะ ถ้าไม่มีพี่กร กินมันกุ้งให้ปัด “ คำพูดของเธอ ทำเอาหัวใจของเค้าอุ่นวาบ เธอร้ายกาจกับเค้ามาก ทำไมชอบทำให้ใจเต้นแรงแบบนี้ เด็กคนนี้ รอยยิ้มอบอุ่นยิ้มออกมาอย่างพอใจ ก่อนจะเปิดรถแล้วเก็บของ ของเธอเอาไว้ในรถ

“ไป ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ไปกินกุ้งกันดีกว่า เอาให้พุงแตกไปเลยดีไหม “ เลขายิ้มออกมาทันที เธอชอบความรู้สึกนี้ ความรู้สึกที่เค้ามีให้เธอ เค้ามองเธอ และแคร์เธอ ก็เธอมันคนเห็นแก่ตัว เธอจะเก็บเค้าไว้ ในส่วนที่ลึกที่สุดเลยทีเดียว