ANG NOBYA KONG ASWANG

Chapter 2

Chapter 2: Mga Lihim ng Gubat

Habang naglalakad si Marco papalapit kay Luna, ramdam niya ang kakaibang kaba sa kanyang dibdib. Hindi niya maintindihan kung bakit ganoon ang nararamdaman niya sa tuwing napapalapit siya sa dalaga. Napakaganda ng mukha ni Luna, ngunit ang mga mata nito ay tila puno ng lungkot at misteryo. Nang magtama ang kanilang mga mata, tumigil si Marco sa kanyang paglalakad.

"Bakit mo ako sinusundan?" tanong ni Luna nang walang pasakalye. May lambong ng lamig ang kanyang boses, ngunit may halo ring kuryusidad.

“Gusto lang kitang makilala nang maayos,” sagot ni Marco. “Bakit ka ba iniiwasan ng mga tao rito? Sabi nila, ikaw daw ay isang—”

“Isang aswang?” putol ni Luna. Tumawa siya nang kaunti, ngunit walang saya sa kanyang mga mata. “Iyan ang sabi nila. At naniniwala ka rin ba?”

Napaisip si Marco. "Hindi ko alam," sagot niya nang tapat. "Pero hindi ako naniniwala hangga't hindi ko nakikita ang totoo. Iba ka lang, Luna. Pero hindi ibig sabihin niyan ay masama ka na."

Sandaling nanahimik si Luna, tinititigan si Marco. “Kung ako nga ang aswang na sinasabi nila, hindi ka ba natatakot?”

“Hindi,” sagot ni Marco nang may kumpiyansa. “Mas natatakot akong hindi kita makilala nang lubusan.”

Sa unang pagkakataon, nakita ni Marco ang ngiti ni Luna. Isang matamis ngunit may halong hinagpis na ngiti. “Mapanganib ang lugar na ito, Marco. Lalo na kapag gabi. Maraming hindi mo pa alam. Siguro ay mas mabuting bumalik ka na sa bahay mo.”

Ngunit sa halip na bumalik, tumabi si Marco kay Luna. "May mga bagay bang kailangan kong malaman?" tanong niya. “Gusto kong malaman ang lahat.”

Saglit na nagdalawang-isip si Luna. “May mga lihim ang gubat na ito,” sagot niya nang marahan. “At ako… ako ay isa lamang sa mga ito. Kung gusto mo akong makilala, samahan mo ako.”

---

Sinundan ni Marco si Luna papasok sa mas malalim na bahagi ng gubat. Sa bawat hakbang, ramdam niya ang lamig ng hangin at ang kakaibang pakiramdam na parang may mga matang nagmamasid sa kanila. "Saan tayo pupunta?" tanong ni Marco habang nilalagpasan nila ang mga matatayog na puno at matinik na palumpong.

“Sa puso ng kagubatan,” sagot ni Luna. “Doon mo makikita ang katotohanan.”

Makalipas ang ilang minuto ng paglalakad, narating nila ang isang malawak na bahagi ng gubat kung saan naroon ang isang lumang bahay-kubo na tila matagal nang iniwan. Palibhasa’y luma at sira-sira na ang bubong nito, ngunit may kakaibang aura na parang ito’y buhay pa.

“Dito ako lumaki,” sabi ni Luna. “Dito rin nagsimula ang lahat.”

Naglakad si Luna papasok sa loob ng kubo, at sinundan siya ni Marco. Sa loob, nakita ni Marco ang mga lumang kasangkapan, mga pinaglumaan na aklat, at mga nakasabit na dahon at halamang gamot. Nakita niya ang isang larawan sa isang mesa—larawan ng isang batang babae at isang babaeng malumanay ang mukha.

“Nanay mo?” tanong ni Marco habang itinuturo ang larawan.

“Oo,” sagot ni Luna, pinagmamasdan ang larawan. “Siya ang nag-alaga sa akin at nagturo kung paano gamitin ang mga kapangyarihang ito. Noong bata pa ako, normal lang ang lahat. Pero isang gabi, isang nilalang ang dumating at isinumpa ako at ang buong pamilya ko. Ngayon, ako na lang ang natitira.”

Napalunok si Marco sa narinig. “Ano'ng klaseng nilalang?”

Isang malalim na buntong-hininga ang binitiwan ni Luna. “Isang matandang mambabarang. Gusto niya akong gawing tagapagmana ng kanyang mga kapangyarihan. Hindi ako pumayag, kaya’t isinumpa niya ako. Tuwing kabilugan ng buwan, nagiging aswang ako—isang nilalang na takot at kinamumuhian ng lahat.”

Napatingin si Marco sa mukha ni Luna at nakita niya ang bigat ng bawat salita. Hindi siya makapaniwala na sa likod ng magandang mukha ni Luna ay may matindi at madilim na lihim na nagkukubli.

“Huwag kang matakot, Marco,” dagdag pa ni Luna. “Kahit pa totoo ang mga sinasabi nila, wala akong balak manakit ng kahit sino.”

Hinawakan ni Marco ang kamay ni Luna. “Hindi ako natatakot. Alam kong hindi ka masama.”

Napatitig si Luna sa mga mata ni Marco, at tila may kung anong biglang bumalik sa kanyang puso—isang damdaming matagal nang nawala. Ngunit bago pa man niya maisip nang maigi, isang malakas na kalabog mula sa labas ng kubo ang nagpatigil sa kanilang usapan.

---

“M-May tao ba sa labas?” tanong ni Marco, nanlalamig ang kamay habang pinipisil ang flashlight.

Napakagat-labi si Luna at tumango. “Marahil isa na naman sila…”

“Sino sila?”

"Basta sundan mo ako," utos ni Luna habang mabilis na kumilos palabas ng kubo. Tahimik silang naglakad pabalik ng daan, ngunit mas mabilis ang kanilang mga hakbang. Habang papalapit sila sa gilid ng kagubatan, naririnig ni Marco ang mga kaluskos at boses na papalapit.

“Mga tao sa baryo,” bulong ni Luna. “Ayaw nilang may naglalakbay dito kapag gabi. Natatakot silang baka ako ay nasa paligid.”

Hindi malaman ni Marco kung bakit nanginginig ang kanyang dibdib sa kaba, ngunit alam niya ang isang bagay—hindi niya hahayaan na mapahamak si Luna.

“Bakit hindi mo ipakita sa kanila ang totoo?” tanong ni Marco, halos hinihingal na sa bilis ng kanilang paglakad.

“Hindi ganoon kadali iyon,” sagot ni Luna. “Kapag natakot ang tao, hindi nila naiintindihan. Nagiging marahas sila. At may ilan sa kanila na hindi na matututo.”

Biglang may narinig silang malakas na sigaw mula sa malayo. “Ayan na sila!” bulalas ni Luna. “Marco, magtago ka!”

Ngunit hindi sumunod si Marco. Imbes, hinatak niya si Luna patungo sa isang mas ligtas na lugar sa likod ng isang malaking puno. “Wala akong balak na iwan ka,” sabi ni Marco, tumitig kay Luna. “Anuman ang mangyari, hindi kita iiwan.”

Napangiti si Luna sa kabila ng takot. “Salamat, Marco.”

Pagkatapos ng ilang minuto, naglaho ang mga boses at tunog ng mga paa. Napayakap si Luna kay Marco, at sa gabing iyon, mas tumibay ang loob nilang harapin ang mga hamon na naghihintay sa kanila.

---

Sa pagtatapos ng ikalawang kabanata, malinaw na higit pa ang damdamin ni Marco kaysa sa takot, at handa siyang ipaglaban si Luna laban sa mga pamahiin at panghuhusga ng baryo. Ang kanilang unang hakbang tungo sa pag-alam ng tunay na misteryo ng Barangay Maligaya ay nagsisimula pa lamang, at maraming panganib ang naghihintay sa kanilang daan.