“MALAYO pa ang Mahal na Araw, ah. Bakit naman parang Biyernes Santo na ang mukha mo? Anong problema mo?” kunot-noong tanong ni Charlotte nang dumating si Penelope sa university.
Tiningnan ni Penelope ang kaibigan bago siya umupo sa tabi nito. Isang malakas na buntung-hininga ang pinakawalan niya nang makaupo siya.
Tinaasan siya ng kilay ni Charlotte. Ang mukha nito ay nagtatanong.
“Nahihirapan na kasi ako,” simpleng sagot niya bago niya itinuon ang tingin sa labas ng bintana. Mainit na ang sikat ng araw kahit alas-siyete pa lang ng umaga.
“Nahihirapan, saan?” Narinig niyang tanong ni Charlotte.
Ibinalik niya ang tingin sa kaibigan. “Si Ulysses kasi…” naghihirap ang kalooban niyang sabi.
“Bakit si Ulysses? Kumusta na pala siya? Hindi pa ba siya nakalabas ng hospital?” magkakasunod
