“พี่ใหญ่” ฉันเรียกคนตรงหน้าออกไปด้วยน้ำเสียงตกใจ
“คิดว่าจะจำไม่ได้” แล้วพี่ขุนพลก็พูดขึ้นด้วยรอยยิ้มที่ฉันรู้สึกคุ้นเคย
“ทำไมพี่จำลินได้ล่ะ” ฉันถามออกไปอย่างไม่เข้าใจ เพราะว่าฉันยังจำเขาไม่ได้เลย
“ตอนแรกก็สะดุดชื่อและความคุ้นเคยกับบุคลิคของเธอมั้ง เลยลองสืบดู” พี่ขุนพลตอบกลับมา
“ตั้งแต่เมื่อไหร่” เพราะเราได้เจอกันที่ผับเมื่อคืนเป็นครั้งที่สองได้มั้ง
“ก็ตั้งแต่วันแรกที่คุยกัน” วันที่แนะนำตัวกับพี่รหัสงั้นหรอ
“โห่ นานขนาดนั้นพี่ไม่คิดจะบอกลินเลยหรือไง” ฉันถามออกไป นี่เขาปล่อยมานานขนาดนี้โดยไม่คิดจะทักฉันเลยหรือไง
“ก็ไม่มีเวลา” พี่ขุนพลตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจ
“เหอะ ไม่มีเวลา แล้วไปทำอะไรไม่มีเวลาล่ะ ในมหาลัยก็ไม่ค่อยจะเจอเลย” ฉันพูดอย่างประชดออกไป
“ไม่เจอก็ไม่ได้หมายความว่าไม่ได้เข้าเรียนนะครับ” แล้วเขาก็ตอบกลับมาอีกครั้ง
“บังเอิญจัง ลินคิดว่าพี่จะลืมลินไปแล้ว” เพราะฉันก็ลืมไปแล้วเหมือ
