First Love (รักร้ายนายโลเล)

ปาลิน “สายแล้ว สายแล้ว” ฉันรีบเร่งฝีเท้าตัวเองให้เร็วจนแทบจะวิ่ง เมื่อตอนนี้มันเลยเวลาเข้าห้องเรียนมาเกือบสิบนาทีแล้ว ขอให้อาจารย์ยังไม่เข้าด้วยนะ “เห้อ” ฉันถอนหายใจตัวเองออกมา หลังจากถึงหน้าประตูห้อง และยังไม่เจออาจารย์อยู่ในห้อง นั่นก็ทำให้รอดไปวันหนึ่ง ฉันเดินเข้าไปหากุ้งนางที่นั่งอยู่คนเดียว ฉันว่าฉันสายแล้วนะ ยัยเรนโบว์มันยังสายกว่าฉันอีกหรอเนี่ย “มานานหรือยัง” ฉันถามยัยกุ้งนางออกไป “พึ่งมาเมื่อก่อนมึงเมื่อกี้เลย ว่าจะโทรหาพอดี” กุ้งนางตอบโดยที่ความหอบยังคงเหลืออยู่ “แล้วไอ้เรนล่ะ” ฉันถามมันออกไป ไม่คิดว่ามันจะสายขนาดนี้ “ยังไม่มาอ่ะดิ เดี๋ยวกูโทร...” กุ้งนางกำลังจะพูด แต่ก็ต้องหุบปากทันที เมื่อเสียงทรงพลังด้านหน้าดังขึ้น “สวัสดีค่ะ นักศึกษา” นั่นแหละค่ะ เสียงที่หยุดการกระทำทุกอย่างของนักศึกษาในห้องให้อยู่ในความสงบได้ จะอะไรอีกล่ะ ก็อาจารย์วิชานี้เป็นถึงคณะบดีของคณะฉันไงล่ะ ท่านจะเข้ามาสอนนักศึกษาปีหนึ่งเหมือนเป็นการต้อนรับ พูดง่ายๆ คือเหมือนเป็นประเพณีของท่าน ที่จะต้อนรับและส่ง คือสอนตอนปีแรกเทอมแรก และปีสุดท้าย เทอมสุดท้าย และที่สำคัญ คือขึ้นชื่อเรื่องความเนี๊ยบ ความตรงต่อเวลา มากกกกกก คือทุกอย่างต้องเป๊ะอ่ะ ประมาณว่าอยู่นอกมหาลัยเขาก็เป็นผู้ดีคนหนึ่งอ่ะ “สวัสดีครับ/ค่ะ” เสียงพวกเราทุกคนทำความเคารพกลับ “การเรียนกับอาจารย์ไม่ใช่เรื่องยาก แต่การจะอยู่ด้วยกันต้องมีกฎ นั่นคือ ระหว่างเรียนห้ามให้เห็นนักศึกษาหยิบหรือแอบเล่นโทรศัพท์มือถือ ยกเว้นมีเรื่องฉุกเฉินให้ยกมือขออนุญาตออกไปคุยได้ ห้ามคุยและรับประทานอาหารระหว่างการเรียนการสอน ข้อสุดท้าย อาจารย์จะเช็คชื่อหลังสิบห้านาที ถ้าเลทไปกว่านี้เช็คขาดค่ะ” เสียงของอาจารย์วัยกลางคนปลายๆพูดออกมา แล้วพวกเราจะทำอะไรได้ นอกจาก... “ทราบ ครับ/ค่ะ” เสียงของพวกเราทุกคนตอบรับอย่างไม่กล้ามีปัญหา “งั้นเริ่มปฏิบัติค่ะ” อาจารย์พูดขึ้น ก่อนจะเริ่มแจกรายละเอียดต่างๆในการเรียนการสอน “ทำไงวะ ไอ้เรนยังไม่มาเลย จะโทรก็ไม่ได้” ฉันหันไปกระซิบกับกุ้งนาง “นั่นดิ ห้องนี้มีกล้องวงจรปิดด้วย ถ้าเกิดแอบโทรอาจารย์จะไปเช็คทีหลังไหมวะ” กุ้งนางตอบกลับเสียงเบาไม่ต่างกัน “นักศึกษาสองคนข้างหลังมีอะไรสงสัยคะ ถามอาจารย์ได้” แล้วสุดท้าย เสียงพร้อมกับสายตาของทุกคนในห้องก็หันมามองฉันกับกุ้งนางทันที “ไม่มีอะไรสงสัยค่ะ ขอโทษค่ะ” ฉันกับกุ้งนางรีบก้มหัวขอโทษออกไป “ไม่มีก็ฟังนะคะ อาจารย์อยู่ด้านหน้า” เห้อ โดนหมายหัวตั้งแต่คาบแรกเลยหรือไง เห็นอาจารย์อายุเยอะแบบนี้ แต่ความจำดีนะ(ได้ยินรุ่นพี่พูดต่อๆกันมา) ขอโทษนะยัยเรนโบว์ พวกกูคงโทรตามมึงไม่ได้แล้ว ถึงได้ตอนนี้มึงก็โดนขาดอยู่ดี เพราะมันเลทเกินมาสิบห้านาทีแล้ว ปาลิน อายุ 19 ปี เรียนปีหนึ่งบริหารธุรกิจ นิสัยเป็นคนร่าเริง กวนๆ ขี้เล่น คิดแบบไหนก็พูดแบบนั้น และที่สำคัญ เธอชอบทุ่มเทกับทุกเรื่องที่เธอบอกว่าชอบ จนกว่าเธอคิดว่าทำสิ่งนั้นไม่ได้แล้ว ถึงจะยอมถอยออกมา เป็นลูกสาวคนโตของบ้าน มีน้องสาว(ที่ไม่อยากนับญาติ)ร่วมพ่อ แต่คนละแม่หนึ่งคน ฐานะทางบ้านพอมีพอกินค่อนไปทางมีฐานะ แม่แท้ๆเสียชีวิตแล้ว และพ่อก็แต่งงานใหม่หลังจากแม่เสียไม่ถึงปี ไม่ถูกกับพ่อและคนในครอบครัว มีเพื่อนสนิทสองคนตั้งแต่สมัยเรียนประถมด้วยกัน สถานะโสด เพราะยังไม่เจอพ่อของลูก