“มึงจะกลับเลยไหม” เสียงกุ้งนางถามขึ้นออกมา
“เออ วันนี้เหนื่อยๆอ่ะ” ไอ้เรนโบว์ตอบ
“มึงก็อย่าหักโหมมากสิ” ฉันแซวมันออกไป เพราะว่ามันปรับความเข้าใจกับพี่สายฟ้าได้สักพักแล้วไง แล้วหลังจากนั้นฉันก็เห็นคอเพื่อนฉันมีรอยช้ำทุกวัน
“ทำเป็นพูดดี ตัวเองไม่หักโหมเลยนะ” ไอ้เรนโบว์ย้อนกลับคืนมาใส่ฉัน
“บ้า พูดเรื่องอะไรก็ไม่รู้” ฉันตอบกลับด้วยท่าทางเขินอาย ทำเป็นรู้ดีนะเพื่อนนะ
Rrrrrr แล้วเสียงโทรศัพท์ไอ้เรนโบว์ก็ดังขึ้น ก่อนมันจะกดรับ
“ค่ะ”
“เลิกแล้วค่ะ”
“มีอะไรหรือเปล่าคะ”
“งั้นเดี๋ยวเรนไปเองก็ได้ค่ะ เรนกำลังจะออกจากมหาลัยพอดี”
“พวกมึง งั้นเดี๋ยวแยกกันตรงนี้เลยนะ กูมีธุระต้องไปทำ” ไอ้เรนโบว์หันมาบอกพวกฉันหลังคุยโทรศัพท์เสร็จ
“แล้วมึงไม่รอพี่สายฟ้ามารับหรอ” ฉันถามมันออกไป เพราะปกติพี่สายฟ้าจะมารับมันบ่อยๆ
“เออว่ะ” มันพูดเหมือนพึ่งคิดได้ ก่อนจะต่อสายหาพี่สายฟ้ามั้ง
“อืม แค่จะโทรมาบอกว่าไม่ต้อ
