ขบวนเดินทางของอ๋องเก้าเคลื่อนไปช้าๆ ด้วยมียายเฒ่าและคนเจ็บเป็นตัวถ่วง ทุกคนก็นึกเสียว่าชมนกชมไม้ในวันพักผ่อน ตลอดทางท่านอ๋องเก้าแวะจับจ่ายใช้สอยมิได้ขาด เสื้อผ้าแพรพรรณจับทดลองให้นางสวม ฉินเสวี่ยเหมยยินดีมิน้อย ที่ทหารผู้นี้พอมีฐานะอยู่บ้าง มีผู้คนให้ใช้สอย แม้มิสมกับฐานะของนางนัก แต่ยามนี้นางไร้ตัวตนในแผ่นดินนี้ ทหารผู้หนึ่งอาจช่วยกอบกู้ราชวงศ์ของนางก็เป็นได้ นางรอคอยข่าวคราวของอนุชาตัวน้อย นางเป็นเพียงตัวล่อให้ผู้คนสับสนก็เพียงนั้น
"เจ้าลองสวมใส่ ผ้าไหมสีท้องฟ้าอ่อนนี้ดีหรือไม่ ข้าว่าเหมาะสมกับเจ้านัก "
ฉินเสวี่ยเหมยใช้ฝ่ามือลองสัมผัสแพรพรรณนุ่มลื่น นางถึงกับน้ำตารื้นในทีเดียว
"ในเวลาข้าวยากหมากแพง นางมีผ้าผ่อนแพรพรรณใช้สุขสบาย ป่านนี้เล่าน้องน้อยของนางจะตกยากอยู่หนใด ตกตายไปแล้วหรือไม่ สวรรค์ช่างกลั่นแกล้งนางยิ่งนัก "
ฉินเสวี่ยเหมยน้ำตาร่วงเผาะหยดลงบนผ้าไหม จิ้นเล่อร้อนรนทำอันใดมิถู
