เวลาผ่านไปเกือบครึ่งเดือน ฉินเสวี่ยเหมยปากแผลปิดสนิทแล้ว นางรู้สึกตนแต่ยังคงขยับกายรุนแรงมิได้ คราแรกตอนตื่นมานางกรีดร้องเจ็บปวดน่าเวทนานัก นางถูกกรอกยาเหม็นฉุน คราแรกนางสำรอกมันจนหมด มิมีผู้ใดเข้าใกล้นางได้อีก
ยายเฒ่าทั้งขู่ทั้งปลอบนาง แต่ลงท้ายแล้ว นางก็คายมันจนสิ้น ผู้คนล้วนเอือมระอานางและรายงานเรื่องนี้ไปยังท่านอ๋องในทันที ในที่สุดท่านอ๋องเก้าก็มาปรากฎที่ตรงหน้านาง บีบปากนางจนแน่น ยกชามยากรอกปากตนเองและประกบริมฝีปากนาง ป้อนยาต่อหน้าธารกำนัล
นายกองกู่ผิวปากหวือและหัวเราะชอบใจก่อนจะเดินออกไป ยายเฒ่าหันหลังหนีไปในทันใด
ท่านอ๋องเก้าจิ้นเล่อถือโอกาสอีกเล็กน้อย ตวัดปลายลิ้นขมปร่าพัวพันกับลิ้นนาง รสชาติชวนคลื่นไส้มิน้อย แต่ชาติอาชาไนยมีหรือจะใส่ใจมันไปได้อีก จิ้นเล่อตรึงใบหน้าหวานแน่นหนาและตวันลิ้นควานไปมา จนลมหายใจของฉินเสวี่ยเหมยกระตุกลง มือไม้ของนางหล่นลงที่กลางอกของบุรุษ จวบจนบุรุษสาส
