คลั่งรักโลลิต้า

Chapter 2 : Lolita Doll ตุ๊กตามนุษย์

Chapter 2 : Lolita Doll ตุ๊กตามนุษย์

ข้อมูลส่วนตัวของเธอถูกปิดบังว่าเป็นใครมาจากไหนตามสัญญาที่เซ็นไว้เพื่อรักษาภาพพจน์ของการเป็น ‘Idol Doll’ หรือนางแบบตุ๊กตา ผู้จัดการงานเกมจริงจังขนาดว่าเธอต้องดูแลภาพทุกภาพที่หลุดออกไปให้เหมือนตัวเองกำลังสวมตุ๊กตามาสคอตโดยไม่ให้เด็ก ๆ จับไว้ว่าข้างในเป็นคือมนุษย์ ถึงห้ามนักข่าวบางสำนักไม่ได้ ไหนจะพวกช่างขุดว่าเธอเรียนที่ไหนทำอะไรมาเปิดเผยในโซเชียล เธอแค่ต้องดูแลตัวเองระดับหนึ่งในฐานะพรีเซนเตอร์ประจำ การรับงานของบริษัทอื่น ๆ ต้องไม่ขัดกับสัญญาที่เซ็นไว้ปีต่อปี

ไอรีนไม่คิดรับงานที่อื่นเพราะว่าที่นี่ให้เงินดีที่สุด ถึงมีสัญญาทาสสักหน่อยตรงรับงานที่ไหนไม่ได้หากเป็นผลิตภัณฑ์การถ่ายภาพเกี่ยวกับความงาม อีกเหตุผลหนึ่งคงเป็นเพราะคุณท่าน ประธานบริษัทผู้ให้ความช่วยเหลือเธอมาตลอดจนวันนี้

หญิงสาวตั้งใจทำงานอย่างดีผ่านเสียงชัตเตอร์ที่มีสายตาชื่นชมหลายคู่ จนตากล้องก้มหน้าลงจอมอนิเตอร์ในมือ คิดว่าพอใจกับภาพที่ได้แล้วยังมากพอเผื่อเหลือไม่ให้ต้องเสียเวลามาแก้งานอีกรอบ

“พี่ว่าโอเคแล้วนะคะ งามเลิศที่สุดในปฐพี เชิญค่ะคุณน้อง...” แล้วผายมือเชื้อเชิญนางแบบสาวพร้อมรอยยิ้ม “พี่ลิลลี่ Happy birthday ล่วงหน้าด้วยนะคะ”

ตากล้องหนุ่มเทียมสะบัดปอยผมมัดลวก ๆ ยุ่งเหยิงที่ปรกบนหน้าผากอย่างเชิด ๆ สไตล์อาร์ตติส ก่อนก้าวกระฉับกระเฉงไปหาเจ้าของงาน นางแบบจึงลุกจากที่นั่งไป

ไอรีนเกือบลืมไปแล้วว่ามีคนรอเธออยู่ เขาไม่แม้จะมองหน้าเธอแต่หันไปคุยกับตากล้อง ขณะสตาฟบางคนเข้ามาแสดงความยินดีกับวันครบรอบวันคล้ายวันเกิดในเดือนหน้า เธอยิ้มรับอย่างเป็นมิตร ตาเหลือบมองคนตรงมุมห้องสตูดิโอความกว้างแค่พอถ่ายรูปงานเล็ก ๆ

เจ้าของร่างสูงในเสื้อคอกลมกางเกงยีนสีซีด ทรงผมเรียบเสยเหนือวงหน้าคร้ามคมมีเสน่ห์ โก้หรูแต่หัวจรดเท้าด้วยงานแบรนด์เนมสมฐานะ ชายหนุ่มกำลังตื่นเต้นกับรูปถ่ายด้วยท่าทางไม่ต่างจากบิดาผู้คลั่งไคล้งานโกธิคโลลิต้า

‘อุ๊ยตายแกร้ๆๆๆ! ดูสิยะ ลูกชายท่านประธานหล้อหล่อ’

‘สามสิบกว่าคงมีเมียแล้วมั้งง’

‘อาหารตาย่ะ เอ้อ... แต่ฉันว่าหน้าเขาหล่อเหมือนคุณพ่อ... เหมื้อนเหมือนเนอะ คิ้วจมูกปากนี่ถอดกันมาเด้ะ ได้ยินว่าอายุสามสิบสี่แล้วนะ’

เสียงกรี๊ดกร๊าดของพนักงานสาวน้อยใหญ่ข้างหลังไอรีนล้วนเป็นคำชม ต่างคนจ้องกันเป็นตาเดียวเหมือนจะสิงร่างหนุ่มลูกครึ่งญี่ปุ่นรูปหล่อ

ด้วยรูปร่างกำยำเป็นล่ำสัน คิ้วเข้มหนาโก่งเข้าหาดวงตาคู่คม ใบหน้าหล่อเหลาไม่มีแม้รอยกระฝ้า เด่นสุดคงเป็นลักยิ้มตรงมุมปากทั้งสองข้าง ผิวขาวไร้รอยแผลตามแบบฉบับหนุ่มญี่ปุ่น หากว่าเขาใส่สูทเธอคงนึกว่าเป็นผู้บริหารที่มาทำงานกันเกลื่อนสุขุมวิท นับว่าเขาดูดีในระดับเป็นนายแบบดาราได้

ไม่มีเหตุผลอะไรให้เขาต้องมาที่นี่แต่เขาก็มา...

ไอรีนยังให้ความสนใจชายแปลกหน้าอยู่ตลอด กระทั่งเขาเดินไปหาหนุ่มไอทีคนหนึ่งเหมือนว่ารูปจะมีปัญหา สักพักสตาฟก็ผลัดมาขอถ่ายรูปลงโซเชียลเป็นเรื่องปกติกิจวัตร ซึ่งเธอไม่ใช่คนถือตัว ด้วยความเคยชินจึงแจกยิ้มชูสองนิ้วฉีกยิ้มกว้างหวาน จนสัมผัสได้ถึงรังสีอำมหิตพาลเสียวสันหลังวาบ นัยน์ตาคู่คมไม่เป็นมิตรของคนตรงมุมห้องนั้นทำเธอเลิ่กลั่กรับเสื้อผ้าจากสตาฟวิ่งเข้าห้องแต่งตัว

หญิงสาวใช้เวลาไม่ถึงสิบห้านาทีจัดการกับตัวเอง ก่อนจะทำด้อม ๆ มอง ๆ หลังประตูห้องแต่งตัวเพราะไม่กล้าเข้าไปยกมือไหว้...

ศรัณย์วริศ มัตสึโมโต้ ประธานคนใหม่ของบริษัทนั่นแหละ เธอคิดว่าเขาน่าจะเป็นลูกชายคนเล็กเพราะแม่ไปทำความสะอาดบ้านคุณท่านเป็นประจำ เคยพบเขาตอนอายุประมาณเจ็ดขวบได้แล้วก็ไม่ได้เจอกันอีกเลยจนประธานบริษัทมาเสียชีวิตกะทันหัน

ไอรีนกำลังคิดว่าควรยกมือไหว้หรือโค้งคำนับทักทายแบบชาวญี่ปุ่น เรียกเขาว่าคุณอา? หรือเรียกคุณท่าน? คุณลูกชายของคุณท่าน? ท่านประธาน? ฟังดูแล้วเขาจะเฮิร์ทเรื่องพ่อตายไหมกับการต้องมารับตำแหน่งกะทันหันทันทีเร่งด่วนขนาดนี้ทั้งที่ประจำอยู่สาขาญี่ปุ่นมานับสิบ ๆ ปี ศรัณย์ซามะคงฟังแล้วตลก... เขาจะดุเธอไหมนะ? เขาจะเกลียดขี้หน้าเธอไหม?

เออ... เขาคงชอบเธออยู่หรอก ตุ๊กตาตัวโปรดของคุณพ่อสบายดีมีสุข ตัวเองโดนเฉดหัวไปทำงานที่ญี่ปุ่นอาศัยกับคุณแม่สองคนลำพังมาทั้งชีวิต

ดวงตาคู่สวยสั่นไหว ตัวสั่นระริกด้วยความขลาดกลัว ไอรีนรู้สึกตัวลีบเล็กลงเรื่อย ๆ ชะโงกคอมองผ่านประตูไป เขาก็ยังไม่เหลียวมอง...

ต่อให้เธอเป็นพรีเซนเตอร์ตัวแม่ของบริษัท แต่เธออยู่ในสถานะลูกจ้าง ยังเป็นแค่ลูกสาวแม่บ้าน บังเอิญหน้าตาดีหน่อยเพราะแม่ดันพลาดท่าท้องกับฝรั่ง

ใช่... คุณท่านทากะไม่เคยเห็นเธอเป็นลูกเป็นหลาน แต่เป็นตุ๊กตาน่ารักของประดับคฤหาสน์งานพรีเมียม ของเล่นชิ้นโปรดไว้อวดเพื่อนฝูงเท่านั้นจริง ๆ

มันเป็นเรื่องธรรมดาสัจธรรมของคนรวย พวกเขารวย... รวยมาก! ตรงข้ามคนหาเช้ากินค่ำอย่างเธอและแม่ราวฟ้ากับเหว