Chapter 1 : Lolita Doll ตุ๊กตามนุษย์
เก้าอี้หวายทรงกลมเบาะนุ่มสบายโทนสีพาสเทลเข้ากับเดรสตัวฟูฟ่องระบายลูกไม้ กระโปรงบานงานประณีตจีบไล่เป็นชั้น ๆ ถุงน่องลายลูกไม้แนบเนื้อความสูงถึงหัวเข่า รองเท้าส้นสูงสามนิ้วปลายกว้างหนาแฟชั่นโลลิต้ามีไข่มุกและโบว์สีขาวสว่างเป็นเครื่องประดับทำให้เธอดูเป็นสาวบริสุทธิ์สดใส
เจ้าของเรือนร่างงามพยายามกักกันกระบอกตาร้าวผ่าวของเธอไว้ กะพริบตาให้น้อยที่สุดสู้แสงแฟลชถี่ ๆ ท่ามกลางฉากผ้าม่านสูงใหญ่ไฟสตูดิโอสว่างจ้า ราวกับว่าอุปกรณ์กล้องรายล้อมรอบกายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตประจำวัน
ก็แค่บางวันเท่านั้น...
“วันนี้แม่ขอชมโลลิฯ ธีมสดใสนะคะคุณลูก หวาน ๆ ใส ๆ ดูซุกซนแบบนี้แหละเลิศ”
“ค่ะพี่ลิลลี่” เสียงหวานรับคำพร้อมกระตุกมุมปากเบา ๆ สาวน้อยวัยใสจัดท่าทางตัวเองให้ดีโดยมีตากล้องขาประจำคอยเก็บภาพถ่ายไปเรื่อย
ปลายนิ้วเรียวยาวใต้ถุงมือลายลูกไม้เลื่อนไปหยิบถ้วยชาจากชั้นวางขนมเบเกอรี่บนโต๊ะกระจกกลม วางพักไว้บนจานรองแก้วด้วยท่าทางสง่างามสะกดสายตาผู้คนรอบกาย ในการควบคุมของนักแสดงอาจเนรมิตมันให้มีน้ำหนักจากการไหลของน้ำในความว่างเปล่าก็สามารถทำได้
ทั้งหมดล้วนไม่ใช่เรื่องใหม่สำหรับ ‘ไอรีน’
แต่เล็กจนโตมาเธอรับงานถ่ายแบบจนกลายเป็นเรื่องเคยชิน ขนาดว่าธีมก่อนหน้านี้เธอต้องใส่เข็มขัดคอร์เซ็ต ด้านหน้าเป็นริบบิ้นแสนน่ารักแต่ข้างหลังคือแฟชั่นสุดสยองของสตรียุคโบราณของจริง เธอสามารถที่จะขยับตัวได้อย่างระมัดระวัง เพื่อให้ได้ภาพที่สวยพอเหมาะพอดี
แต่ให้ตายเถอะพระเจ้า! ไอ้เชือกบ้านี่มันรัดหน้าท้องแน่นจนหายใจแทบไม่ออก ขนาดเอวยี่สิบสามจากการควบคุมอาหารโดยเคร่งครัดทำให้แผ่นหนังผ่อนแรงรัดลงบ้าง เธอไม่อยากจินตนาการว่าคนสมัยก่อนต้องทำมันไปเพื่ออะไร
ถ้าหากว่าเป็นตอนนี้ล่ะก็... คงจะเป็น...
เงิน...
เงินหนอเงิน...
คาถาเดียวท่องไว้ใจร่มเย็น เสียงกดชัตเตอร์หมายถึงเงิน หน้าที่ของเธอคือหาเงิน...
ไม่ใช่สิ... เธอเป็นตุ๊กตา...
คิดพลางผ่อนลมหายใจเข้าออกช้า ๆ อย่างระวัง แผ่นหลังเหยียดตรงเชยค้างมนขึ้น คอยเงี่ยหูฟังตากล้องบอกว่าอยากได้แบบไหนยังไง
“จือปากให้แม่อีกนิดดเนอะน้องไอรีนขา นั่นล่ะ... งามมากคุณลูก สวยงามที่ซู้ดดค่ะ อย่างนั้นล่ะค่ะ… อีกนิดนะค้าสาวน้อย...”
คำสั่งเสียงและการเคลื่อนไหวอย่างว่องไวของสาวประเภทสองสมเป็นคนสนิทสนมกันมานาน อากัปกิริยาของสาวโลลิฯ บนเก้าอี้นั่งก็เป็นไปอย่างธรรมชาติ เธอยกถ้วยกาแฟขึ้นจรดริมฝีปาก ตาหลุบมองแก้วน้ำว่างเปล่า
เหนือหน้าอกอวบอัดซึ่งถูกซ่อนไว้ใต้โบว์อันใหญ่ไขว้ทับกันด้วยเชือกเส้นเล็ก ๆ ผ้าคาดผมเก็บปลายยาวขมวดปมของมันไว้เหนือกกหูผูกทับด้วยโบว์ คนดูแลชุดเข้ามาจัดกระโปรงเป็นบางครั้ง แต่คงไม่บ่อยนักด้วยความเป็นมืออาชีพของนางแบบ
ไอรีนแค่รู้สึกว่าการถ่ายรูปมันน่าเบื่อ ทั้งเสื้อผ้าหน้าผมการแต่งตัวรุ่มร่ามสัมภาระมากมาย ใต้กระโปรงสุ่มสั่งตัดอย่างดีของเธอคือแฟชั่นยุควิกตอเรียนผสมปนเปกับอะไรต่อมิอะไรมั่วไปหมด เหมือนไปเดินชิลล์กลางย่านชินจุกุ ฮาราจุกุ พวกเขากลับจับเธอแปลงร่างเป็นตุ๊กตา!
“เจ้ขออีกสักชั่วโมงเนอะ เอารูปเยอะไว้ก่อนกันเหนียว”
“ได้ค่ะพี่ลิลลี่ เอาตามสะดวกพี่เลยค่ะ”
ด้วยความเป็นเด็กว่านอนสอนง่าย น่ารักในสายตาของทุกคน เธอทำให้ตากล้องสบายใจแล้วยังไม่เกี่ยงหากว่ามันล่วงเลยเวลางานไปสักหน่อย เธอหวังว่าทุกอย่างจะต้องออกมาดีจึงค่อย ๆ เปลี่ยนอิริยาบถไปจับอุปกรณ์เป็นร่มลูกไม้อลังการ นั่งพับเพียบเรียบร้อยบนเสื่อปิกนิกซึ่งเด็กยกของเข้าฉากจัดการมันอย่างรวดเร็ว หยิบขนมเค้ก อุ้มตุ๊กตากระต่ายน่ารัก บ้างดื่มชาสลับท่วงท่าไปเหมือนมาสังสรรค์ลำพังท่ามกลางฤดูร้อน
ไอรีนทำมันให้ออกมาดีกว่างานอื่น ๆ ในเมื่อมันเป็นงานเพียงอย่างเดียวซึ่งเธอสามารถทำได้ด้วยอายุวัยเท่านี้ เธอก็รับจ๊อบมาแต่จำความไม่ได้ด้วยซ้ำ
ส่วนตัวเธอนั้นมีฐานแฟนคลับพอสมควร ส่วนใหญ่แล้วเป็นโอตาคุ
พวกเขาหลงใหลคลั่งไคล้ไอรีน ไอซาว่า ตัวละครในเกมที่มีชีวิตจริงขึ้นมาด้วยฝีมือของทากะ มัตสึโมโต้ นัยน์ตาสีเขียวมรกตของเธอซึ่งเป็นความผิดพลาดของเมลานีนการสร้างสีที่มีแค่ 2% ของมนุษย์บนโลก จมูกโด่งรั้นรับใบหน้าเรียวสวยของเด็กสาวไร้เดียงสา ริมฝีปากอมแดงชมพูเป็นกระจับงาม ผมสีบรอนด์ทองประกายน้ำตาลความยาวถึงสะโพกยิ่งทำให้เธอเหมือนตุ๊กตา ผิวเนียนละเอียดทั่วกายขาวอมชมพูไม่ซีดขาวไร้สุขภาพแต่มีน้ำมีนวล
เป็นโชคดีเสียอีกกับการที่ผู้คนชื่นชอบทุกอย่างที่เป็นตัวเธอ นั่นทำให้ภาพสวย ๆ แต่ละภาพมีมูลค่าราคา
ผ่านช่องทางเฟซบุ๊ค อินสตาแกรม ทวิตเตอร์ ยูทูป ติ๊กต๊อก แม้กระทั่ง Weibo ของจีน งานถ่ายภาพลงนิตยสาร และการออกสื่องานเกมต่าง ๆ
‘Tai LoliTa Irene’ กลายเป็นสินค้าที่มีชีวิต เธอเป็นนางแบบเฉพาะงานโลลิฯ งานเกมของบริษัท Airi ในสมัยแรกเริ่มก่อตั้งจนถึงทุกวันนี้เกมจีบสาวกลายเป็นที่นิยมไปทั่วโลกโดยเฉพาะในประเทศญี่ปุ่น