SOL – WIWAH 4: พยายามหลบหน้า

1633 Words

คอนโด VV พรึ่บ!!! “เฮ้ออออออ” ฉันทิ้งตัวนอนบนเตียงกว้างก่อนจะถอนหายใจแรง ๆ ออกมาเพราะเรื่องที่เกิดขึ้น ฉันร้องในห้องน้ำแล้วก็ออกทำงานปกติพยายามหลีกเลี่ยงซอลให้มากที่สุด เพราะฉันรู้ว่าเขาคอยหาช่องทางจะเข้าหาฉันตลอด คำถามที่ทุกคนอาจจะสงสัยว่าฉันไม่รู้จริง ๆ เหรอว่าซอลเป็นใคร? หึ มันไม่ใช่เลยที่ฉันจำเขาไม่ได้ฉันจำได้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เราเจอกันแล้ว เพียงแต่สถานะของเราตอนนี้มันไม่อาจจะแสดงความรู้สึกอะไรออกไปได้เพราะงั้นฉันเลยต้องพยายามหลีกเลี่ยงเขาก่อนในตอนนี้ อาจจะดูใจร้ายแต่ฉันไม่อยากเขามีประวัติที่ไม่ดีและการเราที่จะมีความสัมพันธ์ขณะที่เป็นอาจารย์และนักศึกษามันคงดูไม่ดีเท่าไหร่นักเพราะงั้นจึงแกล้งเป็นจำเขาไม่ได้ยังไงละแม้จะรู้สึกผิดแต่ตอนนี้เป็นแบบนี้ดีที่สุดแล้ว บอกเลยว่าตอนเห็นน้ำตาของเขาอยากกอดและปลอบมาก ๆ แต่มันไม่สามารถทำได้ฉันเองก็ต้องรู้หักห้ามใจตัวเองเช่นกันเพราะฉันเป็นอาจารย์แม้ว่าจะแค่ผู้ช่วยไม่กี่เดือนก็เถอะแต่ฉันก็ควรจะต้องวางตัวให้ดีไม่ใช่เหรอ? และอีกเรื่องฉันดีใจมาก ๆ ที่ยังจดจำฉันได้และรักษาสัญญาเอาไว้ทั้งที่นั่นเป็นเพียงคำสัญญาเด็ก ๆ เท่านั้น เขาตั้งใจเรียนตามที่ฉันบอกเอาไว้ เขารอฉัน และจำได้ดีเสมอแต่ฉันนี่สิที่ใจร้ายและพยายามหลีกเลี่ยงเสมอ... “ขอโทษนะซอล...” ตอนนี้ฉันทำได้เพียงเท่านี้จริง ๆ Rrrr เสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้นฉันมองดูเป็นเบอร์แปลกตอนแรกว่าจะไม่รับแต่เขาโทรมาหลายสายจนต้องรับ “ฮัลโหลค่ะ” (สวัสดีครับวิวาห์พี่เองนะ...) เสียงคุ้น ๆ แต่ฉันก็ยังนึกไม่ออกเพราะฉันไม่ค่อยมีเพื่อนที่ไทยเท่าไหร่นัก “เอ่อ..ไม่ทราบว่านั่นใครเหรอคะ?” ฉันถามเมื่อไม่แน่ใจจริง ๆ (อะไรกันไม่เจอกันสองปีลืมแล้ว หึ ไงพี่กิตที่เป็นรุ่นพี่เรา) “อ๋อออ พี่กิตนี่น่าขอโทษนะคะที่จำไม่ได้ แหะ ๆ” ฉันได้แต่ยิ้มแก้เขินไปเพราะว่าฉันพึ่งนึกออก เขาเป็นรุ่นพี่มหาวิทยาลัยและกลับมาไทยก่อนเลยไม่ได้เจอหรือคุยกันเท่าไหร่ เราไม่ได้สนิทกันด้วย (ไม่เป็นไรครับ อยู่ ๆ พี่ก็โทรหาเราคงตกใจมากละสิ) “ค่ะ ว่าแต่พี่อะไรกับฉันเหรอคะ?” ก็บอกแล้วว่าเราไม่ได้สนิทกัน (เอ่อ อ๋อ! คือพี่ได้รู้มาว่าเรามาทำงานที่ไทยเลยอยากชวนทานข้าวด้วยกันสักมื้อน่ะ เพราะเราคงไม่ได้มีเพื่อนในไทยเท่าไหร่) “ค่ะ ก็ได้ค่ะไม่ได้มีปัญญาอะไรอยู่แล้ว” (งั้นเราว่างวันไหนละ?) “น่าเสาร์อาทิตย์หรือไม่ก็ช่วงเย็นน่ะค่ะเพราะฉันทำงาน” (งั้นเอาไว้พี่นัดอีกทีแล้วกันนะ) “ได้ค่ะ งั้นวางนะคะ” เพราะวันนี้ฉันเหนื่อยมากแล้วไม่พร้อมจะคุยกับใครยาว ๆ หรอก (ครับ) เมื่อวางสายแล้วฉันลุกไปอาบน้ำเพื่อพักผ่อน... หลายวันต่อมา มหาวิทยาลัย M พรึ่บ!!! “ฟู่วววววว” ฉันหลบเข้ามุมตึกเมื่อเห็นว่าซอลเดินผ่านมา หลายวันที่ผ่านมาฉันพยายามหลบหน้าของเขาเพราะฉันไม่อยากทำร้ายเขาไปมากกว่านี้ เพราะงั้นแค่อดทนให้จบเทอมนี้ก็พบและเราก็ค่อยมาว่ากันใหม่ ตอนนั้นเขาอาจจะไม่ได้ต้องการฉันแล้วก็ได้ แต่ไม่เป็นไรเพราะฉันเองที่ทำลายมัน.... “เกือบไปแล้ว...” ฉันออกจากที่ซ่อนจะเดินกลับไปที่ห้องพัก หลายชั่วโมงต่อมา ตอนนี้ได้เวลากลับแล้วเพราะไม่มีวิชาที่ต้องตามอาไกรศรไปสอนฉันเองก็เลยสามารถกลับได้ทันที “อาจารย์วิวาห์จะกลับแล้วเหรอครับ?” เสียงของอาจารย์เบนถามฉันเขาเป็นเป็นอาจารย์ในคณะที่อายุน้อยที่สุดที่ได้รับการบรรจุแล้วทั้งเก่งทั้งหล่อ แต่สำหรับก็แค่เพื่อนพร่มงานเท่านั้น “ค่ะ อาจารย์เบนมีอะไรหรือเปล่าคะ?” “ได้ข่าวว่าอาจารย์วิวาห์ยังไม่มีรถเลยจะไปส่งน่ะครับ เป็นผู้หญิงเดินคนเดียวมันอันตราย” “เอ่อ ขอบคุณนะคะแต่ว่าวันนี้คงไม่ได้เพราะฉันนัดแล้วน่ะค่ะ” ฉันบอกออกไปแต่ความจริงฉันโกหกแค่ไม่อยากปฏิเสธน้ำใจ แต่ฉันก็ไม่อยากไปกับเขาอยู่ดี “อ่องั้นไม่เป็นไรครับ” “ค่ะ งั้นฉันขอตัวนะคะ” ฉันลาก่อนจะกระเป๋าและเดินออกมาห้องพักเพราะอยากกลับไปนอนแล้ว วันหนึ่งฉันเสียพลังงานมากไม่ใช่เรื่องการสอนแต่เป็นเรื่องซอลต่างหากฉันต้องพยายามหลบเขาและมองหาอยู่ตลอดมันเลยเหนื่อยกว่าเดิมสองเท่า ตึก...ตึก..ตึก... “วิวาห์!!” เสียงของพี่กิตเรียกพร้อมกับโบกมือส่งสัญญา เขามาที่นี่ได้ยังไง โอเค! เป็นฉันเองที่เคยบอกเรื่องนี้กับเขาเอาไว้เพราะเขาชอบโทรมาคุยด้วยแต่ไม่คิดว่าเขาจะมาหาฉันถึงที่นี่เลยสักนิด “เอ่อ สวัสดีค่ะพี่กิต^^” “ครับ พี่มาทวงสัญญาเรื่องไปทานข้าวด้วยกันน่ะครับ” เขาบอก อ่า เขาชวนฉันอยู่แต่ฉันปฏิเสธไปหลายครั้ง ครั้งนี้เลยมารับฉันถึงที่นี่เลยเหรอ? ถ้าทางคงไปต้องสินะ.... “อ๋อ ได้ค่ะพี่กิตอุตส่าห์มารับนี่น่า” ครั้งนี้มันปฏิเสธไม่ได้แล้วแต่คงต้องเสนอระยะห่างมากกว่านี้ซะแล้ว “งั้นเชิญเลยครับ...” พี่กิตบอกก่อนจะเปิดประตูให้ฉัน “ขอบคุณนะคะ” ปึก! ฉันนั่งในรถก่อนจะมองออกไปพบว่าซอลกำลังมองทางฉัน... ทำไมต้องมาเจอกันในสถานการณ์แบบนี้นะ... ร้านอาหาร P ตอนนี้เรามาที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งแล้วแต่ฉันยังไม่สามารถสะบัดภาพซอลที่กำลังยืนมองฉันออกไปได้ ฉันไม่อยากใจร้ายไปมากกว่านี้แล้วแต่มันก็ไม่ใช่ที่เหมาะสมเท่าไหร่นัก ไม่ใช่ว่าไม่รักแต่มันไม่สามารถแสดงออกไปได้ในตอนนี้... “วิวาห์เหม่ออะไรครับ?” “คะ...คะ?” ฉันที่จับเมนูอยู่นานแล้วแต่ยังไม่สั่งพี่กิตเลยเรียกฉัน “สั่งอะไรดีครับ?” “เอ่อ เอาตามที่พี่กิตสั่งแล้วกันค่ะเพราะฉันทานอะไรก็ได้^^” ฉันบอกก่อนวางเมนูลงและหยิบน้ำขึ้นมาดื่มรอ... “ได้ครับ...” ชั่วโมงต่อมา... แกร๊ด! “เอ่อ พี่กิตค่ะฉันของตัวไปเข้าห้องน้ำนะคะ” ฉันบอกเมื่อเราทานอาหารกันเรียบร้อยแล้ว “ได้ครับ เดี๋ยวเรียกเก็บเงินเลยแล้วกันและเจอหน้าร้านโอเคไหมครับ?” พี่กิตเสนอ “ค่ะ เรื่องค่าอาหาร...” “มื้อนี้พี่เลี้ยงครับ โทษฐานที่พี่มัดมือชกเรามา” “เอ่อ ก็ได้ค่ะงั้นเอาไว้รอบหน้าฉันเลี้ยงกลับแล้วกันค่ะ งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ” ฉันบอกก่อนจะเดินออกมาจากร้านเพื่อไปห้องน้ำก่อน ซ่าาาา~ หลังจากที่ทำธุระเรียบร้อยแล้วฉันก็ล้างมือก่อนจะออกไปเพราะป่านนี้พี่กิตคงกำลังรออยู่ก่อนแล้ว.... หมับ!!! “ว้ายยย อุ๊บ!” ฉันร้องอย่างตกใจก่อนจะโดนปิดปากจากคนที่กระชากแขนของฉัน ฉันรู้สึกกลัวขึ้นมาทันทีเพราะเขากอดฉันเอาไว้แน่ มันลากฉันมาทางบันไดหนีไฟ “อือออออ อ่อยนะ!!!” ฉันพยายามดิ้นและร้องบอกให้เขาปล่อยฉัน “ชู่วววว ช่วยอยู่นิ่ง ๆ หน่อยได้ไหมครับ?” กึก! เสียงที่คุ้นเคยทำให้ฉันชะงักไปทันที ซอล... เสียงนี้ฉันจำได้ดีเลยละ... “ถ้าผมปล่อยมืออย่าร้องตกลงไหม?” เขาถามฉันรีบพยักหน้าทันที พรึ่บ!! “ทำบ้าอะไรของนาย?!” ฉันรีบถามอย่างเคือง ๆ เพราะฉันตกใจและกลัวมาก ๆ “เหอะ!! ทำอะไร?!! พี่นั่นแหละทำอะไรกล้ามากับผู้ชายคนอื่นได้ยังไงวะ?!!” ปึก!!! เขาผลักฉันเข้ากำแพงก่อนจะใช้แขนกักฉันเอาไว้ “พูดดี ๆ นะซอลพี่กิตเขา...” “อย่าเรียกชื่อมัน!!” เขาพูดเสียงดังจนฉันสะดุ้งตกใจ “ซะซอลใจเย็น ๆ นะ เขาเป็นแค่รุ่นพี่ที่มหาลัยเท่านั้นมันไม่มีอะไร...” ฉันพยายามอธิบายให้เขาเข้าใจจะได้ไม่โมโหไปมากกว่านี้ “ผมบอกแล้วไงว่าผมจะไม่ทน... พี่จะได้เห็นดีแน่ผมเตือนไปแล้ววันนั้น” “ซอลฉันไม่ใช่..” “ใช่!!! พี่คิดว่าซอลจำพี่ไม่ได้เหรอวะแค่เดินเห็นเงาก็จำได้แล้วเว้ย!!แล้วทำไมพี่ไม่ยอมรับละว่าจำผมได้...” ปึก! เขาทิ้งหัวที่ไหล่ของฉัน “มะมันไม่ใช่แบบนั้น...” ฉันเองก็เริ่มทนไม่ได้แล้วฉันอยากทำให้เขาเจ็บไปมากกว่านี้แล้ว ฉันสงสารซอล “แล้วแบบไหน...” Rrrr เขายังไม่ทันพูดจบเสียงโทรศัพท์ของฉันก็ดังขึ้นคงเป็นพี่กิตที่โทรตาม ฉันหยิบก่อนจะดูและกดรับสาย “ฮัล...อุ๊บ!!!!” และเรื่องที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อซอลจูบลงมา

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more