SOL – WIWAH 3: จำไม่ได้จริง ๆ หรือไม่ได้ตั้งใจจำ?
1219 Words
ห้องพักอาจารย์
“วันนี้ทำได้ดีมากนะวิวาห์” เสียงของอาไกรศรเอ่ยชมฉันหลังจากที่วันนี้ฉันตามเข้าไปสอนในคลาสต่าง ๆ แม้ว่าจะแค่อธิบายเกฑณ์การตัดคะแนนก็ตาม
“วันนี้ยังไม่ได้ทำอะไรเลยค่ะแค่บอกคะแนนเอง”
“หึ นิด ๆ หน่อย ๆ ก็ชมกันบ้างจะได้มีกำลังในการทำงาน”
“ขอบคุณค่ะ”
“งั้นวันนี้ก็กลับได้แล้วพรุ่งนี้ก็ทำเหมือนเดิมเพราะเริ่มขอจริงอาทิตย์หน้า เพราะงั้นทำใจให้สบายเถอะ”
“ค่ะ สวัสดีค่ะอาจารย์ไกรศร” ฉันบอกก่อนจะเดินออกจากห้องพักก่อนเพราะไม่มีงานอะไรทำแล้ว อาทิตย์หน้าของจริงอย่างที่อาจารย์บอกนั่นแหละ
ฉันเดินออกมานอกคณะเพื่อไปขึ้นรถประจำเดินที่หน้ามหาวิทยาลัยรถของฉันยังไม่ถูกส่งมาน่ะสิ แต่ฉันว่าซื้อใหม่เลยดีไหมนะง่ายกว่าด้วยแต่คิดไปคิดมา...ก็ซื้อใหม่นั่นแหละเดี๋ยววันหยุดค่อยไปดูแล้วกัน^^
หมับ!!!
“ว้าย!!” ฉันร้องก่อนจะสะบัดมือออกอย่างตกใจเมื่อมีคนมาจับแขนของฉัน
“ตกใจอะไรขนาดนั้น?”
“นักศึกษา...”
“บอกว่าชื่อซอล” ใช่... คนที่มาจับแขนของฉันโดยภาระการคือซอล นักศึกษาที่พูดจาแปลก ๆ กับฉัน แถมตอนนี้ยังมาโดนตัวของฉันอีกเขาต้องการอะไรกันแน่ฉันมองเขาด้วยความสงสัย
“นั่นแหละซอล...มีอะไรหรือเปล่า??”
“ทำไมจะคุยต้องมีอะไรด้วยเหรอ?” เขาเลิกคิ้วกวน ๆ แถมยังพูดจาไม่มีหางเสียงอีก
“พูดดี ๆ หน่อยฉันอายุมากกว่าเธอนะ”
“รู้ครับว่าอายุมากกว่าแต่ไม่อยากพูดดีด้วย” เขาตอบก่อนจะยื่นหน้ามาใกล้ฉัน จนฉันต้องถอยหนีเพราะตอนนี้เรายังอยู่ในมหาวิทยาลัย
“ไม่น่ารัก” ฉันว่าเขาไปแม้ว่าเขาจะไม่ได้มีท่าทางสลดเลยก็ตาม
“ใครกันแน่ที่ไม่น่ารัก??” เขาถามกลับก่อนจะมองฉันด้วยสายเศร้า ๆ เป็นอะไรของเขากันนะ?
“ฉันยังไม่ได้ทำอะไรให้เธอเลยนะ”
“แน่ใจเหรอว่าไม่ได้ทำ...พี่จะใจร้ายกับซอลมากเกินไปแล้วนะ” ฉันกลืนน้ำลายลงคอเฮือกใหญ่มองความน่ารัก บ๊องแบ๊วของเขาซึ่งมันก็เหมาะกับหน้าหวาน ๆ ของเขาแล้วแหละ
“พี่...ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลย”
“เหอะ!! จำกันไม่ได้สินะ”
“พูดเรื่องอะไรนาย...ช่างเถอะ ฉันต้องกลับแล้วเพราะเดี๋ยวมันจะมืดซะก่อน” ฉันเปลี่ยนเรื่องก่อนจะเดินหนีเขาออกมา
“เดี๋ยวไปส่ง”
“ไม่ได้มันไม่เหมาะสม” ฉันหันไปบอกกับเขา นักศึกษาไปส่งอาจารย์ใครเห็นก็มองว่ามันไม่ดีทั้งนั้นแหละเพราะฉะนั้นฉันควรขีดเส้นระหว่างเขากับฉันให้มันชัดเจน
“พี่อย่าทำให้ซอลหมดความอดทนนะเว้ย!!” เขาตะโกนออกมา
“นายพูดอะไรฉันไม่เข้าใจ” ฉันบอกแค่นั้นก่อนจะเดินไปหน้ามหาวิทยาลัยเพื่อขึ้นรถกลับคอนโด
เฮ้ออออ ทำดีมากวิวาห์แกทำได้ดีแล้วแหละ...
หลายวันต่อมา
“เอาล่ะ วันนี้พอแค่นี้นะและก่อนออกอย่าลืมส่งงานที่อาจารย์วิวาห์ด้วย”
“ค้าบบบบ” เมื่ออาจารย์ไกรศรสอนเสร็จก็เดินออกไปส่วนฉันต้องรับงานจากเด็ก ๆ เพื่อเอามาตรวจ
“ใครทำเสร็จแล้วก็เอามาวางไว้ได้เลยนะคะ^^” ฉันบอกกับนักศึกษาซึ่งวันนี้เป็นคลาสของซอลอีกแล้ว ซึ่งฉันก็โดนสายตากดดันเหมือนเดิม
“อาจารย์ครับ!!”
“คะ?” ฉันหันไปตามเสียงก่อนจะพบว่าเป็นซอลนั่นเอง
“ผมไม่เข้าใจอะอาจารย์ช่วยสอนให้ผมหน่อยได้ไหมครับ?”
“หา?????” เพื่อนในห้องของเขาทำหน้างง ซึ่งฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม
“พอดีมันมีข้อที่ทำไม่ได้อยู่..”
“อะอ๋อ ได้สิ” ฉันบอกก่อนจะเดินไปที่นั่งของเขาที่กำลังนั่งอยู่ บางคนก็เดินออกไปแล้ว
“พวกมึงรีบไม่ใช่อ่อ?”
“หะ?” เขาคุยกับเพื่อนของเขา
“รีบไปกันดิเดี๋ยวกูส่งงานเสร็จแล้วตามไป” ซอลบอกกันเพื่อนของเขาส่วนฉันก็ดูข้อที่เขาบอกว่าทำไม่ได้
“เออ ๆ งั้นพวกกูไปก่อนนะ”
“อืม” แต่พอดูแล้วก็ทำได้หมดแล้วนิแถมยังถูกทุกข้อ
“ไหนว่าทำไม่...” กึก!! ฉันเงยหน้าจะถามเขาแต่ซอลก็เอาหน้าเข้ามาใกล้จนฉันตกใจ
หมับ!! พรึ่บ!!
“ซอล!!!” ฉันเรียกเขาเสียงดังเพราะเขาดึงฉันไปนั่งข้าง ๆ แถมยังกอดเอวเอาไว้อีก
“ตกใจอะไรเหรอครับ?”
“ปล่อยนะ!!” ฉันพยายามดิ้นตอนนี้ไม่มีใครอยู่ในห้องเรียนแล้วด้วยเหลือแค่เราสองคนเท่านั้นเขาจะทำอะไรอีกเนี่ย?!
“ไม่ปล่อยก็บอกว่ามีเรื่องสงสัยไง” เขาพูดแถมยังไม่ยอมปล่อยมือออกจากเอวออกฉันอีก ฉันมองไปที่ประตูห้องเรียนหลายเพราะกลัวว่าจะมีคนเข้ามา
“ก็นายได้หมดแถมยังถูกอีก”
“ไม่ได้จะถามเรื่องงานสักหน่อย”
“ถ้านอกเหนือเรื่องเรียนฉันไม่ตอบอะไรทั้งนั้น” ฉันพยายามบ่ายเบี่ยงเต็มที่
“พี่จำซอลไม่ได้จริง ๆ เหรอ?” กึก!!
“ทั้งที่ซอลรอพี่มานานขนาดนี้อะ...” เขาพูดด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ
“...”
“คนที่ลืมมันควรเป็นซอลป่ะเพราะตอนนั้นซอลยังเด็กอะ...แต่นี่กลายเป็นว่าซอลแม่งจำได้อยู่คนเดียว พี่ว่ามันยุติธรรมป่ะวะ?” ฉันพยายามมองไปทางอื่นไม่สนใจเขา
“ซอล...ถ้าไม่มีเรื่องเรียน”
“เรียน ๆ ๆ รู้ป่ะว่าซอลแม่งไม่ต้องเรียนก็ได้อะ!!! แต่เพราะมีคนบอกให้ตั้งใจเรียนแล้วจะกลับมาหาเลยตั้งใจอยู่ทุกวันนี้ไงวะ?!!”
“อย่าเสียงดังได้ไหม?!!”
“ไม่อ่ะ...ตอบมาดิจำไม่ได้จริง ๆ หรือไม่ได้ตั้งใจจำกันแน่ซอลแม่งไม่มีความหมายเลยใช่ไหม?”
“...”
“สำหรับพี่ซอลคงเป็นเด็กโง่ ๆ หน้าสมเพชสินะ..” แววตาของเขาแสดงความเจ็บปวดออกมาอย่างชัดเจน
“ซอล...”
“ฮึก! ตอบซอลมาดิวิวาห์...” ดวงตาของเขาแดงมากก่อนจะปล่อยน้ำตาออกมา
“...!!” ฉันตกใจมากแต่ก็ไม่อาจทำอะไรหรือแสดงอาการอะไรออกไปได้
“ฉันไม่เข้าใจว่านายกำลังพูดเรื่องอะไร...”
“วิวาห์!!!!”
“แต่ฉันว่านายคงเข้าใจอะไรผิดแล้วแหละ ฉันไม่ใช่คนที่นายกำลังนึกถึง” พรึ่บ!!ฉันบอกก่อนจะลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและไม่ลืมหยิบงานของเขาออกมาด้วย
“ถ้าพี่ก้าวออกไปแม้แต่ก้าวเดียว!!!”
กึก!!
“พี่เจอดีแน่...”
“ฉันไม่ใช่คนนั้นเพราะงั้น...ไปหาคนอื่นเถอะ”
ปัง!! ฉันบอกก่อนจะเดินออกมาและปิดประตูอย่างรวดเร็ว....
ตึก ๆ ๆ ๆ
ห้องน้ำ
ปัง!!!
“ฮึก!! ฮือออออออ”
ฉันเข้ามาในห้องน้ำก่อนจะปิดปากร้องไห้อยู่เงียบ ๆ ฉันเองก็เจ็บปวดแต่ตอนนี้มันไม่ใช่เวลาที่เหมาะสมเลย ไม่เลย...
- Writer
