SOL – WIWAH 3: จำไม่ได้จริง ๆ หรือไม่ได้ตั้งใจจำ?

1219 Words
ห้องพักอาจารย์ “วันนี้ทำได้ดีมากนะวิวาห์” เสียงของอาไกรศรเอ่ยชมฉันหลังจากที่วันนี้ฉันตามเข้าไปสอนในคลาสต่าง ๆ แม้ว่าจะแค่อธิบายเกฑณ์การตัดคะแนนก็ตาม “วันนี้ยังไม่ได้ทำอะไรเลยค่ะแค่บอกคะแนนเอง” “หึ นิด ๆ หน่อย ๆ ก็ชมกันบ้างจะได้มีกำลังในการทำงาน” “ขอบคุณค่ะ” “งั้นวันนี้ก็กลับได้แล้วพรุ่งนี้ก็ทำเหมือนเดิมเพราะเริ่มขอจริงอาทิตย์หน้า เพราะงั้นทำใจให้สบายเถอะ” “ค่ะ สวัสดีค่ะอาจารย์ไกรศร” ฉันบอกก่อนจะเดินออกจากห้องพักก่อนเพราะไม่มีงานอะไรทำแล้ว อาทิตย์หน้าของจริงอย่างที่อาจารย์บอกนั่นแหละ ฉันเดินออกมานอกคณะเพื่อไปขึ้นรถประจำเดินที่หน้ามหาวิทยาลัยรถของฉันยังไม่ถูกส่งมาน่ะสิ แต่ฉันว่าซื้อใหม่เลยดีไหมนะง่ายกว่าด้วยแต่คิดไปคิดมา...ก็ซื้อใหม่นั่นแหละเดี๋ยววันหยุดค่อยไปดูแล้วกัน^^ หมับ!!! “ว้าย!!” ฉันร้องก่อนจะสะบัดมือออกอย่างตกใจเมื่อมีคนมาจับแขนของฉัน “ตกใจอะไรขนาดนั้น?” “นักศึกษา...” “บอกว่าชื่อซอล” ใช่... คนที่มาจับแขนของฉันโดยภาระการคือซอล นักศึกษาที่พูดจาแปลก ๆ กับฉัน แถมตอนนี้ยังมาโดนตัวของฉันอีกเขาต้องการอะไรกันแน่ฉันมองเขาด้วยความสงสัย “นั่นแหละซอล...มีอะไรหรือเปล่า??” “ทำไมจะคุยต้องมีอะไรด้วยเหรอ?” เขาเลิกคิ้วกวน ๆ แถมยังพูดจาไม่มีหางเสียงอีก “พูดดี ๆ หน่อยฉันอายุมากกว่าเธอนะ” “รู้ครับว่าอายุมากกว่าแต่ไม่อยากพูดดีด้วย” เขาตอบก่อนจะยื่นหน้ามาใกล้ฉัน จนฉันต้องถอยหนีเพราะตอนนี้เรายังอยู่ในมหาวิทยาลัย “ไม่น่ารัก” ฉันว่าเขาไปแม้ว่าเขาจะไม่ได้มีท่าทางสลดเลยก็ตาม “ใครกันแน่ที่ไม่น่ารัก??” เขาถามกลับก่อนจะมองฉันด้วยสายเศร้า ๆ เป็นอะไรของเขากันนะ? “ฉันยังไม่ได้ทำอะไรให้เธอเลยนะ” “แน่ใจเหรอว่าไม่ได้ทำ...พี่จะใจร้ายกับซอลมากเกินไปแล้วนะ” ฉันกลืนน้ำลายลงคอเฮือกใหญ่มองความน่ารัก บ๊องแบ๊วของเขาซึ่งมันก็เหมาะกับหน้าหวาน ๆ ของเขาแล้วแหละ “พี่...ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลย” “เหอะ!! จำกันไม่ได้สินะ” “พูดเรื่องอะไรนาย...ช่างเถอะ ฉันต้องกลับแล้วเพราะเดี๋ยวมันจะมืดซะก่อน” ฉันเปลี่ยนเรื่องก่อนจะเดินหนีเขาออกมา “เดี๋ยวไปส่ง” “ไม่ได้มันไม่เหมาะสม” ฉันหันไปบอกกับเขา นักศึกษาไปส่งอาจารย์ใครเห็นก็มองว่ามันไม่ดีทั้งนั้นแหละเพราะฉะนั้นฉันควรขีดเส้นระหว่างเขากับฉันให้มันชัดเจน “พี่อย่าทำให้ซอลหมดความอดทนนะเว้ย!!” เขาตะโกนออกมา “นายพูดอะไรฉันไม่เข้าใจ” ฉันบอกแค่นั้นก่อนจะเดินไปหน้ามหาวิทยาลัยเพื่อขึ้นรถกลับคอนโด เฮ้ออออ ทำดีมากวิวาห์แกทำได้ดีแล้วแหละ... หลายวันต่อมา “เอาล่ะ วันนี้พอแค่นี้นะและก่อนออกอย่าลืมส่งงานที่อาจารย์วิวาห์ด้วย” “ค้าบบบบ” เมื่ออาจารย์ไกรศรสอนเสร็จก็เดินออกไปส่วนฉันต้องรับงานจากเด็ก ๆ เพื่อเอามาตรวจ “ใครทำเสร็จแล้วก็เอามาวางไว้ได้เลยนะคะ^^” ฉันบอกกับนักศึกษาซึ่งวันนี้เป็นคลาสของซอลอีกแล้ว ซึ่งฉันก็โดนสายตากดดันเหมือนเดิม “อาจารย์ครับ!!” “คะ?” ฉันหันไปตามเสียงก่อนจะพบว่าเป็นซอลนั่นเอง “ผมไม่เข้าใจอะอาจารย์ช่วยสอนให้ผมหน่อยได้ไหมครับ?” “หา?????” เพื่อนในห้องของเขาทำหน้างง ซึ่งฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม “พอดีมันมีข้อที่ทำไม่ได้อยู่..” “อะอ๋อ ได้สิ” ฉันบอกก่อนจะเดินไปที่นั่งของเขาที่กำลังนั่งอยู่ บางคนก็เดินออกไปแล้ว “พวกมึงรีบไม่ใช่อ่อ?” “หะ?” เขาคุยกับเพื่อนของเขา “รีบไปกันดิเดี๋ยวกูส่งงานเสร็จแล้วตามไป” ซอลบอกกันเพื่อนของเขาส่วนฉันก็ดูข้อที่เขาบอกว่าทำไม่ได้ “เออ ๆ งั้นพวกกูไปก่อนนะ” “อืม” แต่พอดูแล้วก็ทำได้หมดแล้วนิแถมยังถูกทุกข้อ “ไหนว่าทำไม่...” กึก!! ฉันเงยหน้าจะถามเขาแต่ซอลก็เอาหน้าเข้ามาใกล้จนฉันตกใจ หมับ!! พรึ่บ!! “ซอล!!!” ฉันเรียกเขาเสียงดังเพราะเขาดึงฉันไปนั่งข้าง ๆ แถมยังกอดเอวเอาไว้อีก “ตกใจอะไรเหรอครับ?” “ปล่อยนะ!!” ฉันพยายามดิ้นตอนนี้ไม่มีใครอยู่ในห้องเรียนแล้วด้วยเหลือแค่เราสองคนเท่านั้นเขาจะทำอะไรอีกเนี่ย?! “ไม่ปล่อยก็บอกว่ามีเรื่องสงสัยไง” เขาพูดแถมยังไม่ยอมปล่อยมือออกจากเอวออกฉันอีก ฉันมองไปที่ประตูห้องเรียนหลายเพราะกลัวว่าจะมีคนเข้ามา “ก็นายได้หมดแถมยังถูกอีก” “ไม่ได้จะถามเรื่องงานสักหน่อย” “ถ้านอกเหนือเรื่องเรียนฉันไม่ตอบอะไรทั้งนั้น” ฉันพยายามบ่ายเบี่ยงเต็มที่ “พี่จำซอลไม่ได้จริง ๆ เหรอ?” กึก!! “ทั้งที่ซอลรอพี่มานานขนาดนี้อะ...” เขาพูดด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ “...” “คนที่ลืมมันควรเป็นซอลป่ะเพราะตอนนั้นซอลยังเด็กอะ...แต่นี่กลายเป็นว่าซอลแม่งจำได้อยู่คนเดียว พี่ว่ามันยุติธรรมป่ะวะ?” ฉันพยายามมองไปทางอื่นไม่สนใจเขา “ซอล...ถ้าไม่มีเรื่องเรียน” “เรียน ๆ ๆ รู้ป่ะว่าซอลแม่งไม่ต้องเรียนก็ได้อะ!!! แต่เพราะมีคนบอกให้ตั้งใจเรียนแล้วจะกลับมาหาเลยตั้งใจอยู่ทุกวันนี้ไงวะ?!!” “อย่าเสียงดังได้ไหม?!!” “ไม่อ่ะ...ตอบมาดิจำไม่ได้จริง ๆ หรือไม่ได้ตั้งใจจำกันแน่ซอลแม่งไม่มีความหมายเลยใช่ไหม?” “...” “สำหรับพี่ซอลคงเป็นเด็กโง่ ๆ หน้าสมเพชสินะ..” แววตาของเขาแสดงความเจ็บปวดออกมาอย่างชัดเจน “ซอล...” “ฮึก! ตอบซอลมาดิวิวาห์...” ดวงตาของเขาแดงมากก่อนจะปล่อยน้ำตาออกมา “...!!” ฉันตกใจมากแต่ก็ไม่อาจทำอะไรหรือแสดงอาการอะไรออกไปได้ “ฉันไม่เข้าใจว่านายกำลังพูดเรื่องอะไร...” “วิวาห์!!!!” “แต่ฉันว่านายคงเข้าใจอะไรผิดแล้วแหละ ฉันไม่ใช่คนที่นายกำลังนึกถึง” พรึ่บ!!ฉันบอกก่อนจะลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและไม่ลืมหยิบงานของเขาออกมาด้วย “ถ้าพี่ก้าวออกไปแม้แต่ก้าวเดียว!!!” กึก!! “พี่เจอดีแน่...” “ฉันไม่ใช่คนนั้นเพราะงั้น...ไปหาคนอื่นเถอะ” ปัง!! ฉันบอกก่อนจะเดินออกมาและปิดประตูอย่างรวดเร็ว.... ตึก ๆ ๆ ๆ ห้องน้ำ ปัง!!! “ฮึก!! ฮือออออออ” ฉันเข้ามาในห้องน้ำก่อนจะปิดปากร้องไห้อยู่เงียบ ๆ ฉันเองก็เจ็บปวดแต่ตอนนี้มันไม่ใช่เวลาที่เหมาะสมเลย ไม่เลย...
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD