SOL – WIWAH 2: ไม่เรียกอาจารย์ เรียกที่รักได้ไหม?

981 Words

(WIWAH) ก่อนวันสอน สนามบิน K ตึก...ตึก...ตึก... Rrrr “ฮัลโหลค่ะคุณพ่อ” ฉันรับสายของคุณพ่อที่โทรมาฉันยังไม่ถึงที่พักเลยนะ (ถึงหรือยังลูก?) “พึ่งลงเครื่องค่ะไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ อย่าลืมว่าหนูเคยอยู่ที่นี่” (ลูกสาวคนแรกห่างพ่อแม่ครั้งแรกก็ต้องห่วงสิ) “หนู 25 แล้วนะคะและกำลังจะอาจารย์ด้วย” แม้จะแค่ผู้ช่วยก็เถอะ (ครับ ๆ รู้แล้วว่าเก่งงั้นเดินทางไปคอนโดดี ๆ ล่ะและอย่าลืมโทรหาพ่อแม่บ่อย ๆ ด้วยเดี๋ยวแม่เขาน้อยใจเอา) “รับทราบค่ะ” (งั้นพ่อวางนะลูก) “ค่า รักพ่อนะคะ^^” ฉันบอกรักก่อนจะวางสายและเดินไปหน้าสนามบินเพื่อเรียกรถไปคอนโด ส่วนรถของฉันอีกอาทิตย์หนึ่งถึงจะส่งตามมา คอนโด VV “เฮ้อออออ” พรึ่บ!! ฉันถอนหายใจก่อนจะเดินไปนอนที่เตียงกว้างเพราะเหนื่อยจากการเดินทางมาหลายชั่งโมง ฉันมาที่ประเทศไทยเพราะฉันจะมาเป็นอาจารย์ผู้ช่วยของเพื่อนคุณพ่อ ท่านกำลังหาอาจารย์ผู้ช่วยส่วนฉันก็กำลังหาประสบการณ์และงานทำอยู่ ฉันเรียนจบแล้วปริญญาโทจากอังกฤษด้านคอมพิวเตอร์วาดโปรแกรมหรือเรียกอีกอย่างว่าโปรแกรมเมอร์นั่นแหละ ฉันพึ่งเรียนจบมาแต่ยังไม่อยากรับช่วงต่อคุณพ่อเลยมาหาประสบการณ์เอง ซึ่งคุณพ่อก็แนะนำงานนี้ให้ บวกกับที่ฉันกำลังอยากได้งานที่ประเทศนี้พอดี... “ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างนะ...” ฉันบ่นนิดหน่อยก่อนจะหลับตาลงเพราะเหนื่อยกับการเดินทางที่ใช้เวลาเกือบ 12 ชั่วโมง หลายวันต่อมา มหาวิทยาลัย M วันนี้เป็นวันที่ฉันจะได้มาสอนความจริงจะเรียกว่าสอนก็ไม่ได้เป็นแค่ผู้ช่วยอาจารย์เท่านั้นซึ่งตอนนี้ฉันก็กำลังยืนรออยู่หน้าห้องเพื่อให้อาจารย์เรียกเข้าไปแนะนำตัว นักศึกษาจะเป็นยังไงนะจะรับได้ไหมถ้าผู้ช่วยอาจารย์ห่างจากพวกเขาไม่กี่ปี... แกร๊ด! “เข้ามาสิอาจารย์ผู้ช่วย” อาไกรศรเปิดประตูออกมาเรียกฉันเข้าเป็นรุ่นน้องของคุณพ่อน่ะและเป็นคนแนะนำให้ฉันมาช่วยด้วย “ค่ะ คุณอา เอ๊ย! อาจารย์^^” ฉันบอกก่อนจะเดินเข้าไปสายตาของนักศึกษาทุกคนมองมาที่ฉันทันที เล่นเอาเกรงไปทั้งตัวเลยแหะแต่ไม่เป็นไรฉันสู้!! “สวัสดีค่ะชื่อวิวาห์นะคะ^^” ฉันนแนะนำตัวก่อนจะส่งยิ้มไปให้เด็ก ๆ ในห้องซึ่งส่วนมากเป็นผู้ชายก็นะนี่มันวิศวะนี่น่าจะมีผู้ชายเยอะขนาดนี้ก็ไม่แปลกหรอก “ไม่ต้องเรียกอาจารย์ก็ได้นะคะเพราะเป็นแค่อาจารย์ผู้ช่วยชั่วคราวเท่านั้น ถ้าใครมีเรื่องอะไรสงสัยก็ถามได้เลยนะคะจะพยายามช่วยเต็มที่” พรึ่บ!! และก็มีนักศึกษาคนหนึ่งยกมือขึ้น “อาจารย์มีแฟนหรือยังครับ?!” “เอ่อ...” “ถามที่มันมีประโยชน์หน่อย” อาไกรศรดุนักศึกษา “นี่แหละครับประโยชน์เพราะถ้าไม่มีพวกเราจะได้มีกำลังใจในการเรียนขึ้น^^” “ใช่ ๆ ” คนอื่น ๆ พยักหน้าเห็นด้วย “เดี๋ยวเถอะ!! ไอ้เด็กพวกนี้นิ!!” “ไม่เป็นไรค่ะ อาจารย์...” “ว่ายังไงค้าบบบบบ มีหรือยัง?” ฉันยิ้มก่อนจะตอบออกไป “ยังไม่มีค่ะ^^” “โอ้วววววว” “วู้วววววววว” “เอาล่ะ ๆ เงียบกันหน่อยถึงจะเป็นแค่อาจารย์ผู้ช่วยแต่ก็ขึ้นชื่อว่าเป็นอาจารย์กรุณาทำตัวให้เหมาะสมด้วย” “โห่~~~” “เอาล่ะ เงียบเดี๋ยวอาจารย์วิวาห์จะบอกเรื่องการตัดผลการเรียนนะตั้งใจฟังกันหน่อยจะได้เตรียมตัวกันถูกว่าต้องได้คะแนนเท่าไหร่ถึงจะไม่ติด F กัน” “เริ่มเลยนะคะ...” หลังจากนั้นฉันก็เริ่มอธิบายถึงเกณฑ์การตัดคะแนนของวิชานี้ซึ่งตลอดการอธิบายฉันรู้สึกเหมือนมีสายตาใครสักคนมองฉันอยู่ตลอดเวลา มันไม่ใช่แค่นักศึกษามองทั่ว ๆ ไป มันเหมือนมีอะไรมากกว่านั้น ฉันเลยหันไปมอง... กึก!! ฉันชะงักไปเมื่อพบสายตาหนึ่งที่คุ้นเคยแต่ฉันก็ทำได้เพียงมองผ่านไปเท่านั้นก่อนจะจบการพูด “ค่ะ ทั้งหมดก็มีเท่ามีนี้ งั้นวันนี้ก็กลับไปพักผ่อนได้แล้วค่ะ^^” อาไกรศรเดินออกไปก่อนแล้วเพราะท่านต้องทำอย่างอื่นต่อซึ่งเราได้ทำการพูดคุยกันก่อนหน้านี้ “ขอบคุณครับ/ค่ะ” เหล่านักศึกษากล่าวขอบคุณก่อนจะถยอยเดินออกไปจากห้องไปส่วนฉันก็เก็บเอกสารนิดหน่อย พรึ่บ!! กึก!! และเมื่อหมุนตัวจะออกจากห้องก็พบนักศึกษาคนหนึ่งยืนมองฉันอยู่ “นะนักศึกษาสงสัยอะไรหรือเปล่าคะ?” ฉันถามออกไปเพื่อว่ามีอะไรที่ฉันอธิบายไม่เคลียร์ “ไม่มีแฟนจริงเหรอครับ?” เขาถาม “เรื่องนั้นอาจารย์ตอบไปแล้วเพราะงั้นไม่ตอบอีก” “เห็นบอกว่าไม่ต้องเรียกอาจารย์ก็ได้...” “ใช่ค่ะ...” “งั้นเรียกที่รักได้ไหมครับ?” “...!!!” ฉันตกใจนิดหน่อยกับสิ่งที่เขาออกมาฉันมองซ้ายมองขวาว่าไม่มีใครอยู่ในห้องนี้นอกจากเราแล้วใช่ไหมก่อนจะพูดเตือนเขาออกไป “นักศึกษาค่ะ... นักศึกษาไม่ควรพูดอะไรแบบนะคะแม้ว่าอาจารย์จะเป็นแค่ผู้ช่วยของอาจารย์อีกทีมันก็ไม่ควร...” “ซอล” เขาพูดแทรกฉัน “คะ?” “ชื่อซอลไม่ได้ชื่อนักศึกษา” ซอลเหรอ...? “ค่ะ ซอลเพราะงั้นอย่าพูดอะไรแบบนี้ออกมาอีกนะคะมันไม่ควรเท่าไหร่” ฉันบอกก่อนจะเดินผ่านเขาออกมา ที่รักเหรอ...? เขากล้าพูดมันออกมาในสถานที่ที่เรียกว่ามหาวิทยาลัยได้ยังไง เด็กคนนี้นี่

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more