“เดี๋ยวนะคะพี่นิก เจี๋ยจะเอาคืนพี่นิกทำไมคะ ทำไมพูดแบบนี้ พี่นิกคิดว่าเจี๋ยจะผูกชีวิตไว้กับผู้ชายคนเดียวเหรอคะ”
“...” ก็จริง เขาคงจะคิดมากไปเอง
“เจี๋ยว่าฝนจะตกแล้ว เจี๋ยตรวจการบ้านต่ออีกหน่อยนะคะ”
“พี่ขอโทษ พี่แค่คิดว่าเจี๋ยอาจจะจำพี่ได้”
“ถ้าสมมุติว่าเจี๋ยจำได้แล้วมันจะทำไมคะ”
“ก็ถ้าเจี๋ยอยากเอาคืนพี่ เจี๋ยไม่ต้องแกล้งจำพี่ไม่ได้หรอก พี่ยอมให้เจี๋ยเอาคืนทั้งชีวิตของพี่เลย พี่ยินดียินยอมทุกอย่าง”
“ซึ้งใจนะคะ แต่เจี๋ยจำพี่นิกไม่ได้จริง ๆ ค่ะ เจี๋ยไม่ได้โกหก ถ้าพี่นิกไม่เชื่อก็ไม่เป็นไร”
“...”
“ที่เจี๋ยพูดว่าไม่อยากให้พี่นิกร้องไห้ก็เพราะเจี๋ยไม่ชอบเห็นคนร้องไห้ เจี๋ยพูดแบบนี้ตลอด กับเด็กที่โรงเรียนเจี๋ยก็พูด มันผิดปกติเหรอ เจี๋ยไม่ใช่โรคจิตที่ชอบเห็นคนร้องไห้นะคะ”
“ขอโทษ พี่คงคิดมากไปเอง งั้นพี่นอนก่อนนะ” เขาลุกเดินมานอนตรงที่เมื่อคืนนี้ ความรู้สึกของเขามันบอกว่าเจี๋ยจำเขาได้ แต่เธ
