“พี่นิกคะ พี่นิก พี่นิกคะ” เสียงหวานดังพร้อมกับแรงสะกิดที่หัวไหล่
ณภัทรลืมตามองเห็นจาริญญานั่งมองเขาอยู่ ร่างกายขยับลุกขึ้นกอดหญิงสาวคนรักโดยอัตโนมัติ “เจี๋ยยังอยู่ พี่ไม่ได้ฝัน เจี๋ยกลับมาหาพี่แล้วจริง ๆ”
“ไม่ได้ฝันค่ะ แล้วนี่ก็บ่ายสี่โมงแล้ว”
“ฮะ!” ดวงตาคมเบิกกว้าง มองรอบห้องจึงเห็นว่าที่นี่คือหมู่บ้านภูม่านหมอก เมื่อคืนไม่ใช่ฝันและเธอคนนี้ยังไม่ตายจริง ๆ ด้วย คนที่เคยฝันบ่อยจนแยกไม่ออกระหว่างเรื่องจริงความฝันทำให้ณภัทรดูเป็นคนแปลกในสายตาของคนอื่นอยู่หลายครั้ง นับตั้งแต่เกิดเรื่องวันนั้น
“จริงค่ะ เจี๋ยไปสอนกลับมาแล้วพี่นิกก็ยังไม่ตื่น ไม่สบายหรือเปล่าคะ”
“ครับ พี่ปวดหัวนิดหน่อย สงสัยไม่ชินกับอากาศ” ปวดหัวที่ไหนล่ะ เขาแค่หลับสบายเกินไป ตั้งแต่เกิดเรื่องวันนั้นเขาไม่เคยหลับสนิทสักครั้ง มีเมื่อคืนที่รู้สึกดีมาก ๆ จนเผลอหลับยาว ยอมรับว่าไม่คิดว่าจะยาวจนถึงสี่โมงเย็น
“งั้นพี่นิกนอนพักนะ
