คุณแม่ที่รัก [Dear Mother]

#7

ตกลงนั่นเป็นแผนกบัญชีหรือตรวจสอบกันแน่ คนก็ออกไปแล้วจะให้ทำไงได้ คนอย่างพ่อเนี่ยนะจะถูกลูบคมได้ แต่ถ้าลองย้อนกลับไปพิจารณา ก็เป็นไปได้ เพราะช่วงนั้นคงเป็นช่วงที่ท่านป่วย คนทุจริตมีอยู่ในทุกองค์กรที่คอยจ้องที่จะหาโอกาสอยู่แล้ว

ผมรับทราบแล้ว ขอบคุณพวกคุณทุกคน อนุมัติรีโนเวททุกโครงการ ให้นำเอกสารขึ้นมา ตอนนี้ผู้ช่วยผมมีงานด่วน ผมคงต้องรบกวนเด็กฝึกงานแผนกคุณช่วยเดินเรื่องเอกสารให้ผมชั่วคราว

เมล์ถูกส่งออกไป____

ห๊า! นับดาวร้องออกมาเมื่อพี่ปริญบอกว่าให้เธอเตรียมเอกสารขอลายเซ็นต์อนุมัติรีโนเวทตลาดทั้งสิบที่ เรื่องเตรียมเอกสารเธอไม่ได้เกี่ยง แต่ที่เธอตื่นตระหนก คือ “หนูดาวเตรียมเอกสารโครงการรีโนเวทตลาดขึ้นไปให้ท่านประธานอนุมัติด้วยนะจ่ะ”

“หนู ขึ้นไปอย่างงั้นเหรอคะ” ปกติเธอจะเห็นผู้ช่วยลงมาเอาเอกสารเป็นส่วนใหญ่ น้อยนักที่ใครต่อใครจะขึ้นไปชั้นหก

“ช่วงนี้ผู้ช่วยไม่อยู่นะ...เอาล่ะจัดการให้เสร็จก่อนเที่ยงนะจ่ะ” 

นับดาวไม่ได้ใช้ลิฟท์ เธอใช้บันไดหนีไฟเป็นเส้นทาง เธอเดินขึ้นมาได้ครึ่งหนึ่งแล้ว ช่วงทางเลี้ยว เธอกลับนั่งลงที่ขั้นบันได วางแฟ้มเอกสารไว้บนตักและเท้าคางนั่งถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างคนที่ปลงไม่ตก

เฮ้ยยย เฮ้ยยย เมื่อถอนหายใจจนพอใจแล้ว นับดาวก็ลุกขึ้นและหันไปเพื่อจะเดินหน้าต่อ เธอก็ชะงักเท้าเมื่อเห็นร่างสูงยืนอยู่บนสุด เขา...เขา เธอไม่ได้ยินเสียงเปิดประตู นั่นก็แสดงว่าเขาอยู่ในนี้ก่อนแล้ว น่าขายหน้าชะมัด ถ้าวิ่งหนีไปก็ดูจงใจไปหน่อย ก็อกก็อก เสียงเคาะราวบันไดเมื่อคนด้านบนเห็นว่าเธอไม่ยอมขยับนานแล้ว เขากระดิกนิ้วเรียกให้เธอขึ้นมาเมื่อเธอยอมสบตามองเขา

“สวัสดีค่ะท่านประธาน” ทิวาพยักหน้า และเดินนำออกจากตรงนี้ นับดาวเดินตามไปเงียบๆ ขณะเดินตามเขาก็อดคิดไม่ได้ว่าทำไมเธอถึงเจอเขาที่นี่ถึงสองครั้ง

พึ่บ เมื่อแต่คิดเดินไม่ได้ดูทาง นับดาวก็ชนกับร่างสูงที่จู่ๆก็หยุดเดินอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย “ขะ...ขอโทษค่ะ” นับดาวก้มหน้าโค้งตัวหลายครั้งติดๆกัน แต่ไม่มีเสียงตอบกลับ เมื่อเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง เขาก็เปิดประตูห้องทำงานของเขาเชิญให้เธอเข้าไป

ครั้งที่แล้วเธออยู่ด้านนอกมองแค่ผ่านๆ แต่เมื่อเดินเข้ามา ในห้องนี้กว้างมาก มีโต๊ะประชุมที่นั่งได้ถึงสิบคนอยู่ที่ผนังกระจกฟากทางตะวันออก ส่วนโต๊ะทำงานของเขาอยู่ตรงกับประตูสุดมุมห้อง ด้านหลังยังคงเป็นผนังกระจก ที่ตอนนี้ถูกม่านปิดไว้ครึ่งหนึ่ง ชุดโต๊ะรับแขกอยู่เยื่องๆ ไปทางฟากตะวันตก ตรงนั้นมีชั้นหนังสือที่มีหนังสือวางเรียงรายไว้มากมาย

นับดาวเดินไปตรงหน้าโต๊ะทำงานของเขา วางแฟ้มที่ถือมาและหันกลับเพื่อจะเดินจากไป แต่...เขากลับยืนดักหน้าเธอพอดิบพอดี

“จะไปไหน”

“กลับชั้นห้าค่ะ”

นั่งรอก่อน เพราะคุณต้องเอาแฟ้มพวกนี้กลับไปด้วย” อ่อ นับดาวพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ จึงขยับหลีกจากร่างสูงไปนั่งที่เก้าอี้หนึ่งตัวที่โต๊ะประชุม

“ผมขอน้ำเปล่า” เขาเอ่ยออกมาก่อนที่จะไปนั่งที่โต๊ะของตน นับดาวขานรับรีบเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็วไม่มีการลังเล ในห้องชงกาแฟของชั้นหก แม่บ้านไม่อยู่ในนี้ นับดาวจึงเปิดตู้เย็นหยิบน้ำรินใส่แก้วนำไปเสิร์ฟ

ไม่กี่นาทีน้ำเปล่าก็ถูกวางลงตรงหน้าทิวา ทิวาเอื้อมมือไปคว้าแก้วทันทีโดยที่เขาไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาด้วยซ้ำ จึงไม่เห็นว่านับดาวยังไม่ได้ผละมือออกจากแก้วเลย หมับ! เป็นความไม่ได้ตั้งใจ ทั้งมือเล็กและแก้วอยู่ในมือของทิวาไปเสียแล้ว

นับดาวตกใจ แต่ทิวาแค่ละสายตาจากเอกสารขึ้นมามองเหมือนเป็นเรื่องปกติ นับดาวอารามตกใจจึงกระชากมือกลับ เพล้ง! ทำให้แก้วตกแตกตรงหน้ารองเท้าเธอทันที เศษแก้วที่กระเด็นบาดขาท่อนล่างของเธอ นับดาวก้มมองรอยบาดเล็กๆ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แต่ทิวาที่ยืนขึ้นกลับเห็นเลือดค่อยๆซึมออกมา

“ฉีดบาดทะยักครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่กัน”

ห๊า...อ่อ “น่าจะสักสามสี่ปีที่แล้ว” นับดาวทำท่าครุ่นคิด เพราะเหมือนว่าตอนมัธยมปลายเธอได้ฉีดไปแล้ว

“ค่อยๆถอยออกมา” ทิวาขยับไปช่วยเธอออกจากกองเศษแก้วที่กระจายเป็นวงกว้าง แต่ไม่ใช่แค่เศษแก้วที่เกลื่อนพื้น ไหนจะน้ำเต็มแก้วบนพื้นหินอ่อนอีก

พรืดดดด นับดาวที่มัวแต่ระวังเศษแก้ว จึงลื่นอย่างไม่ตั้งใจ พึ่บ! ควับ! แต่เธอไม่ทันล้มก็ถูกมือดีดึงไว้เสียก่อน ตอนนี้นับดาวจึงเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดทิวาอีกครั้ง ต่างกันก็ตรงที่คราวนี้พวกเขายังยืนอยู่ สองแขนของนับดาวโอบกอดเขาไว้แน่นตามสัญชาติญาณที่คว้ายึดอะไรได้เธอก็ต้องคว้าไว้

แต่คราวนี้นับดาวตื่นคืนสติได้เร็ว เธอรีบผละถอยออก แต่กลับออกมาไม่ได้ “ทำไมถึงชอบกลับไปยังจุดที่อันตรายทุกครั้ง” ในตอนแรกเธอไม่เข้าใจคำพูดของเขา แต่เมื่อร่างผอมบางของตนถูกยกขึ้นสูงอย่างง่ายดาย เธอก็เข้าใจทันทีว่าด้านหลังเธอก็ยังคงเป็นจุดเศษแก้วและน้ำกระจายอยู่

ทิวายกร่างเธอถอยห่างจากตรงนั้นหลายก้าวและวางเธอลง “ไปเอาน้ำมาใหม่และเรียกแม่บ้านมาจัดการด้วย” ทิวาเดินกลับไปที่โต๊ะทำงาน นับดาวหน้าร้อนผ่าว รีบหันหลังเดินออกจากห้องไปทำตามคำสั่งโดยทันที

แต่เธอก็ใช่ว่าจะทำตามคำสั่งจนครบ เธอบอกถึงความต้องการน้ำของท่านประธานให้แม่บ้านทราบ และนับดาวตัดสินใจว่าจะนั่งนิ่งๆอยู่ในห้องชงกาแฟนี่แหละ ให้ทุกอย่างเป็นหน้าที่ของแม่บ้าน

เฮ้ยยยย และอีกครั้งที่เธอต้องถอนหายใจ พรึ่บ! นับดาวสะดุ้งตกใจอีกครั้ง นี่เธอไม่รู้ตัวเลยเหรอว่าเขาเข้ามานั่งยองๆอยู่ตรงหน้าเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ 

พรึ่บ แต่เมื่อเธอจะลุกขึ้นยืน เขาก็กดไหล่เธอไว้ด้วยมือเดียว ปฎิกริยาของเขาไวมาก อีกมือเขามีกล่องขนาดเล็ก และสายตาเขาก็เลื่อนจากใบหน้าลงมาที่ท่อนขาล่างของเธอ 

อ่อ นับดาวลืมเรื่องรอยบาดไปเสียสนิท เขาที่นั่งยองๆอยู่ตรงหน้า เปิดกล่องยา นับดาวเหวออ้าปากค้าง นี่เขากำลังจะทำแผลแค่แมวข่วนให้เธอ แม้จะบอกว่าเท่าแมวข่วน แต่เลือดก็ซึมออกมาไหลเป็นทางให้เห็นอย่างชัดเจน

ซี๊ด จะร้องห้ามก็ไม่ทัน เพราะเธอรู้สึกแสบเมื่อเขาใช้แอลกอฮอล์ล้างแผลและใส่ยาให้ตามลำดับ เมื่อเขาติดพลาสเตอร์ยาทุกอย่างเป็นอันเสร็จ ตลอดเวลาที่เขาทำแผลให้เธอ ผิวกายเขาไม่สัมผัสผิวเธอเลย แต่เธอก็รู้สึกร้อนเหมือนถูกลวกแปลกๆบริเวณขาท่อนนั้น 

ผลั๊วะ ขณะที่เขาลุกขึ้นยืนประตูห้องชงกาแฟก็ถูกผลักเปิด “ทิวา” เสียงของคนผลักเปิดประตู พร้อมรักเห็นนับดาวนั่งอยู่บนเก้าอี้ ในขณะที่ทิวายืนอยู่ “คุณมาทำอะไรอยู่ในนี้”

“ไม่มีอะไรหรอกครับ” ทิวายิ้มและพาพร้อมรักออกไป พร้อมรักอดไม่ได้ที่จะเหลียวกลับมามองเด็กฝึกงานด้วยสายตาที่ไม่พอใจ อ่อ “เอกสารเซ็นแล้ว เดี๋ยวคุณเข้าไปเอามันออกไปส่งต่อด้วย” ทิวาหันกลับมาพูดกับนับดาวก่อนที่จะจูงมือพร้อมรักเดินกลับห้องทำงานไป

“คุณมาได้ยังไง” เมื่อกลับเข้ามาในห้องทำงาน ทิวาพาพร้อมรักไปนั่งที่โต๊ะรับแขก ทั้งสองนั่งเบียดชิดใกล้กัน มือกอบกุมกันและกัน

“พร้อมจะมาขออนุญาตคุณนะคะ” ทิวาเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ “ให้คุณป้ามาทำมื้อเย็นที่บ้านคุณนะคะ” ทิวายิ้ม

“เรื่องแค่นี้เอง คุณโทรมาก็ได้” พร้อมรักยิ้มนิดๆ แม้จะรู้สึกขัดเคืองอยู่บ้างที่ไม่ได้ยินคำว่า ก็บ้านคุณเหมือนกันเรื่องแค่นี้ไม่ต้องขออนุญาตผม อะไรทำนองนี้มากกว่า

“ขอบคุณนะคะ แล้วคุณไม่ลืมนะคะว่าอาทิตย์หน้าพร้อมต้องกลับแล้ว” ทิวามองพร้อมรักด้วยแววตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก นิ้วเรียวขาวเกลี่ยไล้ใบหน้าและเส้นผมที่ลงมาปรกหน้า เขาเอาไปเหน็บข้างหู พร้อมกับโน้มหน้าเข้าไปใกล้ พร้อมรักไม่หลบหลีกมีเพียงแก้มที่แดงระเรื่อขึ้น และรอ...