เสพติดเพื่อนรักวิศวะ

ก็ลองดู

"อร่อยไหม​?" เสียงทุ้มเข้มที่กำลังเงยหน้าขึ้นมาถามฉันที่กำลังยัดลูกชิ้นปิ้งเข้าปากนั่งรอคนตัวโตอยู่ที่โต๊ะใต้อาคารคณะของเขาอยู่

"อื้อ..." ฉันพยักหน้าหงึกหงักเป็นคำตอบเพราะในปากยังคงเต็มไปด้วยลูกชิ้นที่งับเข้าไปคำโต

"อยากกินด้วย" โซนเอี้ยวตัวมาแล้วยกมือให้ดูว่าเขากำลังทำโปรเจกต์​ส่งอาจารย์​อยู่​ รวมถึงเรย์เพื่อนสนิทของเขาและคอปด้วยอีกคน

"....." ฉันไม่ตอบอะไรแล้วยื่นไม้ลูกชิ้นไปให้คนตรงหน้าได้งับเข้าปากได้สะดวก

"ฉันก็หิวนะพีช​ ป้อนแต่ไอ้โซนได้ไง" คอปคนที่ดูมีชีวิตชีวาที่สุดในกลุ่มของโซนยู่หน้าบอกทำท่าน้อยอกน้อยใจมองมาทางฉัน

"อ้าปากสิ.."

"มึงไม่ชอบลูกชินไม่ใช่ไง" ทว่ายังไม่ทันที่ฉันจะยื่นมือไปให้คอปได้กินลูกชิ้นจากไม้ในมือ​ โซนก็หันไปมองคอปแล้วเอ่ยถามเสียงขุ่น

"กูไม่ชอบตอนไหนวะ"

"มึงไม่ชอบ" โซนยังคงยืนยันคำเดิมแล้วกดตามองคอปเป็นการกดดันอีกแรง

"กูบอกเหรอ?" อย่าว่าแต่คอปเลยที่งง​ ฉันที่นั่งดูพวกเขาก็ยังงงไปด้วยเลยว่าทำไมโซนถึงได้ห้ามคอปเอาซะขนาดนั้น

"เออ​ ไม่ต้องให้มันกินหรอก" โซนหันมาบอกกับฉันในประโยคหลังแล้วก้มหน้าทำงานที่ค้างอยู่ต่อ​ ฉันหันไปมองคอปแล้วยิ้มแห้งๆให้เป็นการขอโทษทางอ้อมส่วนเขาก็พยักหน้ารับเบาๆแต่ไม่วายตวัดสายตาไปมองโซนพร้อมกับบ่นพึมพำไปด้วย

"ฉันกินได้​" เรย์ที่ลุกจากเก้าอี้โน้มตัวข้ามโต๊ะมางับลูกชิ้นที่ฉันถืออยู่เข้าปากคำโต​ คนหน้านิ่งหย่อนตัวลงนั่งตามเดิมแล้วหันไปมองหน้าโซนนิ่งๆ

"ทำไมมึงไม่เผื่อกูบ้างวะ​" คอปทำท่าทางงอแงแล้วชี้มาที่ลูกชิ้นปิ้งของฉันอย่างนึกเสียดาย

"จะให้กูป้อนมึง?" เรย์เลิกคิ้วถามแล้วเบนสายตามาสนใจงานที่แทบจะกองล้นโต๊ะของพวกเขา​

"ไอ้สัสขนลุก" คอปทำทีลูบแขนตัวเองขนลุกกับคำพูดของเรย์แต่สวนทางกับคนหน้านิ่งแบบเรย์ที่ทำหน้าตายไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรสักนิด

"น่ารำคาญ" โซนกระแทกเสียงขึ้นแล้วปรายตามองไปยังเพื่อนทั้งสองคนของเขา​ คอปไหวไหล่เล็กน้อยไม่สนใจสายตาดุดันของโซนเลย​ ส่วนเรย์กลับตวัดสายตาขึ้นมองหน้าโซนเล็กน้อยแล้วยกยิ้มขึ้นราวกับกำลังชอบใจอะไรสักอย่างอยู่​ ฉันไม่ได้สนใจพวกเขาที่เอาแต่ทะเลาะกันไปมาแล้วยกโทรศัพท์มือถือ​ของตัวเองขึ้นมาไถเล่นไปพลางๆเพื่อรอเวลา

"โซนนายจะกลับยังอ่ะ​ วันนี้ขอติดรถไปด้วยได้ไหม" ทุกคนในโต๊ะแทบจะเงยหน้าขึ้นไปมองยังผู้มาใหม่ทันทีรวมถึงฉันด้วย

"ไม่ได้" โซนตอบกลับทันที​ แล้วละสายตามามองหน้าฉันเล็กน้อยก่อนที่เขาจะเบนสายตากลับไปตามเดิม

"ก็กลับทางเดียวกันอยู่แล้ว​ แค่ขอติดรถไปด้วยเอง" ผู้หญิงคนนี้ฉันเคยเห็นหลายครั้งแล้วว่าชอบเข้ามาวุ่นวายกับโซน​ แต่ดูว่าเธอพยายามดีถึงต่อให้โซนพูดจาผลักไสแค่ไหนเธอก็ไม่ยอมแพ้ฉันละนับถือ

"พูดไม่รู้เรื่อง" คราวนี้โซนตะคอกถามเสียงดัง​ ขนาดฉันที่นั่งอยู่ยังตกใจไปด้วย

"อย่าหาเรื่องใส่ตัว" เรย์หันไปบอกผู้หญิงคนนั้นเสียงเรียบ​ นี่ขนาดว่าเรย์ที่แทบจะไม่สนใจใครที่ไหนยังมีสีหน้ารำคาญเธอออกมาให้ได้เห็น

"ฉันหาเรื่องตรงไหนกัน​ ก็แค่มาถามดีๆ"

"แน่ใจนะเหมยว่าเธอไม่ได้ใช้ข้ออ้างหวังลากไอ้โซนขึ้นห้อง" คอปยิ้มทะเล้นถามแต่กลับแฝงไปด้วยคำพูดเน็บแนมเจ็บแสบ

"พูดงี้ได้ไงคอป ฉันเสียหายนะ" เหมยคนที่เอาแต่เข้าหาโซนยืนเถียงคอปเสียงดังหน้าตาที่ถูกแต่งแต้มไปด้วยเครื่องสำอางมองแบบนี้เธอก็หน้าตาดีไม่น้อยเลย ไม่ดีอยู่อย่างเดียวก็คงเป็นนิสัย

"แล้วยังไง​ จะพูดอีกนานไหมกูรำคาญ" ตบโต๊ะเสียงดังจนเหมยหุบปากแน่นก่อนที่จะพ่นคำพูดออกมาอีกหน

"โซน"

"เห็นกูเป็นคนยังไง​ ถึงจะให้ไปบริการรับส่งมึง" โซนจ้องหน้าถามอย่างเอาเรื่อง​ แววตาดุดันกดมองเหมยที่เม้มริมฝีปากแน่นไม่กล้าตอบคำถามของเขา

"ไปเหอะเหมยฉันอายแทนว่ะ" คอปเอ่ยบอกแม้ว่าใบหน้าของเขายังคงประดับไปด้วยรอยยิ้มแต่ทุกคำพูดที่เอ่ยออกมากลับถากถางคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าซะไม่มี

"ก็ได้​ ใครต่อใครจะได้รู้ว่านายมันแล้งน้ำใจ"

"กูไม่เคยมีอยู่แล้ว​ จะสนใจไปทำไม"

"....."

"กูไม่ได้เกิดมาสนใจคนทั้งโลก​ ถ้าอยากจะป่าวประกาศถึงสันดานกูก็เชิญ"

"อย่ามาท้านะโซน​ อย่าคิดว่าคนอื่นเขากลัวนายกันหมดนะ" เหมยเชิดหน้าพูดอย่างไม่เกรงกลัวแต่นัยน์ตากลับสั่นระริกอย่างปิดไม่มิด

"ก็ลองดู​ ขอให้พูดแค่เรื่องจริงแล้วกันอะไรที่มึงแต่งเติมเอากูหักล้างเป็นสิบเท่าแน่"

"....."

"ไม่เชื่อมึงก็ลอง​"