เสพติดเพื่อนรักวิศวะ

ไม่ดุได้ไหม

ผมเดินผ่านหน้าของผู้หญิงคนนั้น​ออกมา​ ไม่ได้ใส่ใจกับสีหน้าที่กำลังจะร้องไห้ของเธอเลยแม้แต่น้อย​ ผมเดินมาทิ้งตัวนั่งลงที่เดิมข้างๆพีชที่กำลังยกแก้วขึ้นดื่มได้ที่​ ดวงหน้าสวยหันมามองเพียงเล็กน้อยแล้วระบายยิ้มหวานออกมา

"เมายัง" เอ่ยถามพลางยกแก้วขึ้นดื่มตามบ้าง​ พีชส่ายหัวเบาๆให้เป็นคำตอบแต่ถึงอย่างนั้นใบหน้าสวยขาวเนียนก็แดงขึ้นมาจากฤทธิ์​ของแอลกอฮอล์​

"ยัยพีชไปเต้นกัน" เกลลุกขึ้นจากที่นั่งแล้วเดินอ้อมมาคว้ามือพีชให้ลุกขึ้นตามไป

ผมมองตามร่างบางที่ถูกลากออกไปกลางฟลอร์​ สัดส่วนน่ามองที่โยกย้ายไปตามเสียงเพลงยิ่งยั่วยวนสายตาของเหล่าหมาจรที่มองราวกับจะกระโจนมาขย้ำเนื้อหวานๆนั่นให้ช้ำกันไปข้าง

สายตาคม​กวาดมองไปทั่วบริเวณ​แผ่รังสีน่ากลัวจ้องมองคนไม่กลัวตายที่กล้าเข้าไปเฉียดใกล้พีช​ แต่ดูเหมือนว่าจะยังมีไอ้คนที่ไม่รู้สึกรู้สาที่กล้าเดินไปโอบเอวพีชเอาไว้ในขณะที่คนตัวเล็กกำลังสนุกกับการโยกย้ายไปตามเสียงดนตรีอยู่

หมับ!

"ไม่กลัวตาย?" ผมเลิกคิ้วถามแล้วจ้องหน้ามันอย่างเอาเรื่องในขณะที่มันกำลังตกใจและแสดงสีหน้าเจ็บปวดออกมาเมื่อผมจับยึดข้อมือของมันเอาไว้อย่างแรงให้ปล่อยจากพีช

"โซน" พีชหันมามองหน้าผมด้วยแววตาขอร้องแล้วกอดท่อนแขนหนาของผมเอาไว้ไม่ให้ตะบันหน้ามัน

"อะไรของมึงวะ​ กูยังไม่ได้ทำอะไรเลย" ไอ้คนที่ผมกำลังจ้องหน้ามันกลับพูดแทรกขึ้นมา

"มึงแน่ใจ?" ผมแค่นยิ้มเมื่อมันปฎิเสธ​ ทั้งๆที่ผมเห็นเต็มตาว่ามันพยายามจะทำอะไร

"โซนอย่ามีเรื่องเลย" คงมีแต่พีชที่พยายามจะให้ผมใจเย็นอยู่​ ร่างเล็กเขย่าแขนผมให้หันไปสนใจเธอแทนที่จะเป็นไอ้เวรข้างหน้าผมสะบัดแขนมันออกแล้วกดตามองอย่างเอาเรื่อง

"อย่าให้กูเห็นว่ามึงเข้าใกล้เธออีก..​ ไม่งั้นกูไม่เอามึงไว้แน่" ผมเอ่ยเสียงลอดไรฟันในประโยคหลังให้มันได้รู้ตัวว่าผมไม่ได้พูดเล่นๆ​ ถ้ามันกล้าผมก้ไม่ลังเลที่จะสนองให้

"เกือบไปแล้วไหม" พีชเบนสายตาไปด้านหลังของผมที่ไอ้เวรนั่นเดินออกไปแล้วเอามือบางทาบอก

"ไม่ระวังตัวเลยพีช" ผมเอ่ยเสียงดุบอกคนตัวเล็กที่มันที่นึกสนุกจนไม่ระวังตัวเอาแบบนี้

"ใครจะไปรู้คนแน่นจะตาย" พีชเบะปากตอบเสียงอ่อนเมื่อถูกผมต่อว่าไปแบบนั้น

"มันน่าโมโหไหววะ​ ถ้าไม่มาด้วยจะโดนมันลากไปแล้วใครจะไปรู้"

"นายไง"

"....."

"นายรู้อยู่แล้ว​ แถมยังมาช่วยทันเวลาทุกครั้งเลยด้วย"

[ ลูกพีช​ ]

ฉันยิ้มตาหยีตอบร่างสูงตรงหน้าที่ตอนนี้แทบจะกลายร่างเป็นหมาป่างับหัวฉันอยู่รอมร่อ​ ที่พูดไปไม่ได้เกินจริงไปหรอกเพราะว่าสถานการณ์​ไหนโซนก็มักจะมาช่วยฉันเสมอ​ ไม่ว่าจะไฟดับน้ำไม่ไหลแอร์เสียหรือแม้แต่ตอนหิวโซนก็มาในตอนที่ฉันต้องการทุกครั้ง

"ดูซีรี่ย์ให้น้อยหน่อยก็ดี" โซนโยกศีรษะ​ฉันเบาๆแต่ถึงอย่างนั้นใบหน้าที่มีแต่ความหงุดหงิดเมื่อครู่กลับมีรอยยิ้มบางๆฉายชัดอยู่

เมื่อบรรยากาศ​เริ่มดีขึ้นบวกกับความเมาที่มีมาอยู่ก่อนแล้วฉันก็เริ่มโยกย้ายไปตามเสียงเพลงอีกครั้ง​ แต่ครั้งนี้โซนกลับยืนซ้อนอยู่ด้านหลังฉันไม่ยอมกลับไปนั่งโต๊ะตามเดิม​ สายตาคมที่จ้องมองตามทุกจังหวะที่ฉันขยับเรือนร่างไปตามเพลงนิ่งๆนั้นราวกับพ่อที่มองดูลูกขึ้นแสดงเวทีโรงเรียนยังไงยังงั้น​ ฉันหัวเราะนิดๆกับท่าทีนิ่งขรึมของโซนก่อนจะตัดสินใจหันไปยกเรียวแขนตวัดโอบต้นคอหนาของเขาเอาไว้แล้วโยกย้ายสะโพกไปตามจังหวะ​

มุมปากหยักยกยิ้มขึ้นนิดๆแล้วยกท่อนแขนแกร่งมาโอบเอวฉันเอาไว้หลวมๆ​ โซนไม่ได้ต่อว่าหรือจะผลักฉันออกกลับรั้งเอวบางให้เข้าหาร่างสูงของเขาอีกต่างหาก

@คอนโดพีช

ร่างเล็กที่ถูกวางลงบนเตียงนุ่มราวกับภาพเดจาวู​ รองเท้าส้นสูงสีดำสี่นิ้วถูกถอดออกแล้ววางลงข้างๆเตียงโซนเสยผมขึ้นอย่างเหนื่อยหน่ายแล้วหย่อนตัวนั่งลงบนขอบเตียงมองฉันที่นอนแผ่หลาหมดท่าด้วยความเมา

"คิกๆ​ หน้าดุอีกแล้วอ่า" ฉันชี้หน้าของโซนแล้วหัวเราะคิกคักออ​กมาที่เห็นเขากำลังจะดุกันผ่านสายตาเรียบนิ่งนั่นอีกหน

"ไม่ชอบ?" คิ้วหนาเลิกขึ้นถามแล้วเอนตัวลงนอนใช้แขนค้ำศีรษะ​ตัวเองตะแคงนอนหันมามองฉัน

"ไม่ชอบ​ ไม่ชอบให้นายดุไม่ดุได้ไหมโซน​ นายดุแล้วน่ากลัว" ฉันบอกเสียงอ่อนทำหน้างอเมื่อคิดว่าโซนกำลังจะดุฉันอีก​ มีหวังไม่ต้องหลับต้องนอนกันแล้วต่อให้ฉันสลบเหมือดไปแค่ไหนโซนก็มีวิธีที่จะทำให้ฉันตื่นมาฟังเขาบ่นอยู่ดี

"ที่ดุเพราะห่วงรู้ไหม​ ไม่ให้ดุเธอจะให้ฉันดุใครก็เป็นห่วงอยู่แค่คนเดียว"

​​​​​​