สิบเอ็ดวันผ่านไป หลี่มามาที่หยูจินเซียงไม่ค่อยได้พบหน้าก็กลับมาอยู่ในเรือนกล้วยไม้ พร้อมกับข่าวดีว่าเว่ยอ๋องปลอดภัยพระอาการประชวรดีมากขึ้นแล้ว
“วันพรุ่งนี้เว่ยอ๋องก็ให้เชิญคุณหนูไปร่วมโต๊ะเสวยด้วยกันอีกครั้งด้วยนะเจ้าคะ” สีหน้าของหลี่มามาสดใสขึ้นกว่าเดิม แม้แต่ดวงตาที่เคยราบเรียบก็ยังทอประกายอบอุ่นอย่างเห็นได้ชัด แสดงให้เห็นความจงรักภักดีที่มีต่อเว่ยอ๋องจนถึงที่สุด
“เกิดเรื่องเช่นนั้นมาครั้งหนึ่งแล้ว จะเหมาะหรือที่พวกเราจะไปร่วมโต๊ะเสวยอีกน่ะหลี่มามา” หยูจินเซียงรู้สึกไม่อยากไปเรือนหลักขึ้นมาบ้าง ดีไม่ดีเกิดนางถึงคราวซวย เผลอไปกินยาพิษในอาหารใดเข้า หัวใจดวงที่สี่ของนางจะถูกใช้ไปอย่างสิ้นเปลืองเปล่า
“เหมาะไม่เหมาะเว่ยอ๋องย่อมพิจารณาได้เอง คุณหนูเพียงแค่ทำเรื่องของตนไม่มีสิ่งใดต้องกังวลหรอกเจ้าค่ะ” หญิงสูงวัยคลี่ยิ้มบางเป็นการปลอบใจหญิงสาว เข้าใจความรู้สึกของนาง
นั่นสินะ หากนางมัวแต่กัง
