ทุกวันหูอี้เหลียนก็มักจะแยกตัวออกห่างจากเว่ยอ๋อง นางมักจะไปฝึกฝนรำดาบอยู่ในสวนดอกไม้ หรือไม่ก็ไปขี่ม้าซ้อมยิงธนู ถึงเวลาอาหารจึงจะได้พบหน้ากับเว่ยอ๋องและหยูจินเซียงสักครั้ง
ส่วนหยูจินเซียง หากนางคิดจะหลบซ่อนตัวอยู่แต่ในห้องอย่างเดียวก็คงต้องอกแตกตายเป็นแน่ จะออกไปที่ใดก็ต้องคอยระวังว่าหูอี้เหลียนจะมีแผนการอันใดหรือไม่ ไม่สู้ปรากฏตัวให้เว่ยอ๋องเห็นอยู่ตลอดเวลา เขาก็ไม่จำเป็นต้องมาคอยแอบสอดส่องพฤติกรรมนาง ซ้ำยังเป็นเกราะป้องกันภัยชั้นดีจากนางอสรพิษผู้นั้นได้อีกด้วย
เว่ยอ๋องยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย ทีแรกเขาก็สงสัยในตัวตนของหยูจินเซียงอยู่แล้ว แต่จากการรายงานของหลี่มามา นางก็ไม่เคยมีพฤติกรรมผิดปกติ ซ้ำยังแสดงความอยากรู้อยากเห็นออกมาอย่างเปิดเผยไม่ปิดบัง ทำให้สือหมิงเว่ยเริ่มคลายความหวาดระแวงในตัวสตรีผู้นี้อยู่ไม่น้อย
“นั่นเจ้าวาดอะไรอยู่ เปิ่นหวางขอดูได้หรือไม่”
หยูจินเซียงเหลือบตามองขันทีข้า
