บ่วงรักแรงแค้น

ทัณฑ์รัก !!รงแค้น บทที่4.ปิดฉากฉะ

มือเรียวหันผักบุ้งและรีบเช็ดทำความสะอาดรอบๆ ตัวช่วยแบ่งเบาภาระของมินตาโดยไม่คิดเกี่ยงงอน เธอมีแค่มารดา สองชีวิตที่สู้มาด้วยกัน หลังจากยายหนีคำนินทาของเพื่อนบ้าน หลังจากนั้นก็ปักหลักอยู่จนเธอเรียนจบ มิรินทร์ไม่อยากเห็นแม่เสียใจอีก ไม่อยากให้ท่านกระทบกระเทือนใจจากคำติติงของคนอื่น เธอจึงไม่เคยออกนอกลู่นอกทาง เรื่องผู้ชายไม่เคยอยู่ในความคิด เมื่อกลัวว่าเขาจะเข้ามาเพื่อหลอกลวง

“รินอย่าให้เรื่องของแม่ทำให้รินขยาดผู้ชายเลยนะลูก ผู้ชายดีๆ ก็มี ลองเปิดใจดูสักหน่อยสิ”

มินตราเตือนเสียงอ่อน เธอแอบสังเกตบุตรสาวมาพักใหญ่ มิรินทร์ไม่สนใจตอบรับสายสัมพันธ์ที่เพศตรงข้ามส่งมาให้ เธอบอกปัดแบบไม่ต้องคิด

“ไม่อะแม่...รินยังไม่คิดตอนนี้ รอให้เรามีอะไรๆ พร้อมก่อนค่อยคิดก็ทัน”

หญิงสาวตอบมินตรา เธอหันไปถามเมื่อลูกค้ามายืนรอสั่งอาหาร “เอาอะไรดีพี่...เส้นเล็ก เส้นใหญ่ เส้นหมี่ น้ำหรือแห้ง หมูหรือเนื้อ?”

มินตราถอนใจเฮือกๆ สาวใหญ่เดินไปรินน้ำมาเสิร์ฟลูกค้า หากมิรินทร์อยู่ละก็ เธอมีหน้าที่เสิร์ฟอาหาร นอกนั้นหญิงสาวแย่งไปทำจนหมด

“เส้นเล็กต้มยำใส่หัวใจคนทำด้วยได้ไหมจ้ะ” เสียงหนุ่มๆ เกี้ยวซึ่งหน้าๆ แต่เธอไม่ได้รู้สึกอะไรเลย ออกจะรำคาญด้วยซ้ำ อาชีพบริการจึงต้องรักษาน้ำใจไว้ เขาจะได้แวะมาอุดหนุนบ่อยๆ

“หัวใจคนทำใส่ไม่ได้จ้ะพี่ชาย เพราะถ้าใส่ไปเกรงว่ามันจะกินไม่ได้เอานา เอาหัวใจหมูไปแทนดีกว่านะพี่ อร่อยด้วยหวานฉ่ำ ถ้ากินหัวใจรินเกรงว่าพี่จะตายเอาง่ายๆ เพราะหัวใจรินเป็นเหล็กไหล กินไปจะไหลตาย หลับไม่ตื่น”

เสียงทุ้มนุ่มสลับกับแข็งกระด้าง คนฟังจึงไม่รู้ว่าหญิงสาวพูดเล่นหรือพูดจริง เขายิ้มแหยๆ ถอยหลังไปนั่งที่เก้าอี้ว่างๆ รอคอยก๋วยเตี๋ยวฝีมือคนสวย เพื่อวันหนึ่งแม่ค้าหน้ามนจะเผลอใจอ่อนยอมรับรักมัน

ก๋วยเตี๋ยวร้อนๆ กินแกล้มกับใบหน้าหวานๆ ของแม่ค้าสาวสวย ช่วงเย็นจึงถึงค่ำ ร้านก๋วยเตี๋ยวเล็กๆ ของมินตราจึงขายดีเป็นพิเศษ กว่าจะปิดร้านได้เวลาก็ล่วงเข้าไปสี่ทุ่มกว่าๆ

“ไปนอนเถอะริน พรุ่งนี้ต้องเริ่มงานที่ใหม่ แม่ล้างเก็บเองก็ได้ เดี๋ยวรินจะเหนื่อยหนัก หลับเพลินไปไม่ทันนะ”

“แม่สิขึ้นไปนอนเถอะ เรื่องขี้ประติ๋วแบบนี้รินจัดการเอง แม่ต้องตื่นแต่ตี4 แม่ไปพักผ่อนเถอะค่ะ” มิรินทร์ลากหม้อไห ที่รอล้างไปกองด้านหลังบ้าน จัดการทำความสะอาดด้วยตัวเองอย่างขะมักเขม้น เธอโบกมือไล่มารดา เพราะเหลือเวลาอีกไม่เท่าไร ท่านก็ต้องตื่นไปตลาดตอนเช้า เพื่อซื้อของสดมาไว้เตรียมขายของในวันถัดไป

“รีบอาบน้ำนอนนะริน ไม่ต้องอ่านหนังสืออีกล่ะ ไปเริ่มงานที่ใหม่เราต้องเตรียมพร้อมอย่าให้เขาตำหนิเอาได้” มินตราสอนบุตรสาวก่อนจะเดินขึ้นไปชั้นบนเพื่อพักผ่อน

เช้าวันใหม่...

มิรินทร์เตรียมพร้อม เธองัดชุดเก่งขึ้นมาสวมใส่เป็นเดรสสั้นสีขาวสวมทับด้วยเสื้อคลุมสีดำแขนยาว มันจะได้ไม่ดูเซ็กซี่เกินไป รองเท้าคัชชูส้นเตี้ยสีครีม กระเป๋าสะพายราคาถูกใช้เก็บของใช้ส่วนตัว เธอหมุนซ้าย หมุนขวา สำรวจความเรียบร้อย ก่อนจะเดินลงมาจากห้องนอน เพื่อเดินทางไปทำงานในที่ทำงานใหม่วันแรก!!

“สวยจังเลยรินวันนี้ ดูรินเป็นสาวขึ้นผิดตาเลยนะลูก”

มินตราหันมามองบุตรสาว เมื่อได้ยินเสียงประตูเปิด เธอกำลังเตรียมต้มน้ำซุป สาละวนอยู่หน้าเตาไฟ แต่ยิ้มสดชื่นเมื่อได้เห็นบุตรสาวสวยสดสมใจ

“ต้องสร้างความประทับใจให้กับเจ้านายจ้ะแม่ เขาจะได้เมตตารินไงคะ แหม... วันนี้ต้องไปแต่เช้า เลยไม่ได้ช่วยแม่เตรียมของเลย รินชดเชยให้ตอนเย็นนะแม่นะ รินจะอยู่ช่วยจนร้านเลิกเลย”

หญิงสาวพูดพร้อมกับยิ้ม เธอเดินไปกอดมินตราก่อนจะเดินลอยชายออกจากบ้านไป ไม่รู้สักนิดว่ามีใครบางคนรอเชือดเธออยู่...

“ไม่ได้กลัวเลอะเล๊ย แม่มีแต่กลิ่นควันไฟ...”

นางบ่นก่อนจะก้มหน้าทำงานต่อ ทั้งมินตราและมิรินทร์ไม่เคยรู้ว่าความเลวร้ายกำลังคืบคลานเข้ามาในชีวิต พร้อมกับแรงแค้นเต็มหัวอกของผู้ชายคนหนึ่ง

“แม่นั่นไงคนที่แย่งงานคุณปริมไป ไม่รู้ว่าไปยั่วอีท่าไหนคุณภูมิถึงได้ยอมขัดใจคุณแม่ เอาหล่อนแทรกเข้าไปแทนคุณปริม”

พราวนภาใส่ความมิรินทร์ให้ปริมาฟัง หล่อนยัดเหยียดความผิดให้หญิงสาวทั้งที่เจ้าตัวไม่รู้สักนิด ภูมิเองก็ไม่รู้ว่ามีการเล่นเส้นสาย การฝากฝังแบบลับๆ แต่เขาไม่รู้เรื่อง มันเป็นจังหวะเหมาะที่มิรินทร์เข้ามาพอดี ปริมาจึงกระเด็นออกปากตำแหน่งที่วางไว้ เธอยอมทำในตำแหน่งอื่น ขอแค่ให้อยู่ใกล้ภูมิก็พอ ครั้งนี้เธอจะไม่ปล่อยให้เขาหลุดมือเหมือนครั้งนั้น เธอรู้มาว่าทายาทของสหกิจรุ่งเรือง มีแค่ภูมิคนเดียวที่เป็นสายตรง เป็นหลานตาที่เป็นผู้ชาย เขามีแววจะได้ขึ้นอยู่ในจุดสูงสุด หากคุณตาของเขาสละตำแหน่ง...

ที่สำคัญภูมิไม่ได้ใช้นามสกุลบิดา เขาใช้นามสกุลคุณตา เขาเป็นสหกิจรุ่งเรืองที่มีอำนาจเต็ม เธอโง่เองที่ทิ้งเขาตอนนั้น หากไม่หลงมัวเมาเห็นเนื้อก้อนใหญ่กว่า จนเผลอโง่กระโจนเข้าหา แต่เนื้อชิ้นโตๆ กลับกลายเป็นอากาศ ความหวังของเธอพังทลายลง ไม่ได้เป็นสะใภ้คนรวย หัสกิจของเธอเหลือแค่เปลือก ข้างในกลวงโบ๋ หากไม่ได้เงินจุนเจือจากสหกิจรุ่งเรือง...บริษัทของบิดาคงต้องปิดตัวลง พร้อมกับหนี้ก้อนโต ท่านเลยส่งให้เธอมารื้อฟื้นความหลังกับภูมิ หากควบกิจการของหัสกิจ เข้าเป็นบริษัทลูกของสหกิจรุ่งเรืองได้ ทางรอดของครอบครัวเธอก็ยังพอมี เธอจะได้เชิดหน้าอยู่ในสังคมไฮโซได้เหมือนเดิม พร้อมกับผู้ชายที่สมบูรณ์แบบที่สุดใน พศ. นี้

“หล่อนเป็นใครคะพี่พราว...เส้นสายมาจากไหนกัน?”

มือเรียวบีบแก้วกาแฟในมือแน่น เธอปลายสายตาคมกริบ เหลือบมองมิรินทร์แบบหมิ่นๆ

“ไม่รู้สิคะคุณปริม ขนาดคุณณัชขอ คุณภูมิยังไม่ฟัง ไม่รู้โดนเสน่ห์ยาแฝดของหล่อนหรือเปล่าก็ไม่รู้ ถึงได้ดึงดันจะเอาหล่อนทำงานตรงตำแหน่งนั้นให้ได้”

จะโจมตีใครสักคน ก็ต้องให้ตัวเองรอด พราวนภาจึงใส่ไม่ยั้ง เมื่อหล่อนรู้ดีไม่มีใครสามารถล้วงข้อมูลจากภูมิได้ หากเขาไม่ได้ปริปากบอกเอง

ปริมาหรี่ตาลง เธอกาหัวมิรินทร์เป็นศัตรูหมายเลขหนึ่ง ที่ต้องหาทางกำจัดอย่างรวดเร็วที่สุด!!

พราวนภาแยกไปทำงาน เธอมีเอกสารที่ต้องเตรียมให้ภูมิ และต้องสอนงานคนใหม่คือยัยผู้หญิงคนนั้น เดี๋ยวเถอะแม่จะจัดหนักชุดใหญ่ให้ขวัญกระเจิง จนต้องเขียนใบลาออกหนีไม่ทันเชียว!!

มิรินทร์ถึงกับอึ้ง วันนั้นไม่ได้คุยรายละเอียด เธอรู้แค่ว่าผ่านบทสัมภาษณ์ และรอบริษัทเรียกตัวมาทำงาน ไม่คิดว่าตำแหน่งที่ตัวเองได้...คือผู้ช่วยเลขาของชายหนุ่มผู้นั้น ตกลงเขาจำเธอได้หรือไม่ได้กันแน่ มิรินทร์เริ่มหวาดหวั่น งานเก่าก็ลาออกมาแล้วด้วยสิ หากเธอถูกกดดันมากๆ คงต้องขยับขยายหางานใหม่ทำ แต่มันจะเป็นรอยตำหนิในหน้าที่การงาน เพราะบริษัทใหญ่เธอยังทนทำได้ไม่ถึงเดือน แล้วบริษัทเล็กๆ ที่ไหนจะกล้ารับพนักงานที่ลาออกกะทันหันกันเล่า?

“นี่โต๊ะทำงานของหล่อน!! ส่วนนี่งานที่หล่อนต้องทำให้เสร็จก่อนเที่ยง...หวังว่าคงมีฝีมือมากกว่าคำพูดสอพลอนะยะ...ฉันจะรอดูว่าหล่อนมีดีหรือว่าลิ้นดี”

กองแฟ้มสูงท่วมศีรษะกับคำพูดของเพื่อนร่วมงานที่ต้องพบเจอกันทุกวัน ปฏิกิริยาต่อต้านแบบที่เธอเองยังอึ้ง!! ตกลงเธอไปทำอะไรให้เพื่อนร่วมงานรุ่นพี่คนนี้โกรธกันล่ะ ทำไมเจ้าหล่อนถึงได้ดูจงชังเธอเหลือเกิน

“พราวเอกสารของฉันล่ะ” ภูมิเดินเข้ามาถามระหว่างที่เขากำลังจะเดินเข้าห้องทำงานตัวเอง ชายหนุ่มกระตุกยิ้ม เขาปลายตามองลูกสาวศัตรูด้วยสายตาเย็นชา