บ่วงรักแรงแค้น

บทที่1.ปฐมบทของผู้หญิงอาภัพ ‘มันแปลกมากหรือไง? หากเธอจะมีมารดาเป็นแค่ภรรยาอีกคน ของผู้ชายที่มีเมียแล้ว’ นั่นคือความคิดที่ค่อนข้างเห็นแก่ตัวสำหรับคนอื่นๆ แต่ในมุมมองของมิรินทร์ เธอมีมารดาแค่คนเดียว ส่วนบิดานะเหรอ เหอะ!! เขาทิ้งเธอกับแม่ไปตั้งแต่เธอยังไม่ทันลืมตาด้วยซ้ำ เพราะฉะนั้นผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งกำลังตั้งครรภ์... เคว้งคว้าง... ไม่มีแม้แต่งานทำ ไม่มีเงินกินข้าว จะยอมรับความช่วยเหลือของผู้ชายคนหนึ่งไม่ได้เชียวเหรอ? เมื่อเธอเองก็รักตัวเองและลูก แล้วก็ไม่ได้ต้องการทำลายชีวิตคู่ของใคร... มันเป็นเพราะความลำบากของตัวเอง มินตรายอมมีอะไรกับทศ ก็หลังจากที่มิรินทร์อายุได้2 ขวบแล้ว เพราะความดีของเขาที่มีเสมอต้นเสมอปลายโดยที่เธอไม่รู้นี่ว่ามันเป็นสันดานของผู้ชายคนหนึ่ง เวลาอยากได้ใครอีกคนเข้ามาในชีวิต... ข้อเสียของทศมีข้อเดียว... คือทศมีภรรยาตบ ภรรยาแต่งอยู่ก่อนหน้าแล้ว มันอาจจะเป็นเพราะความเหงา บวกกับการห่างไกลครอบครัว...มันจึงทำให้ทศปันใจให้กับผู้หญิงอีกหนึ่งคน แต่นั่นมินตราคิดผิด!! มิรินทร์เห็นมารดาใช้ชีวิตแบบนั้นมาเรื่อยๆ จนวันหนึ่ง วันที่เธออายุสิบหกปี มีคนแปลกหน้ามาเยี่ยมถึงบ้าน!! ผู้หญิงแต่งตัวดีคนหนึ่ง มาพร้อมกับเด็กชาย...อาจจะรุ่นเดียวกับเธอ แต่ทั้งสองคนมาพร้อมกับความโกรธ โกรธที่มินตราเข้าไปแทรกแซงเป็นมือที่สามในครอบครัวของหล่อน ผู้หญิงคนนั้นชื่อ...ณัชชา...กับภูมิ บุตรชายของเธอ... “อีหน้าด้าน!! ไม่มีปัญญาหาผัวแล้วเหรอไงหะ ถึงได้มาแย่งผัวฉัน!!” ใบหน้าหล่อนแดงกล่ำในขณะที่ตะโกนด่ามินตราเสียงดังลั่น มิรินทร์ทำได้แค่โอบกอดแม่ไว้ในอ้อมแขน เมื่อมินตราร่ำไห้อย่างหนัก เธอไม่ตอบโต้สักคำ ในเมื่อตัวเองผิดจริง “อย่ามาสำออย...ไม่ต้องมาบีบน้ำตาเสแสร้งให้ฉันเห็นฉันไม่สงสารแกหรอก มีแต่สมเพชกับทุเรศ แกจะเอาไง? จะเลิกกับผัวฉันไหม?” เสียงแหวดังลั่น จนเพื่อนบ้านข้างๆ โผล่หน้าออกมาดูกันสลอน...จนเป็นกลุ่มย่อมๆ อออยู่หน้าบ้านเช่าหลังน้อย “แม่...พอเถอะครับ กลับบ้านกันเถอะ” เสียงเด็กผู้ชายคนนั้นร้องเรียกมารดาของเขา ตัวเขาเองก็พยายามยื้อยุดให้มารดาตัวเองกลับออกไปจากที่ตรงนี้ เมื่อชาวบ้านใกล้ๆ เริ่มออกมามุงดูกันแน่นขนัด “อย่ามายุ่งนะตาภูมิ แม่จะจัดการกับอีหน้าด้านที่มาแย่งพ่อของลูกไปกก” “แม่หนู อื่อๆ ไม่ได้แย่งสามีของคุณป้านะคะ แม่ไม่ได้ทำแบบนั้น” มิรินทร์แก้ตัวแทนมารดา เธอพูดเสียงปนเสียงสะอื้น น้ำตาไหลอาบใบหน้า ลุงทศที่แสนดีจะทำตัวเช่นนั้นหรือ เขามีเมียแล้ว แล้วเขามายุ่งเกี่ยวกับแม่เธอทำไม? “หุบปากอีเด็กเวร!! แม่มึงนะตัวดี แย่งผัวฉันเห็นๆ ไอ้ที่กินใช้อยู่ทุกวันนี้ก็เงินผัวฉันทั้งนั้นแหละ แทนที่จะเอาไปให้ลูกเมียกลับเอามาปนเปรอเมียน้อย...น่าทุเรศสิ้นดี” “แม่ครับ กลับเถอะครับ เราไปรอคุณพ่อที่บ้านดีกว่า ทำแบบนี้อายเขา” “อายอะไรกันตาภูมิ...มันสองแม่ลูกสิต้องอายชาวบ้านชาวช่อง...ที่มันคอยเป็นปลิงสูบเลือดสูบเนื้อคุณพ่อของแก” ณัชชาด่ากราด เธอไม่สนใจด้วยซ้ำว่ามินตราไม่ได้ปริปากเถียงสักคำ หล่อนเอาแต่ร่ำไห้ ก้มหน้าหลบสายตาโกรธแค้นของตัวเอง... “แม่จ๋า ลุงทศเขามีเมียแล้วเหรอจ้ะ? ผู้หญิงคนนี้เป็นภรรยาของลุงทศเหรอจ้ะแม่” มิรินทร์กอดมารดาแน่น เธอกระซิบถามพร้อมกับหยดน้ำตาที่ร่วงริน สงสารมารดาอย่างที่สุดหากมันเป็นความจริง แม่ของเธอจะเป็นผู้หญิงชั่วชาติที่ไปยุ่งเกี่ยวกับคนมีภรรยาอยู่ก่อนแล้วงั้นหรือ? มินตรายกมือผ่ายผอมขึ้น ปลายนิ้วแห้งกร้านยกขึ้นปาดน้ำตาบนใบหน้าของลูกสาว เธอกัดริมฝีปากแน่น กลั้นเสียงสะอื้น แต่น้ำตาร้อนๆ ก็ยังคงไหลรินไม่หยุด มันเป็นตำตอบอย่างดีโดยไม่ต้องปริปากพูด มินตราไม่ได้รบกวนเงินทศอีกเลยหลังจากที่มิรินทร์เดินได้ เมื่อเธอเปิดร้านอาหารตามสั่งในบ้านเช่าที่อาศัยมานานปีเพื่อทำมาค้าขาย ไม่รับความช่วยเหลือจากทศแม้เขาจะคะยั้นคะยอให้ เธออายที่แอบเบียดเบียนภรรยาเขาอยู่เป็นปีๆ จึงมุทำงานหนัก เหนื่อยจนสายตัวแทบขาด เพื่อส่งบุตรสาวเรียนหนังสือ แต่มันเป็นความภาคภูมิใจของเธอเมื่อเงินทุกบาททุกสตางค์มันมาจากน้ำพักน้ำแรงของตัวเอง หากย้อนเวลากลับไปได้ มินตราจะไม่ยอมให้เหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นเด็ดขาด...แต่มันสายไปแล้ว ทุกสิ่งที่ภรรยาของทศด่ากราดเป็นความจริง เธอเป็นภรรยาอีกคนของทศ ผู้หญิงที่เป็นเบอร์สอง!! ภูมิมองสองแม่ลูกที่นั่งกอดกันกลมด้วยสายตาเกลียดชัง ผู้หญิงสองคนนั้นทำให้มารดาที่เคยสงบเสงี่ยมของเขา กลายเป็นผู้หญิงเจ้าอารมณ์โกรธเกรี้ยว ณัชชาเสียใจมากเมื่อมีมือดีส่งข่าวให้รู้ บุคคลลึกลับอ้างว่าหวังดี ไม่อยากให้เมียแต่งกลายเป็นควาย ถูกสนตะพายอยู่แต่ในบ้าน มันจึงเป็นสาเหตุให้เกิดความบาดหมางกัน... ทศกับณัชชาทะเลาะกันอย่างรุนแรงที่สุด!! เท่าที่ภูมิเคยเห็น พ่อ แม่เถียงกันหน้าดำหน้าแดง ด่าทอ ขุดเอาคำศัพท์ที่ฟังแทบไม่ได้ขึ้นมาด่ากราดใส่กัน หลังจากนั้นบิดาก็หายออกไปจากบ้าน ณัชชาแม่ของเขาจึงคลั่งแค้น เธอสาปแช่งผู้หญิงคนใหม่ของบิดา แล้วพยายามสืบค้นจนพบเจอที่อยู่ จากนั้นแม่ก็พาเขามานี่แหละ มิรินทร์น้ำตาร่วง เธอเสก้มหน้าหลบสายตาจงชังของเด็กชายผู้นั้น นึกอายในใจ ทำยังไงได้ล่ะ เรื่องมันเกิดขึ้นมาแล้ว จะแก้ไขยังไงได้ อย่างมากก็ทำได้แค่ก้มหน้าทน “แกเอาผัวฉันไปซุกไว้ไหน? ไอ้ผัวเฮงซวยของฉันมันไปหลบอยู่ตรงไหนกันหะ ทำไมไม่ออกมาพูดกันให้รู้เรื่อง เอาแต่หลบหน้าหลบตา จะเอายังไงก็ไม่เอาสักอย่าง ฉันไม่ทนหรอกนะ มันทุเรศตัวเอง สามคนผัว เมีย!!” ณัชชาด่าแล้วด่าอีก เธอหันรีหันขวางมองหาสามีตัวดี ซึ่งไม่รู้ไปมุดหัวอยู่ที่ไหน “คุณทศไม่ได้มาที่นี่นานแล้วค่ะ...ฉันนึกว่าอยู่กับคุณเสียอีก” มินตราบอกเสียงเครือ เธอกอดลูกสาวไว้แน่นๆ ป้องกันการเกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิด เมื่อภรรยาของสามีมาพร้อมกับความโกรธ ยิ่งหาตัวเขาไม่พบเธอยิ่งบันดาลโทสะ “อย่าบอกนะว่าไอ้นั่นไปมีใครอีกคนนอกจากหล่อน!!” ณัชชาตัวสั่นเทิ้ม เธอระแวงไปหมด ยิ่งควานหาตัวทศก็ไม่เคยเจอ เขาหายลับหลบเข้ากลีบเมฆ “มะ ไม่รู้สิคะ? ฉันไม่รู้อะไรเลย นานๆ เขาจะมาสักที ตั้งแต่ย้ายไปอยู่ที่ใหม่” “ย้าย!! ย้ายไปอยู่ที่ไหนกัน...ทำไมฉันไม่รู้เรื่อง ตาภูมิแกรู้ไหมพ่อแกย้ายไปประจำที่ไหน” นางพูดเสียงกร้าว หันหน้าไปถามบุตรชาย ดวงตาลุกวาบ เต็มไปด้วยเพลิงโทสะ “ไม่รู้ครับแม่...เรากลับไปรอพ่อที่บ้านดีกว่า...อยู่นี่ก็ไม่มีประโยชน์” ภูมิพูดช้าๆ เขาเดินนำหน้ามารดา แต่ก็ยังได้ยินเสียงคนเป็นแม่ขู่อาฆาตสองคนนั่นอีก...เห้อ!! ภูมิคิดในใจ หากเขาโตเป็นผู้ใหญ่ เขาจะไม่ทำตัวเหมือนคนเป็นพ่อเด็ดขาด การดึงคนอื่นเข้ามาวุ่นวายในครอบครัว เหมือนเป็นการจุดไฟเผาบ้านตัวเองชัดๆ มีแต่ความร้อนระอุ และเดือดเนื้อร้อนใจ...เขาจะจำหน้าสองแม่ลูกนั่นไว้จนตาย จะไม่เฉียดใกล้ให้เกิดความขุ่นเคือง เมื่อทั้งสองคนทำให้ครอบครัวที่สงบมานานปีอับปางลง เพราะฤทธิ์ตันหาความอยากไม่รู้จักพอของหญิงร้าย ชายเลว... วันเวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก…สิบปีผ่านไปไวเหลือเชื่อ มิรินทร์เงยหน้ามองตึกสูงตระหง่านตรงหน้า เธอมาตามจดหมายเรียกตัว เพื่อสัมภาษณ์งานในตำแหน่งที่สมัครไว้ หญิงสาวยื่นจดหมายพร้อมเอกสารเพิ่มเติมให้กับประชาสัมพันธ์หน้าล็อบบี้พร้อมกับยิ้มสวยเต็มเรียวปาก “ดิฉันมาตามจดหมายเรียกตัวค่ะ” “อืม...เชิญทางนั้นเลยค่ะคุณ เดี๋ยวจะมีคนมาเรียกตัวขึ้นไปสัมภาษณ์ที่แผนกนั้นๆ เชิญค่ะ” หล่อนชี้แจงให้มิรินทร์ฟัง พร้อมทั้งชี้มือไปทางเก้าอี้กลางโถงล็อบบี้ ที่มีหนุ่มสาวจำนวนไม่น้อย มานั่งรออยู่พร้อมกับความหวัง เมื่อบริษัทสหกิจรุ่งเรือง เป็นบริษัทขนาดใหญ่ ทำธุรกิจส่งออก และนำเข้าสินค้าจากทั่วโลกมาจำหน่าย มีบริษัทมากมายวิ่งเข้าหาเพราะของเขาดีและมีคุณภาพ แถมราคายังถูกกว่าการนำเข้ามาด้วยตัวเอง เมื่อบริษัทแห่งนี้แทบจะเป็นเจ้าในการจัดจำหน่าย เขามีเครือข่ายเกือบทั่วโลก