“คิดอะไรอยู่ล่ะพ่อภูมิ?” เจ้าสัววางมือบนหัวไหล่หลานชาย หลายชายที่ท่านรักมากกว่าคนอื่น เมื่อเจ้าตัวอาภัพ ขาดบิดาตั้งแต่ยังวัยเยาว์
“คุณตา...” ภูมิเรียกท่านว่าคุณตา ไม่ได้เรียกเจ้าสัวเหมือนคนอื่นๆ แต่ท่านรู้ว่าหลานชายรักท่านเสมอเหมือนบิดาเมื่ออุ้มชูกันมาตั้งแต่เล็กแต่น้อย
“มีเรื่องกลุ้มใจล่ะสิ...ระบายออกมาให้ตาฟังสิ...เพื่อตาจะช่วยได้บ้าง บางเรื่องมันเหมือนเส้นผมบังภูเขา มันใกล้ตัวจนเราไม่รู้ แต่คนภายนอกกลับมองเห็นชัดมากกว่า”
“คุณตาครับ...ผมไม่ต่างอะไรกับพ่อหรอกครับ ผมทำลายผู้หญิงคนหนึ่งเพราะความแค้น ทั้งๆ ที่เธอไม่ผิดเลยสักนิด ผมเองที่ผิด ผิดเพราะจมอยู่กับความคลั่งแค้น”
“เห้อ!! คนเรานี่นา ตาเองก็ไม่ต่างอะไรกับพวกเจ้าหรอกภูมิเอ๋ย...เพราะตาบีบพ่อของเรา เขาเลยเตลิดไปไม่กลับ เจ้าสองคนแม่ลูกเลยคิดแค้น...น่าจะเป็นตาน่ะที่เป็นต้นเหตุ” ผู้สูงวัยถอนใจยาวเหยียด ท่านเปรยเบาๆ รำพึงถึงความหลังที่ตั
